บทที่ 101

เมื่อได้ยินดังนั้น คุณแม่หลังคลอดจึงวางใจ

เสิ่นชิงซูยืนอยู่หน้าห้องมองคุณแม่หลังคลอดที่อยู่บนเตียงผู้ป่วย ความเงียบงันในดวงตาจางหายไปทีละน้อย

เธอหมุนตัวเข้าห้องพักผู้ป่วยของตัวเอง

เวินจิ่งซีเห็นเธอหยิบเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำก็มีความรู้สึกไม่เข้าใจเล็กน้อย

“คุณทำอะไรน่ะ?”

เสิ่นชิงซูชะงักฝีเท้าและหันมามองเวินจิ่งซี ก่อนจะยิ้มบาง “เปลี่ยนเสื้อผ้า ออกโรงพยาบาล”

เวินจิ่งซีอึ้ง ดวงตางามรูปดอกท้อเบิกโพลง “คุณ คุณหมายถึงว่า...”

เสิ่นชิงซูยิ้ม น้ำเสียงอ่อนนุ่มกลับแน่วแน่ “ฉันตัดสินใจว่าจะไม่ผ่าตัดแล้ว”

“ไม่ ไม่ผ่าแล้ว?” เวินจิ่งซีนึกไม่ถึง แต่ขณะเดียวกันก็ดีใจกับเธอด้วย “ไม่ผ่าแล้วจริงเหรอ?”

“อื่ม” เสิ่นชิงซูพูด “ตั้งแต่วินาทีที่ฉันรู้ว่ามีพวกเขาอยู่ก็คิดแต่จะทิ้งพวกเขามาตลอด รวมกับวันนี้ ทั้งหมดสามครั้งแล้วที่ผ่าตัดไม่สำเร็จ ทุกคนต่างพูดว่าเมืองอย่างเมืองเป่ยเกิดเหตุกะทันหันหรือแผ่นดินไหวน้อยมาก ๆ ฉันคิดว่าหรือพวกเขาจะต้องการแม่อย่าวฉันมาก แม้แต่สวรรค์ก็ยังช่วยพวกเขา”

หลาย ๆ อย่างบนโลกนี้วิทยาศาสตร์ไม่อาจอธิบายได้

เวินจิ่งซีไม่เชื่อศาสตร์ลี้ลับอะไร แต่นาทีนี้ หนึ่งเดียวที่เธอมั่นใจก็คือ