7 พบกันครั้งแรกอย่างเป็นทางการ

สี่โมงตรงเป๊ะ เพชรพร้อมก็เห็นพินทุอรก้าวออกมาจากสถานีขนส่งประจำจังหวัด หญิงสาวยกมือกวักลมให้ตนเองอยู่หลายครั้ง จากนั้นใช้หลังมือแตะซับไปตามไรผมชื้นเหงื่อ พลางชะเง้อมองซ้ายขวา

แม้วันนี้จิตแพทย์สาวจะสวมเพียงกางเกงยีนสีซีดกับเสื้อยืดตัวโคร่งสีดำและรองเท้าผ้าใบสุดแสนจะเบสิก แต่ก็ทำให้หัวใจของคนมองเต้นผิดจังหวะ และหัวใจของเขาไม่ได้เต้นในจังหวะแบบนี้มาหลายปีแล้ว

เฮ้อ...สวยน่ารักขนาดนี้ จะมีโอกาสเป็นวาสนาไอ้เพชรไหมนะ

ชายหนุ่มก้าวออกจากบริเวณมุมตึกที่ยืนรออยู่ จ้ำพรวดๆ ไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวเป้าหมาย เขาเข้าประชิดตัวเธอ ยื่นมือออกไปแล้วบอกเสียงเข้ม

“ส่งกระเป๋ามา มีเท่าไหร่ ส่งมาให้หมด”

“แกเป็นโจรเหรอ โจรมุมตึกสินะ เล่นผิดคนแล้วไอ้หนู” พินทุอรโวยวายเสียงดัง กอดกระเป๋าแน่นแนบอก และตั้งท่าจะใส่เดี่ยวกับเขาทันที

“เดี๋ยว ไม่ใช่ ผมมาจากสาลี่โฮมสเตย์ มารับคุณแทนอาพฤกษ์” เพชรพร้อมรีบอธิบายเมื่อเห็นจิตแพทย์สาวถกแขนเสื้อขึ้นเหมือนพร้อมลุย

“คุณคือ...” พินทุอรถาม ยังไม่ยอมส่งกระเป๋าให้ง่ายๆ

“เพชรพร้อม” เขาตอบสั้นๆ

หญิงสาวคลายมือออก ท่าทางผ่อนคลายขึ้น เมื่อนึกออกเธอก็ส่งยิ้มให้

“อ๋อ...น้องเพชร พี่ชายของลี่ใช่ไหม”

ได้ยินเธอเรียกแล้ว ‘น้องเพชร’ แทบล้มทั้งยืน จะเรียกอะไรก็ช่วยเกรงใจรูปร่างสูงใหญ่สุดแมนกับรอยสักสุดดุดันที่แขนและไหล่ของเขาบ้างเถอะ ชายหนุ่มขบกรามกรอดๆ ถามหน้าตึง น้ำเสียงห้วนสุดๆ “ใครน้องคุณ เราสองคนนับญาติกันตั้งแต่เมื่อไหร่”

พินทุอรหุบยิ้ม “อ้าว...ก็พี่จำได้ว่าลี่มีลูกพี่ลูกน้องที่แก่กว่านิดหน่อย ชื่อเพชรพร้อม อายุน่าจะประมาณสามสิบสอง ซึ่งก็เด็กกว่าพี่เกือบสี่ปี พี่ก็เลยเสียมารยาทเรียกไปแบบนั้น ถ้าน้องไม่ชอบ...”

“ไม่ชอบ” ชายหนุ่มสวนทันที “จะเรียกท่านเพชร ไอ้เพชร เฮียเพชร หรืออะไรก็ได้ที่ไม่ใช่น้อง หรือถ้าไม่อยากสนิท เรียกคุณธรรมดาพอ”

“ได้สิได้ ไม่มีปัญหา” หญิงสาวตอบแต่น้ำเสียงเหมือนอยากจะมีปัญหาอยู่นิดหน่อย

“อารำพึงให้ผมมารับคุณไปพักที่บ้านของผมแทน เพราะที่สาลี่โฮมสเตย์ห้องพักเต็มแล้ว”

“แต่ฉันให้ลี่จองมาแล้วนะ”

“ผมรู้” ชายหนุ่มตอบ หลังจากนั้นจึงโทร. หานางรำพึงเพื่อให้หญิงสูงวัยอธิบายสถานการณ์ให้ฟังและยืนยันกับพินทุอรอีกครั้งว่าเขาคือเพชรพร้อม ไม่ใช่โจรลักพาตัว จากนั้นชายหนุ่มก็เปิดอินสตราแกรมให้ดูรูปตนเองที่ถ่ายกับคะนึงรักทั้งในงานแต่งงานของหญิงสาวและรูปถ่ายส่วนตัวอีกหลายรูปเพื่อแสดงว่าเขาคือเพชรพร้อมตัวจริง

