บทที่ 547

ฮั่วซือหานมองลี่มั่วเฉียนแล้วกล่าวอย่างชัดเจนว่า “ลุงลี่ ผมจะพูดอีกครั้ง ผมจะไม่แต่งงานกับฉือเจียว คนที่ผมรักคือฉือหว่าน!”

ใบหน้าของฉือเจียวเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความเสียใจ “ซือหาน!”

แต่ฮั่วซือหานกลับกระตุกแขนแรงๆ ดึงฉือหว่านออกจากมือของลี่มั่วเฉียน

ร่างอันบอบบางของฉือหว่านเซถลามาอยู่ในอ้อมอกอบอุ่นของฮั่วซือหาน เขายื่นแขนออกไปโอบเอวเธอไว้แน่น พร้อมถามเบาๆ ข้างหู “หวานหว่าน เป็นอะไรหรือเปล่า?”

ฉือหว่านส่ายหน้า “ไม่เป็นไร”

ฮั่วซือหานพูดเสียงหนักแน่น “เราไปกันเถอะ”

ฉือหว่านพยักหน้า “อืม”

เธอกำลังจะเดินเอง แต่ฮั่วซือหานกลับอุ้มเธอขึ้นมาในท่าเจ้าสาวทันที

ขนตาของฉือหว่านสั่นนิดๆ ฮั่วซือหานพูดเบาๆ “กอดคอฉันไว้”

ฉือหว่านยื่นมือออกไปโอบรอบคอเขา ฮั่วซือหานอุ้มเธอเดินจากไปอย่างไม่เหลียวหลัง

เย่ฮวนเอ่อร์หันไปมองฉือเจียว ก่อนจะแลบลิ้นใส่ “หึ เป็นคุณหนูมหาเศรษฐีก็เถอะ แม้แต่คู่หมั้นตัวเองยังรั้งไว้ไม่ได้เลย”

ฉือเจียวโกรธจัด “เธอ!”

“อย่าหัวเสียสิ ฉือเจียว เธอลืมไปเหรอว่าเธอเป็นโรคหัวใจ ถ้าโกรธจนหัวใจวาย หวานหว่านก็ไม่มารักษาให้นะ”

ฉือเจียว “...”

เย่ฮวนเอ่อร์แลบลิ้นใส่อีกครั้ง แล้วหันห