บทที่ 264

เขากำลังส่งข้อความอยู่ใต้โต๊ะ เธอรู้ได้ยังไงเนี่ย?

แดร์ริลถอนหายใจออกมา "มิสแคทเธอรีน ผมไม่ได้เล่นมือถือ ผมแค่ดูเวลาเท่านั้นเอง"

ด้วยเหตุนั้น เขาจึงทำท่าจะเก็บมือถือลง

"อย่ามาเถียงฉันเวลาที่เธอทำผิด เอามือถือของเธอมา" แคทเธอรีนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา และนั่นชัดเจนว่าคำสั่งของเธอไม่อนุญาตให้ต่อรอง

เธอฉกมือถือของเขาไป "แดร์ริล เธอเป็นลูกเขยบ้านคนอื่นอยู่แล้ว ทำไมถึงยังทำตัวไม่มีสำนึกอีก? เธอควรจะดีใจที่มีโอกาสได้เรียนในสถาบันหกวิถีและตั้งใจทำงานหนัก คนอื่นยังทำตัวไร้สาระได้เพราะพวกเขามาจากตระกูลร่ำรวย ต่อให้เขาไม่สำเร็จ เขาก็ยังไมไม่เป็นไร แต่เธอ? เธอทำตัวไร้สาระ ไม่แปลกเลยที่ว่าทำไมคนอื่นถึงหัวเราะเยาะเธอ!"

แคทเธอรีนหันหลังไปแล้วเดินไปที่โพเดียม

แดร์ริลหมดหนทาง เขาพึมพำ "เป็นลูกเขยบ้านคนอื่นแล้วมันแย่ขนาดนั้นเลยรึไง? ชีวิตฉันก็สบายดีนี่"

ถึงแม้เสียงของเขาจะเบา แต่แคทเธอรีนได้ยินมันอย่างชัดเจน และนักเรียนรอบ ๆ เขาก็เช่นกัน

'หือ? หมอนี่ชอบการเป็นลูกเขยบ้านคนอื่น?' ทุกคนคิด

ทันใดนั้น นักเรียนหลายคนรอบเขาก็หัวเราะออกมา

แคทเธอรีนตะโกนอย่างโมโหแล้วชี้ไปที่ประตู "เธอมันเกินไปจริง ๆ!