ตอนที่ 1 - ล็อกเป้าหมาย 100%

ตอนที่ 1

ล็อกเป้าหมาย

100%

--------------------------

ในร้านมีลูกค้านั่งรออยู่สองคน เฮียเจ็งกอดคอน้อง(ลูก)สาวเข้ามา

"พร้อมยังเฮีย" ไอ้บุ้งลูกน้องประจำรับหน้าที่ดูแลร้านเอ่ยถาม พลางเหลือบมองน้องสาวของลูกพี่แล้วยิ้มทักทาย

"หวัดดีบุ้ง" ซุปไก่โบกมือให้

"หวัดดี..."

"ให้ลูกค้าเข้าไปรอเลย กูพาเด็กนี่ไปหาพี่มันก่อน"

"ได้ครับ"

บุ้งนี่ก็รุ่นราวคราวเดียวกัน เรียนอยู่อีกมหาวิทยาลัยหนึ่ง มาของานทำตอนมอสี่ เฮียตุ๋นก็รับไว้เพราะเห็นว่าเป็นเด็กขยัน เรียนไปด้วยทำงานไปด้วย ที่สำคัญคือมันตัวคนเดียว

"ซุปไปเองได้น่า" เอ่ยบอกขณะขึ้นบันไดไปชั้นสอง ที่นี่ถ้าสักลายใหญ่ใช้เวลานานจะขึ้นมาใช้ห้องบนชั้นสอง ส่วนชั้นล่างแบ่งเป็นส่วนสำหรับสักลายเล็ก มินิมอลมินิใจที่เขาว่ากำลังฮิต ๆ นั่นไง

"เออน่า ตอนนี้มันกำลังสักให้ลูกค้าวีไอพีอยู่ จะพรวดพราดเข้าไปไม่ได้"

"อ้าว! เหรอ งั้นกลับลงไปนั่งรอก็ได้ถ้างั้น"

"ไม่เป็นไร วีไอพีที่ว่าก็คนสนิทกันนี่แหละ แต่มันติดขี้รำคาญ"

เฮียเจ็งเดินนำไปยังห้องด้านในสุด ข้างบนนี้มีสามห้อง ห้องหนึ่งเอาไว้ทำงานเคลียร์เอกสารบัญชี ส่วนที่เหลือเอาไว้สัก เขาเคาะประตูพร้อมเอ่ยบอกให้คนด้านในรู้ จากนั้นก็เปิดประตูเข้าไป

"ขอโทษที่เข้ามารบกวน เอาเด็กมาส่ง" เฮียเจ็งดันซุปไก่ไปหาพี่ชายที่ไม่ละไปจากงานตรงหน้า กำลังสักลายที่ขาให้ลูกค้าวีไอพีที่ว่า

ภายในห้องเงียบเชียบ ซุปไก่ยืนนิ่งกวาดสายตามองไปรอบ ๆ อย่างทำตัวไม่ถูก ก่อนจะตัดสินใจมองไปที่ลูกค้าคนนั้น พอเห็นหน้าชัดเต็มสองตา ดวงตากลมก็เบิกโพลงเผลออ้าปากค้าง ขณะที่อีกฝ่ายเองก็กำลังมองมายังเธอ

"สวัสดีค่ะ" ยิ้มแห้งอย่างกลัว ๆ "ขอรบกวนสักครู่นะคะ"

ซุปไก่ใจสั่น ใครมันจะไปคิดว่าคนที่ตัวเองแอบสืบราชการลับจะมาอยู่ที่นี่ นอนพิงอยู่บนเตียงมองมาด้วยสายตาเรียบนิ่ง

"ไม่เป็นไร ตามสบายเลย" เสียงทุ้มฟังดูไม่โกรธอะไร ซุปไก่จึงโล่งใจ

ไข่ตุ๋น หรือ เฮียตุ๋น ลงลายเส้นเรียบร้อย ปิดเครื่องสัก เช็ดคราบสี ทำความสะอาดจากนั้นพันรอบขาด้วยฟิล์มแลปหลังสักเพื่อป้องกันสิ่งสกปรก

"ค่อยมาลงดีเทล ว่างอีกทีเมื่อไรล่ะ" เอ่ยถามรุ่นน้องของรุ่นน้องอีกที

ซันนี่คำนวณวันว่างก่อนตอบ "คงอาทิตย์หน้า"

"อืม ลงคิวไว้แล้วกัน"

"ครับ"

ผู้ชายทรงแบดคุยกันก็จะดูเข้ม ๆ ตึง ๆ เฮียตุ๋นถอดถุงมือทิ้งก่อนหันไปมองน้องสาว

"มาทำอะไรทำไมไม่กลับบ้าน" น้ำเสียงอ่อนลงเล็กน้อยพลางยื่นมือหมายให้น้องจับ พอน้องจับก็ดึงเข้ามาใกล้

"มากินข้าวด้วย"

คำตอบทำเอาคนฟังเลิกคิ้วอย่างรู้ทัน

"ยังไงนะ"

"มากินข้าวด้วย ขอกินข้าวด้วยหน่อย"

"ให้โอกาสสารภาพตอนที่ยังอารมณ์ดี"

"โอ๊ย ก็ตังค์หมดแล้วอะ"

ใบหน้ากลมทั้งหงอทั้งหงอย ไม่กล้าสบตา พอเงยก็ปะทะเข้ากับสายตาของอีกคน ทั้งเขินทั้งอาย ยิ้มแหยชนิดที่ว่าถ้าร้องไห้ได้คงร้องไปแล้ว

อายมากกกกก

"เพิ่งกี่วันเอง" เฮียตุ๋ยเตรียมบ่น

"ขอโทษ" ไม่มีข้อแก้ตัว

"ซื้ออะไรนักหนาของไร้สาระพวกนั้น"

"....."

