8 ทำบุญร่วมชาติ ตักบาตรร่วมขัน ถ้าอยากรักกันต้องร่วมอะไร

แสงแรกของดวงอาทิตย์เพิ่งทาบทอที่ปลายขอบฟ้าได้ไม่นาน เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

พินทุอรเปิดเปลือกตาขึ้นด้วยความง่วงงุน เมื่อคืนกว่าเธอจะข่มตานอนก็เกือบตีสาม ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแปลกที่หรือไม่ค่อยไว้ใจผู้ชายที่นอนอยู่ห้องตรงข้ามกันแน่ เธอไม่ได้กลัวว่าเขาจะเข้ามาปล้ำหรือทำมิดีมิร้ายหรอกนะ แต่กลัวว่าเขาจะเข้ามาขบหัวเธอกินเป็นอาหารมื้อดึกต่างหาก

ยังไม่ทันไร เสียงห้าวปนดุจากหน้าห้องก็ดังขึ้นอีก

“คุณ...คุณอิง ตื่นได้แล้ว อาให้ผมพาคุณไปใส่บาตรที่วัด”

เฮ้อ...นอกจากหน้าจะดุแล้ว เสียงยังดุได้อีก

หญิงสาวเดินไปเปิดประตูทั้งๆ ที่หัวยุ่ง ผมชี้ฟูไปคนละทาง แต่คนอย่างพินทุอรไม่มีอะไรต้องอาย เพราะสำหรับเธอแม้เพชรพร้อมจะเป็นผู้ชายแต่ก็อายุห่างกันหลายปีแสง พูดง่ายๆ ก็คือมวยคนละรุ่น กระดูกคนละเบอร์ เธอจึงไม่ได้สนใจจะ ‘ทำสวย’ เพื่อให้เขาประทับใจ

“ไปใส่บาตรเหรอ ใครไปบ้าง” เธอถาม

“ตอนแรกจะมีเด็กนักศึกษาที่มาพักเมื่อวานไปด้วย”

“แล้วตอนนี้ล่ะ” เธอยังถามต่อเพราะเขาไม่ยอมขยายความ

“พวกนั้นยกเลิกแล้วเพราะขี้เกียจตื่นเช้า เหลือแค่คุณคนเดียว อาเลยให้ผมพาไปเอง”

“อ้อ...ก็คือมีแค่คุณกับฉันสองคน” เธอสรุป

“ใช่ แค่สองคน”

จิตแพทย์สาวเสยผมลวกๆ พลางนิ่งคิด ไปกับเพชรพร้อมสองคนเนี่ยนะ หรือเธอจะแกล้งบอกว่าง่วง แล้วขอกลับไปนอนขดในผ้าห่มต่อดีนะ

จู่ๆ เพชรพร้อมก็พูดขัดเสียงเข้ม เหมือนรู้ว่าเธอกำลังลังเล

“ไปเถอะ ไหว้พระขอพรสักหน่อย จะได้เจอสิ่งดีๆ อะไรไม่ดีก็ให้ผ่านไป”

“คุณรู้เรื่องที่ฉันเพิ่งอกหักมาละสิ ลี่บอกเหรอ” พินทุอรถามพลางยกแขนขึ้นกอดอก หรี่ตามองคนตรงหน้าคล้ายจะจับผิด หากเขาโกหกว่าไม่รู้ เธอจะตอกหน้าให้เจ็บ แต่เขากลับตอบตรงๆ ง่ายๆ

“ใช่ ผมรู้ว่าคุณเพิ่งอกหักมา”

หญิงสาวคลายมือลง “คุณก็เลยอยากพาฉันไปไหว้พระให้สบายใจสินะ อย่ากังวลเลย ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นหรอกน่า”

“การไปไหว้พระก็ไม่ได้หมายถึงอ่อนแอสักหน่อย ผมนึกว่าคุณอยากจะไปไหว้พระเพื่อขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ทำให้คุณแคล้วคลาดจากผู้ชายห่วยๆ ต่างหาก” เพชรพร้อมเปิดปากพูดประโยคยาวๆ กับหญิงสาวเป็นครั้งแรก

พินทุอรนึกตามแล้วก็ยิ้มออก รู้สึกดีกับคนตรงหน้าขึ้นบ้างเล็กน้อย เธอกำหมัดชกมือตัวเอง “นั่นสินะ ฉันไปขอน้ำมนต์หลวงพ่อมาอาบไล่เสนียดจัญไรที่เคยเกาะตัวก็ได้นี่นา ทำไมเพิ่งคิดได้เนี่ย ว่าแต่...คุณคิดว่าเจ้าอาวาสวัดนี้จะเสกหนังควายเข้าท้องคนเป็นไหมนะ”

