บทที่ 241

ฟู่ซืออวี่ได้ยินดังนั้น น้ำตาก็คลอเบ้าอีกครั้ง

“ซืออวี่”

ฟู่ซือเหยียนโบกมือเรียกฟู่ซืออวี่ “มานี่”

ฟู่ซืออวี่สูดจมูกเล็กน้อย แล้วเดินไปตรงหน้าฟู่ซือเหยียน “พ่อครับ”

ฟู่ซือเหยียนลูบหัวเขาเบา ๆ “ยังจำคำที่พ่อเคยบอกได้ไหม?”

ฟู่ซืออวี่พยักหน้า

พ่อบอกว่าต่อไปเจอแม่ต้องเรียกว่าน้า แบบนั้นแม่ถึงจะไม่โกรธ

แต่เขารู้สึกว่าเรียกน้าแล้วแปลกหน้ามาก!

ก็เขาเรียกไม่ออกนี่นา!

ฟู่ซือเหยียนดูออกว่าฟู่ซืออวี่ยังคงต่อต้านเรื่องการเปลี่ยนคำเรียกนี้มาก

“ลูกเข้าไปก่อนเถอะ”

ฟู่ซืออวี่พยักหน้า หมุนกายเดินคอตกเข้าไปในวิลล่า

“เขาต้องการเวลานิดหนึ่ง” ฟู่ซือเหยียนมองเสิ่นชิงซู “คุณให้เวลาเขาอีกหน่อยเถอะ”

คำพูดนี้เสิ่นชิงซูฟังจนรำคาญแล้ว

อย่างไรอีกไม่กี่วันเธอก็ไปจากเมืองเป่ยแล้ว ต่อไปไม่ว่าฟู่ซือเหยียนหรือฟู่ซืออวี่ ก็มีโอกาสสูงที่จะไม่ได้เจออีกทั้งคู่

ฟู่ซืออวี่จะเปลี่ยนหรือไม่เปลี่ยนคำเรียกก็ไม่สำคัญแล้ว

“ฉันจะกลับตอนเย็นห้าโมงตรง” เสิ่นชิงซูพูดเสียงเย็น

“ครูพี่เลี้ยงอยู่ข้างใน”

เมื่อได้ฟังดังนั้น เสิ่นชิงซูเดินเข้าไปในคฤหาสน์โดยตรง

ในห้องรับแขก หญิงสาวที่กำลังเล่นบล็อกตัวต่อไม้กับฟู่ซืออวี่ได