บทที่ 791

“แดร์ริล ฉันได้ยินมาว่าคุณเป็นผู้ชนะในการแข่งขันร่ายบทกวีแต่คุณกลับปฏิเสธที่จะรับตำแหน่ง ‘ปราชญ์ดอกชบา’ บอกฉันได้ไหมว่าทำไม?” เดบร้าเอ่ยถามแดร์ริลผ่านผ้าม่านผืนบาง

แดร์ริลตอบด้วยรอยยิ้ม "ฉันลแต่งบทกวีนั้นขึ้นมาเฉย ๆ เมื่อตอนที่ฉันบังเอิญผ่านไปที่นั่น มันจึงไม่สำคัญว่าฉันจะได้รับตำแหน่งหรือไม่"

'อะไรนะ?'

'เขาแต่งขึ้นมาเฉย ๆ?'

คำพูดของเขาทำให้ผู้อาวุโสสำนักพรานหลายร้อยคนต่างก็พากันประหลาดใจในขณะที่หัวใจของพวกเขาร้อนรุ่มอยู่ภายใน

ความอ่อนน้อมถ่อมตนเป็นคุณธรรมที่ดีนอกเหนือจากการมีพรสวรรค์

'เขารู้หรือไม่ว่าเขากำลังคุยกับเจ้าสำนักพราน ผู้หญิงที่เก่งที่สุด!'

ทุกคนต่างก็ตกตะลึงและครุ่นคิดอยู่ภายในใจ ‘แดร์ริลไม่รู้จักกาลเทศะและไม่รู้จักอ่อนน้อมถ่อมตน เขาเป็นชายหนุ่มที่ซื่อบื้อ

ไซม่อนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เองก็เยาะเย้ยอยู่ภายใต้ลมหายใจของเขา

‘แดร์ริลบังอาจพูดกับเจ้าสำนักพรานโดยปราศจากความอ่อนน้อมถ่อมตน'

ไซม่อนก้าวไปข้างหน้าและมองไปที่แดร์ริลด้วยรอยยิ้มแปลก ๆ เขากล่าวขึ้นว่า “นายกำลังจะพูดว่า การเขียนบทกวีนั้นง่ายเกินไปเหรอ? นายรู้หรือไม่ว่ามีนักวิชาการกี่คนที่ต้องการเข้าร่วมในการแข่งขันร่าย