9 ค่อยๆรู้จัก

รักเดียวใจเดียวอย่างนั้นหรือ...

เพชรพร้อมใจเต้นรัวหลังจากโฆษณาสรรพคุณของตนเองไปหนึ่งดอก...ดอกสำคัญเชียวละ

ชายหนุ่มตีหน้าตาย สบตาเธอตรงๆ เหมือนเมื่อครู่ไม่ได้พูดอะไร เขาวางถาดใส่อาหารคาวหวานและตะกร้าดอกไม้ที่เตรียมมาไว้บนพรม แล้วหาที่ให้หญิงสาวนั่งพับเพียบรอ จากนั้นเลื่อนบทสวดแผ่เมตตาที่พิมพ์เป็นระเบียบมาให้ตรงหน้า ก่อนจะบอกอย่างคนอยู่ใกล้วัด

“รอให้คนมาอีกสักหน่อยนะ ไม่นานหรอก ผมรอด้านหลัง” เมื่อพูดจบก็ตั้งท่าจะลุกหนีไป

“จะไปไหน มาใส่บาตรด้วยกันสิคุณ”

“คุณใส่เถอะ อาเตรียมมาแค่ของคุณ”

“ก็ใส่ด้วยกันได้นี่ แบ่งกัน”

“ไม่ต้องหรอก” เพชรพร้อมปฏิเสธ กำลังจะถอยหลังไปยืนรอ ก็ได้ยินเสียงหวานทว่าหางเสียงสะบัดเล็กน้อยลอยแว่วมา

“ทำไม ไม่อยากทำบุญร่วมชาติ ตักบาตรร่วมขันกับฉันหรือไง”

ชายหนุ่มชะงัก มองหน้าเธออึ้งๆ โดยไม่สามารถทำหน้าเฉยเหมือนเมื่อห้านาทีที่แล้วได้อีก เพราะใจของเขาดันคิดไปถึงการตักบาตรร่วมขันของคู่บ่าวสาวในพิธีแต่งงานเสียฉิบ แถมยังคิดเลยเถิดไปถึงคืนเข้าหอเลยด้วยซ้ำ

ส่วนกิจกรรมในคืนนั้นก็...

ไอ้เพชรเอ๊ย....ในวัดแท้ๆ จีวรสีเหลืองเดินสวนกันขวักไขว่ ยังมีใจไปคิดอะไรแบบนั้นได้อีก ตกนรกหมกไหม้แน่มึง

เขาถอยหลังอีกหนึ่งก้าว แต่เมื่อเห็นสายตาคู่สวยที่ยังจ้องเขาเขม็ง ชายหนุ่มก็ลอบถอนใจ ยอมก้าวกลับมานั่งพับเพียบข้างหญิงสาวแต่โดยดี “ก็ได้ แต่ถ้าชาติหน้าคุณต้องมาเจอผมอีก ก็อย่าโวยวายละกัน”

เท่านั้นเอง พินทุอรก็ยิ้มออก เลื่อนถาดอาหารมาอยู่ตรงกลางระหว่างเขากับเธอแล้วบอก “การที่เราเจอกันในวันนี้อาจเพราะชาติที่แล้วเราเคยใส่บาตรด้วยกันมาก่อนก็ได้นะ เจอกันอีกสักชาติ คงไม่เท่าไหร่หรอก”

“แต่ผมยินดีเจอคุณทุกชาติเลยนะ ไม่ติดอะไรเลย แล้วคุณล่ะ”

หญิงสาวยังไม่ทันได้ตอบอะไร พระสงฆ์หลายรูปก็ทยอยเข้ามาด้านในเสียก่อน ทั้งสองคนจึงหันไปสนใจกับการทำบุญใส่บาตรแทน

หลังจากนั้นเพชรพร้อมก็พาพินทุอรไปบริเวณที่เติมน้ำมันตะเกียงซึ่งอยู่ในอุโบสถใกล้ๆ กัน ชายหนุ่มส่งขวดน้ำมันพืชเล็กๆ ที่ทางวัดจัดเตรียมไว้ให้หญิงสาว แล้วบอกเหมือนสอน

