ตอนที่ 6 จูบเพื่อปล่อย....

 

มินตราฟังเขาเงียบๆ แต่มือก็พับเสื้อเก็บลงกระเป๋าพร้อมกับพูดกับเขา

“แต่มีนมีงานด่วนที่ต้องรีบเข้าไปสะสางค่ะ”

“ผมเป็นหมอเจ้าของไข้ ผมเป็นคนตัดสินใจ”

“แต่มีนมีความจำเป็นจริงๆค่ะ ถ้าแผลไม่หายดีหรือเกิดการติดเชื้อ มีนค่อยกลับมาก็ได้ คุณหมอเซ็นให้มีนออกจากโรงพยาบาลเถอะค่ะ หมอเองก็มีคนไข้คนอื่นที่ต้องดูแลไม่ใช่เหรอคะ ที่สำคัญ คุณคงรำคาญมีนมามากพอแล้ว”

“เกิดอะไรขึ้น หรือว่า…เพราะว่า…”

“มีนบอกแล้วยังไงละคะ มีนต้องรีบไปทำงาน นี่มีนหยุดมาเกือบสิบวันแล้วนะคะ ทำไมคะ หรือหมออยากได้ของขวัญจากมีนอีกงั้นเหรอคะ มีนส่งให้คุณหมอได้ทุกวันเลยนะคะ”

“คนไข้ครับ นั่งและตั้งสติฟังหมอก่อนนะครับ ที่ผมไม่อนุญาตให้คุณออกในตอนนี้เพราะแผลคุณมีโอกาสติดเชื้อได้ง่าย แผลที่หน้าผากก็ยังไม่แห้งเราก็ต้องรักษาต่อเนื่อง และพรุ่งนี้คุณก็ต้องเขาสแกนอีกครั้งดูว่ามีอาการแทรกซ้อนอื่นๆหรือไม่ นี่คือหลักการในการรักษาครับ ฟังหมอนะครับ”

“มีนกลับมาสแกนได้นี่คะ หรือไม่ก็สแกนตอนนี้และรอฟังผลเลย แต่ยังไงมีนก็จะออกจากโรงพยาบาลค่ะ”

“คุณมินตรา ผมขอเหตุผลที่คุณต้องการจะออกจากที่นี่ นอกจากเหตุผลเรื่องงานที่ฟังไม่ขึ้นนี่ด้วย”

“มีนหายแล้วค่ะคุณหมอ และมีนไม่ต้องการอยู่อุดอู้ที่นี่อีก งานที่รอสะสางของมีนมีมากและตอนนี้ผู้บริหารคนอื่นๆก็ไม่อยู่ รบกวนคุณหมอ ช่วยเข้าใจมีนด้วยนะคะ”

“หากว่าเป็นก่อนหน้านี้ผมจะอนุญาตให้คุณออกได้ แต่ตอนนี้บาดแผลของคุณ….”

มินตรารู้ว่าเขาคงไม่ยอมแน่เพราะเขาเป็นหมอที่เรียนและรักษาตามหลักวิชาการทุกกระเบียดนิ้ว นอกจากเธอจะทำบางอย่างที่เขาจะทนไม่ได้

 มินตราหลับตาและกลั้นใจทำสิ่งที่ไม่คิดว่าจะกล้าทำมาก่อน แต่ยังไงเธอก็จะตัดใจอยู่แล้ว แค่ครั้งเดียวคงไม่เป็นไร

“บาดแผลต้องได้รับการดูแล อุ๊บ…”

มินตราประกบปากไปที่ปากหนานุ่มของหมอกวินทร์ทันทีเพื่อให้เขาหยุดพูด เธอรุกล้ำอาจหาญขนาดส่งลิ้นเข้าไปในปากเขา

 หมอหนุ่มตัวแข็งทื่อเพราะทำตัวไม่ถูก มินตราบดขยี้เขาเพิ่มไปอีก แต่น่าแปลกที่เขาไม่ผลักเธอเสียที ทำไมเขาไม่รีบผลักเธอเสียทีนะ 

(“อีตาหมอนี่ทำไมแข็งทื่อแบบนี้ละ หรือว่าช็อกไปแล้ว”) มินตรานึกในใจ เธอต้องเป็นฝ่ายถอนปากออกมาแทนเพราะเขาไม่ผลักเธอออก หลินหันไปมองเขาที่ยืนตกตะลึงอยู่ตรงหน้า และเริ่มแผนการต่อทันที เธอเดินเข้าไปโอบรอบคอเขา

“หมอคะ หรือว่าเราควรจะทำอะไรส่งท้ายกันดีคะ เอาเป็นว่ามีนให้รางวัลหมอสักหน่อยดีไหมคะ ว่ายังไงคะ”

“ออกไปห่างๆผม”

“ทำไมละคะ คุณหมออยากให้มีนอยู่ไม่ใช่เหรอคะ คุณหมอเริ่มสนใจ เริ่มหวั่นไหวมีนขึ้นมาแล้วสินะคะ มีนเข้าใกล้ขนาดนี้คุณหมอรู้สึกอะไรบ้างไหมคะ แต่มีน…ต้องการ....”