“แปลว่าทริปนี้ฉันต้องพักที่บ้านคุณสินะ”

“ใช่”

เพชรพร้อมซ่อนยิ้มร้ายๆ ไว้ในดวงหน้า ซุกซ่อนแววตาเต้นระริกไว้มิดชิด จากนั้นเดินไปขนสัมภาระทุกชิ้นของพินทุอรไปใส่ไว้ในรถกระบะโฟร์วิลของเขา เมื่อหญิงสาวเดินตามมาที่รถ เขาก็ทำเก๊กหน้านิ่งจนปวดกราม ปาดนิ้วโป้งไปที่ประตูรถ บอกสั้นๆ เหมือนสั่ง

“ไปขึ้นรถ”

“ความจริงฉัน...”

“จะกลับเหรอ ถ้าไม่สะดวกใจนอนบ้านผม จะให้ผมไปส่งที่โรงแรมในตัวเมืองไหม ขับออกจากนี่ไปไม่ไกล ชั่วโมงกว่าๆ ก็น่าจะถึง” เพชรพร้อมโกหกคำโต เพราะเอาจริงๆ แล้ว จากที่นี่ไปถึงโรงแรมสวยๆ ในตัวเมือง ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ ยิ่งถ้าขับเร็วสักหน่อย ไปแล้วกลับสองรอบก็ยังทัน

“ไม่เป็นไร ใกล้มืดแล้ว ไปนอนที่บ้านคุณนั่นแหละ” เธอสรุป

เพชรพร้อมพยักหน้ารับง่ายๆ พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะไม่แสดงสีหน้าใดๆ ชายหนุ่มก้าวตามร่างบางไปที่รถ เมื่อเธอขึ้นรถเรียบร้อย เขาก็ปิดประตู หันหลังให้และกระตุกยิ้มร้ายที่มุมปาก

เสร็จโจร!

พินทุอรนั่งตัวเกร็งอยู่ในรถกระบะโฟร์วิลคันใหญ่ พลางเหลือบตามองมองข้างๆ อย่างระมัดระวังเป็นระยะ

ใบหน้าของเพชรพร้อมแกร่งกระด้าง จมูกโด่งเป็นสัน กรามเป็นสัน โหนกแก้มเป็นสัน เรียกว่าอะไรที่เป็นสันได้ ก็เป็นเหลี่ยมเป็นสันคมไปหมด ไม่มีความโค้งมนหรือละมุนตาในเครื่องหน้าของเขาแม้แต่นิดเดียว คิ้วเข้มหนาพาดเฉียงขมวดมุ่นแทบจะตลอดเวลา ริมฝีปากหยักลึกก็แทบจะไม่ปรากฏรอยยิ้มแม้แต่น้อย

ไหนจะกล้ามแขนใหญ่ๆ ที่แทบจะดันเสื้อยืดปริแตก อกแน่นตึงเปรี๊ยะ กับร่างกายสูงใหญ่ราวกับยักษ์และผิวสีแทนคล้ำเข้มนั่นอีก องค์ประกอบของเขารวมแล้วทำให้เขาดูน่ากลัวมากกว่าน่าคบ

จะมีก็แต่ขนตายาวเป็นแพที่ล้อมกรอบดวงตาคมดุสีนิลคู่นั้นกระมังที่ทำให้ใบหน้าของเขาดูอ่อนโยนขึ้นมาราวๆ หนึ่งเปอร์เซ็นต์ เรียกว่าถ้าไม่สังเกตก็คงมองไม่เห็นนั่นแหละ

นี่ถ้าคะนึงรักและวิณทร์วายุไม่รับรองหนักแน่นว่าเพชรพร้อมเป็นสุภาพบุรุษที่ไว้ใจได้เต็มร้อย พินทุอรไม่มีวันยอมไปพักที่บ้านเขาตามลำพังแน่นอน

“อีกนานไหม กว่าจะถึง” จิตแพทย์สาวพยายามชวนคุย หลังจากนั่งเงียบกันอยู่พักใหญ่

“ถึงก็รู้เอง” เขาตอบสั้นและห้วนจัด

พินทุอรพยักหน้าเบาๆ จบการสนทนาเพียงเท่านั้นและมองออกไปนอกหน้าต่างแทน นาทีนี้จะเห็นกองฟาง เห็นควาย หรือเห็นตะกวดวิ่งข้ามคลองก็ได้ อย่างน้อยก็เจริญหูเจริญตากว่ามองหน้าเขาเป็นไหนๆ