“พระท่านไม่ทำให้คุณหรอก”

“นั่นสิ พระดีๆ ที่ไหนจะทำกัน”

“แต่ผมทำให้คุณได้นะ”

“คุณเสกหนังควายเข้าท้องเป็นเหรอ”

“เสกกำปั้นผมไปกระแทกหน้าไอ้หมอนั่นให้คุณได้ต่างหาก” เขาตอบสีหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึก

จิตแพทย์สาวยิ้มขำแล้วโบกมือในอากาศ “งั้นก็ไม่ต้องหรอก เพราะฉันต่อยมันไปแล้วหลายหมัด ถึงได้โดนพักงานจนต้องมานอนเล่นอยู่ที่บ้านคุณแบบนี้ยังไงล่ะ ลี่ไม่ได้เล่าเหรอ”

“เรื่องนี้ไม่ได้เล่า” เพชรพร้อมส่ายหน้าแต่มุมปากมีรอยยิ้มนิดๆ “แล้วตกลงว่าไง จะไปไหม”

พินทุอรนิ่งนึก จะว่าไปเพชรพร้อมในตอนนี้ไม่ได้ดูน่ากลัวเหมือนเมื่อวาน การไปใส่บาตรกับเขาก็คงไม่เลวร้ายเท่าไรนักหรอก

“ไป คุณรอฉันห้านาทีนะ ขออาบน้ำแป๊บนึง แล้วเราไปใส่บาตรกัน”

ก่อนห้านาทีเล็กน้อย พินทุอรก็ออกมายืนหน้าตาสดใสรับอากาศยามเช้าที่หน้าชานบ้าน เพราะเมื่อคืนเพชรพร้อมพาเธอเข้าบ้านจากด้านข้าง ทำให้ไม่ทันได้เห็นบริเวณหน้าบ้านซึ่งตกแต่งไว้อย่างน่ารักกระจุ๋มกระจิ๋ม

หญิงสาวพิจารณาบรรยากาศรอบตัวแล้วยิ่งยิ้มกว้าง บนชานบ้านที่เธอยืนอยู่นั้น ทางมุมซ้ายเป็นโซนของโต๊ะไม้ทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้ากับเก้าอี้สี่ตัวและหมอนอิงสีสวยสะอาดตา เหมาะสำหรับมานั่งกินอาหารเช้ากับครอบครัว ส่วนมุมขวาเปิดโล่งคล้ายเป็นลานอเนกประสงค์ที่สามารถมองลงไปเห็นมะพร้าวและต้นไม้น้อยใหญ่ในสวนได้เต็มสายตา ตรงกลางมีบันไดไม้ราวสี่ถึงห้าขั้น เพื่อก้าวลงสู่ลานคอนกรีตด้านหน้า ซึ่งตกแต่งด้วยต้นไม้กระถางเล็กกระถางน้อย จัดวางอย่างมีศิลปะ มีเก้าอี้ทำจากเปลือกไม้วางอยู่สองตัวกับตุ๊กตาปูนปั้นรูปสัตว์น่ารัก ช่างเข้ากับบรรยากาศบ้านสวนสุดๆ

บ้านของเพชรพร้อมดูๆ ไปก็คล้ายร้านอาหารแนวโฮมคาเฟ่หรือบ้านสวยๆ ตามช่องยูทูป จะต่างกันก็ตรงที่บ้านหลังนี้ดูจับต้องได้ ดูมีชีวิตชีวา และมีบรรยากาศของการอยู่อาศัยมากกว่า พินทุอรคิดว่าเธอสามารถอยู่ที่บ้านของเขาได้ทั้งชีวิตเลยด้วยซ้ำ

อันที่จริงเธอเคยจินตนาการว่าอยากจะใช้ชีวิตในบ้านน่าอยู่แบบนี้กับรัชตะ มีลูกสักสองคน สร้างครอบครัวเล็กๆ เติบโตและแก่เฒ่าไปด้วยกัน เพียงแต่ตอนนี้คงต้องพับความฝันนั้นไปก่อนเพราะคนที่เธอวางแผนชีวิตไว้ เขาไปสร้างครอบครัวใหม่กับคนอื่นเสียแล้ว

เสียงแตรดังขึ้นตรงลานกว้าง ดึงจิตแพทย์สาวให้หลุดจากภวังค์ขมๆ

เพชรพร้อมถอยรถกระบะโฟร์วิลคันเดียวกับเมื่อวานออกมารับ หญิงสาวจึงรีบไปขึ้นรถเพื่อไม่ให้คนร่างยักษ์ต้องรอนาน ใช้เวลาเดินทางไม่นานก็มาถึงวัดเล็กๆ แห่งหนึ่ง

