เมื่อเห็นภาพตรงหน้า เดรก ดาร์บี้ ก็ไม่สามารถเก็บงำความตื่นเต้นไว้ได้และกล่าวกับนายท่านชราแห่งดาร์บี้ "พ่อครับ ค่ายกลเจ็ดดาวเหนือถูกออกแบบการเคลื่อนไหวมาดีมาก! การโจมตีและป้องกันของพวกเขาทั้งแน่นหนาและแข็งแกร่ง ด้วยค่ายกลนี้ ตระกูลดาร์บี้ของเราจะรุ่งโรจน์!"ถึงแม้ว่าสามคนในพวกเขาจะมีระดับเพียงปรมาจารย์ขั้นสาม แต่ด้วยพลังของค่ายกล พวกเขาจะสามารถต่อกรได้แม้แต่ปรมาจารย์ยุทธ์!นายท่านชราแห่งดาร์บี้ยิ้ม เขาอุทานด้วยความดีใจ "สมแล้วที่ค่ายกลเจ็ดดาวเหนือเป็นหนึ่งในค่ายกลที่ดีที่สุด"เมื่อพวกเขาฝึกฝนเสร็จสิ้น ฟลอเรียนก็เก็บกระบี่แล้วเดินมาหาเขาด้วยความตื่นเต้น "คุณปู่ คิดว่ายังไงครับ?""ดี ดี ดีมาก! แกพัฒนาอย่างมากที่ผ่านมา นี่มันเกินความคาดหมายของฉัน ฉันพอใจมาก และฉันมั่นใจว่าแกจะต้องนำความรุ่งเรืองมาสู่ตระกูลดาร์บี้" นายท่านชราแห่งดาร์บี้ชมด้วยรอยยิ้มฟลอเรียนดีใจสุด ๆ กับสิ่งที่นายท่านชราแห่งดาร์บี้กล่าว"ไม่ต้องห่วงครับคุณปู่ ผมจะทำงานให้หนักกว่านี้!" เขาสัญญานายท่านชราแห่งดาร์บี้พยักหน้า"คุณปู่ครับ มีแขกมา" มีเสียงดังออกมาจากด้านหลังทันใดนั้น ทุกคนก็หันไปมองทางเข้า เมื่อมีกลุ่ม
หากเหล่าศิษย์ของสำนักง้อไบ๊อยู่ที่คฤหาสน์ดาร์บี้ ฟลอเรียนอาจมีโอกาสกับพวกเธอบางคน เขาคิดแบบนั้นเมื่อได้ยินแบบนั้น ยูมิจึงเดินมาข้างหลังเขาแล้วหยิกเขา "คุณตื่นเต้นอะไรนัก?"ยูมิรู้ว่าสามีของเธอรู้ว่าตัวเขาเองโรคจิตแค่ไหนในใจ เพราะหากเขาไม่ได้โรคจิต เขาคงไม่ล่วงเกินรีเบคก้า ขยะไร้ค่านี่ต้องเห็นว่าแม่ชีแห่งโชคชะตานั้นสวยมากและเริ่มมีความคิดสกปรกกับเธอแน่"อะไร? ผมแค่กังวลว่าเหล่าศิษย์แห่งง้อไบ๊จะไม่มีที่อยู่เท่านั้น ผมรู้สึกแย่แทนพวกเธอ" ฟลอเรียนตอบด้วยใบหน้าเรียบนิ่งยูมิจ้องเขาแต่ไม่ได้พูดอะไรนายท่านชราแห่งดาร์บี้โบกมือของเขาแล้วยิ้มให้แม่ชีแห่งโชคชะตา "เอาล่ะ พวกคุณสามารถอาศัยในคฤหาสน์ของผมได้เลย ทั้งเส้าหลินและง้อไบ๊ต่างก็เป็นมิตรสหายที่ดีต่อกัน นี่จะพัฒนาสายสัมพันธ์ของเราให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น ทำไมผมจะปฏิเสธล่ะ? เรามีห้องมากมายที่นี่อยู่แล้ว"ในเมื่อพวกเธอมาที่นี่แล้ว เขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากตกลงแม่ชีแห่งโชคชะตาพอใจ "ขอบคุณ คุณดาร์บี้"...ที่โอเรียนทอลเพิร์ล เดคแลนตะโกนด้วยความมั่นใจเมื่อทุกคนมาถึง "ขอห้องวีไอพีที่ใหญ่ที่สุดให้ฉัน!"พวกเขามีกันเกือบ 70 คน และโอเรียนทอลเพิ
