บทที่ 3 ท่านอีกแล้ว

หลี่ฉงจื่อกับท่านยายมองหน้ากัน แล้วเดินลงจากรถม้าไปเพื่ออยากรู้ว่าเกิดเหตุใดขึ้น แต่เมื่อไม้เท้าหงส์ของฮูหยินผู้เฒ่าฟ่านแตะลงพื้น ผู้คนทั้งหมดรวมถึงบุรุษเมื่อครู่ต่างลงจากหลังม้าเดินเข้ามาค้อมกาย

          บังเกิดความเงียบสงัดจนได้ยินเสียงลมโชย และกลับหวนทวีขึ้นจนใบไม้ปลิว ดอกเหมยท้ายฤดูกาลร่วงหล่นเป็นสายรายล้อมนางและท่านยายเอาไว้ เป็นภาพที่ผู้คนต่าง ๆ ได้เห็นแล้วล้วนตราตรึงใจ และคงจะเกิดคลื่นลมบางอย่างกับราชสำนักโดยเร็ว

          ความเงียบงันถูกทำลายเมื่อบุรุษผู้ออกหน้าแทนตระกูลฟ่านเป็นฉินกั๋วกงผู้ที่เป็นคนสนิทของฝ่าบาท มีสิทธิ์สั่งการประตูเมืองแทนเจ้าเมืองได้เอ่ยขึ้น “ฮูหยินผู้เฒ่าฟ่าน ข้าฉินกั๋วกงหวัง-ชิงเย่จะจัดการให้ท่านเอง อย่าได้เป็นกังวล”

          ฉินกั๋วกงรีบแนะนำตัวเอง ทั้งโค้งกายอย่างนอบน้อม ทำให้เหล่าทหารผู้มีหน้าที่สกัดการเดินทางเข้าเมืองหลวงของตระกูลฟ่านชะงัก เขาเป็นเพียงลูกน้องปลายแถวเท่านั้น

          “มิกล้าลำบากฉินกั๋วกง ข้าไม่ได้มาเมืองหลวงหลายปี

อีกอย่างป้ายผ่านทางนี้คงใช้ไม่ได้แล้ว รบกวนท่านกั๋วกงคืนให้ให้

ไท่ซางหวงดีหรือไม่ เพราะไท่ซ่างหวงไท่เมิ่งเจ๋อประทานให้ข้าหลังสูญเสียสามีและบุตรชายคนโตไปในสนามรบ” ถ้อยคำนี้ไม่ได้ลบหลู่หรือดูหมิ่นฝ่าบาทแม้เพียงครึ่งคำ หากแต่ความหมายนั้นคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้ ยิ่งเห็นรอยยิ้มนี้ของฮูหยินผู้เฒ่าฟ่าน ฉินกั๋วกงที่ผ่านร้อนหนาวมาเพียงไม่ถึงสามสิบปียังหนาว ๆ ร้อน ๆ

          นายหญิงผู้เฒ่าฟ่านเปล่งเสียงประกายความเมตตาไร้ความเกรี้ยวกราด ยิ่งทำให้ชาวบ้านที่เลื่อมใสศรัทธาตระกูลฟ่านไม่แปรเปลี่ยน ทั้งวิจารณ์การกระทำที่ไร้มโนธรรมนี้ของทหารหน้าประตูเข้าเมืองหลวง พลันบังเกิดผู้ประท้วงกลุ่มใหญ่ขึ้นทันที

          “ไร้ยางอายนัก ตระกูลฟ่านสละชีวิตปกป้องแคว้นหนานอัน

ทุกรุ่น แค่กลับบ้านเกิดอย่างฉางซายังไม่ให้ผ่านทาง เห็นชีวิตตระกูลฟ่านเป็นสิ่งใดกัน อดีตฮ่องเต้ถึงขั้นประทานป้ายผ่านทางและไม้เท้าหงส์ เกียรติยศนี้พวกเจ้ายังไม่เกิดด้วยซ้ำกระมัง”

