ใช้เวลาเพียงแค่สามวินาที แอชตันก็รับสายทันทีลิลี่กดปุ่มลำโพงเพื่อให้ได้ยินทั่วกันซาแมนธา ผู้ซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ เริ่มยิ้มออกมาเมื่อเห็นหน้าจอโทรศัพท์ของลิลี่ "ลูกสาวที่รักของฉัน เป็นแอชตันนี่เองที่หาคำสรรเสริญจากคริสตัลมา เขาเป็นผู้ชายที่ดีนะ ลูกควรจะเห็นคุณค่าเขานะ ลูกแม่”ซาแมนธาจงใจกล่าวออกมาเสียงดัง และไม่ลืมที่จะเหลือบมองไปที่แดร์ริล เทียบกับแอชตัน แดร์ริลเป็นแค่คนไร้ค่า แอชตันเคยกล่าวก่อนหน้านี้ว่าถ้าลิลี่แต่งงานกับเขา เขาจะจ่ายสินสอดให้ 20 ล้านบาท!ที่อีกฝั่งของโทรศัพท์ แอชตันกำลังนั่นงอยู่ที่ทางเท้า เมื่อไม่นานมานี้ เขาได้รับโทรศัพท์ แจ้งว่าตระกูลดาร์บี้ได้เพิกถอนเงินทุนของเขาทั้งหมดออก!แอชตันถึงกับทรุดเมื่อได้ยินข่าว เมื่อไม่มีการสนับสนุนจากตระกูลดาร์บี้ เขาก็ไม่มีอะไรเหลือ! เขาได้รับการแจ้งต่อจากนั้นอีกว่าเขาไปคุกคามคนที่เขาไม่ควรเข้าจนถึงตอนนี้ แอชตันยังคิดไม่ออกว่าเขาไปคุกคามใครที่ไหน!"แอชตัน ฉันอยากจะถามหน่อยว่าคุณสามารถหาคำสรรเสริญจากคริสตัลมาอีกคู่ได้ไหม?" ลิลี่ถามจากทางโทรศัพท์แม้ว่าเขาจะกำลังสิ้นหวัง แต่เขาก็ฝืนยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าลิลี่เป็นผู้โทรมา "ลิลี่
ฮ่าฮ่า! แดร์ริลเกือบหลุดหัวเราะออกมาเสียงดังเมื่อได้ยินราคาในบิล เจ้าวิลเลียมนี่คือคนโง่ของจริง! ไม่มีใครในที่นี้รู้เรื่องไวน์ที่ถูกสั่ง ยกเว้นแต่แดร์ริล มันคือโรมานี คอนติซึ่งราคาขายปลีกของมันอยู่ที่ขวดละหนึ่งล้านบาท ซึ่งมากกว่า 30 ขวดนั้นถูกแจกจ่ายไปตามโต๊ะต่าง ๆ"นี่ล้อฉันเล่นอยู่รึไงวะ?" วิลเลียมเริ่มตื่นตระหนก เขายืนขึ้นและกล่าวกับพนักงาน "คน 300 คนในตระกูลลินดันของเรากินไปมากกว่า 30 ล้านบาท? แปลว่าราคาเฉลี่ยต่อคนคือ 100,000 บาทถูกไหม? ไปเรียกผู้จัดการของแกมาหาฉัน"พนักงานทั้งสองมองหน้ากันอย่างช่วยไม่ได้ พวกเขาทั้งสองไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากไปตามผู้จัดการของพวกเขามาผู้จัดการหนุ่มนั้นอายุประมาณ 30 ปี เขาสวมชุดสูทอย่างเรียบร้อย"นี่แกยังอยากจะเปิดโรงแรมต่ออยู่ไหม?" วิลเลียมเดินเข้าไปหาเขาแล้วตะโกนใส่หน้าพร้อมกับชี้หน้าเขาไปด้วย "ค่าใช้จ่ายเฉลี่ย 100,000 ต่อคน? เชื่อไหมล่ะ ว่าฉันจะฟ้องเรื่องนี้กับสมาคมตุ้มครองผู้บริโภค"ผู้จัดการคนนั้นไม่แม้แต่จะเผยความกังวลออกมาแม้แต่น้อย เขายังคงยืนอยู่ตรงนั้น "ประทานโทษนะครับ คุณผู้ชาย แต่ไวน์ที่คุณสั่งคือโรมานี คอนติรุ่นลิมิเต็ด อิดิชั่น มัน