เซอร์ซียังคงมีสีหน้าไร้อารมณ์ในขณะที่เธอเก็บมือถือ เธอขยับกลับไปด้านหลังสถานการณ์ตอนนี้น่าอึดอัดเพราะพวกเขาไม่สามารถเริ่มมื้อค่ำกันได้ แม้กระทั่งเซอร์ซียังเข้าไปไม่ได้ ดังนั้นคนอื่นก็ไม่มีทาง จากนั้น หญิงสาวมากมายก็ส่ายหัวอย่างผิดหวัง แดร์ริลก็เช่นกันเขายืนอยู่ข้างหลังกลุ่มคน มันจึงไม่มีใครเห็นเขา ทันใดนั้น เขาก็เดินมาข้างหน้าพนักงานพร้อมบัตรในมือ "สวัสดี คุณช่วยตรวจบัตรใบนี้ให้ทีว่ามันเปิดห้องนี้ได้ไหม?"เวย์นเคยให้บัตรนี้เขามา และเขาก็พกมันเสมอแต่ไม่เคยได้ใช้มัน'หา? ไอ้ลูกเขยบ้านคนอื่นนี่บ้ารึเปล่า? ฮ่าฮ่า!' ทุกคนคิดห้องวีไอพีของโอเรียนทอล เพิร์ล นั้นเป็นห้องที่หรูหราที่สุดของเมือง และเป็นเพียงห้องเดียวที่จุคนได้เกิน 50 คน'เดคแลนกับเซอร์ซียังเข้าไม่ได้ แล้วไอ้ขยะนี่มาทำอะไร? นี่เขามาเล่นตลกรึไง?' ทุกคนคิดหญิงสาวบางคนหัวเราะ พวกเธอปิดปากด้วยมือตัวเองแล้วมองแดร์ริลเหมือนเขาเป็นตัวตลก"จุ๊ จุ๊ แดร์ริล นายออกมาทำไม? อยากทำให้พวกเราตลกเหรอ?"ในขณะเดียวกัน เดซี่ก็เดินออกมาจากกลุ่มคนแล้วคว้าบัตรออกไปจากมือของแดร์ริล "โห นี่มันบัตรทองเลยนะเนี่ย แดร์ริล นี่นายเล่นตลกเหรอ? ฮ่าฮ่
'บางทีเขาอาจขโมยมันมาก็ได้?' เดคแลนคิดเมื่อเห็นสีหน้าสงสัยของทุกคน แดร์ริลจึงตอบ "มันไม่ใช่ของฉัน เป็นของเจ้านายฉันเอง"ในตอนแรก ทุกคนยังคงเงียบ แต่วินาทีผ่านไป ทุกคนก็ระเบิดหัวเราะออกมา'ฮ่าฮ่าฮ่า! งั้นมันก็เป็นของเจ้านายเขา' ทุกคนคิด'ฮ่าฮ่า! มันเป็นของหัวหน้าเขานี่เอง! เขาเป็นแค่เด็กที่เล่นกับบัตรของเจ้านาย! หมอนี่มันนักฉวยโอกาสของจริง!' เดคแลนคิด'พวกบัดซบเอ๊ย! ฉันใจดีเปิดห้องให้พวกนายทุกคน แต่พวกนายก็ยังเลือกที่จะล้อเลียนฉัน? แล้วแต่เลย ทำไมฉันต้องสนใจคนพวกนี้ด้วยนะ' แดร์ริลคิดในขณะที่ยิ้มหลังจากเข้าไปในห้อง เดคแลนก็เรียกบริกรเข้ามา"มานี่สิ ทุกคน สั่งอาหารเลย ฉันต้องการให้ทุกคนมีช่วงเวลาที่ดีในคืนนี้!" เขาประกาศด้วยความรวดเร็ว เหล่าบริกรนำเมนูออกมา เมื่อแคทเธอรีนอยู่ด้วย จึงไม่มีใครกล้าสั่งอะไร พวกเขาทั้งหมดส่งเมนูให้เธอแคทเธอรีนยิ้ม ภาพลักษณ์เข้มงวดของเธอใช้ในห้องเรียนเท่านั้น เธอดันเมนูออกไป "ฉันกินอะไรก็ได้ พวกเธอเลือกเลย"เดคแลนส่งเมนูให้สาว ๆ เซอร์ซี นั่งอย่างเย็นชาเช่นเคย หญิงสาวรอบ ๆ เธอจึงหงอเกินกว่าจะสั่งอะไรยังไงก็ตาม เดซี่และแดฟนีไม่มียางอาย พวกเธอหยิบเ
