Chapter 22

แพรไหมลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร เมื่อรับประทานอาหารเสร็จ และได้เวลากลับคอนโดแล้ว เธอต้องตกใจกับภาพของชายหนุ่มตรงหน้า ความหล่อเหลาของเขาที่มีนั้นไม่ได้ลดลงเลย เวลานี้พายุดูภูมิฐานในลุคของผู้ใหญ่ แต่แพรไหมก็ยังคงฝังใจกับเรื่องราวที่ผ่านมา ต่อให้เวลานี้เขาเป็นเทพบุตรที่ใครๆ ต่างยกย่อง

สำหรับเธอชายตรงหน้าก็เป็นได้แค่ซาตานอยู่ดี เมื่อสิ่งที่เขาทำไว้กับเธอนั้นมันเจ็บปวดรวดร้าวไปถึงทรวง แผลที่เขาทำเอาไว้มันยังคงติดในใจไม่เคยลืม แพรไหมไม่รอช้ารีบเดินออกมาจากภัตตาคารหรู เธอตรงไปที่รถแล้วขับมันออกไปทันที ปล่อยให้พายุมองตามด้วยสายตาที่ฉายแววเป็นประกายด้วยความหวัง เมื่อเขากำลังคิดว่าจะต้องตามหาเธอให้เจอ และคราวนี้จะไม่ขอปล่อยให้โอกาสนั้นหลุดมือไปอีกครั้งเป็นแน่

หลายวันผ่านไป แพรไหมยังคงไม่ได้ออกไปไหนเลย เธอยังคงอยู่ที่คอนโดเพราะรู้สึกไม่ค่อยสบาย เมื่ออากาศที่เมืองไทยมันร้อนอบอ้าว จนเธอนั้นปรับตัวไม่ทัน แต่ก็มีชายหนุ่มมีนามว่าดนัย เขาเป็นหนุ่มหน้าตาดีที่ตามจีบแพรไหมมาหลายปี ตั้งแต่สมัยที่ไปเรียนเมืองนอกด้วยกัน แต่เขาต้องผิดหวังเมื่อหญิงสาวนั้นปฏิเสธทุกครั้ง ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไม่ได้พัฒนาไปเป็นอื่นได้เลย เมื่อหญิงสาวยังคงเข็ดขยาดเรื่องผู้ชาย มีเพียงดนัยที่พยายามอยู่ฝ่ายเดียว และเขาก็ยังคงตั้งมั่นที่จะทลายกำแพงใจของแพรไหมให้ได้                                  

"เป็นยังไงบ้างดีขึ้นไหมครับ..หืม" ดนัยถามออกมา พร้อมกับเอามืออังลงไปที่หน้าผากของหญิงสาว แต่แพรไหมกลับรีบขยับออกอย่างไว "เอ่อ..คือ..แพรดีขึ้นแล้วค่ะพี่ดนัย" หญิงสาวรีบพูดออกไป เพราะกลัวว่าชายหนุ่มตรงหน้านั้นจะเสียน้ำใจ เมื่อเขามาคอยดูแลเธอเป็นอย่างดี ตลอดระยะเวลาที่รู้จักกันมา ดนัยก็ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษเสมอต้นเสมอปลาย จนบางครั้งเธอก็แอบสงสารที่เขานั้นคาดหวังว่าจะได้เป็นแฟนกัน  

"ข้าวต้มในชามทานให้หมดด้วยนะ พี่ทำสุดฝีมือเลยอร่อยหรือเปล่า" แพรไหมพยักหน้าพร้อมกับส่งยิ้มบางๆ ออกไปอย่างฝืนใจ เมื่อเธอนั้นรู้สึกอึดอัด ในสิ่งที่ดนัยคอยเอาอกเอาใจ                                                

"ฮัลโหล.." เด็กสาวน่ารักสดใส เปิดประตูเข้ามาในห้องพร้อมกับเอ่ยทักทาย ผู้เป็นมารดาเสียงดังมาก่อนตัว                                                        

"ใยไหมแม่บอกกี่ครั้งแล้ว ทำไมไม่รู้จักจำ โตเป็นสาวแล้ว อย่าให้ใครเขาว่าได้ เกิดเป็นคนไทย ไม่ว่าจะเติบโตที่ไหนก็รู้จักขนบธรรมเนียมตั้งแต่ดั้งเดิม ที่แม่สอนไม่เคยจำเลยใช่ไหม เรื่องมารยาทเนี่ย" แพรไหมร่ายยาว เอ็ดลูกสาวออกไปเสียจนเธอทำหน้าเอือมๆ                                         

"โธ่มาดาม..ยุคไหนแล้ว" ใยไหมพูดพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้ลงนั่ง  โดยที่เธอนั้นไม่ได้สนใจผู้ชายตรงหน้า เพราะใยไหมไม่ชอบที่ดนัยมาข้องแวะกับมารดาของเธอ                                                                              

"เจอผู้ใหญ่ต้องทำยังไง" แพรไหมพูดพร้อมกับทำหน้าดุใส่ลูกสาว เมื่อเธอนั้นไม่เคยจำ ในสิ่งที่ผู้เป็นมารดาคอยพร่ำสอนเลยสักนิด             