""ฮ่าฮ่า ลืมเอาบัตรธนาคารมาสินะ ช่างเป็นเหตุผลที่ฟังขึ้นจริง ๆ !" วิลเลียมหัวเราะลั่นและมองไปที่ซาแมนธา "คุณน้าซาแมนธา คุณเองก็ลืมเอามาด้วยเช่นกันรึเปล่า?""ใช่...""ฮ่าฮ่าฮ่า!" ทุก ๆ คนไม่สามารถกลั้นหัวเราะได้อีก เด็กสาวคนหนึ่งโพล่งออกมา "แดร์ริลต้องลืมเอาบัตรมาเหมือนกันแน่ ๆ บ้านนี้ตั้งใจมากินฟรีสินะ!"ลิลี่กัดริมฝีปากของเธออย่างช่วยไม่ได้ ในตอนนั้นเองที่แดร์ริลเดินออกมา"ฉันเอาบัตรมา แต่ว่ามัน..."ก่อนที่แดร์ริลจะกล่าวจบ วิลเลียมก็ฉกบัตรของเขาไปจากมือแล้วส่งให้พนักงาน "มาเถอะ มาดูกันว่าบัตรใบนี้จะมีเงินถึง 300,000 บาทรึเปล่า!"ลิลี่กระทืบเท้าด้วยความวิตกกังวล ในใจเธอคิดว่าบัตรของแดร์ริลจะมีเงินถึง 300,000 ยังไง ในเมื่อเธอให้เงินเขาใช้วันละ 200 บาทเขากำลังทำให้ตัวเองขายหน้าลิลี่เห็นว่าทุกคนรอบ ๆ พยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้ รอเวลาที่จะได้หัวเราะเขาราวกับเขาเป็นตัวตลกในตอนนั้นเอง ไม่มีใครทันสังเกตว่าอีวอนนั้นยืนขึ้นอย่างช้า ๆ ใบหน้าสวยของเธอเต็มไปด้วยความตกตะลึง!"ฉันไม่ได้มองผิดไปใช่ไหม? แบล็คการ์ดของธนาคารอเมทิสต์?!" อีวอนอุทานเสียงหัวเราะด้วยความเยาะเย้ยดังอยู่โถงในตอนแร
ด้วยส้นสูงที่ประดับอยู่บนเท้าของเธอ เธอใช้มันกระทืบลงกับพื้นและกล่าว "ทำให้มันเรียกฉันว่ามัมมี่แล้วโยนมันออกไปซะ""แกไม่ได้ยินที่คุณเจดบอกหรือไง ไอ้หนู? เรียกเธอว่าหม่ามี๊ซะ ไม่งั้น..." แฮร์รี่คำรามทันทีที่เขากล่าวจบ ชายร่างกำยำกว่า 20 คนด้านหลังเขาก็หยิบกระบองแบบขยายได้จากหลังของพวกเขา"ไม่งั้น ก็อย่าหาว่าพวกฉันไม่ปราณีล่ะ ฉันกำลังเสนอทางรอดให้แกอยู่นะ เป็นเด็กดีแล้วเรียกเธอว่ามัมมี่ซะ" แฮร์รี่กล่าวพร้อมแสยะยิ้ม "หลังจากนั้น ถ้าแกคุกเข่าลงกับพื้นแล้วยอมรับผิดกับเธอ ฉันจะปล่อยให้แกไปจากที่นี่แบบไร้รอยขีดข่วน ถ้าไม่งั้นล่ะก็ แกจะได้ถูกหามเปลออกไปแทน"เจดห้ามใจให้หัวเราะไม่ได้ เธอเดินเข้าไปอีกสองก้าวด้วยส้นสูงของเธอก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าถ้าแดร์ริลคลานเข้ามาและเรียกเธอว่า 'มัมมี่' เธอจะถ่ายมันเก็บไว้แล้วส่งไปให้ลิลี่!"แล้วถ้าฉันไม่ทำล่ะ?" แดร์ริลรู้สึกสนุกและเริ่มมองเจดตั้งแต่หัวจรดเท้าเจดขมวดคิ้วลงหลังจากเห็นแดร์ริลต่อต้าน "คุณคร็อกเกอร์ ตีเขาแล้วทำให้เขาคุกเข่าลง!""ด้วยความยินดีครับ!" แฮร์รี่ยืดแขนทั้งสองข้าง มือข้างหนึ่งจับคอเสื้อของแเร์ริลไว้ ส่วนอีกข้างหนึ่งก็
