อาทิตยะเป็นคนที่จัดการทุกอย่างได้เป็นอย่างดี ไม่เพียงแค่สลายทีมงานแต่ยังพุ่งไปชักชวนพิชญะและภาสกรออกไปรับประทานอาหารกลางวันด้วยกันด้วย มิหนำซ้ำยังไม่วายคว้ามือพานางเอกและพระเอกของเรื่องไปด้วย
ภายในห้องจึงเหลือแค่เพียงศศิรินทร์และเจ้าของสถานที่ที่มองมาที่เธอและรังสิมันตุ์ตาแทบไม่กระพริบ
“เอ่อ...ขนมคะ” หญิงสาวทนสายตาที่มองมาไม่ไหวต้องรีบหยิบยกเรื่องขนมขึ้นมาพูดจะได้ไม่รู้สึกเขิน “พอดีสั่งมาให้ทีมงาน ก็เลยเอามาฝากทุกคนด้วย ช่วงนี้ก็...รบกวนหน่อยนะคะ”
“มะ ไม่รบกวนเลยครับซ้อรอง สำหรับซ้อรองแล้ว ไม่มีอะไรรบกวนเลยครับ”
“ใช่ครับ ๆ สำหรับแฟนพี่รองน่ะไม่รบกวนพวกเราหรอกครับ”
“เอ่อ ค่ะ” เจอท่าทีคล้ายประจบของเพื่อนร่วมงานของรังสิมันตุ์เข้าไปหญิงสาวก็ไปไม่เป็นต้องเงยหน้ามองชายหนุ่ม ผู้กองหนุ่มรู้ถึงสัญญาณของความช่วยเหลือในทันทีจึงส่งเสียงกระแอมขึ้
อาทิตยะเป็นคนที่จัดการทุกอย่างได้เป็นอย่างดี ไม่เพียงแค่สลายทีมงานแต่ยังพุ่งไปชักชวนพิชญะและภาสกรออกไปรับประทานอาหารกลางวันด้วยกันด้วย มิหนำซ้ำยังไม่วายคว้ามือพานางเอกและพระเอกของเรื่องไปด้วยภายในห้องจึงเหลือแค่เพียงศศิรินทร์และเจ้าของสถานที่ที่มองมาที่เธอและรังสิมันตุ์ตาแทบไม่กระพริบ“เอ่อ...ขนมคะ” หญิงสาวทนสายตาที่มองมาไม่ไหวต้องรีบหยิบยกเรื่องขนมขึ้นมาพูดจะได้ไม่รู้สึกเขิน “พอดีสั่งมาให้ทีมงาน ก็เลยเอามาฝากทุกคนด้วย ช่วงนี้ก็...รบกวนหน่อยนะคะ”“มะ ไม่รบกวนเลยครับซ้อรอง สำหรับซ้อรองแล้ว ไม่มีอะไรรบกวนเลยครับ”“ใช่ครับ ๆ สำหรับแฟนพี่รองน่ะไม่รบกวนพวกเราหรอกครับ”“เอ่อ ค่ะ” เจอท่าทีคล้ายประจบของเพื่อนร่วมงานของรังสิมันตุ์เข้าไปหญิงสาวก็ไปไม่เป็นต้องเงยหน้ามองชายหนุ่ม ผู้กองหนุ่มรู้ถึงสัญญาณของความช่วยเหลือในทันทีจึงส่งเสียงกระแอมขึ้