          เสียงชาวบ้านที่รู้สึกถึงความไร้มโนธรรมนี้ ที่ปฏิบัติต่อตระกูลฟ่านกล้าพูดขึ้นหนึ่งคำ แล้วก็พากันพูดไปคนละคำสองคำ

          ฉินกั๋วกงเห็นไม่ได้การ มีคนต้องการยุแยงให้ตระกูลฟ่านกับฝ่าบาทเป็นปรปักษ์กัน ฮูหยินผู้เฒ่าฟ่านยืนหลับตาอย่างสงบ

แม้มีทหารตระกูลฟ่านที่เคยต่อสู้อยู่สนามรบเบื้องหลัง แต่กลับ

ไม่ขยับแม้เพียงก้าวเดียว ฮูหยินผู้เฒ่าฟ่านช่างเป็นสตรีใจเย็นนัก หากเป็นเขายังยอมรับความอัปยศนี้ไม่ได้

          ทหารเมื่อรั้งคลื่นลมของชาวบ้านไว้ไม่ได้ เท่านั้นยังไม่พอชาวบ้านที่ได้ยินว่าตระกูลฟ่านกลับเมืองหลวง ต่างพากันมายืนรอรับที่หน้าประตูด้านหลังอีกหลายร้อยคน เมื่อได้รับรู้และยิ่งเห็นความไม่เป็นธรรมต่อตระกูลฟ่านก็พากันยืนด่าทอทั้งสองฝั่ง

จนฉินกั๋วกงต้องเข้ามาระงับเหตุ

          “หยุด!” เสียงเหี้ยมสั่งคำเดียวก้องกังวาน ทำให้เหล่าชาวบ้านที่กำลังเรียกร้องเงียบปากทันควัน ฉินกั๋วกงจึงก้าวเข้าไปด้านหน้าแล้วจัดการเรื่องหน้าประตูเสีย

          “ทหาร นำทหารที่ขัดขวางการเข้าเมืองหลวงของฮูหยิน

ผู้เฒ่าฟ่านไปตัดหัว ข้อหาขัดขวางวีรชนสกุลฟ่านกลับมาตุภูมิ”

          “ทะ...ท่านกั๋วกง...ไว้ชีวิตด้วย...ข้าเพียงรับคำสั่ง”

          “หึ...ผู้ใดสั่งการกัน!” ฉินกั๋วกงถามถึงคนกล้าตายผู้นั้น

          แต่เมื่อถามกลับไม่มีผู้ใดกล้าปริปาก เช่นนั้นฉินกั๋วกงจึงยิ้มร้ายให้หนึ่งสาย

          “ไม่ตอบไม่เป็นไร อย่างไรเจ้าก็ตายอยู่ดี ไม่ข้าสั่ง คนที่สั่งการเจ้าก็จัดการ จะยืดเวลาหายใจไปทำไม”

          ทหารสองคนทรุดลงกับพื้นร่ำไห้แทบขาดใจตาย เขายังมีภรรยาและลูกสาวที่น่ารักกำลังเติบโตอย่างดี หากเขาตาย

ขึ้นมาแล้วผู้ใดจะดูแลพวกนาง

          ฮูหยินผู้เฒ่าฟ่านเดินใช้ไม้เท้าค้ำยันดัง ก๊อก ก๊อก ไปถึงด้านหน้าจากนั้นพูดด้วยความเมตตา “ท่านกั๋วกงละเว้นโทษพวกเขาสักครั้งเถิด ข้าเพียงกลับมาเมืองหลวงที่เป็นบ้านเกิดเท่านั้น

อย่าให้มีผู้ใดต้องบาดเจ็บล้มตาย”

          จากนั้นเมื่อได้ยินเสียงฮูหยินผู้เฒ่า ชาวบ้านแทบจะก้มคำนับด้วยความเคารพถึงความใจดีมีเมตตาต่อชาวประชา แต่ในสนามรบเหี่ยมโหดเลือดเย็นยิ่ง

