ตอนที่ 2 - ตามติดชีวิต 50%

ตอนที่ 2

ตามติดชีวิต

50%

-------------------------

ถึงพี่ชายจะฝากฝัง แต่ด้วยความไม่รู้จักกันมันก็ประดักประเดิด ต่างฝ่ายจึงต่างคนต่างอยู่

ซุปไก่แฮปปี้วันนี้ขอเสนอลุคใหม่ วิกผมสีชมพูสายไหม แปะไฝกลางหน้าผาก พร้อมเติมกระบนใบหน้า เสื้อนักศึกษาถูกคลุมทับด้วยเสื้อคาร์ดิแกน ตามด้วยกระโปรงพลีทยาวถึงตาตุ่ม

ขณะที่เพื่อนรักเองก็ตลกไม่แพ้กัน ถูกจับแต่งเป็นตุ๊กตาสนุกเชียวล่ะ วิกผมต้องมา เป็นวิกผมสั้นทรงผู้ชาย ชุดนักศึกษาหลวมโพรก ทอมฮะดี ๆ นี่เอง แต่งใต้ตาให้ออกคล้ำเหมือนคนนอนน้อย

ซุปไก่มองอย่างภูมิใจ ต่างจากชีสที่สุดแสนจะสังเวชตัวเอง มันเนียนตรงไหนอยากถามใจเพื่อนรักเหลือเกิน ทำตัวปกติเหมือนคนทั่วไปบ้างได้ไหมขอร้อง

"ทำไมยังไม่หยุดอีก มันก็ชัดเจนแล้วหนิ" ชีสถามหาเหตุผล

"ข้อมูลน้อยไป ละเขาก็ชี้แจงแล้วไง"

"เหอะ! อำนาจล้นฟ้าขนาดนั้น ผู้หญิงถูกข่มขู่แน่นอน"

"ไม่เอาน่าชีส เราจะไม่มองคนที่ภายนอกไง"

"ฉันว่าเพราะแกชอบพี่เขามากกว่า ตรงสเปกสุด ๆ เลยหนิ เลยหาเรื่องไปเจอหน้า"

"บ้าน่ะสิ ถ้าชอบเราจะแต่งตัวแบบนี้ทำไม สู้เปิดเผยตัวไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ"

"เออ ๆ เอาไงก็เอา แต่ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายแล้วนะ หลังจากนี้ถ้าแกจะสืบต่อก็ทำคนเดียวไปเลย"

"โอเค ขอบคุณมาก รักแกจังงงง"

เพราะมีเพื่อนไม่เหมือนชาวบ้าน ชีสเลยทำใจได้ตั้งนานแล้ว นอกจากเรื่องแปลก ๆ พวกนี้ ซุปไก่มันก็ดีเป็นคนมีน้ำใจ ร่าเริง มองโลกบวก อยู่ด้วยแล้วสนุก แต่บางจังหวะก็มีมุมที่คาดไม่ถึง

.

.

.

-------------------------

พักกลางวันสองเพื่อนซี้มุ่งหน้าไปยังโรงอาหารคณะบริหารอีกครั้ง สมัยนี้ไม่มีใครเขามาจับจ้องคนที่แต่งองค์ทรงเครื่องแตกต่างจากคนอื่นหรอก เขามองว่าเป็นแฟชั่นกันหมดแล้ว

ฉะนั้นหากจะมีคนแต่งตัวแปลก ๆ เดินผ่านไปมาก็ไม่มีใครเอะใจ

"นั่งตรงไหนดี ปกติพวกพี่เขามีที่นั่งประจำไหม" ซุปไก่หันไปถามชีส

"นั่นไงตรงที่เขานั่งกันเมื่อวาน รอบข้างว่าง แสดงว่าใช่แล้วล่ะ"

"งั้นเราไปนั่งแถวนั้นกัน"

สองเพื่อนซี้ถูกดูออกง่ายนิดเดียวว่าไม่ใช่คนของคณะบริหาร เพราะคนของบริหารรู้ดีว่าไม่ควรไปนั่งใกล้กับโต๊ะตรงกลางนั่น ซึ่งอีกประเดี๋ยวเจ้าของประจำก็จะมากันแล้ว

"แกจะกินอะไร" ชีสวางของแล้วถาม

"ก๋วยเตี๋ยว เส้นหมี่ต้มยำพิเศษเครื่องใน ...น้ำล่ะแกจะดื่มอะไร"

"น้ำเปล่าขวดนึงแล้วก็โคล่าใส่น้ำแข็งแก้วใหญ่"

"โอเค"

ผลัดกันซื้อเพื่อความรวดเร็ว ชีสไปซื้อก๋วยเตี๋ยว ซุปไก่แยกไปซื้อเครื่องดื่ม กลับโต๊ะมาอีกทีก็พบว่าเป้าหมายนั่งอยู่ที่ประจำของเจ้าตัวเรียบร้อย

สายตาจากกลุ่มรุ่นพี่อันธพาลหันมองกันเป็นตาเดียว ไล่ตั้งแต่หัวจรดเท้าเสร็จก็หันกลับไปหัวเราะเฮฮา เสียงพูดลอยแว่วมาว่าเธอแต่งตัวตลกดี

ไล่เรี่ยกันเพื่อนทอมฮะอดนอนก็มาพร้อมก๋วยเตี๋ยวสองชาม พวกรุ่นพี่อันธพาลฮาครืนกันอีกหน ซุปไก่ยิ้มแหยให้เพื่อนรักที่บัดนี้หน้างอจวนเจียนจะระเบิดอารมณ์ออกมา

"อย่าไปสนใจเลยนะชีส"

"แหงสิ ก็แกออกจะภูมิใจเพราะคิดว่ามันเนียนนักหนาไง"