ทั้งที่ศศิรินทร์เดินออกมาแต่ถึงอย่างนั้นภานุกานต์ก็ไม่ได้แยกไปไหนเพราะสถานที่ที่เขาจะมาก็เป็นห้องเดียวกับที่หญิงสาวเดินเข้าไป ชายหนุ่มก้าวเข้าไปภายในห้องอย่างเงียบเชียบทว่ากลับไม่ได้มองหาคนที่ทำให้เขาต้องมาที่นี่ สายตาคู่นั้นจับจ้องไปที่อดีตคนรักที่นั่งดูการถ่ายทำอยู่กับเพื่อนหนุ่มใจสาวอยู่เงียบ ๆ โดยไม่ละไปไหน“เขามองแกอยู่” ภาสกรส่งเสียงกระซิบพร้อมกับสะกิดให้หญิงสาวได้รู้ตัว ทว่าศศิรินทร์กลับไม่ได้สนใจใด ๆเธอคาดเดาไม่ออกหรอกว่าทำไมชายหนุ่มถึงได้เอาแต่จ้องมองมา คนคนนี้คาดเดาได้ยากมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว และเธอก็ไม่คิดที่จะหาคำตอบอีกแล้ว“คัส...โอเค พักกินข้าวได้” เสียงสั่งของอาทิตยะดังขึ้นในเสี้ยววินาทีต่อมา พร้อม ๆ กับที่คนของบ้านขนมไทยบุษบามาส่งขนม ทีมงานทุกคนรู้กันอยู่แล้วว่าวันเปิดกล้องวันแรกบอสสาวมักจะสั่งขนมไทยร้านประจำมาเลี้ยงเสียงเฮฮาจึงเริ่มต้นขึ้น
วันต่อมารังสิมันตุ์ที่วันนี้สวมเสื้อเชิ้ตตัวใหม่ที่ศศิรินทร์เลือกให้เมื่อเย็นวานนี้เปิดประตูเข้ามาในห้องประจำทีมและตรงดิ่งมายังมุมชงกาแฟอย่างอารมณ์ดีโดยไม่สนใจทีมงานของกองถ่ายที่เข้ามาเตรียมตัวสำหรับการถ่ายทำอยู่ภายในห้องรวมไปถึงสายตาของเพื่อนร่วมงานที่มองมาราวกับว่าเขากินยาลืมเขย่าขวดหรือไม่ก็ซัดของผิดสำแดงเข้าไป ธัญย์ธิชาและตรัยคุณที่มักจะพูดคุยกันแทบทุกเรื่องจ้องมองไปที่พี่รองของทีมแล้วก็หันมองสบตากันคนแบบนี้มีความรักจริง ๆ สินะ“พี่รองกลับมาแล้วเหรอครับ” บางคนหายตกใจกับอาการอารมณ์ดีผิดปกติของพี่รองได้ไวก็ส่งเสียงทัก คำว่ากลับมาแล้ว ไม่ได้หมายความว่ารู้อยู่แล้วว่ารองหัวหน้าทีมหายไปไหน แต่หมายถึงกลับมาทำงานแล้วเหรอ“อื้อ”แม้ว่าจะดูอารมณ์ดีผิดปกติแต่พี่รองก็ยังคงเป็นพี่รอง ผู้กองรังสิมันตุ์ก็ยังคงเป็นคนพูดน้อย ไม่ได้ม
ตาคู่คมจดจ้องมองเสื้อตัวแล้วตัวเล่าที่ถูกนำมาทาบตัวก่อนจะถอนใจเบา ๆ หลังจากนั่งเล่นจนเกือบค่ำศศิรินทร์ก็ลากเขามาที่ร้านเสื้อผ้าผู้ชายโดยไม่ฟังคำปฏิเสธใด ๆ แล้วยังสนุกกับการหาเสื้อมาให้เขาตัวแล้วตัวเล่า“ตัวนี้ก็ไม่ถูกใจเธอเหรอ”“เปล่า ถูกใจมากต่างหากล่ะ” หญิงสาวตอบก่อนจะแสดงสีหน้าหนักใจให้ได้เห็นก่อนจะพูดต่อ “แต่ถูกใจทั้งหมดเลย เลือกไม่ถูกเลยเนี่ย”“งั้นก็เอาตัวนี้”“เดี๋ยว... เอานี่ด้วย นี่ก็ด้วย” ไม่เพียงแค่พูดหญิงสาวยังหยิบชุดที่เลือก ๆ ไว้ขึ้นมาอีกหลายตัวยื่นให้พนักงานของร้าน“เยอะเกินไป”“ไม่เยอะ เราซื้อไหว”“แต่เราจะซื้อเท่าที่เราซื้อไหว” ชายหนุ่มโต้แย้งพร้อมกับหยิบขึ้นมาเพียงสองตัว “
