5/B ป่าต้องสาป

มายู และโอกิยืนอยู่เบื้องหน้าสิ่งที่ดูคล้ายประตูมิติที่เรืองแสงสีม่วงหม่น แสงนั้นสั่นระริกราวกับลมหายใจของสิ่งมีชีวิตโบราณ บรรยากาศรอบข้างเงียบสงัดจนได้ยินเพียงเสียงหัวใจของตัวเองที่เต้นรัวระดมอยู่ในอก ไอเย็นยะเยือกแผ่ออกมาจากช่องว่างบิดเบี้ยวตรงหน้า ราวกับกำลังเชิญชวนให้ก้าวเข้าสู่ห้วงแห่งความลึกลับ

“พร้อมนะโอกิ?” มายู หันไปมองเพื่อนชาย ดวงตาของเธอฉายแววตื่นเต้นผสมกับความกังวลเล็กน้อย แสงสะท้อนจากประตูมิติทำให้ใบหน้าของเธอดูซีดเซียวแต่ก็ยังคงความมุ่งมั่น

โอกิพยักหน้า สีหน้าของเขาจริงจังกว่าที่เคย เขาเอื้อมมือไปจับมือของมายูที่เย็นเฉียบ “พร้อมเสมอ… ไปกันเถอะ”

มือทั้งสองประสานกันแน่น ราวกับยึดเหนี่ยวซึ่งกันและกันไว้ท่ามกลางความไม่แน่นอน พวกเขาก้าวเท้าพร้อมกันเข้าไปในห้วงแห่งแสงสีม่วงนั้น เพียงชั่วพริบตาเดียว ภาพตรงหน้าก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

จากลานโล่งที่เคยยืนอยู่ พวกเขาพลันมาปรากฏตัวอยู่ในสถานที่ที่แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง กลิ่นดินชื้นและพืชพรรณที่แปลกประหลาดตีเข้าจมูก บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความดิบชื้นและความพิศวง ต้นไม้สูงใหญ่เสียดฟ้าที่มองไม่เห็นยอดปกคลุมด้วยเถาวัลย์หนาทึบจนแสงอาทิตย์แทบส่องลงมาไม่ถึง ทำให้บริเวณโดยรอบสลัวมืดครึ้ม รากไม้ขนาดใหญ่ผุดขึ้นจากพื้นดินราวกับงูยักษ์ที่กำลังเลื้อยไปทั่ว เสียงน้ำตกที่ซ่อนตัวอยู่ไกลๆ แว่วมาให้ได้ยินเป็นระยะ ๆ พร้อมกับเสียงของแมลงและสัตว์ที่ไม่คุ้นเคย

“นี่หรอ… ป่าต้องสาป?” โอกิเอ่ยขึ้นเบาๆ เสียงของเขาพร่าไปเล็กน้อย สายตาสำรวจไปรอบๆ ด้วยความระมัดระวัง เขาปล่อยมือจากมายูแล้วล้วงเข้าไปในกระเป๋าเป้ หยิบมีดอาคมที่เปล่งประกายสีเงินวาวออกมากำไว้แน่นในมือ เป็นการเตรียมพร้อมรับมือกับอันตรายที่ไม่รู้ว่าจะมาเมื่อไหร่

มายูไม่ได้ตอบทันที เธอกวาดสายตาไปทั่วด้วยความตื่นเต้นผสมความทึ่ง “น่าตื่นเต้นดีนี่” เธอพึมพำกับตัวเอง ใบหน้าประดับรอยยิ้มบางๆ แม้จะรู้สึกประหม่าอยู่บ้าง “ไม่เหมือนที่คิดไว้เลยนะเนี่ย”

“ไม่เหมือนที่คิดไว้ก็ดีแล้ว แสดงว่ายังมีความลับให้เราค้นหาอีกเยอะ” โอกิพูด เขาโบกมีดในมือเบาๆ “แต่ระวังตัวไว้ให้ดีล่ะ ดูจากบรรยากาศแล้วที่นี่คงไม่ต้อนรับเราเท่าไหร่”

ทันทีที่โอกิพูดจบ เสียงใบไม้แห้งกรอบแกรบก็ดังขึ้นจากพุ่มไม้ใกล้ๆ ทั้งคู่หันขวับไปมองพร้อมกัน แต่ก็ไม่พบสิ่งใดนอกจากเงามืดทึบ มายูกระชับนาฬิกาอาคมที่ข้อมือแน่น เธอรู้สึกถึงพลังงานบางอย่างที่แผ่กระจายไปทั่วป่า มันเป็นพลังงานที่หนักอึ้งและเก่าแก่ ราวกับว่าป่าแห่งนี้ดำรงอยู่มาตั้งแต่ยุคกำเนิดโลก

