บทที่ 34

“หวังพุงโต เมื่อกี้คุณบอกว่าคุณจะไล่ผมออกไม่ใช่เหรอ?” หลี่โม่ที่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มมองไปที่หวังฟู่เสียง

“หลี่โม่! แกลองด่าฉันว่าหวังพุงโตอีกครั้งดูสิ ฉันจะไล่แกออกเดี๋ยวนี้!” หวังฟู่เสียงโกรธมาก

เขาเกลียดที่คนอื่นเรียกเขาว่าพุงโตซึ่งเป็นการดูถูกเขา

พูดจบหวังฟู่เสียงยกมือขึ้น เขาจิ้มไปที่จมูกของหลี่โม่ และสาปแช่ง “แกไม่ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองดูว่าเป็นยังไง ยังมีหน้ามาพูดว่าจะไล่ฉันออกอีก”

หลี่โม่เป็นคนโง่หรืออย่างไร จู่ ๆ เขาก็พูดแบบนั้น

อย่างไรก็ตามเฉียนฝูที่ยืนอยู่ข้างหลี่โม่จ้องมองหวังฟู่เสียงอย่างเยือกเย็น และพูดอย่างเย็นชาว่า “นายน้อยของเราบอกให้ไล่นายออก ก็คือไล่นายออก”

เฉียนฝูสีหน้าไม่สู้ดี คนคนนี้กล้าที่จะทำให้นายน้อยขุ่นเคืองใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า รนหาที่ตายหรืออย่างไร!

ตอนนี้หวังฟู่เสียงเพิ่งจะรู้ตัว เจ้านายคนใหม่ของร้านนี้ที่ชายชราพูดถึงคือหลี่โม่อย่างนั้นเหรอ?

แต่ทว่าไม่มีเวลาให้เขาคิดอีกแล้ว

โจวเฟิงฮว๋าที่อยู่ด้านข้างตบหน้าเขาด้วยความโกรธ และตะโกนว่า “หวังฟู่เสียง แกกล้าดียังไง! ต่อหน้าเจ้านายหลี่แกยังกล้าแยกเขี้ยวยิงฟัน จากนี้ไปแกถูกไล่ออก ไสหัวไปให้พ้นซะ”