คำสาปบัญชารัก...The Love of Aamands : 2. ชายผู้ความจำเสื่อม 1/2

“พี่ขนุนคะ...ตอนนี้อรยุ่งอยู่ค่ะ คงจะถึงบ้านเย็นๆ เดี๋ยวอรฝากพี่ขนุนหาเจ้าเลอนัวร์ให้ทั่วบ้านก่อนนะคะ ห้ามหายนะคะพี่ขนุน เลอนัวร์มีตัวเดียวนะคะ แถมสมบัติของคุณย่าเชียวนะคะ” ท้ายประโยคอรรวินทร์กล่าวเสียงเข้มแล้วปิดโทรศัพท์ลงอย่างกระวนกระวายใจ

มือเรียวของหญิงสาวกำเข้าหากันแน่น อรรวินทร์รู้สึกราวกับว่าเวลานี้เธอเป็นลูกโป่งพร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อ

“คุมตัวเองเอาไว้อร” หญิงสาวกล่าวกับตนเองด้วยสีหน้าถมึงทึงอย่างหาที่สุดไม่ได้ในตอนนี้

ขมับทั้งสองข้างของตึงไปหมด คิ้วเรียวของหญิงสาวขมวดมุ่นเข้าหากันละม้ายคล้ายเชือกปมใหญ่ที่มัดติดกันจนแน่นหนา หญิงสาวอดรู้สึกถึงความตึงเครียดไม่ได้ เมื่อเวลานี้ทุกเรื่องได้ถาโถมเข้ามาหาเธอ

“คุณอรรวินทร์คะ” เสียงหนึ่งเอ่ยดังขึ้นปลุกหญิงสาวออกมาจากภวังค์ที่หญิงสาวได้เผลอจมดิ่งไปชั่วครู่

“คะ” หญิงสาววัยยี่สิบสองปีเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าบึ้งตึง จนพยายาลที่มาอดกลัวใจไม่ได้ ในเรื่องที่ต้องแจ้งกับหญิงสาว

“คุณหมอมีเรื่องจะปรึกษากับคุณค่ะ” พยาบาลคนหนึ่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงล่ะล่ำละลัก..ยามเมื่อเวลานี้หญิงสาวตรงหน้ามีสีหน้าถมึงทึงอย่างที่ไม่มีสตรีใดในโลกนี้จะมีใบหน้าเหมือนเธออีกแล้ว

ภายในห้องตรวจคนไข้ แพทย์หนุ่มนั่งอยู่บนเก้าอี้สีขาวสะอาดตา เรียวปากของชายหนุ่มขยับขึ้นลงอย่างรวดเร็ว

“คนไข้รายนี้สูญเสียความทรงจำไปชั่วคราวครับ แต่หมอว่าเราสามารถกู้ความทรงจำกลับคืนได้ ” คุณหมอเจ้าของไข้กล่าวอย่างหยิบยื่นความหวังให้แก่หญิงสาว

“ค่ะ” อรรวินทร์กล่าว

“สบายใจได้ครับคุณอรรวินทร์ สามีของคุณไม่ได้บ้าครับ นี่เป็นเพียงภาวะเท่านั้นครับไม่ใช่โรค เดี๋ยวหมอจะให้เขากลับบ้านนะครับ การอยู่บ้านอาจจะทำให้สามีของคุณจำอะไรได้บ้าง” แพทย์เจ้าของไข้กล่าวกับหญิงสาวด้วยสีหน้าแจ่มใส

อรรวินทร์แทบไม่อยากจะเชื่อกับหูตนเอง ชายหนุ่มปริศนาที่บอกหญิงสาวว่าชื่อ อามันด์ เมื่อชั่วโมงก่อนจะกลายมาเป็นสามีของเธอได้ นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ เจ้าโชคร้าย!

“คุณหมอหมายความว่าอย่างไรนะคะ” อรรวินทร์กล่าวด้วยน้ำเสียงอย่างข่มอารมณ์ที่เดือดปุดๆขึ้นราวกับน้ำร้อนจะทะลักล้นกาน้ำร้อน

“ผู้ชายคนนั้นเรียกคุณว่าภรรยาครับ” แพทย์เจ้าของไข้เอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสพลางส่งยิ้มให้หญิงสาวอย่างเป็นมิตร

“ภรรยา” อรรวินทร์เอ่ยทวนด้วยน้ำเสียงปกติ หากว่าวันนี้เธอไม่ได้ฆ่าเขาละก็ เธอก็คงไม่ใช่อรรวินทร์ คุณหนูของคฤหาสน์วิมานฟ้าครามเสียแล้วล่ะ

อรรวินทร์เดินออกมาจากห้องตรวจคนไข้อย่างหัวเสียหนักมาก ใบหน้าของหญิงสาวเวลาบึ้งตึงจนคนรอบข้างมองเธอเป็นตัวประหลาด

รองเท้ากีฬาของอรรวินทร์เหยียบบางอย่างเข้า ร่างของหญิงสาวเซถลาไปตามพื้นทางลงโรงพยาบาลที่ลาดชันทันที

“ว้าย” อรรวินทร์กรีดร้องด้วยเสียงหวานแหลม อารามตกใจทำให้หญิงสาวไม่ทันระมัดระวังตัว หญิงสาวหลับตาปี๋

วงแขนแข็งแกร่งของชนชั้นแรงงานรั้งเอวอรชรของร่างเพรียวไว้อย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้หญิงสาวตกลงไปตามแรงโน้มถ่วงของโลก..อามันด์ช่วยหญิงสาวไว้ได้อย่างทันท่วงที

 หญิงสาวผมสั้นยังคงหลับตาปี๋ กลิ่นหอมอ่อนจางของดอกไม้บางอย่างโชยเข้าจมูกของเธอ อรรวินทร์เปิดเปลือกตาที่หลับขึ้นอย่างเชื่องช้า

ดวงตาคู่เรียวรีสีดำสนิทสบสายตากับดวงตาคู่สีน้ำตาลอ่อนอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุนดวงหน้าของชายหนุ่มโน้มลงมาเข้าใกล้ริมฝีปากของหญิงสาวมากขึ้น

 กลิ่นหอมของดอกไม้เจือจางแตะจมูกของหญิงสาว อรรวินทร์ได้สติ หญิงสาวผละออกจากแผงอกกว้างของชายหนุ่มทันที

“นี่นายคิดจะฉวยโอกาสเหรอ” อรรวินทร์กล่าวเสียงดังอย่างไม่พอใจอย่างยิ่งที่อามันด์ทำท่าจะจุมพิตเธอ

 “อากาศ” อามันด์ทวนคำข้างหลังอย่างงงงวย อามันด์ยกมือขึ้นมาเกาศีรษะพลางอดสงสัยในท่าทีโมโหของหญิงสาวตรงหน้าเขาอีกฝ่ายไม่ได้

“โอกาส...สระโอ...อออ่างสระอากอไก่สระอาอเสือ...อ่านว่า โอกาส” หญิงสาวทวนคำด้วยน้ำเหนื่อยหน่ายปนหงุดหงิด

“ช่างมันเถอะ” อรรวินทร์เอ่ยออกมาในที่สุด หญิงสาวเกาหัวแกรกอย่างจนปัญญาที่จะอธิบายให้ชายหนุ่มตรงหน้าเข้าใจไม่ได้