ดูก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้ไม่เต็มใจให้เธอไปพักที่บ้านเขาสักนิด เรียกน้องก็ไม่พอใจ พูดด้วยก็ไม่เคยหันมามองหน้าหรือมองสบตา แต่เอาเถอะ เธอจะพักที่บ้านเขาแค่คืนเดียว แล้วพรุ่งนี้เช้าจะออกเดินทางเข้าไปพักที่โรงแรมในตัวเมืองตั้งแต่ไก่โห่ หวังเพียงว่าคืนนี้เขาคงไม่จับเธอฉีกเนื้อกินเป็นอาหารเย็นเสียก่อนเป็นพอ

ใช้เวลาเพียงไม่นาน เพชรพร้อมก็พาพินทุอรมาถึงบ้านของเขาที่มีเพียงรั้วเตี้ยๆ ทำจากท่อนซุงวางเรียงอย่างเป็นระเบียบ ด้านหน้าบ้านมีบริเวณกว้างขวางซึ่งทำเป็นแปลงผักสวนครัวหลากชนิดไปแล้วกว่าครึ่ง มีถนนโรยกรวดทอดยาวไปยังบ้านสองชั้นหลังใหญ่ ตกแต่งทันสมัยกว่าใครในละแวกนี้

ชายหนุ่มนำรถเข้าไปจอดในโรงรถ พาเธอเดินลัดเลาะเข้าสู่ตัวบ้านทางด้านข้าง ผ่านต้นไม้แสนร่มรื่น ก่อนจะนำสัมภาระของเธอไปเก็บในห้องนอน เขาให้คนงานพาหญิงสาวไปล้างมือและไปรอที่โต๊ะอาหารนอกอาคารซึ่งอยู่ในสวนเพื่อกินอาหารเย็น และเมื่อเขาตามลงมาสมทบก็เห็นจิตแพทย์สาวนั่งรออยู่ตามลำพัง

“ผมชอบมานั่งกินเข้าเย็นตรงนี้ คุณโอเคมั้ย หรืออยากเข้าไปนั่งเปิดแอร์ในบ้าน”

“ตรงนี้แหละ ฉันชอบ” เธอบอกไม่มองหน้าเขา เพราะมัวแต่มองบรรยากาศพืชผักสวนครัวรอบตัวด้วยความตื่นเต้น

“กับข้าวมีเท่านี้ใช่ไหม” ชายหนุ่มถามสายบัว เมียคนงานที่ทำหน้าที่แม่ครัวซึ่งกำลังยกสำรับกับข้าวออกมาวางเรียงให้

“มีแกงหมูเทโพอีกอย่างนึงจ้ะพี่เพชร เดี๋ยวหนูเอามาทีหลัง”

เพชรพร้อมพยักหน้ารับรู้ จากนั้นตักข้าวให้หญิงสาวและตัวเองแล้วเอ่ยชวน

“กินสิ”

“ขอบคุณ”

ทั้งสองคนลงมือกินข้าวในความเงียบ ไม่มีใครเงยหน้าขึ้นมองกันเท่าไหร่ ชายหนุ่มเดาว่าพินทุอรคงหิวจัดเพราะเอาแต่ก้มมองจานข้าว ไม่เงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาเลยสักนิด หรือว่าเขาอาจจะต้องชวนเธอคุยบ้างเพื่อเพิ่มบรรยากาศความสนิทสนม

ว่าแต่...เขาจะชวนคุยอย่างไรดีไม่ให้เธออึดอัด ไม่ให้เธอจับได้ว่าเขาแอบหลงเธอนิดหน่อย ตื่นเต้นที่มีเธออยู่ใกล้ๆ ด้วย ถ้าถามเรื่องส่วนตัวก็อาจดูละลาบละล้วงเกินไป งั้นลองชวนคุยเกี่ยวกับอาหารบนโต๊ะก็แล้วกัน

“อิ่มยัง”

ได้ยินเขาถามปุ๊บ หญิงสาวก็วางช้อนส้อมปั๊บทันที

“อิ่มก็ได้ หมายถึง ฉันอิ่มแล้ว”

ชายหนุ่มมองกับข้าวด้านหน้าที่ยังเหลืออีกกว่าครึ่ง รวมทั้งข้าวสวยในจานข้าวของเธอที่พร่องไปเพียงนิดเดียว เขาลอบกลืนน้ำลายลงคอ ดูเหมือนเขาจะประหม่าจนใช้คำพูดผิดเลยดูคล้ายไปเร่งเธอ

“ถ้ายังไม่อิ่มก็กินต่อ ผมรอได้”

“ไม่ ไม่ต้องรอ ฉันอิ่มแล้วจริงๆ” เธอดื่มน้ำจนหมดแก้วเพื่อยืนยันว่าจบมื้ออาหารเย็นแล้วจริงๆ