"เจ็งมันให้มาเท่าไรล่ะ"

"เฮียรู้ได้ไง"

"เท่าไร"

"สองพัน"

"แล้วเราน่ะจะเอาเพิ่มอีกเท่าไร"

"แล้วแต่จะกรุณา"

"เออ เดี๋ยวโอนให้ ลูกไม้เยอะนักนะ"

ซุปไก่ฉีกยิ้มไหว้ย่ออีกหน หอมแก้มพี่ชายเหมือนอย่างที่หอมแก้มเฮียเจ็ง เลี้ยงเองมากับมือ ไม่รู้ทันก็ไม่รู้จะว่าอย่างไร แล้วยิ่งไอ้นิสัยแปลก ๆ ที่ชอบอยากรู้เรื่องชาวบ้านเป็นชีวิตจิตใจ ชอบสะสมของปลอมตัว แต่งออกมาตลกสุด ๆ แต่เจ้าตัวก็ดูภูมิใจสุด ๆ เช่นกัน

"มึงจะไปกินข้าวด้วยกันไหมไอ้ซัน นาน ๆ ที ปกติแดกแต่เหล้า"

"เอางั้นก็ได้ครับ"

"เออดี งั้นก็ไป"

ซุปไก่หูผึ่ง ลอบมองหน้ารุ่นพี่ต่างคณะ โอกาสสังเกตการณ์มาแล้ว จะได้รู้ว่าเวลาเขาอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่กลุ่มเพื่อนจะเป็นอย่างไร ด้านที่คนอื่นไม่เคยรู้อะไรทำนองนั้นน่ะ

หัวใจของคนอยากรู้อยากเห็นเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นจนพวงแก้มขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างไม่รู้ตัว

.

.

.

-------------------------

ร้านอาหารตามสั่ง

ถัดไปอีกซอยมีร้านข้าวเจ้าประจำอยู่ เฮียตุ๋นพามาและจัดแจงสั่งอาหารเองทั้งหมด

"กินเสร็จแล้วก็กลับบ้านเลยนะ" ระหว่างรออาหารก็สั่งน้องสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ

"รู้แล้วน่า" ซุปไก่แสร้งทำเป็นเล่นมือถือ แต่จริง ๆ แล้วแอบเหลือบมองรุ่นพี่ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเป็นระยะ ลอบสังเกตทุกอิริยาบถ

"กูฝากมึงดูมันหน่อย เรียนอยู่มหาลัยเดียวกันหนิใช่ไหม" ไม่พอแค่นั้นยังหันไปพูดกับรุ่นน้องต่อ

"คณะอะไรล่ะ" ซันนี่ถามเสียงเรียบนิ่ง

"บอกพี่เขาไปสิว่าเรียนคณะอะไร" เฮียตุ๋นใช้ศอกกระทุ้งแขนเรียว

"มนุษย์ค่ะ แต่พี่ไม่ต้องไปบ้าจี้ตามที่เฮียแกพูดก็ได้นะคะ" สบตาอีกฝ่าย

"ข้างกันพอดี ไม่เป็นไร ถ้าเจอก็ทักได้" คนอื่นมองคงนึกว่าเขาไม่เป็นมิตรอย่างแรง ด้วยน้ำเสียงกับท่าทางแผ่รังสีความน่ากลัวออกมาตลอดเวลา

ซึ่งซุปไก่ไม่ได้รู้สึกกลัวคนตรงหน้าแม้แต่น้อย นี่อาจเป็นน้ำเสียงปกติที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้แล้วก็ได้

"ดี ๆ ขอบใจมึงนะ ถ้าเด็กนี่ก่อเรื่องอะไรวานจัดการแทนกูที ตีมันได้เลยกูอนุญาต"

"ถามจริง?! ต้องถึงขั้นตีกันเลยเหรอ" ซุปไก่ตกใจ มองหน้าเฮียสลับกับรุ่นพี่

บางทีพี่ชายก็ไปสุดเกิน ฝากน้องไว้กับคนที่มีข่าวลือไม่ดีเนี่ยนะ รู้บ้างหรือเปล่าเหอะว่าเขาดังในมหาวิทยาลัยในทางที่ไม่ดี

"ไม่เอา! ซุปไม่ก่อเรื่องหรอกน่า เป็นเด็กดีจะตาย อย่ารบกวนพี่เขาเลย" เข้าตาจนจึงร้อนรนอย่างที่เห็น

มันก็ดีหากได้ใกล้ชิดอีกฝ่ายมากขึ้น จะได้สังเกตการณ์ง่าย แต่อีกใจซุปไก่ก็กลัวถ้าเกิดเขาเป็นอย่างที่ข่าวลือว่ากัน เมื่อกลางวันเห็นมากับตาก็จริงแต่เขามีเหตุผลที่ทำไง ชี้แจงไปแล้วแต่คนไม่เชื่อเอง

ปากบอกกลัวเขาแต่ก็หาข้อแก้ตัวให้เขา สมองยังปกติดีอยู่ไหมเนี่ยซุปไก่

--------------------------

100%

Tbc.