"ก็มันเนียนจริง มีใครจำหน้าเราสองคนได้บ้าง พรุ่งนี้ลองมาแบบปกติดูไหมล่ะ"

"ไม่เอาอะ อยากมาก็มาคนเดียวเหอะ"

"แต่มีแกมาด้วยมันอุ่นใจกว่าไง แค่เฉพาะตอนกลางวัน นะ ๆ ส่วนหลังเลิกเรียนเราตามเองคนเดียว"

"เว่อร์มาก จะแปลงร่างเป็นสตอล์กเกอร์หรือไง"

"ตามทั้งทีก็ต้องตามให้สุดสิ เหมือนทุกครั้งน่ะ"

"เฮ้อ! ยอมใจเลย"

ซุปไก่หัวเราะชอบใจมือก็คนก๋วยเตี๋ยวในถ้วย ตักชิมพบว่าเพื่อนปรุงถูกปากอีกตามเคย ยกให้สองนิ้วโป้งเน้น ๆ

"คืนนี้มึงต้องไปให้ได้นะเว้ยซัน มึงเก็บตัวมาเป็นเดือนแล้ว" อาซาร์ว่า ช่วงนี้มันมีเรื่องเครียดอะไรไม่รู้ถึงได้ไม่ยอมออกไปกินดื่มกับพวกเขา

"นั่นสิ คุยกับพวกกูได้ทุกเรื่อง เครียดเหี้ยไรก็บอกกัน" เฟลมองหน้าเพื่อนสนิท

"กูไม่ได้เครียดอะไรทั้งนั้นแหละ แค่ขี้เกียจ" ซันนี่บอกอย่างเสียไม่ได้ ปกติก็ออกท่องราตรีกับพวกมันทุกคืน เพิ่งมาเป็นช่วงหลังเนี่ยแหละที่รู้สึกขี้เกียจ ไม่อยากออกไปไหน

"งั้นคืนนี้เจอกันที่ ชิวหา สองทุ่มห้ามขาดห้ามเกินนะเว้ย" สกุลตบบ่าก่อนกอดคอ ไปสนุกดีกว่ามานอนเหงาอยู่บ้าน

"ว่าแต่ในหมูบินเหี้ยนั่นมันเล่นข่าวไม่หยุดเลยว่ะ เอาไงดี พวกสมองกลวงดิ้นใหญ่" อาร์คโยนมือถือลงบนโต๊ะ หงุดหงิดกับชุมชนหมูติดปีกปัญญาอ่อนนั่น

ซุปไก่นั่งหลังตรง ราวกับหูกางออกได้ ผึ่งฟังแก๊งรุ่นพี่คุยกัน คิดถูกจริง ๆ เลือกนั่งตรงนี้ ได้ยินชัดแจ่วเต็มสองรูหู เลือกนั่งหันหลังให้เพราะเดี๋ยวอีกฝ่ายจับพิรุธได้

"ปล่อยไป" ซันนี่ไม่ใส่ใจ คิดง่าย ๆ หากไม่ล้ำเส้นก็เชิญคิดในสิ่งที่อยากคิดกันตามสบาย เขาไม่คิดแก้ข่าว ส่วนคนที่คอยแก้ให้ก็ขอบคุณจากใจ

"รับบทตัวร้าย เท่จาดดดด" สกุลหัวเราะขำ คนอื่น ๆ พลอยหัวเราะตามไปด้วย

เอาเข้าจริงพวกเขาไม่ได้สนใจว่าใครจะด่าสาดเสียเทเสีย จำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่าจุดเริ่มมันมาจากใครหรืออะไร จำได้แค่ว่าถูกด่าตั้งแต่ก้าวเข้ามาเรียนที่นี่

ลูกหลานจากตระกูลมหาเศรษฐีเลือกเข้าเรียนมหาวิทยาลัยของรัฐบาล แย่งที่เรียนเด็กคนอื่น มีเงินก็ควรไปเรียนเอกชนแพง ๆ อะไรประมาณนั้น ทั้งที่ก็สอบเข้าด้วยคะแนนสูงลิ่วกันทั้งกลุ่ม

ซุปไก่มีข้อสงสัยเต็มไปหมด พวกเขาไม่แคร์เพราะต่อให้ทำผิดก็ไม่มีใครทำอะไรได้ หรือเพราะไม่ได้ทำอะไรผิดเลยไม่แคร์ ยิ่งเจ้าของเรื่องยิ่งดูสบายใจกว่าใคร

สะบัดใบหน้าไล่ความสับสน ค่อย ๆ ตามเถอะ คิดเองเออเองมันไม่มีประโยชน์

"เออพวกมึง ช่วงนี้กูต้องเริ่มไปฝึกงานที่บริษัทพ่อ ถ้าหายหัวคือไม่ต้องสงสัยนะ บอกไว้ก่อน" อาซาร์ว่า

"เออว่ะ กูเองก็ด้วย" เฟลเองก็ยื่นฝึกงานตอนปีสามเช่นกัน นี่มันก็เทอมสองแล้วด้วย

"ส่วนของกูยื่นปีสี่" อาร์คไม่อยากรีบ

"เหมือนกัน" ซันนี่เองที่ช่วงนี้ขี้เกียจก็เลื่อนออกไป หากจะฝึกก็ไปฝึกที่บริษัทของพ่อ เลยไม่รีบร้อน

อันธพาลบ้านรวยก็รู้จักจริงจังในการเรียนเหมือนกันนะเนี่ย ซุปไก่พยักหน้าชื่นชม เวลาพวกเขาคุยกันดูจริงจังดี แม้จะหยาบคายแต่ก็หยาบคายในกลุ่มเพื่อน

---------------------------

50%

Tbc.