7.ไม่มีการแข่งขันที่ยุติธรรมหรอก

วะ..ว่าไงนะ เจ้าของไร่พูนสุข? เธอมาที่นี่ได้ไม่นานแต่ได้เจอกับเจ้าของไร่ทั้งสองแล้วเหรอเนี่ย..

อลิสาทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง เธอมองเห็นต้นองุ่นขนาดใหญ่ที่อยู่ใจกลางไร่แห่งนี้

นั่นมันต้นองุ่นร้อยปีที่อาจจะมีไหทองของยาย!! หัวใจของเธอเต้นแรงไม่เป็นจังหวะเลยให้ตายเถอะ

“รีบเปลี่ยนชุดสิ จะไปส่ง”

เขาส่งเสื้อและกระโปรงมาให้เธอ อลิสาขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะว่าเขา..มีเสื้อผ้าผู้หญิงได้ยังไง

“ของหลาน พี่สาวออสการ์ไง”

“แล้วหนูใส่ได้เหรอคะ หลานพี่จะไม่ว่าหนูใช่ไหม?”

“ใส่ๆ ไปเหอะ หากว่าช้ากว่านี้ก็ไม่ต้องใส่อะไรแล้ว แก้ผ้าอยู่ที่นี่แทน”

“ใส่ค่ะใส่ ใส่เดี๋ยวนี้เลยค่ะ”

เธอรีบคว้าเสื้อผ้าบนมือของเขาก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า และแน่นอน เสื้อผ้าของเด็กมอปลายกับคนอายุเกือบจะสามสิบ..

มันคนละแนวกันเลย กระโปรงสั้นนี่คืออะไรกันเนี่ย? แถมเสื้อยังเป็นเสื้อผูกคอแบบโป๊มาก

“ไม่ไหวค่ะ หนูขอยืมเสื้อพี่ได้ไหมคะ เสื้ออันนี้มัน..เกินไปหน่อย”

เตลองซ์อมยิ้ม เขาจงใจให้เธอขอยืมเสื้อของเขาอยู่แล้ว เพราะว่าเขารู้ดีว่าเสื้อที่ให้เธอไป เธอจะไม่ยอมใส่มันอย่างแน่นอน

“ได้สิ อย่าลืมเอามาคืนด้วยนะ”

“ค่ะจะเอามาคืนแน่นอน”

เธอจะมาที่นี่อีก เพื่อมาหาเบาะแสเกี่ยวกับไหทองของยาย หลังจากจัดการเรื่องชุดเสร็จแล้ว เขาก็พาเธอขับรถเพื่อมาที่ไร่อุดมรัก

“อ่า..เรื่องซาเล้งของพี่แป้น”

“ไม่เป็นไรเรื่องนั้นเดี๋ยวพี่จัดการเอง พอดีพี่รวยน่ะ”

“.....”

หากว่ารวยมากนักก็ขอยืมเงินสักล้านสองล้านได้ไหมคะ..ถึงอยากจะพูดอะไรแบบนั้นออกไปแต่มันพูดได้ที่ไหนกันล่ะโว้ย!!

“ค่ะ หากว่าเป็นแบบนั้นหนูก็ขอบคุณพี่มากนะคะ”

พอเรามาถึงท้ายไร่ คนงานบางส่วนก็เริ่มเมากันแล้ว อลิสาเดินไปหาพี่ส้มแป้น และพี่ส้มแป้นก็พาเธอเดินไปแนะนำกับหัวหน้าคนงานต่างๆ ทั้งไร่ของเราและที่ไร่อื่น

“เจ้าของงานมาช้านะ..”

อลิสาหันไปตามเสียงก็พบกับ..พี่จองชัย

อ่า..วันนี้ก็ยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะคะ

“อ่า..ขอโทษด้วยนะคะพอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย”

เธอขี่ซาเล้งตกคลอง จากที่ตั้งใจแต่งตัวสวยมาหาเขา กลับกลายเป็นว่าตอนนี้เธออยู่ในเสื้อยืดสีดำกางเกงสีน้ำเงินเข้มที่เป็นเอวยางยืด

ผมที่ตั้งใจไดร์ตรงมาก็ยุ่งจนต้องม้วนๆ เอาไว้ข้างบน เครื่องสำอางที่บรรจงแต่งแต้มมาแบบบางๆ ก็ลบออกจนหมด...

ให้ตายเถอะ ตอนนี้เธอกำลังหน้าสดอยู่..ลืมเรื่องนี้ไปซะสนิทเลย เธอควรจะให้คุณเตไปส่งเธอที่บ้านสิ เพื่อที่จะได้มีเวลาจัดการกับตัวเองอีกสักหน่อย

“งั้นเหรอ เราไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว แต่งตัวแบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบ”

จะ..จริงเหรอ อลิสายกยิ้มที่มุมปากด้วยความเขินอาย

“ไม่เจอกันนานเลย เป็นไงบ้างไอ้ชัย งานที่ไร่ไปได้สวยเลยใช่ไหม?"

เหมือนว่าเธอจะลืมอะไรบางอย่างไป บางอย่างที่ว่านั่นก็คืองานนี้ไม่ได้มีแค่พี่จองชัยแต่มีคุณเตลองซ์ด้วยนะสิ

“แน่นอนอยู่แล้ว ลิสานี่เตลองซ์เป็นเจ้าของไร่พูนสุข..”

