บทที่ 530

อีเว็ตต์ยิ้มเมื่อเธอเห็นดาบกลืนโลหิต เธอหลับตาแล้วกล่าว “แดร์ริล นายอยากรู้ว่าฉันเป็นใครใช่ไหม? ฉันจะไม่มีวันบอกนาย ฆ่าฉันก็ได้ถ้านายต้องการ แต่ถ้านายฆ่าฉันตายนายก็จะไม่มีวันล่วงรู้ถึงภูมิหลังของฉัน และคนของฉันจะตามไปไล่ฆ่านาย”

แดร์ริลขบริมฝีปากของเขา เขานั้นงวยงงเห็นได้ชัดว่าเธอพยายามที่จะทำให้มันเป็นเรื่องยาก

“ฆ่าฉัน ไม่อย่างนั้นก็ปล่อยตัวฉันไป อย่ามาทำให้ฉันเสียเวลา” อีเว็ตต์ลืมตาขึ้นมาและฉีกยิ้ม

แดร์ริลสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วยิ้มให้เธอ “ฉันจะไม่ฆ่าเธอ แต่ฉันจะทำให้เธอรู้สึกว่าเธอไม่อยากจะเกิดมา”

แดร์ริลถอดเสื้อของเขาออกแล้วฉีกเป็นเส้น ๆ จากนั้นเขาก็ทำเชือกจากริ้วผ้าเหล่านั้นเขาแบกตัวอีเว็ตต์ขึ้นและมัดเธอไว้แน่นหนาบนต้นไม้

“แดร์ริล นี่แกจะทำอะไร” อีเว็ตต์ตะคอกอย่างเดือดดาล

แดร์ริลไม่สนใจเธอ เขายกมือขึ้นและอีเว็ตต์ก็สัมผัสได้ถึงพลังอันเข้มข้น จากนั้นต้นไม้ที่อยู่ทั้งสองข้างก็แตกเป็นเสี่ยง

อีเว็ตต์ตะโกน "แกทำอะไร แกไม่กล้าที่จะฆ่าฉัน แกเลยเอาความโกรธไปลงกับต้นไม้งั้นเหรอ?” เขาเสียสติไปแล้วหรือไง?

แดร์ริลไม่ได้กล่าวอะไรสักคำ เขายกมือขึ้นอีกครั้งและต้นไม้อีกสองสามต้นก็แตกเป็นเส