“ผมบอกให้ออกไป!!”

ครั้งนี้เขาผลักเธอออย่างแรงจนมินตราล้มไปที่โซฟา เธอหันมายิ้มให้เขาพร้อมกับเดินเข้ามาหาเขาอีกครั้ง

“คุณหมอคะ อย่าหลอกตัวเองสิคะ เมื่อกี้นี้มันก็ออกจะดีไม่ใช่เหรอคะ”

“ผมจะเซ็นให้คุณออกจากโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ ออกไปห่างๆผม”

“หมอขิมคะ…”

“ออกไป!! สกปรก!!”

มีนได้แต่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เมื่อหมอกวินทร์ดันตัวเธอออกและเดินออกไปและทิ้งเธออยู่ตรงนั้น “สกปรก” งั้นเหรอ หึ ถูกแล้วที่มันต้องเป็นแบบนี้ เขาจะได้ให้เธอออกไปจากที่นี่เสียที ก่อนที่เขาจะรู้ว่าเธอเป็นใครหรือเขาอาจจะรู้แล้วก็ได้

 เธอรีบออกไปก่อนจะดีกว่า หากว่าพวกเขาร่วมมือกัน ไม่นานคิดว่าไตเธอคงถูกแย่งชิงไปเป็นแน่ ซึ่งเธอไม่มีทางยอม สิ่งนี้เป็นสิ่งต่อรองเพียงอย่างเดียวที่เธอเหลืออยู่ เพื่อจะทวงความยุติธรรมของแม่เธอคืน

“คุณมีนคะ เกิดอะไรขึ้นคะ”

“ได้เอกสารมาหรือยัง”

“ค่ะ คุณหมอเซ็นให้แล้วและรีบเข้าห้องพักไปค่ะ”

“เขาพูดอะไรหรือเปล่า”

“ไม่นะคะ เพียงแต่บอกว่า…”

มีนหันไปมองหน้าริต้าที่ยืนหน้ากังวลอยู่แต่เธอก็รอฟัง

“คุณหมอบอกว่าจะไปฆ่าเชื้อโรคค่ะ”

“หึ เฮ้อ....เก็บของเถอะ แล้วรีบไป คิดถึงเตียงที่บ้านจะแย่แล้ว”

มินตรารีบทำทีว่าจะเก็บของแต่ที่จริงเธอแอบกลั้นความเสียใจไว้ ริต้ารู้ดีว่าเธอรู้สึกอย่างไรแต่ก็พยายามทำเป็นเก็บของช่วยเธอและไม่สนใจเธอ ถึงกับบอกว่าไปฆ่าเชื้อ เขายังเป็นกวินทร์คนเดิมเมื่อหลายปีก่อน ปากร้าย ไม่รักษาน้ำใจ รอยยิ้มนั่นที่เธอไม่มีวันได้จากเขา จบสิ้นเสียทีกับรักแรกในรั้วมหาลัย จบใจเธอเสียที อะไรที่ควรทำก็ทำหมดแล้ว จากนี้จะได้เดินหน้าต่อไปได้แล้ว

ห้องพักแพทย์

กวินทร์กลับมาล้างหน้าเพื่อเรียกสติ เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่หัวใจเขาเต้นแรงผิดปกติตั้งแต่เดินเข้าไปหาเธอในห้อง และยกสารพัดเหตุผลที่จะไม่ให้เธอออกจากโรงพยาบาล แต่เธอกลับมาจูบเขาและยั่วโมโหเขาจนเขาทนไม่ไหว 

“เป็นบ้าอะไรเนี่ย หยุดเต้นแรงสักทีสิวะ!”

