บทที่ 457

“ฉันไม่ได้บอกเขา”

ฉินเยี่ยนเฉิงอึ้ง นิ่งไปพักหนึ่งถึงจะฉุกคิดได้

“นายหมายถึงตอนนี้เฟิงอวิ๋นเฉียนยังนึกว่าซืออวี่เป็นลูกชายของเคออวี่หางเหรอ?”

“อื่ม” ฟู่ซือเหยียนพูด “อย่างน้อยก่อนที่ฉันจะรับตัวลูกชายกลับมา ยังต้องปิดเรื่องชาติกำเนิดของซืออวี่ต่อไป”

ฉินเยี่ยนเฉิงเข้าใจแล้ว

ที่เฟิงอวิ๋นเฉียนต้องการตัวซืออวี่ให้ได้ ก็เพราะซืออวี่เป็นลูกชายของเคออวี่หาง

พูดง่าย ๆ ก็คือ ถ้าซืออวี่ไม่ใช่ลูกชายของเคออวี่หาง งั้นซืออวี่ก็ไม่มีคุณค่าในสายตาของเฟิงอวิ๋นเฉียนอีกต่อไป!

ถ้าซืออวี่สูญสิ้นคุณค่า งั้นฟู่ซือเหยียนอยากแลกตัวลูกชายกลับมา เกรงจะยากมาก!

“แค่ก...”

ฟู่ซือเหยียนหันหลังล้วงผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าออกมาปิดปาก

ฉินเยี่ยนเฉิงเดินไปก้าวหนึ่ง จ้องใบหน้าด้านข้างของเขา “นายยังไอเป็นเลือดอยู่เหรอ?”

ฟู่ซือเหยียนกำผ้าเช็ดหน้าไว้ในฝ่ามือ สีหน้าเย็นชา “เปล่า”

“ฟู่ซือเหยียน นายอย่ามาปิดบังฉันเลย!”

ฉินเยี่ยนเฉิงอยากไปแย่งผ้าเช็ดหน้าจากมือเขา กลับถูกฟู่ซือเหยียนหลบ

“นายกลับไปเลี้ยงลูกเถอะ” ฟู่ซือเหยียนขมวดคิ้วไล่ “ฉันไม่เป็นไร”

“นายหยุดยาอีกแล้วใช่ไหม?”

ฟู่ซือเหยียนเม้มริมฝีปากไม่พูด

ฉินเยี่ยนเฉ