          หลี่ฉงจื่อคิดว่าตัวเองสุขุมแล้ว แต่ยังไม่ได้สักเสี้ยวหนึ่งของท่านยายเลยด้วยซ้ำ นางอยากจะเอ่ยปากสักคำกลับถูกท่านยาย

ตบที่หลังมือเบา ๆ สถาณการณ์กลับคลี่คลาย จากฝั่งที่โดนเหยียดหยามกลับเป็นคนที่ถูกสรรเสริญ พี่น้องทหารด้านหลังฟังคำสั่งท่านยายอย่างดี ไม่มีผู้ใดเอื้อนเอ่ยหรือหยิบอาวุธมาทวงความเป็นธรรม เห็นได้ชัดว่าถูกอบรมมาอย่างดี นางเชื่อแล้วว่าตระกูลฟ่านคือนักรบเลือดเย็น และรอโอกาสที่เหมาะสมกำจัดศัตรูเพียงพริบตา

          และบางครั้งก็ไม่ต้องเปลืองเลือดเนื้อ

          “ฮูหยินผู้เฒ่าฟ่าน ข้าน้อยผิดไปแล้ว ข้าน้อยโง่เขลา แต่นั่นเป็นคำสั่งเจ้านายไม่ทำไม่ได้” เสียงทหารหลั่งน้ำตาลงมา ทำให้ผู้คนอยากรู้นักว่าตระกูลใดที่กล้าเป็นปรปักษ์กับตระกูลฟ่าน

          “เอาเถอะ ข้าไม่ถือสาหาความ” ฮูหยินผู้เฒ่าฟ่านบอกด้วยกระแสเสียงแห่งความปรานี หากเป็นเมื่อก่อนชายผู้นี้อ้าปากเพียงคำเดียว ก็อาจจะไม่มีโอกาสหายใจอีกแล้ว

          “ตระกูลหลิว...เป็นตระกูลหลิวขอรับ...ฮื้อ...ฮูหยินผู้เฒ่าช่วยข้ากับภรรยาและลูกสาวด้วย หากว่า...”

          สวี่หรงเจินมองสีหน้าทหารผู้นี้อย่างพิจารณา เดิมก็น่าสงสารไม่น้อย ทั้งยังมีภรรยากับลูกสาวอีกด้วย หากเขาตายไปคงไม่พ้นถูกขายเข้าหอคณิกา ชะตาชีวิตคงไม่มีวันลืมตาอ้าปากขึ้นมาได้

          “เอาเถอะเห็นแก่เจ้ารู้สำนึก ข้าจะให้พ่อบ้านรับตัวพวกเขามาที่ตระกูลฟ่าน” ฮูหยินผู้เฒ่ายกมือสะบัด คนที่ยืนรออยู่หลังประตูวัยห้าสิบคนหนึ่งก็พยักหน้าไปจัดการทันที

          ฮูหยินผู้เฒ่าฟ่านเดินผ่านประตูเข้าไปพร้อมกับหลานสาว ทำให้หลายคนเจ็บปวดใจ หลี่ฉงจื่อยิ้มในใจ แค่ท่านยายกลับมาบ้านที่เมืองหลวงก็ประสบเคราะห์ขนาดนี้ ทำให้ได้ใจคนประชาชนไปได้ ครั้งนี้เกราะปกป้องตระกูลฟ่านเบื้องหลังยังมีเหล่าชาวบ้าน

          “ฮูหยินผู้เฒ่าอย่าเดินไปอีกเลยขอรับ เชิญขึ้นรถม้าเถิด ท่านตรากตรำทำศึกมายาวนานแล้ว...” ชาวบ้านผู้หนึ่งพูดทั้งน้ำตา ครั้งหนึ่งเขาเคยต้องอยู่ท่านกลางสนามรบ จำได้ดีว่าฮูหยินฟ่าน

