อย่างไรแดร์ริลนั้นเป็นข้อยกเว้นใช่ แดร์ริลนั้นเป็นข้อยกเว้น เขามีของพิเศษอย่างเม็ดยาเทวะและสามารถทะลวงระดับปรมาจารย์ขั้นสองในเวลาอันสั้นเมื่อคิดดังนั้น เมแกนก็น้ำเสียงอ่อนลง "ถ้าอย่างนั้น ทำอย่างไรถึงจะได้เม็ดยาเทวะมาล่ะ?"ด้วยชุดเครื่องแบบของเธอ เธอดูน่าทึ่ง แดร์ริลหัวเราะคิกคัก "ก็ได้ เอาเป็นว่าคุณลองพูดอะไรดี ๆ เกี่ยวกับผมดู ชมผมสิ แต่ต้องชมด้วยความจริงใจนะ ถ้ามันทำให้ผมพอใจได้ ผมจะให้เม็ดยาเทวะกับคุณ"เมแกนสั่นสะท้าน นี่ยอมรับไม่ได้อย่างเด็ดขาด เธอไม่ใช่คนประเภทที่จะยอมก้มหัวชมคนอื่นเธอชะลอรถลง กัดริมฝีปากแล้วจมลงในความคิด ครู่หนึ่ง เธอก็ยอม "แดร์ริล คุณ… คุณเป็นคนมีเสน่ห์ที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบ ได้โปรด คุณมอบเม็ดยาเทวะให้ฉันได้ไหม?"แดร์ริลหัวเราะ เขาต้องยอมรับ: การมีหญิงสาวที่เข้มแข็งและงดงามแบบเมแกนมากราบกรานเขา ไม่ว่าชายใดก็ไม่สามารถต่อต้านขอคำของเธอได้ แม้แต่เขาเอง"ก็ได้ ก็ได้ ผมจะให้คุณเม็ดหนึ่ง" แดร์ริลยอมรับอย่างพอใจ เขาส่งเม็ดยาให้เมแกน"ขอบคุณ!" เมแกนรับยาไปเธอไม่สามารถซ่อนความดีใจได้ เธอรีบหยิบมือถือแล้วกดหมายเลข "เฮ้ ฉันได้เม็ดยาที่นายต้องการแล้ว นายอยากจะมา
"มาสิ แดร์ริล มานั่งนี่" เมแกนยิ้ม เธอดึงเก้าอี้ข้างเธอออกขณะที่เมินต่อสายตาตัดสินของคนอื่นแดร์ริลกำลังจะจากไป แต่เขาประทับใจกับความจริงใจของเมแกน เขาจึงนั่งลงอย่างสุขุม"เมกที่รัก ทำไมเธอถึงเป็นเพื่อนกับเขา" เคนท์ตั้งสติได้ เขาก็ถามอย่างสับสนเมแกนถอนหายใจแผ่วเบา "เคนท์ นายช่วยไม่ตัดสินหนังสือจากปกได้ไหม? ในสายตาฉัน ทุกคนเท่ากัน แล้วไงถ้าแดร์ริล ดาร์บี้ ใช้ชีวิตอยู่กับบ้านภรรยา? ฉันจะเป็นเพื่อนกับเขาไม่ได้อย่างนั้นเหรอ?" เมแกนอธิบายอย่างใจเย็นเคนท์งงเป็นไก่ตาแตก เมแกนส่ายหัวแล้วนำเม็ดยาเทวะออกมาจากกระเป๋า "เคนท์ ไม่ใช่ว่านายติดอยู่ในระดับปรมาจารย์ขั้นห้ามาตลอดเหรอ? ยานี่ช่วยนายได้ แดร์ริลให้ฉันมา""โว้ว!" พวกเขาแปลกใจกับคำกล่าวของเมแกนกลุ่มชายหนุ่มผู้ร่ำรวยล้วนเป็นผู้บ่มเพาะเหมือนกัน แม้ว่าพวกเขาจะเป็นพวกมือใหม่ที่เพิ่งฝึกฝนการบ่มเพาะก็ตาม ยังไงซะ ครอบครัวของพวกเขาก็ยอมจ่ายเงินเพื่อให้พวกเขาเป็นผู้บ่มเพาะ พวกเขาล้วนรู้ดีว่าการบ่มเพาะนั้นลำบากและท้าทายมากแค่ไหนกับการทะลวงระดับต่อไปเมื่อได้ยินว่าเม็ดยาเทวะสามารถช่วยได้ นั่นจึงทำให้ทุกคนสนใจ แต่จากที่เมแกนกล่าว ยานี่มาจากแดร์ร
