Chapter 9 : ไว้จาย

น้ำสีอำพันเพียว ๆ มีเพียงน้ำแข็งที่เจือปนถูกเสิร์ฟมาทันใจคนสั่งทว่าไม่ทันจะได้คว้ามากรอกปากมือหยาบกร้านก็ถือวิสาสะเลื่อนมาขวางไว้เสียก่อน

“คุณเมามากแล้วนะ” เขาเตือนสั้น ๆ พร้อมกับส่ายหน้าสื่อให้รู้ว่าเธอควรจะหยุดได้แล้ว ถึงจะเสียใจหรือเจ็บใจแค่ไหนก็ตามการที่ผู้หญิงคนนึงมานั่งดื่มจนดึกดื่นแบบนี้มันไม่ใคร่ดีนัก แม้ว่าบนนี้จะเงียบ และแขกหลายคนนั่งกันแบบต่างคนต่างอยู่แต่ก็มีสายตาของพวกนักล่ามองมาที่เธอเช่นกัน ถ้าเขาลุกออกไปเสือร้ายพวกนั้นต้องเข้ามาต้อนเหยื่ออย่างแน่นอน

“ยังไม่เมาซ๊ากหน่อย”

“แบบนี้น่ะเรียกว่าเมาแล้ว...ผมโทรหาคนที่บ้านให้มารับดีมั้ย”

คนเมาส่ายหน้าไปมากับคำถามก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “อึก ม่ายมีหรอก ม่ายต้องโทร.”

“ไม่มี?”

“อื้อ” เธอตอบรับสั้น ๆ ก่อนจะขยายความเมื่อสายตาคู่คมไม่ยอมละจากไปไหน “พ่อกับแม่ตายหมดแล้ว ญาติที่เรียกว่าดี ๆ ก็ม้ายมี มีน้องชายคนนึงก็เรียนอยู่ออสเตรเลียโน่นแหน่ะ มารับม้ายด้าย”

“งั้นเพื่อนล่ะ?”

คนเมาส่ายหน้าอีกครั้ง “ม่าย ฉ้านม้ายอยากให้เห็นสภาพตอนนี้”

“งั้นผมลงไปเปิดห้องให้มั้ย?”

“ม่าย ม่าย ม่ายเปิด เดี๋ยวเพื่อนเห็น” หญิงสาวพูดแล้วก็ส่ายหน้า สภาพที่ย่ำแย่แทบจะเดินไม่ตรงแบบนี้น่ะเธอไม่อยากให้เพื่อน ๆ เห็นหรอก และเจ้าของโรงแรมนี้เองก็เป็นคนนึงที่เธอไม่อยากให้เห็น

คนเสนอความคิดได้แทบอยากจะเกาหัว แล้วจะเอายังไงเนี่ย “โน่นก็ไม่ นี่ก็ไม่ คุณนี่ก็เป็นคนเข้าใจยากเหมือนกันนะ”

“ลองมาเป็นฉ้านสิ จาเข้าจาย”

“เป็นได้ที่ไหนเล่า เอางี้ งั้นผมไปส่งคุณที่รถแล้วกัน ตรงนี้หลายคนมองคุณไม่น่าไว้ใจเท่าไหร่”

ทันทีที่เขาพูดจบหญิงสาวก็ยื่นหน้าาเข้ามาใกล้จนทำให้ชายหนุ่มต้องยืดคอหนีพร้อมกับถามด้วยน้ำเสียงทะเล้น “คุณไว้จายด้ายเหร๊อ”

“ผมไม่มั่นใจนะ ไม่มีผู้ชายคนไหนน่าไว้ใจหรอก” รังสิมันตุ์ตอบไปตามตรงแต่แล้วหญิงสาวกลับยิ้มชอบใจ