“เขาว่ากันว่าการเติมน้ำมันตะเกียงสำหรับคนโสดจะทำให้มีแสงสว่างนำพาเราไปเจอคนที่ดี คุณลองดูสิ”

“มิน่าเล่า...ฉันไม่เคยเติมน้ำมันตะเกียงนี่เอง ชีวิตเลยเจอผู้ชายเฮงซวยหลอก” พินทุอรพูดพร้อมรับขวดน้ำมันมาถือไว้ เธอยกขึ้นอธิษฐาน จากนั้นก็ค่อยๆ เทน้ำมันลงในช่องตะเกียงที่เปิดอยู่

“ขอให้จากนี้ไปคุณเจอแต่คนดีๆ นะ ถ้าจะมีแฟน ก็ขอให้เป็นผู้ชายที่ดี” เพชรพร้อมอวยพรจากใจจริง ไม่ว่าเขาจะมีวาสนากับเธอหรือไม่ แต่ก็ขอให้เธอได้พบเจอผู้ชายที่ดีและมีรักจริง

ทั้งสองก้าวออกจากอุโบสถพร้อมกัน แสงแดดส่องลงมาเฉพาะตรงที่เพชรพร้อมยืนอยู่ แต่บริเวณที่พินทุอรก้าวออกมานั้นมีเงาของต้นไม่ใหญ่บังไว้

หญิงสาวหันมาเห็นก็รีบบอกเสียงกลั้วหัวเราะ

“โอ้โฮ! คุณดูสิ ตัวคุณสว่างวาบเลย แดดส่องเฉพาะตรงคุณเลยนะเนี่ย สงสัยแสงสว่างจะพาฉันมาเจอผู้ชายที่ดีจริงๆ ด้วย”

“ผมว่าคุณมาถูกทางแล้ว”

“เสียดายที่คุณคงไม่ใช่ผู้ชายของฉัน”

“รู้ได้ยังไงว่าไม่ใช่” เพชรพร้อมปรายตามองหญิงสาว แล้วเอ่ยถามสีหน้าเรียบเฉยทั้งที่ในใจเต้นตึกตัก

“ก็คุณเด็กกว่าฉัน”

“เด็กกว่าแล้วไง ถ้าใจบอกว่าใช่ อะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้น”

พินทุอรมองหน้าเขางงๆ เหมือนจะค้นหาความหมายในคำพูดของเขา แต่เธอยังไม่ทันจะค้นเจออะไร เพชรพร้อมก็ตัดบท ช็อตฟีลแบบไม่ให้ตั้งตัว

“จะให้ผมยืนตากแดด สว่างวาบๆ อยู่แบบนี้อีกนานไหม ไม่ไปขึ้นรถเหรอ”

“เอ้อ ไปสิ ไปๆ” หญิงสาวรับคำงงๆ แล้วเดินมึนไปยังลานจอดรถ

ชายหนุ่มผิวปากกับตัวเองเบาๆ ด้วยความพึงพอใจ แล้วจึงก้าวตามเธอไปห่างๆ ใบหน้าดุดันดูอ่อนโยนลงอย่างสังเกตได้ โดยเฉพาะดวงตาคมกล้าที่ทอประกายอบอุ่นในยามที่ทอดมองแผ่นหลังของพินทุอร จากนั้นรอยยิ้มพึงใจก็กระจายเต็มดวงหน้าของชายหนุ่ม

พินทุอรกลับมาถึงบ้านของเพชรพร้อมราวแปดโมงเช้า เมื่อลงรถก็เห็นกลุ่มชายฉกรรจ์สี่คนกำลังนั่งล้อมวงกินข้าวเช้ากันบริเวณโต๊ะยาวในศาลาพักหน้าทางเข้าสวน ด้านข้างมีแผ่นไม้ขนาดย่อมปักบอกทางเขียนว่า ‘สวนเพียงดินดี’ ทุกคนมองมาที่เธอกับเพชรพร้อมแทบจะเป็นตาเดียว จิตแพทย์สาวจึงยิ้มและโบกมือทักทายตามมารยาท