เซอร์ซีนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างเย็นชาและนิ่งเงียบเหมือนเธอเป็นดอกกล้วยไม้ที่ยังไม่ผลิดอก เธอปลดปล่อยบรรยากาศอันสง่างามที่โดดเด่นเหรือใคร ไม่มีใครคิดว่าเธอแปลกแยก บุรุษหลายคนต้องการรู้จักเธอมากกว่านี้ แต่พวกเขาไม่มีความกล้ามากพอที่จะทำทุกคนล้วนมีอารมณ์ร่วมกันหมดแล้ว เดคแลนจึงยืนขึ้นด้วยรอยยิ้มพร้อมกับกล่องอันงดงามในมือ เขาเดินไปหาแคทเธอรีนแล้วกล่าวอย่างสุภาพ "มิสแคทเธอรีน วันนี้เป็นวันครู ผมจึงอยากแสดงความขอบคุณที่คุณได้เป็นอาจารย์ของพวกเรา นี่คือของขวัญสำหรับคุณครับ"ทันใดนั้น ทั้งห้องก็อุทานด้วยความทึ่ง เดคแลนเตรียมการมาดีจริง ๆ เขากระทั่งเตรียมของขวัญมาให้มิสแคทเธอรีน มันจึงชัดเจนว่าเขาต้องการจะเป็นหัวหน้าห้องมากทีเดียวแคทเธอรีนยังคงสงบนิ่ง เธอยิ้ม "เดคแลน ฉันพอใจมากอยู่แล้วที่เธอเลี้ยงมื้อค่ำพวกเรา ฉันรับมันไม่ได้หรอก"เดคแลนนั้นฉลาด บุคลิกดี และเป็นนักเรียนที่น่ารัก เขารู้กระทั่งว่าวันนี้เป็นวันครูและเตรียมของขวัญให้เธอ ยังไงก็ตาม มีนักเรียนมากมายที่กำลังมองดูอยู่ และแคทเธอรีนก็รู้สึกแย่ที่จะรับมันไว้เดคแลนส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม "นี่เป็นเพียงของเล็กน้อยที่ผมต้องการให้คุณเก็บไว้จริง
ไมล์ส่งเสียงดูถูกแดร์ริล “ก็แค่เพียงลูกเขยบ้านคนอื่น แกกล้าดียังไงมาสงสัยโอสถของเดคแลน? นายอิจฉาใช่ไหมล่ะ?”แดร์ริลกลั้นหัวเราะเมื่อมองไปที่เดคแลน“แน่นอน โอสถที่นายมอบให้เธอคือ โอสถวิญญาณศิลา แล้วนายรู้ไหมว่าโอสถนี้จะต้องเก็บไว้ในที่อับแสงแดด ชุ่มชื่นและอากาศเย็น? มันโดนแสงแดดไม่ได้เด็ดขาด สีเดิมของมันจะเป็นสีเหลืองเข้มแต่ดูเหมือนว่าของนายเป็นสีเหลืองอ่อน ฉันเลยคิดว่าของนายน่าจะโดนแสงแดดไปแล้ว ตอนที่นายซื้อมันมาจากผู้บ่มเพาะพเนจร” แดร์ริลอธิบายอย่างเรียบเฉย ทั้งห้องอยู่ในความเงียบ“ถ้าหากมันเคยโดนแสงแดด แล้วจะเป็นยังไง?” เดคแลนตั้งคำถามขณะหัวเราะเยาะ “มันยังใช้ได้ไหมล่ะ?”‘แดร์ริลไอ้คนคนอวดฉลาด—คิดเหรอว่าคนจะเชื่อกับคำพูดไร้สาระของแก'แดร์ริล ส่ายหัว “ฉันไม่คิดว่ามันจะใช้ไม่ได้ แต่สพรรพคุณในตัวของมันอาจจะเปลี่ยนไป”“จะเป็นยังไงถ้ามีใครได้กินมันเข้าไป?” เดคแลนเย้ยหยัน“ฉันก็ไม่รู้” เขาแอบหัวเราะแน่นอนแดร์ริลไม่มีทางรู้ เขาเพียงศึกษาอย่างคร่าว ๆ เรื่องของโอสถวิญญาณศิลา ในคัมภีร์โอสถแห่งอนันต์ ไม่ได้เข้าใจอย่างลึกซึ้ง เขาไม่สามารถบอกได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าหากใครบริโภคมันหลังจาก
