Chapter 11 : ก็ไม่ต้องหยุดสิ

ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้ร่ำลาจบก็ถูกดึงลงมาจูบอีกครั้งพร้อม ๆ มือเล็ก ๆ ที่ประคองใบหน้าคมไว้ดึงรั้งให้คนตัวโตเดินตามเข้ามาภายในประตูที่ถูกเปิดอ้าซ่าอยู่

นาทีนั้นรังสิมันตุ์ไม่ได้คิดจะกลับอีกแล้ว เขาบดจูบขบเม้นเรียวปากสวยอย่างไม่มีทีท่าจะหยุดพร้อม ๆ กับที่รวบเอาคนที่สูงเกือบจะเท่าแต่ก็ยังดูผอมบางเอาไว้และปิดประตูราวกับจะไม่สนใจเรื่องภายนอกอีกแล้ว

แม้จะประคองสติมาได้จนถึงตอนนี้แต่สติสัมปชัญญะของชายหนุ่มก็ไม่ได้เต็มร้อยพอได้สัมผัสริมฝีปากอ่อนนุ่มและหอมหวานเขาก็ควบคุมตัวเองเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป

ยิ่งเป็นเธอ ระบบความคิดก็เหมือนจะถูกปิดไปชั่วขณะ...

คนตัวเล็กกว่าถูกพามาวางลงบนเตียงขนาดคิงไซส์พร้อมกับที่คนตัวโตกว่าทิ้งกายลงมาค่อมทับไว้

ชายหนุ่มผละจูบมาจ้องมองใบหน้าหวานเยิ้มจากทั้งฤทธิ์น้ำเมาและฤทธิ์จูบด้วยสายตาอ่อนโยนก่อนจะโน้มลงมาฉกจูบอีกครั้งอย่างแผ่วเบา เป็นการฉกฉวยที่ไม่ได้เนิ่นนาน ศศิรินทร์มองคนที่ผละจูบอย่างรวดเร็วด้วยความเสียดายก่อนที่เขาจะมองด้วยสายตายากจะคาดเดา

“หยุดมั้ย...ถ้าคุณบอกให้ผมหยุด ผมก็จะหยุด” เขาถามและบอกทว่าดวงตาคู่สวยก็ยังมองมาที่เขาด้วยสายตาที่ไม่ค่อยดีต่อหัวใจและการควบคุมของเขาสักเท่าไหร่

“ถ้าคุณไม่หยุดตอนนี้...มาขอร้องให้ผมหยุดทีหลัง ผมก็ไม่หยุดแล้วนะ”

“ก็ไม่ต้องหยุดสิ” น้ำเสียงหวานพูดก่อนที่แขนทั้งสองข้างจะเอื้อมมาคล้องคอเขาเอาไว้และพูดต่อด้วยน้ำเสียงมั่นใจ “ฉันโสดแล้วจะทำอะไรก็ได้...แต่คุณมีใครรออยู่ที่บ้านมั้ยล่ะ”

“ก็ไม่” เขาตอบก่อนที่ประโยคต่อมาจะแผ่วเบาราวกับไม่ได้พูด “ไม่เคยมีใคร”

“ก็คือคุณโสด ส่วนฉันก็โสด จะทำอะไรมันก็ไม่ผิดบาปไม่ใช่เหรอ มันเป็นสิทธิ์ของคนโสดไม่ใช่เหรอ”

“ถ้าคุณแค่คิดจะประชดเขา ไม่ดีหรอกนะ” ไม่ใช่ว่าเขาอยากจะออกไปจากห้องนี้ แต่ถ้าเธอไม่คิดจะหยุดเขาเพื่อประชดอดีตคนรักคนนั้น เขาก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น...ถ้าจะเริ่มความสัมพันธ์กับเขา มันก็ไม่ควรจะมีเหตุผลมาจากการประชดประชันใคร

ไม่ควรเลย

ศศิรินทร์เงียบอยู่เพียงครู่เดียวก็มองสบตาคู่คมด้วยประกายความหนักแน่น “ฉันไม่มีความคิดทำอะไรเพื่อประชดใคร ก็อย่างที่คุณพูด ฉันอาจจะไม่ได้รักเขา ทำไมจะต้องประชดเขาละ”

“ฉันก็แค่...ไม่อยากให้คุณไป”