"สวัสดีค่ะ คุณลุงดนัย" ใยไหมพูดออกไป พร้อมกับยกมือขึ้นไหว้แบบขอไปที                           

"ลูกคนนี้นี่ ไม่รู้ว่าเอานิสัยแย่ๆ แบบนี้มาจากไหน" แพรไหมเอ็ดลูกสาวออกไปอีกครั้ง แต่ใยไหมกลับทำท่าทางลอยหน้าลอยตาเหมือนกบทองไม่รู้ร้อน                                                                                                  

"สงสัยหนูจะได้เลือดพ่อมาเยอะมั้งค่ะ"                                                  

"ใยไหม!" คราวนี้แพรไหมตะคอกออกมาเสียงดัง เมื่อเธอไม่ชอบใจเวลาที่ใยไหมพูดถึงผู้เป็นบิดา ซึ่งเขานั้นไม่ได้เลี้ยงดูเธอมา แต่ใยไหมกลับพยายามทุกทาง ที่จะตามหาบิดาให้เจอ                                        

"เรามีเรื่องต้องคุยกัน " แพรไหมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย แต่ทว่าแสดงออกมาทางสีหน้าอย่างชัดเจน ว่าเธอนั้นไม่ค่อยพอใจ เมื่อรู้ว่าใยไหมกำลังคิดจะทำอะไร                                                                     

"ถ้าอย่างนั้นพี่ขอตัวก่อนนะ" ดนัยพูดออกมาเมื่อสองแม่ลูก ต้องการเวลาส่วนตัว                     

"เชิญค่ะ สวัสดีค่ะ"                                                                                     

"ใยไหม! ทำไมถึงทำตัวเสียมารยาทแบบนี้" เมื่อดนัยเดินออกไปแล้ว แพรไหมได้พูดจาด้วยน้ำเสียงดุลูกสาวออกมาอีกครั้ง                                  

"ก็หนูไม่ชอบเขานี่ค่ะแม่ คนอะไรตามติดชีวิตเรายังกับตังเม" ใยไหมพูดออกมา พร้อมกับชักสีหน้าไม่ชอบใจ ที่ดนัยชอบทำตัวเหมือนกับว่าตัวเขานั้นเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของสองแม่ลูก                                 

"แล้วนี่ออกไปไหนมา เราโตแล้วนะ ระวังตัวหน่อย ทุกวันนี้คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ" แพรไหมไม่อยากให้ลูกสาวคนเดียว จะต้องมาพบเจอกับเรื่องร้ายๆ เพราะการเชื่อใจใครเหมือนกับเธอ                                  

"หนูออกไปตามหาพ่อมาค่ะ                                                                     

“ฮ่ะ! แม่บอกกี่ครั้งแล้วใยไหม ผู้ชายอย่างพายุเขาไม่คู่ควรที่จะเป็นพ่อของลูก มีแม่คนเดียวก็เพียงพอแล้วไม่ใช่เหรอ" แพรไหมพยายามพูดออกมาอย่างใจเย็น เพราะมันเป็นเรื่องละเอียดอ่อน เมื่อใยไหมคอยพร่ำถามหาแต่ผู้ชายที่เป็นบิดาของเธอ ตั้งแต่จำความได้ใยไหมก็ได้แต่เฝ้ารอ ว่าวันหนึ่งเธอจะต้องตามหาบิดาให้เจอ

"แม่ค่ะ หนูอยากเจอพ่อสักครั้ง หากเขาปฏิเสธไม่รับหนูหรือไม่ต้องการหนู หนูจะไม่พูดถึงเขาอีกเลยในชีวิตนี้ ตกลงนะคะมาดาม" ใยไหมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ แน่นอนเด็กหญิงโหยหาผู้เป็นบิดามาตลอดระยะเวลาหลายปี ที่เธอนั้นจำความได้ เมื่อถึงเมืองไทยสิ่งแรกที่เธอตั้งใจจะทำ นั่นคือการได้ไปพบกับบิดาสักครั้ง ไม่ว่าคำตอบที่ได้นั้นจะเป็นยังไง เธอก็ได้ทำใจเอาไว้แล้ว                                                                        

"ใยไหม หนูไม่ใช่ความผิดพลาดของแม่ หนูคือดวงใจที่แม่ปรารถนาให้เติบใหญ่ อยากให้หนูมีความสุขที่สุดในชีวิต อย่าได้เอาเรื่องน้อยนิดไปบั่นทอนจิตใจ เข้าใจไหมลูก" เด็กหญิงโผเข้ากอดผู้เป็นมารดาด้วยความรัก แม้เธอจะอายุเพียงแค่สิบขวบกว่า แต่ใยไหมก็มีรูปร่างหน้าตาไม่ต่างจากวัยรุ่นสิบสี่สิบห้า แม้แต่ความคิดของเธอก็เป็นผู้ใหญ่มากกว่าเด็กในวัยเดียวกัน                                                                          

"เข้าใจค่ะมาดาม หนูรักมาดามสุดในโลกเลย" เสียงเจี๊ยวจ๊าวออดอ้อนผู้เป็นมารดา ซึ่งเด็กหญิงมักจะเรียกแพรไหมมารดาของเธอว่าว่ามาดามจนติดปาก