เซอร์ซี มุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำ เดินสวนกับแดร์ริลซึ่งกำลังจะเข้าห้องทานอาคารค่ำพอดีความคิดแผลง ๆ ก็ลอยเข้ามาในหัว เขาแอบหัวเราะคิกคัก'ถ้าหากฉันขโมยกระเป๋าตังและมือถือของเธอ เธอก็จะไม่สามารถจ่ายค่าอาหารได้ มาดูกันดีกว่าว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเดคแลน'เขาเดินชนเข้ากับเซอร์ซี ขณะเดียวกันเขาแอบหยิบมือถือและกระเป๋าเงินของเธอมาอย่างแนบเนียนสำเร็จ!เขาเพิ่งจะศึกษาวิชาเงามาเมื่อวาน เป็นการใช้เพื่อฝึกฝนเป็นครั้งแรกค่อนข้างจะประหม่า แต่มันก็ได้ผลแดร์ริลสั่นระริกด้วยความตื่นเต้นอยู่ภายในใจ เขาแกล้งขวยเขินและขออภัยเซอร์ซี "ผมขอโทษ ผมเร่งรีบเกินไป ไม่ทันระวังเห็นคุณ!"แดร์ริลจ้องมองเธออย่างแนบชิด เธอนั้นงดงามมาก สวยงามจริง ๆ ในระหว่างมื้ออาหารค่ำ เซอร์ซีดื่มน้อยที่สุด แต่ใบหน้าอันงดงามของเธอเป็นสีแดงอ่อน ๆ ผสมกับบุคลิกเย็นชาของเธอ ดูมีเสน่ห์เย้ายวนอย่างอธิบายไม่ได้การเคลื่อนไหวของแดร์ริลนั้นรวดเร็วและแม่นยำ เธอไม่รู้สึกตัวเลยว่าโทรศัพท์มือถือกับกระเป๋าเงินเธอนั้นหายไปแล้ว"ไม่เป็นไร" เธอกระหมุบกระหมิบ และเดินจากไปแม้ว่าแดร์ริล จะตั้งใจเดินชนหรือไม่ก็ตามเธอดูไม่ได้สนใจ แต่ผู้ชายคนอื่น ๆ ใ
ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นทำโทรศัพท์มือถือหาย พวกเธอคงคลุ้มคลั่งเซอร์ซี นิวแมน ไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา ๆ เธอสงบเสงี่ยมอย่างเหลือเชื่อเมื่อรู้ว่าโทรศัพท์มือถือและกระเป๋าเงินหายไปแดร์ริลชื่นชมเธออย่างเงียบขรึม ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอคือ เพชรเม็ดงามของเฮกเซด รังสีของเธอเปี่ยมไปด้วยความสงบ และมั่นคงหาใครเปรียบไม่ได้เกิดอะไรขึ้น? หรือเธอทำโทรศัพท์หาย?คนอื่น ๆ ที่เหลือนั้นสับสน หากเซอร์ซีไม่สามารถจ่ายได้ แล้วทุก ๆ คนคงจะต้องหารเท่ากันเพื่อจ่ายค่ามื้ออาหารนี้? เดคแลนไม่ตอบสนอง นอนสลบอยู่บนโต๊ะมาโดยตลอด เกิดอะไรขึ้น? เซอร์ซีจ่ายให้ไม่ได้ ถ้าหากเขายังเสแสร้งแกล้งเมาต่อ คนอื่น ๆ จะเริ่มตำหนินินทา เขาคงต้องจำใจฟังเขาไม่ค่อยเต็มใจ แต่เขาทำเป็นหาวและค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนแกล้งทำเป็นตกใจ "โอ้ว ฉันขอโทษ! ฉันเผลอหลับไปได้ยังไง? ฉันมั่นใจว่าทุกคนคงสนุกสนานกันในคืนนี้! เดี๋ยวฉันจะจ่ายเอง"แ-่งเอ๊ย ดูเหมือนว่าเขาจะต้องไปขอเงินจากครอบครัวอีกแล้วเดคแลนเกาหัว "พวกเรา อาหารมื้อนี้มีมูลค่ากว่า สามสิบล้าน เงินของฉันถูกเก็บไว้ในกองทุนหุ้น" เขายอมรับ "ฉันคงต้องรบกวนให้ พ่อของฉันโอนเงินมา"เขาสูดลมหายใจเข้า ขณะที่