Chapter 21 

หญิงสาวร่างเพรียวจมูกโด่งนัยน์ตาสีน้ำตาล ผิวขาวยังกับไข่ปอก หุ่นเซ็กซี่ไม่แพ้นางแบบคนไหน เธอมาในชุดเดรสสีแดง พร้อมกับเปิดโชว์แผ่นหลัง ด้านหน้าคอเว้าลึกเผยให้เห็นอกตูมดูร้อนแรง เพื่อแสดงให้ชายตรงหน้าได้ประจักษ์ต่อสายตา

แต่พายุกลับเบื่อหน่าย เมื่อเขารู้สึกอิ่มตัวกับเรื่องพวกนี้เต็มทีแล้ว ชีวิตวัยรุ่นเขาได้ใช้ไปกับสาวๆ ที่พวกหล่อนบำเรอปรนเปรอเขาจนหนำใจ พอย่างเข้าเลขสามเขาเริ่มที่จะหยุดตัวเองไว้เพียงแค่นี้ ไม่อยากสานสัมพันธ์กับผู้หญิงคนไหนอีกแล้ว                                          

"คุณพายุ ขวัญโทรหาก็ไม่รับ เย็นนี้คุณป้าให้เราไปดินเนอร์กัน ขวัญเลยแวะมารับ ไปเถอะค่ะได้เวลาแล้ว" ขวัญดาวไม่พูดเปล่า หล่อนเบี่ยงตัวลงนั่งที่ตักของพายุ พร้อมกับเอามือคล้องไปที่ลำคอแกร่งของเขาเอาไว้อย่างมั่นอกมั่นใจ ในเสน่ห์ของตัวเอง                                                          

"คุณขวัญดาว เย็นนี้บอกแม่ด้วยผมไม่ว่าง มีงานด่วนเข้ามา ต้องคุยกับลูกค้ารายใหญ่ของบริษัท" พายุพูดพร้อมกับเบี่ยงตัวเองออก แต่ขวัญดาวกลับพยายามเบียดแนบชิด จนแทบจะสิงร่างพายุได้อยู่แล้ว               "คุณขวัญดาว ช่วยขยับออกไปด้วย คุณรู้หรือเปล่าเวลาที่คุณทำแบบนี้ มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่า โลกใบนี้มีผู้หญิงไม่กี่คน ที่ทำให้หัวใจของเต้นแรงได้นอกจาก..." พายุพูดค้างเอาไว้ เมื่อภายในหัวใจของเขานั้นยังมีใครบางคน ที่ยังคงตาตรึงอยู่ภายในใจ จนยากที่จะมีใครเข้ามาแทนเธอได้ ตราบจนทุกวันนี้                                    

"นอกจากใครคะ คุณพายุตอบมานะ" ขวัญดาวดีดตัวลุกขึ้น พร้อมกับเอ่ยถามชายหนุ่มออกไปด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้าง จนพายุรู้สึกว่าเธออ่อนหวานเฉพาะเวลาที่อยากได้ในสิ่งที่ต้องการเท่านั้น เมื่อโดนขัดใจหญิงสาวตรงหน้า มักแสดงกิริยาที่เขานั้นพอจะเดาได้ว่าเธอถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจจนเคยตัว                             

"ไม่มีอะไรหรอกผมขอตัวทำงานก่อน" พายุพร้อมกับจับจ้องไปที่จอคอมพิวเตอร์ตรงหน้า ด้วยแววตาที่มุ่งมั่น จนขวัญดาวรู้สึกขัดใจ เมื่อชายตรงหน้าหมางเมินใส่เธอแบบนี้ทุกครั้ง                                                           

"ถ้าคุณไม่ไปกับขวัญ ขวัญจะโทรฟ้องคุณป้าเดี๋ยวนี้ หลอกให้แต่งตัวเก้อแบบนี้ได้ยังไง" ขวัญดาวพูดจาโวยวายใส่พายุ เมื่อเธอจัดเต็มแต่งตัวสวยเพื่อไปดินเนอร์กับเขา แต่กลับถูกชายหนุ่มปฏิเสธโดยสิ้นเชิง   "โอเคผมไปก็ได้ คุณรอไหวไหมล่ะอีกประมาณหนึ่งชั่วโมง ผมขอเคลียร์งานตรงนี้ก่อน" พายุพูดออกมาพร้อมกับหลับตาลงแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ด้วยความรู้สึกที่เอือมระอา เขาเบื่อหากเข้าบ้านแล้วถูกมารดาต่อว่า ก็เลยจะพาเธอไปดินเนอร์ให้มันจบๆ ไป                                  

"แค่หนึ่งชั่วโมงขวัญก่อนรอได้ ให้รอไปทั้งชีวิตก็ยังได้เลย" ขวัญดาวพูดพร้อมกับยิ้มร่าออกมา ก่อนจะนั่งลงที่โซฟากว้าง สายตาของเธอทอดมองไปที่ร่างใหญ่ของชายตรงหน้าอย่างไม่วางตา เมื่อหล่อนกำลังจินตนาการว่าอีกไม่นานจะต้องได้เขามาแนบกาย                                                       

พายุยังคงนั่งทำงานต่อ เขาโฟกัสไปที่หน้าจอโดยไม่ได้มองกลับมาที่ขวัญดาวเลยแม้แต่น้อย เมื่อเวลานี้เขากำลังใช้ความคิด อีกไม่กี่วันหุ้นส่วนสามสิบเปอร์เซ็นต์ ที่ลงทุนร่วมกับบริษัทของเขา จะส่งนักออกแบบดีไซเนอร์ฝีมือดีมาช่วยงานที่บริษัท แน่นอนพายุไม่รู้ว่า คนที่จะมาร่วมงานนั้นจะมีความคิดต่างกันมากน้อยเพียงใด