"โอ้ ว้าว ทำงานให้คนอื่นอยู่ล่ะ ฮ่าฮ่า!" เคนท์พยักหน้าอย่างเกินจริงพนักงานเริ่มเสิร์ฟอาหาร ด้วยความโกรธของเมแกน เคนท์จึงลดความปากร้ายลง แต่เขายังพยายามหาเรื่องมาเพื่อทำให้แดร์ริลอับอาย พร้อมกับความร่วมมือจากเหล่าเด็กร่ำรวยทั้งหลายเมแกนทนไม่ไหวอีก เธอขอตัวไปห้องน้ำนาทีที่เธอไป เคนท์ก็ผุดลุกไปหาแดร์ริล "พวก ถ้าฉันเป็นแก ฉันจะรีบออกไปให้เร็วที่สุด แกอยู่ที่นี่แล้วจะมีอะไรดีขึ้นมา? แกรู้ไหมว่าที่นี่เป็นที่แบบไหน? โอเรียนทอล เพิร์ล เป็นโรงแรมที่ดีที่สุดในเมืองตงไห่ แกเป็นใครถึงมาดื่มกินที่นี่?"ที่เหลือตบโต๊ะลงด้วยความเห็นด้วย แฟนสาวของพวกเขาก็ยิ้มอย่างเย้ยหยันใส่แดร์ริลคนอื่นเริ่มเสริม "ใช่ ถ้ามันไม่ใช่เพื่อพี่สะใภ้ของเรา แกคิดจริงเหรอว่าเราจะเป็นเพื่อนกับแก?""ไสหัวไป การที่พวกเรายอมให้แกอยู่ในห้องดินเนอร์นี่นานขนาดนี้ก็ถือว่าเป็นความอนุเคราะห์ต่อแกมากแล้ว""แกมันลูกเขยต่ำต้อย แกคิดว่าแกเป็นใคร? แกคิดว่าแกมีปัญญาใช้จ่ายที่นี่เหรอ?"แดร์ริลยังคงสุขุม แล้วหัวเราะ "เคนท์ ฮูห์ ใช่ไหม? ชื่อเสียงที่ตีตรานายไว้น่ะ—นายมันราคาถูกเป็นพิเศษเลย"เคนท์ทุบโต๊ะ "ไอ้เ-ี้ยนี่ ลองพูดกับฉันแบบน
เคนท์ ฮูห์ยืนตัวตรง คิดว่าตัวเขาเองหล่อมาก เขากล่าว "ประธานวูดดอลล์ เป็นเกียรติที่ได้พบค-"เคนท์นิ่งค้าง เวย์นไม่ได้ทองเขาเลย เขาตรงไปหาแดร์ริล"คุณดาร์บี้ ตามที่คุณเรียก มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ?"อะไรนะ? คุณดาร์บี้? เวย์น วูดดอลล์เรียกลูกเขยนี่ด้วยคำสุภาพ?ทุกคนอ้าปากค้าง พวกเขางุนงง เป็นไปได้ยังไงที่ไอ้ขี้แพ้อย่างแดร์ริลจะรู้จักกับคนแบบเวย์น วูดดอลล์?ในขณะที่ทุกคนยังคงตกใจ แดร์ริลก็ยิ้มอย่างนุ่มนวล เขาพยักหน้าให้เวย์น "ไม่มีอะไรพิเศษ ฉันแค่อยากเจอนาย" แดร์ริลกล่าว"คุณดาร์บี้ คุณใจดีเกินไปแล้วครับ!" เวย์นหัวเราะอย่างสุภาพ เขากวาดสายตาไปรอบห้องแล้วก็เข้าใจสถานการณ์ เขากล่าวเสริม "คุณดาร์บี้ คุณควรจะบอกผมว่าคุณจะมาสิครับ ผมจะได้เตรียมการไว้ให้คุณ"จากนั้น เวย์นก็โบกมือให้บริกร "บอกผู้จัดการว่าให้ยกเว้นค่าใช้จ่ายของห้องนี้"อะไรนะ? ฟรี? เคนท์และที่เหลือตกใจสุด ๆ มองแดร์ริลด้วยความรู้สึกซับซ้อนยิ่งกว่าเดิม หมอนี่ทำให้เวย์น วูดดอลล์ เคารพเขาขนาดนี้ได้อย่างไร?ในขณะที่บริกรกำลังจะไป แดร์ริลก็ยืนขึ้นแล้วส่ายหัว "ไม่ต้องลำบาก! ค่าใช้จ่ายวันนี้ควรถูกนับทุกเซ็นต์ ฉันไม่ใช่คนจ่ายและยังแ
