บทที่ 94

เสิ่นชิงซูไม่อยากจะเชื่อ เธอได้แต่มองฟู่ซืออวี่อย่างเหม่อลอย

ก่อนหน้านี้ไม่ว่าอย่างไร เธอก็ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่า เด็กที่เธอทุ่มเททั้งใจเลี้ยงดูมา จะมีวันที่มาต่อว่าเธออย่างรุนแรงเช่นนี้

ก็แค่เดือนกว่า ๆ เท่านั้นเอง ทำไมถึง...เปลี่ยนไปเป็นคนละคนได้ขนาดนี้กันนะ?

“ผมเกลียดแม่! ผมไม่ต้องการให้แม่มาเป็นแม่ผมอีกต่อไปแล้ว!”

ฟู่ซืออวี่ตะโกนประโยคนี้จบ ก็หันหลังเตรียมจะวิ่งออกไป

“ฟู่ซืออวี่!”

ฟู่ซือเหยียนขมวดคิ้ว เอื้อมมือไปคว้าตัวเขาไว้

กล่องสัตว์เลี้ยงในมือของฟู่ซืออวี่หล่นลงบนพื้น ลูกแมวพันธุ์แร็กดอลล์ข้างในร้องเสียงหลง ขนทั้งตัวพลันลุกชันขึ้นมาทันที

“พ่อครับ!” ฟู่ซืออวี่โผเข้าไปกอดฟู่ซือเหยียนแล้วร้องไห้โฮออกมา

“แม่ไม่รักผมแล้ว! ฮือ ๆ ๆ พ่อครับ ผมเกลียดแม่! เธอไม่รักผมเลยสักนิด!”

ฟู่ซือเหยียนก้มลงอุ้มฟู่ซืออวี่ขึ้นมา แล้วเงยหน้ามองไปยังเสิ่นชิงซู

ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มบึ้งตึง ในแววตาดำขลับนั้นฉายแววตำหนิ “เสิ่นชิงซู ซืออวี่เพิ่งออกจากโรงพยาบาลก็คิดจะซื้อของขวัญมาง้อให้คุณดีใจ นี่คือน้ำใจของเขาในฐานะลูก ถึงคุณจะไม่รับน้ำใจก็ช่างเถอะ แต่ทำไมต้องมาระบายอารมณ์ใส่เขาด้วย?”

เสิ่