"คุณ.." ลิลี่ขมวดคิ้วลงเมื่อได้ยินแอชตันพูดถึงเรื่องการขอแต่งงาน "ลืมมันไปซะเถอะ ฉันยังไม่หย่า"ถึงแม้ว่าแดร์ริลจะเป็นขี้แพ้ แต่เขาก็ทำงานหนักมาตลอดไม่กี่ปีนี้ และยังทำหน้าที่ในเรื่องงานบ้านได้อย่างดี เขามักถูกบ่นทุกครั้งที่เขาทำงานพลาด แต่เขาก็ไม่เคยแม้แต่ปริปากบ่นแม้แต่สุนัขยังมีความรู้สึก ไม่ต้องพูดถึงมนุษย์แดร์ริลยังให้เธอยืมเงินห้าล้าน ทำให้บริษัทหลุดพ้นจากสถานการณ์ตึงเครียด และนอกจากนั้น แดร์ริลใช้เงินทั้งหมดที่เขาเก็บไว้นานเป็นปี ๆ เพื่อให้หลุดพ้นจากความอับอายตอนที่วิลเลียมเสนอวิธีต่างคนต่างจ่ายที่โรงแรมโอเรียนทอล เพิร์ลแอชตันมองไปที่ความน่ารักของเธอ "หนูน้อยลิลี่ ผมด้อยกว่าแดร์ริลตรงไหนกัน? เขาเป็นไอ้ขี้แพ้! คุณไม่ต้องห่วงนะ ผมจะเตรียมของขวัญชิ้นใหญ่สำหรับวันเกิดคุณย่า และจะอวยพรให้เธอมีความสุข! เธอจะต้องดีใจกับของขวัญแน่ ๆ ผมจะขอคุณแต่งงานเมื่อถึงเวลา และผมมั่นใจว่าคุณย่าจะไม่ปฏิเสธแน่"ลิลี่เพียงจิบกาแฟอย่างผ่อนคลาย กฏของตระกูลลินดันนั้นเข้มงวดมาก และคุณย่าเคยให้คำขาดไว้ว่า หากเธอชอบแอชตัน ลิลี่จะต้องหย่ากับแดร์ริลลิลี่นั้นมองว่าแดร์ริลเป็นขี้แพ้อย่างแท้จริง แต่ก็ไม
"วันวาเลนไทน์กำลังมาถึง ลิลี่ มันคงจะเหมือนฝันเลยถ้าฉันได้รับเครื่องสำอางคราวน์ไลน์ของโพเซีย เอเลแกนซา สักชุด" เฟบี้กล่าวกับลิลี่"เธอน่ะเหรอ? ฝันไปเถอะ" ลิลี่กล่าวพร้อมรอยยิ้มในปัจจุบัน โพเซีย เอเลแกนซา คราวน์ไลน์ นั้นมีราคาที่สูงเป็นพิเศษ และยังถูกจำกัดไว้ที่ 520 ชุด ซึ่งคงถูกขายหมดไปแล้ว ใครก็ตามที่หามันมาได้ย่อมต้องเป็นคนที่มาจากครอบครัวใหญ่และมีเส้นสายที่กว้างขวาง ตระกูลเล็ก ๆ แบบลินดันไม่มีโอกาสแม้แต่น้อยในการครอบครองมัน"เอาล่ะ พอได้แล้ว" ลิลี่หัวเราะคิกคัก "เราไปซื้อเสื้อผ้าสักชุดสองชุดกันเถอะ งานฉลองวันเกิดของคุณย่ากำลังจะถึงแล้ว เราต้องแต่งตัวให้ดีในงาน"เฟบี้พยักหน้า พวกเธอทั้งสองจับมือกันเดินเข้าร้านไปวันต่อมาที่บริษัทแพลทินัมแดร์ริลที่นั่งอยู่ในห้องทำงานของผู้จัดการทั่วไปก็ลุกขึ้น กว่าพวกเขาจะจบการดื่มกันเมื่อคืนก็ปาเข้าไปตีสอง เขาไม่กล้าจะกลับไปที่บ้าน เขาจึงเลือกที่จะนอนที่บริษัทแทนโทรศัพท์ของเขาพลันสั่น เขาเลื่อนเปิดมันและพบว่ามันคือข้อความจากแม่ยายของเขา ซาแมนธา'เดี๋ยวนี้แกเริ่มไม่กลับบ้านแล้วสินะ ใช่ไหม? งั้นถ้าแกไม่อยากอยู่ที่บ้าน ก็ไม่ต้องกลับมาอีกแล้วก