ในตอนนั้นฉวยเขาขึ้นม้าพาออกไปยังที่ปลอดภัย และให้คนดูแลให้ดี

          สวี่หรงเจินยิ้มให้พร้อมกล่าว “ข้าย่อมจงรักภักดี ในเมื่อ

ฝ่าบาทมีคำสั่งผ่านตระกูลหลิว มิให้รถม้าของข้าเข้าไปด้านใน

เดินสักหน่อยไม่เป็นไร”

          ชื่อเสียงตระกูลหลิวป่นปี้เพียงแค่ลมปากทันที หลายคนยืนปาดน้ำตา คนที่ภักดีเช่นนี้จะหาได้จากที่ไหน ฝ่าบาทช่างหูหนาว

ตาบอดเชื่อคนชั่วอย่างใต้เท้าหลิวได้อย่างไร

          ฉินกั่วกงฟังคำก็ตระกูลหลิว สองคำก็ตระกูลหลิว เห็นได้ชัดว่าแท้จริงผู้ที่ชาวบ้านอยากประณามคือฝ่าบาท แต่ไม่กล้าเอ่ยนามด้วยกลัวความผิด แต่เมื่อเขากำลังจะเอ่ยปากสักคำ กลับมีขันทีข้างวรกายฝ่าบาทรีบร้อนวิ่งมาจนถึงด้านหน้าของฮูหยินผู้เฒ่า ไม่รอขบวนขันทีน้อยด้านหลังเลยสักนิด

          “ระ...ราช...ฮึบ...ราชโองการ!!! ตระกูลฟ่านรับราชโองการ” เสียงหอบของหลัวกงกงทำให้ฉินกั๋วกงถอนหายใจ แต่คิดว่าน่าจะทำให้ชื่อเสียงฝ่าบาทคลี่คลายแล้วกระมัง

          เหล่าตระกูลฟ่านทั้งหมดรวมถึงทหารหมื่นนายที่ถือธงรบตระกูลฟ่านอยู่ ต่างคุกเข่าตามผู้นำตระกูลเงียบเสียงฟังอย่างสงบ

          “ฝ่าบาทมีราชโองการ ให้ฮูหยินผู้เฒ่าฟ่านและขบวนเข้าสู่เมืองหลวง หากผู้ใดขัดขืนประหารทิ้งทันทีโดยไม่ต้องสอบสวน หลังจากพักผ่อนสามวันมีบัญชาจากไท่ซ่างหวงไท่เมิ่งเจ๋อจัดงานต้อนรับผู้นำตระกูล ที่สร้างคุณูปการให้กับหนานอันที่พระราชวังฤดูร้อน...จบราชโองการ!!!”

          หลัวขันทีเสียงเล็กแหลมแต่กังวานดังไปทั่ว ทำให้คนทั้งหมดเริ่มเข้าใจฝ่าบาทมากขึ้น ฉินกั๋วกงไม่คิดว่ากับอดีตฮ่องเต้

ที่สละราชบัลลังก์ให้ฝ่าบาทองค์ปัจจุบัน จะมีความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นกับตระกูลฟ่านเช่นนี้ กระทั่งกลับเมืองหลวงยังทราบรวดเร็ว

ทั้งที่ฝ่าบาทของเขากลับโดนปิดหูปิดตาเมื่อเขาไม่อยู่

          ‘เจ็บใจนัก!’ แม้ข้างกายฝ่าบาทเขาจะกำจัดคนไม่หวังดีต้องการสืบข่าวไปมาก แต่ยังมีไม่หยุดทั้งส่งเข้ามาเรื่อย ๆ เขาส่งข่าวไปถึงฝ่าบาทตั้งสามวันก่อนที่ตระกูลฟ่านจะถึงประตูเมือง กลับยังมีเหตุการณ์เช่นนี้ ต้องการให้ราชสำนักปั่นป่วนชัด ๆ