“ไม่เป็นไรๆ พอดีกูกับน้องรู้จักกันแล้ว แบบสนิทสนมเลยด้วย”

ใบหน้าของอลิสามันเปลี่ยนไปในยามที่เธอพูดคุยกับจองชัย และนั่นทำให้เขาไม่สบอารมณ์เอาซะเลย ผู้หญิงชอบผู้ชายแสนดีอย่างจองชัยสินะ ถึงได้ทำท่าทางเขินอายแบบนั้นออกมาทั้งๆ ที่เขาก็ยืนอยู่แบบนี้

อลิสายกมือขึ้นมาปาดเหงื่อที่ไหลซึมออกมาจากใบหน้า เขาจะเน้นย้ำความสนิทอะไรขนาดนั้น

แล้วบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี่มัน..คืออะไรกัน?

จองชัยเลิกคิ้วขึ้นมามองหน้าของอลิสาเมื่อเตลองซ์บอกกับเขาว่าหมอนั่นค่อนข้างสนิทกับเธอมาก

ไม่รู้ทำไม ในใจของถึงได้รู้สึกไม่ดีเอาซะเลย เมื่อเขาได้รับรู้ว่าเตลองซ์สนิทสนมกับอลิสามากกว่าเขา

“ลิสาทานอะไรมารึยัง มาทางสิพี่จะพาเราไปกินเนื้อย่างตรงนั้น สมัยเด็กเราชอบกินเนื้อย่างมากเลยนี่”

อลิสาส่งยิ้มให้กับพี่จอง เธอพยักหน้าเบาๆ และกำลังคิดว่าจะออกไปจากตรงนี้ดีกว่า

เธอไม่สามารถทานทนกับสายตาของพี่เตลองซ์ได้ ให้ตายเถอะนี่แค่วันแรก..เธอจะเข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมากกว่าก็ไม่ได้ด้วยเพราะว่ายังมีภารกิจตามหาไหทองของยายอยู่

ทว่าเมื่ออลิสากำลังจะเดินตามจองชัยออกไป มือของเธอก็ถูกเตลองซ์คว้าเอาไว้

เขาจงใจจับข้อมือของเธอข้างที่ได้รับบาดเจ็บ เพราะต้องการให้อลิสาหันมามองเขา

“อะ..โอ้ย!”

ความเจ็บปวดแร่นริ้วขึ้นมาตามข้อมือของเธอ เมื่อเขาออกแรงบีบแขนเธอให้มันแน่นมากยิ่งขึ้น

“เห็นไหม..พี่บอกเธอแล้วไงว่ามันจะเจ็บ บอกให้ไปโรงพยาบาลก็ไม่เชื่อ แล้วคืนนี้จะนอนทนปวดไหวเหรอ..”

เตลองซ์ฉุดรั้งร่างกายของอลิสาให้เข้ามาอยู่ในอ้มแขนของเขาก่อนที่เขาจะจุมพิตลงไปบนหน้าผากของเธอเบาๆ โดยที่สายตาของเขา จ้องมองอยู่บนใบหน้าของจองชัย

มือของจองชัยกำแน่น เขาละสายตาจากอลิสาและเตลองซ์เพื่อหันไปมองทางอื่น เราเป็นเพื่อนกันมานานและเขารู้ว่าคนแบบเตลองซ์ หมอนี่ไม่มีทางแข่งกันแบบยุติธรรมอยู่แล้ว ตอนแรกเขาก็ไม่ค่อยแน่ใจแต่ตอนนี้เขาเริ่มมั่นใจแล้วว่าเตลองซ์มันจะต้องชอบอลิสาแน่ๆ

หรือไม่หมอนั่นแค่ต้องการเอาชนะเขา เพราะคุณตารุ่งของเขา และปู่สุขของเตลองซ์ต่างก็อยากจะเกี่ยวดองกับคุณยายอุดม

อลิสารู้สึกได้เลยว่าใบหน้าของเธอมันจะต้องแดงมากแน่นๆ เพราะว่าจมูกของเธอในยามนี้มันฝังลงไปในอกแกร่งของเขา..

กลิ่นหอมอ่อนๆ ของน้ำหอมราคาแพงมันยิ่งทำให้เธอใจสั่น

“หวังว่าวันนี้คงจะไม่ได้กลิ่นข้าวมันไก่แล้วนะ..”

“มะ..ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย”

“ไม่ใช่แบบนั้นอะไรก็เมื่อวันก่อน เธอยังบอกว่าพี่น่ากินเหมือนข้าวมันไก่เลย...แล้วพอได้ลองกินอร่อยแบบที่คิดไหมล่ะ?”

อลิสาเลือกที่จะผลักเขาออกไป คราวนี้เตลองซ์ยอมปล่อยมือออกจากร่างกายของเธออย่างว่าง่าย

พอได้เห็นใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดงไปถึงใบหูของเธอแล้ว บอกตามตรงว่าเขารู้สึกได้เลยว่าตัวเองกำลังเดินนำจองชัยสักสามสี่ก้าวไปแล้ว

อลิสาหอบหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเรียกสติของตัวเอง ในระหว่างที่เธอกำลังตามหาเสียงของเธออยู่ มือของพี่จองก็ยื่นมือมาจับแขนของเธอเอาไว้เบาๆ

รอยแผลนั่นมีเลือดซึมออกมาจากการถูกบีบเมื่อครู่..แล้วจองชัยเลือกที่จะใช้ริมฝีปากของเขาเป่าไปเบาๆ บนแผลของเธอ

เขาเงยหน้าขึ้นมามองสบตาเธอก่อนจะแลบลิ้นออกมาเพื่อเลียลงไปบนรอยเลือดที่ไหลซึมอยู่อย่างช้าๆ