เขาไม่แน่ใจว่าเซ็นให้เธอออกไปเพราะโกรธหรือว่าโมโหท่าทีของเธอที่ทำกับเขากันแน่ ทั้งๆที่เขาบอกเองว่าเขาอยากให้เธอออกจากโรงพยาบาลไปได้เสียทีจะได้ไม่ต้องโมโหทุกครั้งที่เข้าห้องพักไปแล้วเจอกองของขวัญที่วางไว้ในห้องเขาเกือบทุกวันตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่เกือบสิบวัน เขารำคาญจะแย่แล้ว

“ออกไปได้ก็ดี จะได้ไม่ต้องทำตัวน่ารำคาญเกะกะอยู่แถวนี้อีก”

ริต้าลากกระเป๋าออกจากห้องพัก พร้อมกับมินตราที่เปลี่ยนชุดพร้อมกับเสื้อคลุมและสวมแว่นดำเดินตามออกมา เธอแวะมาบอกลาแก้วตาที่เคาน์เตอร์ แต่วันนี้อ้อนไม่อยู่เพราะเปลี่ยนเข้ากะดึกเลยไม่เจอเธอ

“โชคดีนะคะคุณมีน ไว้มาเยี่ยมกันบ่อยๆนะคะ”

“พี่แก้วตาคิดถึงขนมของมีนสินะคะ ไม่ต้องห่วง มีนจะแวะให้คนมาส่งให้บ่อยๆ ขอบคุณที่ดูแลมีนอย่างดีนะคะ”

“ยินดีมากๆเลยค่ะ”

หมอขิมเดินออกมาพอดีที่เห็นว่ามินตรายืนอยู่ มินตราเห็นว่าเขาเดินออกมาแล้วเธอจึงรีบเดินออกไป

“เดี๋ยว….เดี๋ยวก่อน”

เขาพูดเพียงเบาๆแต่เธอไม่ได้ยินและไม่ได้มองหน้าเขาสักนิด เขาเองก็ไม่มีอะไรจะคุยกับเธอเพราะอีกสองวันเธอเองก็ต้องกลับมาหาเขาอีกครั้งตามตารางเวลานัดหมายที่ให้ไว้

“คุณหมอคะ รายงานการตรวจค่ะ แล้วนี่คือประวัติของคุณแพรวาค่ะ”

“อ้อ ขอบใจนะแก้วตา”

เขารับแฟ้มและเดินไปที่ห้องประชุมเล็ก ซึ่งต้องขึ้นลิฟต์ตัวเดียวกับที่เธอจะต้องลงไป เมื่อลิฟต์มาถึงริต้าก็เดินเข้าไปก่อน เขาตัดสินใจในช่วงสุดท้าย ดึงมินตราออกมาและปิดประตูลิฟต์ให้ริต้าลงไปก่อน

“คนไข้ครับ ผมลืมแจ้งบางอย่างกับคุณ คุณลงไปก่อนเดี๋ยวผมจะไปส่งคนไข้เองครับ”

“เอ่อ คุณมีนคะ”

“คุณหมอ มีอะไร อ้าว ริต้า….”

ประตูลิฟต์ปิดแล้ว มินตราหันมามองหน้าหมอหนุ่มที่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆเธอด้วยความแปลกใจ เธอเดินถอยออกมานิดหน่อยเพื่อเว้นระยะห่างเพราะอย่างไรจากนี้เธอจะต้องตัดใจจากเขาให้เด็ดขาด

“คุณมินตรา ผมมีธุระอยากจะคุยกับคุณสักครู่”

“คุณหมอมีธุระอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ มีนจะรีบกลับบ้าน”

“เชิญทางนี้ครับ”

มินตรากอดอกและเดินตามเขาไปยังห้องประชุมเล็กในโซนของแพทย์ ซึ่งเธอไม่เคยมาที่นี่ เขาเปิดประตูห้องให้เธอเข้าไป พร้อมกับปิดประตูล็อคทันทีพร้อมกับเธอที่มองอยู่อย่างนึกแปลกใจ

“เชิญนั่งสิครับ”

“หมอคะ อย่าบอกนะว่าจะต่อเรื่องเมื่อครู่นี้ บอกมีนตรงๆก็ได้นี่คะ ที่ห้องของคุณมีนก็ไม่ติดหรอก”

หมอขิมขยับออกห่างจากตัวเธอ ห่างมากพอพร้อมเอาเก้าอี้มาคั่นระหว่างเขาและเธอเอาไว้ เขานั่งลงพร้อมกับมินตราที่นั่งลงตามเขา 

“มีธุระอะไรคะ”

“คุณรู้จักหรือมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับคุณแพรวา นิวัติวงศ์”