          “ขอบพระทัยฝ่าบาท ขอบพระทัยไท่ซ่างหวง” สวี่หรงเจิน

กล่าวก่อนจะถูกหลานสาวพยุงขึ้น จากนั้นรับราชโองการสีเหลืองทองส่งให้คนข้างกายรับไป

          แต่เมื่อนางหันไปยังท่านน้าสามกลับถูกคนของท่านยายเอาฝ้ายอุดหู เอาผ้ามัดปาก คาดว่าคงจะใจร้อนตามเคย จนท่านยาย

ได้สั่งไว้ล่วงหน้าแล้ว

          ท่านน้าสามอะไรก็ดี เสียแต่ที่ใจร้อนวู่วามมากเกินไปหน่อย

          ขบวนการเดินทางของสกุลฟ่านล้วนไม่มีใครกล้าขวางจนถึงจวนใหญ่ในเมืองหลวง สองข้างทางประชาชนต่างระลึกถึงท่านแม่ทัพใหญ่ฟ่านในอดีตที่ยอมพลีชีพ เพื่อให้พวกเขาได้กินอิ่มนอนหลับสบายใช้ชีวิตอย่างไร้กังวลมาหลายปี จึงพากันเดินตามมาส่งอย่างยิ่งใหญ่

          เมื่อถึงประตูจวนบ่าวรับใช้ที่ดูแลจวนต่างออกมาต้อนรับ พื้นที่อาณาบริเวณตระกูลฟ่านใหญ่เป็นอันดับหนึ่ง หากไม่นับ

วังหลวง กินพื้นที่ฝั่งตะวันตกเกือบหมด เพราะที่ดินศักดินาที่สืบทอดจากรุ่นสู่รุ่น ทั้งยังสะสมผลงานเรื่อยมา รวมทั้งทหารที่บาดเจ็บล้มตายตระกูลฟ่านก็รับภรรยาและลูกเข้าตระกูลมาอยู่ในความคุ้มครองและปลูกเรือนให้ตามสมควร เรียกได้ว่าหมู่บ้านฝั่งตะวันตกทั้งหมดของเมืองหลวง หูฟังเพียงคำสั่งฮูหยินผู้เฒ่าฟ่าน

          แน่นอนว่าอำนาจแผ่ขยายขนาดนี้ย่อมเป็นที่หวาดระแวงของมังกร นางตัดสินใจคืนตราพยัคฆ์เคลื่อนทัพหลังบ้านเมืองสงบสุขแบบลับ ๆ ให้อดีตฮ่องเต้ไท่เมิ่งเจ๋อ โดยไม่มีใครล่วงรู้มาก่อน

ขอไปใช้ชีวิตอยู่บ้านนอกอย่างหวายหว๋า เพื่อให้ครอบครัวของ

ลูกสาวสงบสุขไร้กังวลจากคลื่นลมในราชสำนัก

          ใครจะคิดว่าลูกสาวกลับต้องประสบเคราะห์กรรม หลานสาวต้องตกระกำลำบาก นางจึงส่งจดหมายให้เพียงไท่ซ่างหวงผู้เดียว เพื่อดูท่าทีว่ามีผู้ใดบ้างที่กล้ากับตระกูลฟ่าน และตระกูลหลิวที่มีอำนาจแต่ไร้สมองผู้นั้นถูกชักจูง เพียงเท่านี้นางและหลานสาวก็วางแผนต่อไปได้ง่ายแล้ว

          “ฉงจื่อถึงเรือนของยายแล้วไปพักผ่อนเถิด ยายจะสนทนากับน้าสามของเจ้าสักหน่อย” ท่านยายพูดด้วยน้ำเสียงเรียบใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม แต่คนตระกูลฟ่านเท่านั้นที่รับรู้ว่าไม้ลงโทษตามกฎตระกูลจะนวดหลังท่านน้าสามแล้ว และนางยอมให้เป็นอย่างนั้นไม่ได้

          “ท่านยายให้ฉงจื่อปรนนิบัติท่านยายเถิด”