กว่าพายุอารมณ์จะมอดดับลงก็เที่ยงซะแล้ว ศศิรินทร์นั่งหน้ามุ่ยหันหลังให้คนที่สัญญาดิบดีว่าจะไม่สายแต่ก็เข้าอีหรอบเดียวกับตอนเจอกันครั้งแรก ธุระในช่วงสิบโมงเช้าถูกพับเก็บไปอย่างช่วยไม่ได้“งอนอะไรขนาดนั้น แค่ไปดูหนังเองไม่ใช่เหรอ” เขาถามพร้อมกับยื่นแขนมาโอบกอดคนงอน “ไว้เราค่อยไปกันครั้งหน้าก็ได้”“ฮึ”“เอางี้มั้ย เดี๋ยวเราไปกินข้าวกันแล้วก็ไปเดินเล่นกัน ยังมีเวลาช่วงบ่ายจนถึงค่ำเลยนะ เธออยากไปไหนเราจะไปกับเธอทุกที่เลย”“แน่ใจนะ” คนงอนถามเพื่อความมั่นใจ ยังไม่ได้หายโกรธที่เขาทำให้พลาดธุระสำคัญ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะขุ่นเคืองมากมายอะไร ก็แค่ภาสกรซื้อตั๋วหนังเอาไว้ให้เมื่อคืนวานนี้เพื่ออยากให้วันนี้เธอกับเขาได้ออกไปเดตกันทดแทนที่ไม่ได้ไปหาครอบครัวจริง ๆ แล้วแค่อยู่ด้วยกัน ที่ไหนก็ถือว่าเป็นก
รังสิมันตุ์เป็นผู้ชายที่ค่อนข้างแตกต่างหากเทียบกับผู้ชายหลาย ๆ คนที่อยู่รอบตัวของศศิรินทร์ เขาเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์และอบอุ่น และในบางมุมก็เหมือนเป็นผู้ชายร้อนแรงในดวงตาคู่นั้นมีประกายความอยากครอบครอง แต่เขากลับไม่ใช่ผู้ชายที่เอาแต่ใจยัดเยียดความต้องการโดยไม่สนใจความรู้สึก นอกจากเรื่องในคืนนั้นหญิงสาวพูดได้เต็มปากเลยว่ารังสิมันตุ์ไม่เคยมีท่าทีคุกคามเลยแม้แต่นิดแม้แต่การชักนำให้เธอเผลอไผลเขาก็ยังไม่ทำ ราวกับว่าเขาอยากให้เธอได้มีเวลาทำความคุ้นชินกับการมีเขาอยู่มากกว่านี้อีกนิดอย่างไรอย่างนั้นตาคู่หวานจ้องมองใบหน้าของคนที่วันนี้ตื่นสายกว่าพร้อมกับอมยิ้ม รังสิมันตุ์เป็นผู้ชายหล่อ หล่อจนเธอเผลอคิดว่าเขาไปศัลยกรรมมาหรือยังไงแต่อีกเสียงในใจก็ค้านหัวชนฝาว่าหน้าตาแบบนี้คือธรรมชาติ ไม่มีส่วนไหนปลอมเลยสักนิดคิดขึ้นมาเรื่องปลอมไม่ปลอมมือไม้ของหญิงสาวก็เริ่มอยู่นิ่งไม่ได้ นิ้วเรียวสวยเอื้อมไปสัมผัสกับปลายจมูกโด่งก่อนจะรีบยกขึ้นร