 เมื่อเธอนั้นจะมาอยู่ในตำแหน่งของผู้ช่วยเขาอย่างเป็นทางการ ชายหนุ่มก็ได้แต่หวังว่าจะสามารถร่วมงานกันได้อย่างลงตัว โดยที่ไม่มีปัญหาใดๆ ต้องขัดแย้งหรือเห็นต่างมากกว่าที่เขานั้นได้วางโปรเจกต์ทุกอย่างเอาไว้แล้ว         

พายุเหลือบไปมองนาฬิกาเรือนแพงที่ข้อมือหนา เมื่อเวลาได้ล่วงเลยผ่านมาเกือบชั่วโมงแล้ว เขายอมรับว่าขวัญดาวมีความพยายามที่จะรอเขามากจริงๆ ชายหนุ่มตัดสินใจปิดเครื่อง เพราะถึงยังไงวันนี้เขาคงหลีกเลี่ยงที่จะไม่ไปกับขวัญดาวไม่ได้แล้ว                                                               

"ไปกันเลยไหมคะคุณพายุ" เมื่อนับดาวเห็นชายหนุ่มลุกยืนขึ้น เธอรีบเดินมาคล้องแขนเขาในทันที วันนี้เธอจะต้องทำให้ชายตรงหน้าประทับใจ สมกับที่รอคอยเขามาเกือบชั่วโมง                                                      

"ไปสิ ร้านที่คุณแม่บอกไว้ใช่ไหม" พายุเอ่ยถามออกไปด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย แต่ขวัญดาวกลับยิ้มแฉ่งด้วยความดีใจ เพราะรอชายหนุ่มตอบรับมาแสนนาน เมื่อเขาพยายามหลีกเลี่ยงนัดมาหลายหน จนขวัญดาวเกือบจะถอดใจไปแล้ว

"ใช่แล้วค่ะ คุณป้าได้จองโต๊ะไว้ให้เรียบร้อยแล้ว" ขวัญดาวพูดพร้อมคล้องแขนพายุเดินออกไปจากบริษัท แต่ก็ไม่มีใครอยู่ในออฟฟิศ เนื่องจากเวลานี้ล่วงเลยเวลางานมาเกือบจะชั่วโมงแล้ว ทุกคนได้เลิกงานกันหมดเหลือเพียงยามที่เฝ้าหน้าประตู                                                                                                 

พายุได้ขับรถสปอร์ตคันหรูตรงมายังภัตตาคารดังของย่านนี้ แน่นอนที่นี่ เป็นแหล่งรวบรวมเหล่าบรรดาคนมีหน้ามีตาล้วนแต่ไฮโซทั้งนั้น                                                                                                                           

"เชิญเลยครับคุณพายุ คุณขวัญดาว" เมื่อทั้งสองเดินเข้ามาด้านในพนักงานต้อนรับที่รู้จักและคุ้นเคยเป็นอย่างดี ได้เดินเข้ามาต้อนรับและเชื้อเชิญเดินเข้าไปยังโต๊ะอาหาร ที่จัดเตรียมเอาไว้อย่างสวยหรู และบรรยากาศช่างน่าประทับใจโรแมนติกจนพายุรู้สึกเอียน                                           

มันช่างเป็นบรรยากาศที่น่าเบื่อสำหรับพายุเหลือเกินในเวลานี้ ในขณะที่ขวัญดาวพยายามเอาอกเอาใจเขาทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นการบริการเครื่องดื่มและอาหาร แต่พายุกลับไม่ชอบในสิ่งที่เธอทำให้เอาเสียเลย 

"คุณพายุค่ะ ขวัญว่ามันถึงเวลาที่เราควรจะลงเอยกันได้แล้ว แต่งงานกับขวัญเถอะนะคะ" หญิงสาวพูดออกมาอย่างไม่อายปาก เมื่อเธอเป็นคนเอ่ยขอผู้ชายแต่งงาน ทั้งที่ชายหนุ่มนั้นไม่เคยแสดงท่าทีอะไรออกมาว่าชอบเธอเลยสักนิด                                                                                         

"ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะครับ คุณขวัญดาว" พายุไม่อยากปฏิเสธและไม่อยากตอบเธอออกไป เพื่อถนอมน้ำใจหญิงสาวที่มารดาหามาให้ โดยที่เขานั้นไม่ได้ต้องการเธอเลยสักนิด                                 

ในขณะที่พายุเดินออกมา เขากำลังจะเดินไปที่ห้องน้ำ เมื่อผ่านโต๊ะอาหารที่มีชายหญิงนั่งรับประทานเคียงคู่กัน ทำให้พายุนั้นถึงกับตกตะลึง เมื่อหญิงสาวตรงหน้าคือคนที่เขาตั้งตารอมาตลอดระยะเวลาสิบปี เธอดูสวยและเซ็กซี่ ผิดกับเมื่อคราวที่เป็นนักศึกษา ริมฝีปากอมชมพูแก้มสีแดงระเรื่อ

 ใบหน้าที่แต่งแต้มเอาไว้เพียงเล็กน้อย แต่กลับทำให้แพรไหมนั้นดูดี เสียจนพายุไม่อยากละสายตา พ้นไปจากใบหน้างามของหญิงสาวตรงหน้าได้ เวลานี้ชายหนุ่ม อยากจะถามไถ่ถึงเหตุผลที่เธอหายไปจากมหา'ลัย อย่างไร้ร่องรอย เมื่อสิบปีก่อน