          สวี่หรงเจินขึงตาใส่หลานรักก่อนจะเชิดหน้าขึ้น น้าหลาน

คู่นี้เจ้าแผนการนัก

          “หึ...เจ้ารักผู้อื่นมากกว่ายาย”

          “โถ...ท่านยายข้าย่อมรักท่านยายมากกว่าอยู่แล้ว

ท่านเปรียบดั่งมารดาผู้ให้กำเนิดข้า เลี้ยงดูข้ามากับมือ จะให้รักผู้อื่นได้อย่างไร ท่านน้าสามข้ารักเพียงข้อนิ้วเดียวของที่รักท่านยายเท่านั้น” หลี่ฉงจื่อพูดอย่างประจบ ทั้งหันไปขยิบตาให้กับท่านน้าจนหนังตาเกือบกระตุก

          “อะ...อ้อท่านแม่ ข้าจะไปส่งฉินกั๋วกงเองขอรับ อุตส่าห์นำทางมาถึงตระกูล หากไม่ได้ฉินกั๋วกงพวกเราเดินทางจะราบรื่นได้อย่างไร”

          ฟ่านเทียนเทียนรีบวิ่งออกไป ทั้งรั้งฉินกั๋วกงให้เดินเร็ว ๆ กระทั่งร่ำลามารดาก็ไม่จำเป็น ทำให้มารดาอย่างสวี่หรงเจินต้องส่ายหน้า อย่างระอาใจกับน้าหลานคู่นี้

          ฉินกั๋วกงเมื่อถูกบุตรชายคนเดียวที่เหลืออยู่ของสกุลฟ่านลากมาส่ง ก็พลันรู้สึกสับสนเล็กน้อย เขาเห็นนางขยิบตาให้ท่านน้าของนาง จากนั้นเขาก็ถูกลากออกมาทันที เห็นได้ชัดว่านางเล่ห์เหลี่ยมมากนัก ยังจะให้เขาเป็นห่วงนางได้อีกหรือ

          “คารวะฉินกั๋วกงวันนี้ลำบากท่านแล้ว โอกาสหน้าเอาไว้

ข้าจะไปเยี่ยมท่านถึงจวนกั๋วกง ข้าลาล่ะ” ฟ่านเทียนเทียนคารวะลาเขา แต่พอปิดบ้านแล้วก็วิ่งออกไปอีกฝั่ง ทำให้ฉินกั๋วกงยิ่งไม่เข้าใจ เพิ่งมาถึงเมื่อครู่เหตุใดไม่พักผ่อนให้ดีก่อนค่อยออกไปไหน

          แต่เมื่อจนใจจะกล่าว จึงคิดได้ว่าเอาไว้ค่อยพบกันวันหน้าเพราะยังมีเวลาอีกนานทีเดียว

          ในขณะที่ฉินกั๋วกงกำลังจะเดินทางกลับ สวนทางกับ

ท่านเสนาบดีคลังหลี่เหมิ่ง ดวงตาเขาหรี่แคบลงมองไปยังรถม้าตระกูลหลี่ไม่วางตา จนเห็นว่าหลี่เหมิงจอดรถม้าของตนที่หน้าจวนสกุลฟ่าน พร้อมฮูหยินคนใหม่ของเขาที่ลงมาด้วยกัน และยังรวมถึงสตรีที่วัยไม่ห่างจากหลี่ฉงจื่อนัก

          เขายกยิ้มมุกปากอย่างเยือกเย็น ไม่คิดว่าลูกเขยจะมีใจกตัญญูต่อแม่ยายตระกูลฟ่านเพียงนี้ มาถึงตระกูลยังไม่ทันหายใจ

ก็รีบมาเอาอกเอาใจทันที

          “ช่างน่าสนใจจริง ๆ” เมื่อตอนแรกคิดจะกลับไปแล้ว

เขาจึงวกกลับมาที่หน้าประตูจวนสกุลฟ่านอีกหน และทักทาย

ขุนนางคนสำคัญของฝ่าบาท ที่เขาต้องจับตาดูเป็นพิเศษ