“เอาล่ะ ไปกันเถอะ ก่อนที่มันจะมืดไปกว่านี้” มายูเสนอ เธอพยายามซ่อนความประหม่าไว้ภายใต้ท่าทีที่มั่นใจ “ยิ่งเราอยู่ตรงนี้นานเท่าไหร่ ยิ่งมีโอกาสเจอสิ่งที่ไม่คาดฝันมากขึ้นเท่านั้น”

โอกิพยักหน้าเห็นด้วย พวกเขาเริ่มก้าวเดินเข้าไปในป่าลึก แสงสว่างเริ่มเลือนหายไปเรื่อยๆ ตามทางที่เดินเข้าไป ทำให้ทัศนวิสัยเริ่มจำกัดลง บรรยากาศภายในป่าทึบและเย็นเยือกอย่างน่าประหลาด แม้จะเป็นช่วงกลางวันแสกๆ แต่แสงแดดก็แทบไม่สามารถส่องผ่านแนวต้นไม้สูงใหญ่ลงมาได้ ราวกับว่าป่าแห่งนี้มีม่านพลังงานบางอย่างปกคลุมเอาไว้

ตลอดทางที่พวกเขาเดินเข้าไป ความรู้สึกว่ามีบางสิ่งกำลังจ้องมองพวกเขาก็ยิ่งเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ ราวกับดวงตาหลายสิบคู่ซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้และซอกหลืบของรากไม้ที่บิดเบี้ยว เสียงกระซิบแผ่วเบาที่เหมือนจะไม่มีอยู่จริงลอยมาตามลม ทำให้ขนแขนของมายูลุกชันโดยไม่รู้ตัว

“รู้สึกเหมือนมีคนจ้องเราอยู่ตลอดเลยนะโอกิ” มายูกระซิบเบาๆ เธอพยายามมองหาที่มาของความรู้สึกนั้น แต่ก็ไม่พบสิ่งใดที่ชัดเจน นอกจากเงาที่เต้นระริกไปมาตามจังหวะลม

“ใช่ ฉันก็รู้สึก” โอกิพยักหน้าเห็นด้วย เขากำมีดแน่นขึ้นกว่าเดิม และพยายามมองหาความผิดปกติในทุกย่างก้าว “แต่ยังไม่เห็นอะไรเลย”

“นี่ไงที่น่ากลัว” มายูบ่นพึมพำ “สิ่งที่เรามองไม่เห็นมักจะอันตรายที่สุดเสมอ”

พวกเขาเดินต่อมาอีกพักใหญ่ เสียงฝีเท้าของตัวเองเป็นสิ่งเดียวที่ได้ยินชัดเจนที่สุดในความเงียบงันของป่า มายูหยุดเดินและยกนาฬิกาอาคมที่ข้อมือขึ้นมาดู หน้าปัดนาฬิกาซึ่งปกติจะมืดสนิท กลับเรืองแสงสีเขียวจางๆ และสั่นสะเทือนเบาๆ

“นาฬิกาว่ายังไงบ้างมายู?” โอกิถาม เมื่อเห็นท่าทีของเพื่อน

“สั่นแรงขึ้นเรื่อยๆ เลย… สัญญาณวิญญาณเงาปีศาจอยู่ใกล้ๆ นี่แหละ” มายูตอบพลางเพ่งมองหน้าปัดที่กะพริบถี่ขึ้นเรื่อยๆ “แรงขึ้นเรื่อยๆ เลยนะ”

“แรงแค่ไหน?”

“เหมือนกำลังเข้าใกล้แหล่งกำเนิดวิญญาณเงาปีศาจ… หรืออาจจะเป็นรังของมันก็ได้” มายูคาดเดา เธอรู้สึกถึงความตื่นเต้นที่ก่อตัวขึ้นในอก “ไม่เคยมีสัญญาณแรงขนาดนี้มาก่อนเลย”

“งั้นก็ดีเลยสิ” โอกิพูด สีหน้าของเขาดูโล่งใจขึ้นเล็กน้อย อย่างน้อยก็มีทิศทางที่ชัดเจน “เรารีบเดินกันเถอะ”

โอกิไม่รอช้า เขาเอื้อมมือไปจับมือของมายูอีกครั้ง ก่อนจะออกเดินนำเข้าไปในป่าลึกขึ้นไปอีก ทิ้งความเงียบสงัดและดวงตาที่มองไม่เห็นไว้เบื้องหลัง ความมืดสลัวและบรรยากาศอันน่าขนลุกของป่าต้องสาปยังคงโอบล้อมพวกเขาไว้ แต่ด้วยสัญญาณจากนาฬิกาอาคมและความมุ่งมั่นที่จะไขปริศนา ทำให้ทั้งคู่ก้าวเดินต่อไปอย่างไม่ลังเล ราวกับว่ามีบางสิ่งกำลังนำทางพวกเขาไปสู่ความจริงที่ซ่อนเร้นอยู่ใจกลางป่าแห่งนี้