เพชรพร้อมหันมาเห็นเข้าจึงหันมาบอก “พวกนั้นเป็นคนงานในสวนของผมเอง หน้าตาไม่ดีแต่นิสัยดี ไม่น่ากลัวหรอก”

หญิงสาวอยากจะบอกเหลือเกินว่าคงไม่มีใครหน้าตา ‘น่ากลัว’ ไปกว่าคนพูดอีกแล้ว แต่เธอยังอยากมีชีวิตรอดกลับไปรักษาคนไข้ต่อ จึงเลือกที่จะเงียบแล้วพยักหน้ารับเบาๆ แทน

เจ้าของสวนร่างยักษ์เดินเข้าไปกลางวงแล้วหันมากวักมือเรียก หญิงสาวเลยจำต้องเดินตามเขาไป พอถึงโต๊ะอาหารเขาก็แนะนำ

“นี่คุณอิง มาพักอยู่ที่นี่สักระยะ”

กลุ่มคนงานในสวนของเพชรพร้อมยิ้มกว้าง หนึ่งในนั้นรีบยกมือแล้วยืนขึ้นเพื่อแนะนำตัว

“ผมชื่อโอดครับ เป็นลูกน้องที่สนิทที่สุดของพี่เพชร”

“ก็ไม่อยากสนิทเท่าไหร่หรอก” เพชรพร้อมส่ายหน้าก่อนอธิบายต่อ “ชื่อยาวๆ ของมันคือโอดครวญ เพราะใช้ให้ทำอะไรก็มักจะโวยวายและเล่นใหญ่เสมอ”

“กินข้าวด้วยกันมั้ยครับคุณอิง” คนงานผิวคล้ำรูปร่างล่ำสันที่นั่งอยู่หัวโต๊ะเอ่ยถาม

พินทุอรเลิกคิ้ว “ได้เหรอ”

“ถ้าคุณอิงไม่รังเกียจ ก็ตามสบายเลยครับ”

“ไอ้นี่ชื่อสมิง แต่เพื่อนชอบเรียกมันว่าแสมเพราะทำอะไรเร็วเป็นลิง” เพชรพร้อมหันมาบอก

พินทุอรเลือกนั่งลงข้างคนงานร่างสูงอีกคนที่นั่งเงียบอยู่ ท่าทางของเขาดูสุภาพและเรียบร้อยผิดกับเพื่อนๆ แถมยังสวมแว่นสายตา ดูเหมือนนักเรียนนักศึกษาเนิร์ดๆ มากกว่าคนงาน เมื่อเห็นเธอทรุดตัวลงนั่ง เขาก็รีบขยับที่ให้ทันที

“นั่งด้วยคนนะ” เธอบอกพร้อมยิ้มผูกมิตร

“คนนั้นชื่อนุ่ม แต่ก่อนมันชื่อหนุ่ม แต่ไม่มีใครที่นี่เรียกแบบนั้นสักคน” เพชรพร้อมอธิบาย

“โอเค จำได้แล้ว คนตัวสูงคือโอด คนนั่งหัวโต๊ะคือสมิง ส่วนคนที่นั่งข้างฉันคือนุ่ม” พินทุอรทวน

“ส่วนผมชื่อสเตฟานครับ” สเตฟานคือคนงานที่มีใบหน้าไทยแท้ หล่อเหลาไม่เบา ผิวคล้ำ ผมสีดำ ดวงตาสีดำ ห่างไกลจากชื่อแบบพวกฝรั่งตาน้ำข้าวของตนเองอยู่หลายขุม

