ตอนที่หนึ่ง ฉุดนางลงมา2

ตอนที่หนึ่ง

ฉุดนางลงมา

แม้จะขาสั่นและรู้ตัวว่าโดนทิ้งแน่แล้ว แต่เมิ่งเจียวเจียวยังก้าวลงมาอย่างชดช้อยเผยเรือนร่างอรชรอ้อนแอ้นกับใบหน้าอ่อนเยาว์และแววตาที่แฝงความหยิ่งยโสตามประสาคุณหนูสูงศักดิ์

สายตาของกลุ่มโจรสว่างวาบ เผลอแลบลิ้นเลียริมฝีปากตะลึงงันไปกับร่างเล็กที่เปล่งประกายกลางป่าเขา

ผมยาวสีดำเงางามสยายราวสายน้ำที่ไหลผ่านโขดหิน ดวงตากลมโตสีดำเข้มเจิดจ้าราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า ริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนที่ขยับเพียงครั้งเดียวก็สามารถสะกดสายตาผู้คนได้ทั้งค่ายโจร

ภาพคุณหนูคนงามที่เดินลงมาบิดกายปัดฝุ่นกระโปรง จัดชุดเสื้อที่ยับย่น ช่างแฝงไว้ด้วยความสง่างามและเย้ายวนอย่างน่าประหลาด

หัวหน้าโจรทั้งสามจึงชะงักค้างไปด้วยความตื่นตาราวถูกมนตร์สะกด

ครั้นเริ่มรู้สึกตัวโจวหานจึงแสยะยิ้มกว้าง ขณะหลัวจิ้งแววตาลุกวาวหัวเราะเสียงแหลม

“ฮ่าๆๆ ของดีจริงๆ คราวนี้ต้องสนุกแน่ นับว่าผู้ว่าจ้างไม่ได้หลอกพวกเรา”

โจวหานในฐานะหัวหน้าตัดสินใจเดินเข้ามากระชากแขนคุณหนูคนงามจนแทบเซล้มพลางตะโกนโอ้อวด

“ใช่แล้ว นี่แหละ...สมบัติชิ้นงามที่พวกเรารอคอย ฮ่า ฮ่า”

ขณะกำลังฮึกเหิมจู่ๆ เสียงกรีดร้องของคุณหนูก็ดังลั่นจนป่าสะเทือน

“โอ๊ยยย...!”

โจรทั้งกลุ่มสะดุ้งเฮือก ขณะหัวหน้าโจรถึงกับเผลอปล่อยแขนบางในทันทีเมื่อได้ยินประโยคต่อมา

“เบาหน่อยสิ จะดึงแรงให้เจ็บเพื่ออันใด แขนของข้าทั้งขาวทั้งเนียน แล้วยังบอบบางเช่นนี้ หากเป็นรอยหรือหักขึ้นมาพวกเจ้าจะรับผิดชอบอย่างไร?” 

หา!

คุณหนูคนงามไม่ได้สนใจสายตางงงันของพวกเขายังคงพล่ามต่อทั้งสลัดแขนที่โดนจับไว้เมื่อครู่ราวกับเจ็บหนักหนา

“อีกอย่าง จะจับแขนจับตัวผู้ใดก็ควรบอกก่อน จู่ๆ ก็พุ่งเข้ามาจนข้าตกใจหมด หากข้าตื่นตระหนกจนหัวใจหยุดเต้นขึ้นมาจะทำอย่างไร หา?”

โจวหานโดนต่อว่าจนได้แต่กะพริบตาปริบๆ จากรอยยิ้มเหี้ยมจึงทำได้เพียงอ้าปากค้างพลางครุ่นคิด

            เอ่อ...จะฉุดลากสตรียังต้องส่งเสียงบอกล่วงหน้าหรือ? มีโจรที่ใดเขาทำเช่นนั้นกันบ้าง

ซ่งเถาในฐานะรองหัวหน้าผู้มีฝีปากดีที่สุดเห็นเช่นนั้นจึงตั้งใจประนีประนอม แต่ทันทีที่ขยับปาก

“เอ่อ…พวกเราก็แค่...”

เสียงตวาดกลับหยุดคำพูดของเขาเอาไว้ขณะทุกคนยืนอึ้งราวกับลืมหายใจ

“หุบปาก!” คุณหนูชี้นิ้วก่อนจะส่ายหน้าแล้วโบกมือไล่

“เจ้ากลิ่นตัวแรงมาก! เข้ามาใกล้ข้าเช่นนี้แทบหายใจไม่ออก คราวหลังต้องอาบน้ำสระผมให้สะอาดจึงจะมาใกล้ข้าได้ เข้าใจหรือไม่”

ซ่งเถาผู้ไม่เคยตะกุกตะกัก ยามนี้โดนสกัดไว้ด้วยคำต่อว่าของหญิงสาวจึงก้มหน้าถอยหลังด้วยความอับอาย

หลัวจิ้งเห็นเช่นนั้นจึงยกกระบองไม้ทุบพื้นดัง โครม! สร้างเสียงดังสั่นสะเทือนเพื่อข่มขวัญหญิงสาว พลางหรี่ตาเย็นชาแล้วก้าวเข้ามาใกล้

“เจ้ารู้หรือไม่ว่ากำลังพูดกับผู้ใด ช่างไม่เคยตาย!”