เพชรพร้อมกะพริบตาถี่ๆ ถอนใจแรงเพราะไปต่อไม่ถูกเหมือนกัน ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าการชวนสาวที่พึงใจคุยจะยากเย็นถึงเพียงนี้ ทำไมตอนที่ชวนคะนึงรักหรืออารำพึงคุย มันถึงไม่ยากเท่าไรนะ

พินทุอรลุกขึ้นยืน “งั้นฉันขอตัวไปพักผ่อนบนห้องเลยนะ”

“ห้องอยู่ชั้นสอง ขวามือ เดี๋ยวผมพาไป”

“ไม่เป็นไร แค่นี้เอง ไปเองได้” พูดจบเธอก็เดินลิ่วออกไปจากบริเวณรับประทานอาหาร

ชายหนุ่มก้าวตามไปอย่างช้าๆ เพื่อให้แน่ใจว่าหญิงสาวไม่ได้ไปผิดทาง แม้บ้านของเขาจะไม่ได้หลังใหญ่โตเดินจนหลงเหมือนคฤหาสน์ แต่ก็มีห้องหับและมุมต่างๆ อยู่ไม่น้อย คนไม่เคยมาอาจจะงงได้

เมื่อแน่ใจว่าพินทุอรขึ้นไปชั้นบนแล้ว ชายหนุ่มก็แวะห้องทำงานเพื่อหยิบไอแพด จากนั้นจึงก้มหน้าก้มตาเดินกลับไปยังห้องนอนของตัวเอง แต่พอเปิดเข้าไปแล้วก็ต้องใจเต้นไม่เป็นส่ำ เพราะมีแขกวีไอพีคนสวยยืนงงอยู่กลางห้อง

“คือ...ห้องนี้...”

“ห้องนี้...” พินทุอรทวนคำ พลางกวาดตามองไปรอบๆ

“ห้องผม” เพชรพร้อมบอก

“เอ้อ ตายจริง ฉันเข้าห้องคุณซะได้ ขอโทษนะ ก็ว่าอยู่ ว่าทำไมไม่มีกระเป๋าของฉันเลย”

“ห้องนอนคุณอยู่ฝั่งตรงข้าม”

ใบหน้าเล็กๆ แดงซ่านขึ้น เธอยกมือขึ้นทัดผมไว้หลังใบหูอย่างเก้ๆ กังๆ ไม่เหลือคราบคุณหมอสาวสุดมั่นใจ แต่กลับดูมีเสน่ห์สุดๆ ในสายตาของคนมอง

โอ๊ย...โคตรน่ารักเลยโว้ย ผู้หญิงอะไร

เพชรพร้อมขบกรามแน่นจนเป็นสันนูนเพื่อบังคับไม่ให้ตนเองยิ้ม ไม่รู้ตัวสักนิดว่าการทำเช่นนี้ทำให้ใบหน้าเข้มคมคายยิ่งดูน่ากลัว

หญิงสาวเหลือบตาขึ้นสบตากับเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะก้าวยาวๆ ไปที่ประตูห้อง เธอพยายามจะเปิดประตูห้องนอนด้วยการผลักประตูออก แต่โชคร้ายที่ประตูบานนี้ต้องเปิดด้วยการดึงเข้าหาตัว

ชายหนุ่มมองภาพนั้นด้วยความเอ็นดู แล้วก็เอ่ยเสียงเรียบทั้งที่กลั้นหัวเราะอยู่

“ดึง”

“อ้อ ดึงสินะ ขอบคุณมาก”

“ไม่เป็นไร”

สุดท้ายเพชรพร้อมก็กลั้นยิ้มไม่อยู่ ได้แต่ยกมือใหญ่หนาขึ้นปิดปากและภาวนาให้พินทุอรไม่เห็นว่าเขากำลังยิ้ม...ยิ้มอย่างสุขใจเสียด้วย

“ฉันกลับห้องตัวเองนะ” พูดจบพินทุอรก็รีบออกจากห้องของชายหนุ่มและรุดไปยังห้องตนเองที่อยู่ฝั่งตรงข้ามทันที

ระหว่างที่เพชรพร้อมกำลังอิ่มเอมกับความสุขที่ได้ใกล้ชิดกับหญิงสาวรุ่นพี่ และวางแผนพาเธอไปเที่ยวเล่นในวันรุ่งขึ้น พินทุอรกลับยกมือไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ท่วมหัวที่ปกปักษ์รักษาเธอให้รอดพ้นจากยักษ์ดุร้ายตนนั้นมาได้ มิหนำซ้ำเธอยังภาวนาขอให้ตนเองได้ออกไปจากบ้านของชายหนุ่มให้เร็วที่สุด