“คุณแปลกดีนะ ม่ายมั่นจายก็บอกม่ายมั่นจาย หาม่ายค่อยได้แล้วผู้ชายแบบนี้ อึก” หญิงสาวบอกเสียงยานคางพร้อม ๆ กับทิ้งตัวลงใส่ร่างกายแข็งแรงแทนที่จะหวาดระแวง รังสิมันตุ์ส่ายหน้าพรืดพร้อมกับพยายามยื่นหน้าออกห่าง ไม่ใช่ว่ารังเกียจเพียงแค่เห็นว่าใกล้ชิดเกินไปมันไม่ใคร่จะสมควร

“ว่าแต่ผมแปลก คุณเองก็แปลก ผมบอกว่าไม่มั่นใจ คุณก็ต้องพยายามตั้งสติสิ ไม่ใช่ล้มตัวมาพิงผมแบบนี้”

“ฉ้านไว้จายคุณ” น้ำเสียงหวานของคนเมาบอกก่อนจะกอดร่างกายแข็งแรงเอาไว้แน่นราวกับลูกน้อยอ้อนพ่อแม่อย่างไรอย่างนั้น รังสิมันตุ์หายใจเข้าสึก ๆ ควบคุมตัวเองไม่ให้สติเตลิดไปก่อนจะส่งสายตากับบาร์เทนเดอร์หนุ่มเพื่อให้คิดเงินจากนั้นจึงพยุงพาหญิงสาวที่ทำตัวเป็นลูกสาวไปยังประตูโดยไม่สนสายตาที่มองตามอย่างเสียดายของใครหลาย ๆ คน

การมีหญิงสาวติดสอยห้อยตามออกมาด้วยค่อนข้างจะทุลักทุเลเพราะสาวเจ้าเมามากแต่ก็ป่วนมากเช่นกัน เขาจะไปทางซ้าย เธอดันจะไปทางขวา เขาพาเดินหน้า เธอกลับเซถอยหลัง กว่าจะลงจากชั้นดาดฟ้ามายืนรอรถที่หน้าโรงแรมได้ก็เล่นเอาเหงื่อตก

“หยุดทามมายเหรอ” คนที่แทบจะไม่มีสติพึมพำถามเมื่อเห็นว่าคนแปลกหน้าที่คุยกันถูกคอหยุดเดินทั้งที่ก่อนนี้ยังพาเธอเดินไปเดินมาตั้งนาน

รังสิมันตุ์มองไปยังเส้นทางที่มักจะมีรถแท็กซี่ผ่านไปผ่านมาอยู่เสมอพร้อมกับตอบกลับ “ก็หาแท็กซี่น่ะสิ”

“หาทามมาย”

“ก็พาคุณไปส่งไง”

“ม่าย ๆ รถฉ้านอยู่ทางน้าน” หญิงสาวปฏิเสธพร้อมกับชี้ไปมั่ว ๆ แต่แล้วก็ต้องชะงัก “ทางหนายหว่า อะ ทางนี้ต่างหาก”

“ทางไหนก็จอดไว้อย่างนั้นแหละคุณ เมาไม่ขับ มันอันตราย”

“แล้วรถฉ้านจะโดนคาโมยเปล่า”

“ไม่น่านะ โรงแรมหรูแบบนี้ระบบรักษาความปลอดภัยน่าจะดี” พูดจบก็หันไปเห็นรถแท็กซี่กำลังมุ่งหน้ามาพอดีชายหนุ่มจึงยื่นมือออกไปโบกรถและกลับมาประคองคนตัวเล็กกว่าเอาไว้ไม่ให้ไปเถลไถลที่ไหนซะก่อนที่รถจะจอด

ครู่เดียวรถแท็กซี่ที่เรียกก็มาจอดอยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มประคองหญิงสาวเข้าไปนั่งด้านหลัง สายตาคู่คมมองสำรวจชายคนขับแท็กซี่ก่อนที่จะเข้าไปนั่งกับหญิงสาวแทนที่จะทิ้งคนเมาให้บอกทางกลับเอง เกิดเขาปล่อยไปแล้วสาวเจ้าเจอเรื่องร้ายคงเป็นตราบาปไปตลอดชีวิต