“แต่ถ้าคุณไม่โอเค ก็แค่ลุกออกปะ...อื้อ” ไม่ทันที่คนใต้ร่างจะได้พูดจบริมฝีปากอุ่นร้อนก็ทาบทับลงมาอีกครั้งและแทรกลิ้นเข้ามาคลุกเคล้าในโพรงปากหวานอย่างอ่อนโยนปนร้อนแรง

ในเมื่อมันเป็นความต้องการของคนสองคนก็ไม่มีความจำเป็นใด ๆ จะต้องหยุด...และสำหรับเขาแล้วเรื่องของเขากับเธอมันไม่หยุดแค่คืนนี้แน่

ในชีวิตศศิรินทร์มีแฟนมาสามคน คนแรกเป็นเพื่อนสมัยเรียนมัธยมที่คบหากันได้เพียงเดือนเดียวฝ่ายนั้นก็ค้นพบตัวเองว่าชอบผู้ชายมากกว่าผู้หญิงทำให้ต้องเลิกราและกลายมาเป็นเพื่อนหญิง คนที่สองเป็นรุ่นพี่ต่างคณะสมัยเรียนปริญญาตรีที่คบหากันได้เพียงครึ่งปีก็ต้องเลิกกันเพราะทัศนคติไม่ตรงกัน ส่วนคนที่สามก็คือภานุกานต์อดีตแฟนคนปัจจุบันที่คบหากันตั้งแต่เธอเริ่มเข้ามาคลุกคลีในวงการเบื้องหลังจนกระทั่งสามเดือนก่อน

ภานุกานต์เป็นคนที่เธอคบหามานานที่สุดและวางอนาคตถึงขั้นแต่งงานก็จริงอยู่ทว่าเธอก็ไม่เคยปล่อยเนื้อปล่อยตัวมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งด้วยเลยสักครั้ง

แน่นอนว่าจนถึงตอนนี้เธอก็ยังเป็นสาวบริสุทธิ์อายุสามสิบสอง หมาด ๆ ที่ไม่เคยคิดจะมีความสัมพันธ์ทางกายกับใครและไม่เคยโหยหาเรื่องอย่างว่า...แม้ว่าจะชอบอ่านนิยายรักที่มีฉากเลิฟซีนดุเดือดก็ตาม

เธอไม่เคยโหยหายเลยสักนิดทว่าเพียงแค่ได้จูบกับชายแปลกหน้าคนนี้กลับทำให้ความรู้สึกอยากจะปล่อยตัวปล่อยใจเกิดขึ้นมาทันทีทันใด

มันเป็นเพราะเธอเมา หรือเป็นเพราะใจง่าย หรือว่าเขาคนนี้มีอะไรพิเศษเธอก็ไม่สามารถตอบได้ ทว่ายิ่งได้มองใบหน้าของเขาใกล้ ๆ ก็ยิ่งรู้สึกคล้ายกับจะจมไปกับเตียงซะให้ได้

เขาหล่อ หล่อมาก ๆ และรายรอบกายเขาก็มีความอบอุ่นห้อมล้อมในแบบที่เธอไม่ได้สัมผัสมานาน

เพราะสูญเสียครอบครัวไปตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยปีสอง หลายปีมานี้เธอเลยแทบไม่ได้รู้จักกับคำว่าอบอุ่นแม้ว่าจะมีแฟนหนุ่มและเพื่อนห้อมล้อมก็ตาม แต่เขาคนนี้กลับทำให้เธอนึกถึงคำว่าอบอุ่นขึ้นมาเพียงเพราะนั่งดื่มเหล้าด้วยกันและที่สำคัญเธอก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาดเวลาที่ได้สบตาเขา...อย่างกับว่าเคยเจอที่ไหนมาก่อน

ที่ไหนกันนะ เธอเคยเจอผู้ชายบุคลิกหน้าตาแบบนี้ที่ไหนกัน

และเพราะความรู้สึกอบอุ่นนั้นในหัวจึงมีความคิดประหลาด ๆ แว่บเข้ามาและทำให้เธอรั้งเขาเอาไว้...ความคิดที่ว่าไม่อยากจะบอกลากันไปเฉย ๆ

เธอยังอยากอยู่กับเขาต่อ...ทั้งคืน