แดร์ริลหัวเราะเบา ๆ "ไม่มีอะไร ผมอยู่ไปก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว อีกอย่างผมก็ไม่ได้หิว"เมแกนรู้สึกผิด "ฉันขอโทษจริง ๆ เคนท์กับคนอื่น พวกเขาเป็นแบบนี้แหละ อย่าสนใจเขาเลย"แดร์ริลยักไหล่ "ไม่เป็นไร ผมเจอคนแบบนี้มาเยอะแล้ว" เขาจ้องเมแกน และลังเล "แต่ คุณคิดว่าคุณกับเคนท์ ฮูห์ เหมาะกันเหรอ?"มันไม่ใช่กงการของเขา แดร์ริลไม่ควรพูดเรื่องนี้ขึ้นมา แต่เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมความอยากรู้ถึงชนะเขา เมแกนไม่ได้ตอบ เธอดูแข็งทื่อและอึดอัดความจริงคือ เมแกนไม่ได้ไม่ชอบเขา แต่เธอก็ไม่มีความรู้สึกให้เขาเช่นกัน ประเด็นหลักคือพวกเขาทั้งสองมีตระกูลที่มีฐานะทางสังคมใกล้กัน พวกเขารู้จักกันมานาน และที่สำคัญที่สุด ตระกูลของทั้งคู่นั้นต้องการอย่างมากให้ทั้งคู่อยู่ด้วยกัน นั่นจึงอธิบายว่าทำไมเธอถึงยอมที่จะอยู่กับเคนท์แบบไม่เต็มใจ แต่เธอมีระยะห่างที่ชัดเจน ไม่มีเซ็กส์ก่อนแต่งงาน การจับมือคือที่สุดแล้วเมแกนเลี่ยงไปหัวข้ออื่น เธอกล่าว "เฮ้ ไปกันเถอะ ฉันจะไปส่งคุณเอง ยังไงซะ ฉันก็เป็นคนพาคุณมาที่นี่ ฉันยอมไม่ได้ถ้าคุณต้องเรียกแท็กซี่กลับเองหรอกนะ" แดร์ริลพยักหน้าในขณะที่พวกเขาออกจากโรงแรม เคนท์ก็ไล่ตามพวกเขามาแล้วตะโ
เมแกนพยายามที่จะไม่ตื่นตูม เธอมองไปที่ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ที่เบาะหน้าแล้วกล่าวถาม "แกเป็นใคร? แกจะพาพวกเราไปไหน?"ชายหนุ่มคนนี้เป็นหัวหน้าอย่างแน่นอน เขาดูชั่วร้าย เขาหันมา แล้วตอบด้วยรอยยิ้มอันร้ายกาจ "เจ้าหน้าที่แคสเทลโล คุณจับคนของผมไปมากมาย แน่นอนอยู่แล้วว่าผมต้องทำอะไรสักอย่าง""นาย… นายมาจากนิกายจ้าวสรรค์?" เมแกนอุทาน ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจในทันที"นิ… นิกายจ้าวสวรรค์?" เคนท์ตกใจมาก เขาเริ่มตื่นตระหนกในอีกด้านหนึ่ง แดร์ริลกำลังขมวดคิ้ว 'นิกายจ้าวสวรรค์? พวกเขามีพลังอำนาจอะไร แล้วทำไมเราถึงไม่เคยได้ยินมาก่อน?' เขาคิด"สมเป็นหัวหน้าหน่วยสืบสวนฯของเมืองตงไห่ คุณพูดถูกแล้ว ไม่เลว ไม่เลวเลยทีเดียว" คนหัวหน้ายิ้ม "ผมจะไม่อ้อมค้อมล่ะนะ ผมชื่อว่า สกายเลอร์ เบอร์ ผมเป็นหัวหน้าสาขาของเมืองตงไห่ เจ้าหน้าที่แคสเทลโล เพียงแค่เดือนเดียวคุณจับคนของผมไปเป็นสิบ มันถึงเวลาเอาคืนแล้ว"เมแกนกัดปาก ทุกคนรู้ว่ามีสำนักและพรรคอยู่หกแห่งคือ: เส้าหลิน, บู๊ตึ๊ง, ง้อไบ๊, เทียนซาน, ไทชิ, และคุนหลุนอย่างไรก็ตาม ยังมีสองนิกายขนาดใหญ่ที่อยู่ฝ่ายตรงข้ามด้วยเช่นกัน และนิกายจ้าวจวรรค์ก็เป็นหนึ่งในนั้น! พวกเข
