แชร์

บทที่ 243

ผู้เขียน: หรงหรงจื่ออี
ฟู่ซือเหยียนบอกว่าวันนี้เสิ่นชิงซูไม่มาแล้ว เพราะเสิ่นชิงซูป่วย

ฟู่ซืออวี่ได้ยินว่าเสิ่นชิงซูป่วยแล้ว ก็งอแงจะไปเยี่ยมเสิ่นชิงซูทันที

ฟู่ซือเหยียนจึงกลับมารับเขา สองพ่อลูกไปเยี่ยมเสิ่นชิงซูด้วยกัน

......

เสิ่นชิงซูไม่สบายจริง ๆ

ไม่รู้เป็นเพราะอะไร หลายวันนี้เธอมักรู้สึกว่าร่างกายอ่อนแรงเล็กน้อย

เช้านี้ตอนตื่นขึ้นมา ก็เวียนหัวหนักมาก คนก็ไม่สดชื่นเท่าไร

ไม่กี่วันนี้เธอล้วนพักอยู่ที่สตูดิโอ คิดว่าอีกไม่กี่วันก็ไปเมืองซิงแล้ว สตูดิโอยังมีงานจำนวนหนึ่งที่ต้องรับมอบ ตอนกลางคืนจึงไม่ได้กลับบ้านอวิ๋นกุยเลย

เวินจิ่งซีจะพาเสิ่นชิงซูไปโรงพยาบาล แต่เสิ่นชิงซูรู้สึกว่าตัวเองแค่อ่อนแรงและเวียนหัวเล็กน้อย น่าจะเป็นอาการคนท้องทั่วไป ไม่อยากยุ่งยาก

เวินจิ่งซีกังวลว่าเธอพักที่สตูดิโอได้ไม่ดี จึงพาเธอกลับบ้านอวิ๋นกุย

บ้านอวิ๋นกุยมีป้าอวิ๋นกับน้าฉินคอยดูแลเธอ เวินจิ่งซีก็วางใจขึ้นมาหน่อย

หลังกลับถึงบ้านอวิ๋นกุย เสิ่นชิงซูกลับห้องแล้วนอนอีกตื่นหนึ่ง เมื่อตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว

น้าฉินตุ๋นซุปไก่ไว้ ชามใหญ่ร้อน เสิ่นชิงซูซดแล้ว ร่างกายมีเหงื่อออกเล็กน้อย คนจึงรู้สึกสดชื่นขึ้นมากตามคาด

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป
บทที่ถูกล็อก

บทล่าสุด

  • คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ   บทที่ 663

    แสงแดดร้อนแรงดั่งเปลวไฟ ลมฤดูร้อนพัดผ่านใบหน้าเล็ก ๆ ที่อ่อนเยาว์ทั้งสองเสิ่นชิงซูสวมชุดเดรสสีแอพริคอต บนศีรษะสวมหมวกทรงบักเก็ต และสวมหน้ากากอนามัยเธอเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว ย่อตัวลงกางแขนออกต้อนรับลูก ๆ ทั้งสองของตัวเอง...เวินจิ่งซีเห็นดังนั้น ก็วางเสี่ยวอันหนิงลงเสี่ยวอันหนิงกับเสี่ยวเนี่ยนอันจึงพากันวิ่งตรงมาทางเสิ่นชิงซู!ฟู่ซือเหยียนยืนอยู่ข้าง ๆ เสิ่นชิงซู มองท่าทางของเจ้าก้อนกลมทั้งสอง เกรงว่าพวกเขาจะวิ่งเร็วเกินไปจนชนเข้ากับเสิ่นชิงซูเขาจึงทำได้เพียงก้าวไปขวางตรงหน้าเสิ่นชิงซูก่อนหนึ่งก้าวเสี่ยวอันหนิงกับเสี่ยวเนี่ยนอันเบรกกะทันหันไม่ทัน โถมเข้าใส่ร่างของผู้ชายคนนั้นเต็มแรง กอดขาใหญ่ยาวของเขาไว้คนละข้าง!“อ๊ะ!”“โอ๊ย!”เจ้าก้อนกลมทั้งสองเงยหน้าขึ้นพร้อมกัน...ฟู่ซือเหยียนก้มหน้าลง ดวงตาเรียวยาวมองเด็กทั้งสอง ริมฝีปากบางเม้มขึ้นเล็กน้อย“ไม่เจอกันนานนะ เสี่ยวอันหนิง เสี่ยวเนี่ยนอัน”มือใหญ่ทั้งสองข้างของเขาถือโอกาสลูบหัวเด็กทั้งสองเจ้าก้อนกลมทั้งสองนิ่งอึ้งไป!ไม่กี่วินาทีต่อมา เสี่ยวอันหนิงก็เป็นคนแรกที่ได้สติ“พ่อ~!”เสี่ยวอันหนิงดีใจสุดขีด กระโดดโลดเต

  • คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ   บทที่ 662

    “วันนั้นในโรงพยาบาลพี่ถูกเก็บไข่ไปจริง ๆ แต่ไข่ถูกสลับเปลี่ยนไป ดังนั้น ตัวอ่อนที่ถูกเพาะขึ้นมา จึงเป็นของฉันกับจิ้นเชวี่ย”ข้อมูลนี้มันหนักหนาเกินไป เสิ่นชิงซูถึงกับย่อยไม่ทันในชั่วขณะเจียงหมี่รั่วพูดอีกว่า “พอมาคิดดูตอนนี้ ฉันกลับรู้สึกว่าถ้าเด็กคนนี้เป็นลูกของพี่กับจิ้นเชวี่ยจริง ๆ ก็คงจะดี บางทีเลือดสายสะดือของเด็กอาจจะช่วยชีวิตพี่ได้...”ไม่นึกเลยว่าความจริงของเรื่องนี้จะเป็นแบบนี้ในใจของเสิ่นชิงซูทั้งตกตะลึงและโล่งอก ยังไงซะก็ไม่ใช่ยีนของเธอกับจิ้นเชวี่ย นับว่าโชคดีมากแล้วแต่พอคิดว่าเจียงหมี่รั่วต้องเสียสละมากขนาดนี้ ในใจเธอก็อดรู้สึกผิดไม่ได้“หมี่รั่ว ทำให้เธอลำบากแล้ว เธอพักผ่อนรอคลอดอย่างสบายใจเถอะ ต่อให้ฉันไม่อยู่แล้ว ฉันก็จะทิ้งเงินก้อนหนึ่งไว้ให้เธอกับลูก”เจียงหมี่รั่วมองเสิ่นชิงซู พอคิดว่าเธออาจจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่ถึงครึ่งปี ในใจก็ยิ่งเสียใจอย่างมาก “พี่ชิงซู คนดี ๆ อย่างพี่ ทำไมโชคชะตาต้องเล่นตลกกับพี่แบบนี้ด้วย...”“เด็กโง่ เธอยังจะมาสงสารฉันอีก!” เสิ่นชิงซูดึงทิชชูสองสามแผ่นส่งให้เธอ “ตอนนี้เธอเอาตัวเองเข้าไปพัวพันด้วยแล้ว คุณแม่เลี้ยงเดี่ยวไม่ใช่เรื่องง่

  • คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ   บทที่ 661

    ชายหนุ่มหันหลังให้เธอ ยังคงสูงโปร่งสง่างาม แต่บางทีอาจจะผอมลงไปบ้างจ้องเขาอย่างเงียบงันความเงียบที่ยาวนานหลายนาทีเสิ่นชิงซูถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ทั้งยังปล่อยวางได้แล้ว“ฟู่ซือเหยียน ฉันปล่อยวางได้หมดแล้ว คุณก็อย่าจมปลักอยู่กับอดีตอีกเลย”ฟู่ซือเหยียนชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้น เขาก็หันกลับมาชายหนุ่มเดินมาอยู่ตรงหน้าเธอ ย่อตัวลง ดวงตาเรียวยาวจ้องมองเธอ หางตาแดงก่ำเล็กน้อยเธอรู้ เขาร้องไห้มา“ตอนนี้คุณอารมณ์อ่อนไหวกว่าเมื่อก่อนเยอะเลยนะ” น้ำเสียงของเธออ่อนโยน เจือแววล้อเล่นเล็กน้อยนัยน์ตาสีดำสนิทของฟู่ซือเหยียนสะท้อนใบหน้าที่ซีดเซียวผ่ายผอมของเธอ“อาซู ผมรู้ว่าระหว่างเรามันกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว ผ่านเรื่องราวมามากขนาดนี้ ผมก็เข้าใจว่าการกระทำหลาย ๆ อย่างในอดีตของผมมันไม่อาจให้อภัย ผมทำให้คุณต้องเจ็บช้ำน้ำใจมากมายขนาดนั้น แต่คุณก็ยังยืนหยัดที่จะเก็บลูกทั้งสองคนไว้ แค่ข้อนี้ ชาตินี้ผมก็ยังชดใช้ไม่หมด”น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำ จริงใจอย่างยิ่งเสิ่นชิงซูเพียงแค่ยิ้มจาง ๆ “จริง ๆ แล้วที่ฉันเก็บลูกไว้ก็เพราะตัวฉันเองต้องการครอบครัว ก็เพราะการผ่าตัดมันเสี่ยงเกินไป ไม่ใช่เพื่อคุ

  • คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ   บทที่ 660

    เสิ่นชิงซูมองลูกสาวในวิดีโอคอล ใบหน้าเล็ก ๆ ยังคงเจ้าเนื้อ“เสี่ยวอันหนิง” เธอพูดเสียงเบา “คิดถึงแม่ไหม?”เสี่ยวอันหนิงก้มหน้า สมองยังไม่ตอบสนอง “คิดถึงสิคะ~”ยังใจเย็นไม่เงยหน้าเสิ่นชิงซูจนใจ “คิดถึงแม่จริงเหรอ?”“จริงสิคะ...” เสี่ยวอันหนิงนิ่งไป จากนั้นสมองเล็ก ๆ จึงคิดขึ้นมาได้ในที่สุด!เธอเงยหน้าฉับพลัน เห็นเสิ่นชิงซูในโทรศัพท์มือถือ ดวงตาโตเบิกกว้าง “แม่!”“แม่!”เสี่ยวเนี่ยนอันทิ้งเลโก้ แล้ววิ่งโร่มาเจ้าก้อนกลมทั้งสองแย่งกันจะดูแม่ภาพทางเสิ่นชิงซูเห็นเป็นใบหน้าเจ้าเนื้อเล็ก ๆ สองดวง หนึ่งซ้าย หนึ่งขวา เบียดกันไปเบียดกันมาไม่มีใครยอมใคร“โอ๊ย เสี่ยวเนี่ยนอัน อย่าเบียดสิ แม่อยากเห็นฉันต่างหาก!”“เพ้อเจ้อ!” เสี่ยวเนี่ยนอันไม่ยอม “แม่อยากเห็นฉันเหมือนกัน!”“แม่เรียกฉันก่อน!”“แม่ก็เรียกฉันเหมือนกัน!”ต่อให้เด็กทั้งสองสัมพันธ์ดีอย่างไร เรื่องอย่างการแย่งความรักกลับไม่มีวันยอมให้เสิ่นชิงซูกลัวว่าเด็ก ๆ จะทะเลาะกัน จึงรีบพูด “แม่อยากเห็นทั้งสองคนเลย ลูก ๆ อย่าทะเลาะกันเลยนะ หาที่นั่งลงด้วยกัน แล้วให้ป๊ะป๋าถือมือถือไกลหน่อย แบบนี้แม่ก็เห็นพวกลูกพร้อมกันได้แล้ว”นี่

  • คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ   บทที่ 659

    ฟู่ซือเหยียนประคองเสิ่นชิงซูไปนั่งบนเตียงเสิ่นชิงซูรับแก้วน้ำที่เขายื่นมาให้ กินยาที่พยาบาลกำชับว่าต้องกินของวันนี้ “เมื่อไรเราจะกลับได้คะ?”ออกมานานมากแล้ว เธอคิดถึงลูกทั้งสองมากยามนี้ได้ผลลัพธ์แบบนี้ก็โชคดีที่สุดแล้วเธอรู้ว่าโดยรวมคงรอไขกระดูกไม่ได้ แต่ถึงต้องตายก็อยากกลับประเทศก่อนคนตายคืนถิ่น ชาวหัวทุกคนต่างโอบอุ้มความรู้สึกนี้ไว้“เอาไว้ร่างกายคุณคงที่อีกหน่อย” ฟู่ซือเหยียนรับแก้วน้ำมาวางบนโต๊ะ ตามด้วยถามเธอ “อยากวิดีโอคอลกับเด็ก ๆ ไหม?”เสิ่นชิงซูดวงตาลุกวาว “อยากสิคะ แต่ตอนนี้สภาพฉันดูเป็นยังไงบ้าง เหมือนคนป่วยหรือเปล่า?”“ดีกว่าสองวันก่อนมากแล้ว” ฟู่ซือเหยียนหัวเราะเบา ๆ “ตอนนี้ทุกอย่างจบลงแล้ว อาซู ต่อไปคุณกับลูกก็ปลอดภัยแล้วนะ”เสิ่นชิงซูเม้มริมฝีปาก เงียบไปพักหนึ่งจึงถาม “หาศพของจิ้นเชวี่ยเจอหรือยังคะ?”“ก้นเหวคือทะเล หามาสามวันแล้วก็ไม่เจอ คงถูกสิ่งมีชีวิตในทะเลกินไปแล้วมั้ง”เสิ่นชิงซูได้ยินอย่างนั้นก็เงียบครู่หนึ่งจึงถามอีก “เจียงหมี่รั่วล่ะคะ?”“เธอมีสัญญาณของการแท้งบุตรนิด ๆ ตอนนี้รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล สถานการณ์ตอนนี้ยังถือว่าคงที่”“ฉันอยากไปเยี่ย

  • คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ   บทที่ 658

    “ต้องย้ายเธอไปห้องปลอดเชื้อเดี่ยวสังเกตอาการ ผิวที่หลังเธอมีเลือดออกปื้นใหญ่ น่าจะไม่ทันระวังโดนบนเขา ตอนนี้เลือดหยุดไหลแล้ว”ที่กลัวที่สุดของโรคลูคีเมียก็คือการเป็นแผล แม้จะแค่ถลอก แต่ถ้าเลือดออกใต้ผิวหนังมากจะทำให้เกิดผลลัพธ์ที่ไม่อาจคาดคิดเสิ่นชิงซูในตอนนี้เปราะบางมากกระทั่งว่าเชื้อโรคทั่วไปก็อาจทำให้อาการของเธอทรุดหนักลงได้ความคิดของฟู่ซือเหยียนวุ่นวายไปหมด จนถึงตอนนี้เขายังรับไม่ได้กับเรื่องที่เสิ่นชิงซูป่วยเรื่องมาถึงขั้นนี้ เขาได้แต่เผชิญหน้า พยายามหาทางรักษาเสิ่นชิงซูให้เร็วที่สุด“แต่มีไขกระดูกปลูกถ่ายก็รักษาเธอได้แล้วเหรอ? ทางคุณเป็นไปได้ไหมว่า...”“นี่คือโรคลูคีเมีย” ซ่งเหวินยวนรู้ว่าฟู่ซือเหยียนอยากถามอะไร เขาถอนหายใจ “แล้วยังเป็นโรคลูคีเมียรุนแรงและอันตรายมากด้วย ถึงผมมีความสามารถนั้นจริงก็ต้องใช้เวลาหลายปี แต่... เธอรอไม่ไหวแล้ว...”ฟู่ซือเหยียนได้ยินอย่างนั้นก็หลับตาลงอย่างเจ็บปวด……เสิ่นชิงซูหมดสติไปสามวันสามคืน อุณหภูมิร่างกายและค่าต่าง ๆ ของร่างกายค่อย ๆ กลับมาเป็นปกติ แต่ก็ยังไม้ฟื้นสักทีฟู่ซือเหยียนจะเปลี่ยนชุดปลอดเชื้อเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนเธอทุกวัน

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status