ถึงคนขับแท็กซี่คนนี้จะดูซื่อ ๆ ไม่ได้น่าสงสัยก็เถอะ

“ไปไหนครับพี่”

“เดอะชายน์ แกรนด์ โอเรียนเต็ล” ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้ตอบคนเมาก็ตะโกนตอบแล้วก็เอนตัวมาพิงร่างกายแข็งแรง กอดแขนเอาไว้ราวกับกอดแขนตุ๊กตา รังสิมันตุ์ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะช็อคกับการกระทำของหญิงสาวหรือว่าคำตอบของเธอกันแน่

ตอบชื่อโรงแรมไปเนี่ยนะ เดี๋ยวคนขับก็คิดว่าไปทำอะไรต่อมิอะไรกันต่อพอดี แม่คุณเอ้ย

“อ่า เดอะชายน์ แกรนด์ โอเรียนเต็ลนะครับพี่” คนขับแท็กซี่ทวนสถานที่พร้อมกับยิ้มกรุ่มกริ่ม รังสิมันตุ์มองรอยยิ้มที่โผล่ในกระจกก่อนจะถอนใจ เขาขอถอนความคิดที่คิดว่าไอ้หมอนี่หน้าตาซื่อ ๆ ไอ้นี่มันไม่ซื่อสักนิด

ดูก็รู้แล้วว่าคิดไปไกล ผับผ่าสิ

“เอ แต่เดอะชายน์อยู่ไกลเลยนา ใกล้ ๆ นี่มีโรงแรมนึงนะครับพี่ เปลี่ยนใจมั้ยครับ”

เปลี่ยนใจกับผีน่ะสิ ไอ้โรงแรมที่ว่านั่นมันม่านรูด

“เปลี่ยนใจมั้ยครับพี่ แยกข้างหน้าก็ถึงแล้วนะ” ชายคนขับแท็กซี่ที่คิดไปไกลแล้วถามย้ำอีกครั้งพร้อมกับมองมาทางกระจกด้วยสายตาที่ผู้ชายส่วนใหญ่รู้กันโดยไม่ต้องพูด

รังสิมันตุ์มองออกแต่ก็ไม่ได้เออออกับอีกฝ่าย เขาไม่ได้คิดจะทำเรื่องเกินเลยกับสาวเจ้าสักหน่อย จะเปลี่ยนใจแวะเข้าม่านรูดทำไมกัน

“ไปเดอะชายน์ แกรนด์ โอเรียนเต็ล”

“แหม่พี่ เดอะชายน์ก็เดอะชายน์ ไม่ต้องเสียงเข้มขนาดน๊าน”

ชายหนุ่มถอนใจไม่ต่อความยาวสาวความยืดปล่อยให้อีกฝ่ายขับรถไปเงียบ ๆ ทั้งที่อยากจะอธิบายเหลือเกินว่าไอ้สิ่งที่คิดกับความเป็นจริงนั้นมันไม่เหมือนกัน

แต่พอลองคิดไปแล้วก็ไม่เห็นความจำเป็นต้องอธิบาย เรื่องบางเรื่องต่อให้อธิบายจนปากฉีกถึงหูก็ใช่ว่าจะเข้าใจ จะคิดว่าเป็นการแก้ตัวไปซะเปล่า ๆ

ก็มันแปลกตั้งแต่ยืนรอรถหน้าโรงแรมเพื่อไปอีกโรงแรมแล้วแต่ไอ้คนขับมันไม่เห็นจะเอะใจ ดังนั้นพูดอะไรไปมันก็คงไม่ฟัง

แววตาอ่อนลงจากปกติหลายเท่าก้มมองคนที่กอดแขนเขาไว้และหลับไปราวกับไม่มีความกังวลใด ๆ ทั้งที่เพิ่งเจ็บช้ำใจมาแท้ ๆ แต่กลับหลับไปอย่างไม่เจ็บปวดหรือหวาดเกรงใด ๆ

ไม่กลัวถูกพาไปทำมิดีมิร้ายหรือไงกันนะ