“แล้วแต่ก่อนชื่ออะไรล่ะ” พินทุอรถาม

โอดรีบชิงตอบ “มันชื่อนี้มาตั้งแต่เกิดครับ เพราะแต่ก่อนแม่มันชอบพระเอกละครที่ชื่อสเตฟาน เลยเอามาตั้งชื่อลูก”

“อ้อ ดีจัง ความคิดดี แบบนี้ถ้าฉันมีลูก ลูกของฉันคงต้องชื่อชาอึนอูแน่ๆ พวกนายรู้จักไหม พระเอกเกาหลีที่เหมือนสัญลักษณ์แห่งความหน้าตาดีน่ะ สูงๆ ขาวๆ หล่อๆ”

“หล่อเท่าพี่เพชรไหมครับ” สเตฟานถามประสาซื่อ เพราะในหมู่บ้านแถบนี้ ความหล่อของเพชรพร้อมเป็นที่กล่าวขวัญอยู่มาก...มากพอๆ กับชื่อเสียงลบๆ เรื่องความดุ ปากหมา และขวางโลกนั่นละ

“ให้ตอบตามความจริงหรือตอบแบบเกรงใจล่ะ”

“ตอบตามที่ใจคุณอิงอยากตอบเลยครับ” สมิงยุ

“หล่อกว่าชาอึนอูอีก หล่อที่สุดในสามโลก หล่อกว่าทุกคนที่ฉันเคยเจอ หล่อจนฉันอยากจะเป็นลมวันละสามเวลาหลังอาหารเพราะความหล่อของเขา และฉันไม่รับความคิดต่าง”

คำตอบแบบปลอมสุดปลอมของพินทุอรเรียกเสียงหัวเราะครื้นเครงจากหนุ่มๆ คนงานได้เป็นอย่างดี

“คุณอิงอยู่เป็นนะเนี่ย” โอดบอก

หญิงสาวหัวเราะเสียงดัง “แหม...มาอยู่บ้านเขา มากินบ้านเขา จะให้บอกว่าเขาไม่หล่อได้ยังไงเล่า จริงไหม จะว่าไปพวกนายก็หล่อไม่เบาเลยนะ สงสัยสวนนี้คัดคนงานจากหน้าตา”

เสียงหัวเราะอย่างครื้นเครงดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้สเตฟานถึงกับยกนิ้วโป้งให้สองนิ้ว

แม้เพชรพร้อมจะถูกชมว่าหล่อ แต่ยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย ชายหนุ่มดันนุ่มออกไปอีกทาง แล้วทรุดตัวลงนั่งข้างพินทุอรแทน พร้อมสั่ง

“ไปตักข้าวมาให้กูกับคุณอิงด้วย เร็วๆ หิวแล้ว”

“พี่เพชรก็จะกินที่นี่เหมือนกันเหรอ” นุ่มถามงงๆ

“ทำไม กูจะกินไม่ได้เหรอ” เพชรพร้อมตาขวาง

“ก็ปกติพี่ไม่ค่อยกินข้าวเช้า เห็นกินแค่นมแก้วเดียว แล้วก็นั่งกดคอม ไถไอแพด ทำเอกสารน่าปวดหัวอยู่บนชานบ้านนู่น ไม่เคยลงมากินข้าวสักวัน” นุ่มยังมึนอยู่

“ก็วันนี้กูจะกิน มึงมีปัญหาอะไรนักวะไอ้นุ่ม”

โอดรีบเคลียร์ “ไปๆ เร็ว พี่เพชรคงหิวมากนั่นแหละ เลยอยากกินข้าวมื้อใหญ่ ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นหรอกไอ้นุ่ม มึงนี่ก็ชอบงง ชอบสงสัยไม่เข้าท่า”

นุ่มเกาหัวงงๆ บ่นงึมงำกับตัวเอง แต่ก็ลุกขึ้นไปตักข้าวตามคำสั่งคนงานรุ่นพี่

ทุกคนกินข้าวจนเสร็จและนั่งพักผ่อน มีคนงานเดินเข้ามาคุยกับเพชรพร้อมเรื่องราคามะพร้าวในสวน เพราะมีลูกค้ารายย่อยมาติดต่อขอซื้อแต่เช้า ชายหนุ่มจึงเดินออกไปคุย ทิ้งให้พินทุอรนั่งเล่นนั่งคุยกับหนุ่มคนงาน