หลังจากที่เคนท์ตอบสนอง เมแกนก็พูดอะไรไม่ออกเลยทีเดียว เธอเพียงส่ายหัวอย่างเงียบงันสกายเลอร์หัวเราะอย่างซุกซน "เจ้าหน้าที่แคสเทลโล คุณต้องล้อผมเล่นแน่! ผมใช้ความพยายามไปมากในการลักพาตัวพวกคุณสามคน ทำไมผมต้องปล่อยพวกเขาไปเพียงเพราะคุณสั่งด้วยล่ะ?"เขามองไปที่เคนท์แล้วกล่าว "ฉันรู้จักนาย นายคือหนึ่งในพวกเด็กร่ำรวยของเมืองตงไห่ เคนท์ ฮูห์ ใช่ไหม?"เคนท์พยักหน้าอย่างบ้าคลั่ง เขาพยายามเอาใจสกายเลอร์ จากนั้นเขาก็เสนอ "ใช่ครับ ผมเอง! ถ้าคุณปล่อยผมไป ผมจะให้เงินคุณ! บอกราคามาเลย! ผมจะให้คุณเอง!"สกายเลอร์หัวเราะ "กลัวความตายสินะนายน่ะ? ฉันได้ยินมาว่านายกับเจ้าหน้าที่แคสเทลโลหมั้นกัน ฉันพูดถูกไหม? ในฐานะลูกผู้ชาย นายไม่อยากช่วยคู่หมั้นนายหน่อยเหรอ?"เคนท์เปิดปากของเขา แต่กลับไม่มีคำพูดหลุดออกมา เขากลืนมันลงอย่างยากลำยาก เขาตะลึงสกายเลอร์เมินเขาแล้วหันไปหาแดร์ริล "ถึงกับสามารถทานอาหารร่วมกับนายน้อยเคนท์ได้ นายเองก็คงรวยสินะ" แดร์ริลไม่เข้าใจที่สกายเลอร์กล่าว เขาขมวดคิ้วสกายเลอร์กล่าวต่อด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว "เอาล่ะ พวกนายทั้งสองไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนิกายจ้าวสวรรค์ ฉันเองก็ไม่ใช่คนไร้เหต
ท่ามกลางความตื่นตระหนก แดร์ริลอยากที่จะรวบรวมพลังภายในของเขา แต่จากผงที่เขาสูดดมไปก่อนหน้านี้นั้นรุนแรงเกินไป กำลังของเขายังไม่ฟื้นขึ้นมาแดร์ริลกำลังสิ้นหวัง มือของเขาถูกบังคับให้แบออก ชายคนหนึ่งเงื้อมีดขึ้น ในขณะที่เขากำลังจะลงมีดนั้น สกายเลอร์ก็โหยหวนออกมา "เ-ี่ย หยุด!"ชายคนนั้นหยุดมีดกลางอากาศ เขาดูสับสน แต่เขาก็เดินถอยกลับมาสกายเลอร์เดินไปหาแดร์ริลทันทีแล้วมองไปที่แหวนนิ้วโป้งของแดร์ริลอย่างพินิจน์ "นายไปเอาแหวนนิ้วโป้งนี้มาจากไหน?" เขาอุทานสกายเลอร์ห้ามความปั่นป่วนในใจไม่ได้เลย เขาคุ้นเคยกับแหวนหยกขาวดำนี้ มันเป็นสัญลักษณ์ของหนึ่งในหกสำนักและพรรคใหญ่ เทียนซานแม้ว่าเทียนซานจะเป็นหนึ่งในหกสำนักและเป็นพรรคที่ถูกนับหน้าถือตา แต่พวกเขา—เหมือนกับนิกายจ้าวสวรรค์ มีความคลุมเครือทางศีลธรรม มากไปกว่านั้น คนระดับสูงขึ้นไปของนิกายนั้นรู้กันดีว่าเทียนซานกับจ้าวสวรรค์นั้นจับมือเป็นพันธมิตรกันไม่กี่ปีที่ผ่านมา ประมุขของทั้งสองนิกายได้พบกันอย่างลับ ๆ พวกเขาเข้าประเด็นทันที จากการช่วยเหลือของเทียนซาน ทำให้หกสำนักใหญ่ที่เหลือไม่สามารถปัดเป่าจ้าวสวรรค์ออกไปได้เหมือนอย่างที่เคย ความสัมพัน