"คิดให้ดี ลิลี่ คิดถึงการถูกดูหมิ่นเหยียดหยามที่ลูกต้องเจอหลังจากแต่งงานกับแดร์ริล" ซาแมนธากล่าวด้วยความเย็นชา "เราต้องแบ่งเสื้อผ้าและอาหารให้เขาตลอดระยะเวลาสามปีที่ลูกแต่งงานกับเขา อย่างน้อยเขาก็ยังทำตัวเหมาะสมในการให้ยิมเงินห้าล้านเพื่อช่วยบริษัทให้รอดจากการขาดทุน ถือว่าเราหมดสิ้นหนี้กันแล้ว และทั้งหมดที่แม่ต้องการคือให้ลูกไปจากไอ้ขี้แพ้นั่นซะ""แม่..." ลิลี่กัดริมฝีปากของเธอ"อีกอย่าง แอชตันโทรหาแม่บอกว่าเขาจะมางานวันเกิดคุณย่าด้วย" ซาแมนธากล่าวต่อ "เขากล่าวว่า เขาจะเตรียมของขวัญพิเศษที่คุณย่าจะต้องชอบ ลูกต้องคู่กับเขาถ้าคุณย่าชอบเขา"ในขณะที่เธอกำลังกล่าว เธอสังเกตเห็นชายคนหนึ่งกำลีงเดินเข้ามาจากระยะไกล เขาสวมสูมและรองเท้าหนัง ถือกระเป๋าเสื้อผ้าในมือ ชายคนนี้คือเวนท์เวิร์ธ บิดาของลิลี่ลิลี่และซาแมนธาเดินเข้าไปหาเพื่อต้อนรับเขา หลังจากนั้นทั้งครอบครัวก็พูดคุยและหีวเราะไปตลอดทางออกจากสนามบินเมื่อกลับมาที่บ้าน ซาแมนธาปรุงมื้ออาหารที่เลิศหรู ปกติแล้วการทำอาหารจะเป็นหน้าที่ของแดร์ริล และเธอก็ไม่ได้ทำอาหารมานานแล้ว มันจึงไม่น่าแปลกใจที่เธอจะยังคงมีรูปร่างที่ดีแม้จะอยู่ในวัยนี้ที
เธอสวมชุดเดรสเข้ารูป เอลซ่ายืนอยู่ที่หน้าทางเข้าบริษัทแพลทินัม ไม่เพียงแค่เสน่ห์ดึงดูดของเธอ แต่ปาปารัสซีจำนวนมากก็ถ่ายรูปของเธอเพราะคิดว่าเธอเป็นดาราเด่นคนใหม่เช่นกันแม้แต่พนักงานรักษาความปลอดภัยเองก็ยังคิดว่าเอลซ่าเป็นดาราและเตือนกันไม่ให้ใครไปหยุดเธอ เธอเดินตรงขึ้นไปยังห้องทำงานของประธาน จนได้พบกับเพิร์ลที่เดินออกมาในขณะที่เธอกำลังจะเคาะประตูและเข้าไปเพิร์ลกำลังจะไปรินชาใหม่ให้แดร์ริลในตอนนั้น ในตอนที่เธอเปิดประตูแล้วแล้วพบเอลซ่า เธอก็ไล่เอลซ่าออกไปนอกตึกทันทีหลังจากรู้ว่าเธอถูกส่งมาจากตระกูลลินดันมีใครไม่รู้ว่าเอลซ่าเป็นใครด้วยหรืออย่างไร? เธอเป็นหญิงงามที่มีชื่อเสียงในเมืองตงไห่ มีคนมากมายตามจีบเธอและเธอก็ปฏิเสธพวกเขาทั้งหมด ยังไงก็ตาม ในวันนั้น เธอได้รับรู้ประสบการณ์ของการถูกปฏิเสธเองบ้างเป็นครั้งแรก และเธอรู้สึกว่ามันน่าหงุดหงิดมากทีเดียวหญิงชรายิ่งกว่าเป็นกังวลเมื่อเธอได้รับรู้สิ่งที่เกิดขึ้น----วันต่อมา ที่คฤหาสน์ตระกูลลินดันมันเป็นวันเกิดของคุณย่าลินดัน ทั้งคฤหาสน์เต็มไปด้วยชีวิตชีวาสมาชิกตระกูลทุกคนรีบกลับมาทันที และข่าวคุณย่าลินดันอายุครบ 70 ปีก็กระจายไปทั่ว