จิตแพทย์สาวอยากจะเดินเล่นย่อยอาหาร จึงลุกเดินไปดูแปลงผักในบริเวณนั้น หญิงสาวเห็นกระบะไม้วางเรียงราย ด้านบนมีผ้าใบพรางแสงปิดอยู่เธอจึงแง้มดูเพราะอยากรู้ว่าเป็นต้นอะไร

“อย่าไปจับครับคุณอิง พี่เพชรเขาหวง” โอดเตือนเมื่อเห็นพินทุอรจับกระบะไม้

หญิงสาวตกใจ ชักมือกลับในทันทีทำให้เสี้ยนไม้ตำเข้าที่ปลายนิ้ว เธออุทานเบาๆ มือปัดไปโดนกระบะไม้เล็กๆ ที่วางอยู่ริมสุด ถาดเพาะกล้าไม้หล่นลงพื้น ดินกระจาย ต้นไม้ต้นจิ๋วระเนระนาด

“ฉิบหายแล้ว” สมิงอุทาน

“คอขาดกันทั้งวงแน่พี่” สเตฟานหน้าซีดกว่า

“โดนพี่เพชรเตะแน่ โอย...ตายแน่ๆ” โอดเริ่มโอดครวญ

เพชรพร้อมได้ยินเสียงโหวกเหวกจึงเดินกลับเข้ามาในวงสนทนา และเห็นภาพตรงหน้า ชายหนุ่มมองหน้าคนงานชายทุกคนก่อนจะถามเสียงดัง

“ใครทำ”

คนงานทั้งสี่คนก้มหน้า แต่ก็ไม่มีใครกล้าบอก

“กูถามว่าใครเป็นคนทำ” เจ้าของสวนร่างยักษ์ถามซ้ำ

“ฉันเอง ฉันเป็นคนทำเอง ไม่เกี่ยวกับคนงานของคุณเลย ฉันแง้มผ้าใบด้านบนดูเพราะอยากรู้ว่าคุณปลูกต้นอะไร พอดีเสี้ยนมันตำ ฉันก็เลยตกใจ มือเลยปัดไปโดนกระบะไม้หล่นลงมาอย่างที่เห็น แต่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะ” พินทุอรละล่ำละลักบอก หญิงสาวไม่ได้กลัวเขาเหมือนพวกคนงาน ไม่ได้กลัวว่าจะถูกเขาอัดหรือเตะแต่อย่างใด เพียงแต่การที่เธอทำต้นไม้ที่ดูเหมือนจะเป็นของรักของหวงของชายหนุ่มพังนั่นต่างหาก ที่ทำให้เธอรู้สึกผิด

เพชรพร้อมหันมาทางพินทุอร หญิงสาวเตรียมจะขอโทษเขาอีกครั้ง หรือถ้าเขาอยากจะอัดหรือเตะเธอแบบที่คนงานพูด เธอก็จะยอมรับผิดแบบลูกผู้หญิง จะไม่ชกกลับเลยสักหมัด ทว่าชายหนุ่มกลับไม่ว่าอะไร หากถามเสียงอ่อนลงแทน

“เสี้ยนตำมือคุณเหรอ”

“หะ...เอ่อ...ใช่” หญิงสาวตอบงงๆ

เพชรพร้อมคว้ามือเธอไปจับดื้อๆ พลิกฝ่ามือขึ้นตรวจดูเสี้ยนไม้ทีละนิ้ว เมื่อเห็นเสี้ยนไม้บนปลายนิ้วก็ขมวดคิ้ว จากนั้นก็จูงกึ่งลากหญิงสาวออกไปจากบริเวณนั้นเพื่อกลับไปยังบ้านของตน