ชายหนุ่มจอดรถไว้ใต้ต้นไม้ใหญ่เพื่ออาศัยร่มเงา เมื่อเปิดประตูลงมา หมาไทยตัวใหญ่สีดำกับสีน้ำตาลท่าทางร่าเริงและเป็นมิตรก็วิ่งมาต้อนรับที่ประตูรถราวกับรู้จักชายหนุ่มเป็นอย่างดี

“ว่าไงหิริ โอตตัปปะ วันนี้มาทำหน้าที่พนักงานต้อนรับเหรอ ไม่ไปตามหลวงพ่อล่ะ” เพชรพร้อมทักทาย ลูบหัวลูบหางสุนัขอย่างรักใคร่

“หิริ โอตตัปปะ” พินทุอรทวนคำ

“ชื่อของเจ้าสองตัวนี่ไง”

“ชื่อหมาหรือเนี่ย ตั้งซะใกล้นรกเชียว ใครตั้งให้”

“เจ้าอาวาสตั้ง”

พินทุอรสะดุ้งแล้วยิ้มเจื่อน มองเจ้าสี่ขาขนเงามันทั้งสองตัวขำๆ ก่อนจะอ้อมแอ้มถาม

“ตั้งชื่อแบบนี้ก็ได้ด้วยเหรอ”

“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”

“ก็แบบ...มันฟังแล้วบาปไหม ที่เอาหลักธรรมมาตั้งชื่อหมา”

“หิริ โอตตัปปะ คือหลักธรรมคำสั่งสอนให้ละอายและเกรงกลัวต่อบาป แต่ไม่ใช่สิ่งศักดิ์สิทธิ์เหนือธรรมชาติที่ต้องกราบไหว้บูชาหรือยกไว้เหนือหัว ห้ามแตะต้องสักหน่อย ส่วนหมาก็คือสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่ง ไม่ได้ต่ำต้อยไปกว่ามนุษย์อย่างเราๆ นักหรอก ท่านเจ้าอาวาสเคยบอกว่าที่ตั้งชื่อหมาแบบนี้ก็เพื่อให้เด็กวัดและพระลูกวัดได้หมั่นเตือนสติตัวเองได้บ่อยๆ ตอนเรียกไอ้สองหน่อมาหา หรืออย่างน้อยก็วันละสองเวลา ตอนเรียกพวกมันมามากินข้าว”

“เข้าใจคิดนะ” เธอบอกพร้อมลูบหัวสุนัขไปด้วย

“เมื่อกี้คุณยังบอกว่าใกล้นรกอยู่เลยนี่” เขาพูดหน้าตาย

“แหม...อย่าขยี้สิ คนเราเปลี่ยนความคิดกันได้ ชั่วพริบตาเดียวนี่แหละ”

เพชรพร้อมอมยิ้มนิดๆ ที่มุมปาก หยิบถาดอาหารคาวหวานและตะกร้าใส่ดอกไม้ที่เตรียมไว้ออกมาจากท้ายรถ “ท่านสอนเด็กๆ ในละแวกนี้เสมอว่าคนเราถ้ายึดมั่นอยู่ในศีลธรรม ละอายใจต่อบาป เราจะทำผิดน้อยลงเพราะละอายใจตัวเอง”

พินทุอรช่วยชายหนุ่มถือของใส่บาตรบางส่วนในระหว่างที่เขาปิดล็อกรถก่อนจะบอก “เด็กๆ แถวนี้โตขึ้นมาคงเป็นคนดีกันทุกคน เพราะมีผู้ใหญ่ที่ดีคอยชี้นำ”

“ไม่ทุกคนหรอก ติดยาก็หลายคน ในระหว่างที่มีคนคอยชี้นำทางที่ดีให้ ก็จะมีผู้ใหญ่เลวๆ ชักจูงไปในทางที่ผิดด้วยเหมือนกัน สังคมมันก็แบบนี้แหละ”

“แต่อย่างน้อยก็คงไม่มีใครกล้าคบผู้หญิงสองคนอยู่เป็นปีๆ แบบแฟนเก่าฉันแน่เลย เพราะละอายใจตัวเอง ถ้ามีแฟนคงรักเดียวใจเดียวแน่นอน เพราะโตมากับคำสอนเรื่องความละอายใจ”

“ผมก็โตมากับท่านนะ เป็นคนรักเดียวใจเดียวเหมือนกัน” เขาบอกเสียงเรียบ จากนั้นก็เดินลิ่วนำเข้าไปในวัด แม้พินทุอรจะเอะใจเล็กน้อยกับคำพูดเหมือนจะ ‘ขายตัวเอง’ ของชายหนุ่ม แต่ก็ไม่ทันได้คิดอะไรเพราะต้องสาวเท้าเร็วๆ ตามคนตัวสูงใหญ่ให้ทัน