บทที่ 891

เสี่ยวอู่เดินเข้าไปหาฟู่อวิ๋นเซิน “อวิ๋นเซิน”

ขณะนั้นเอง หลินเจี๋ยก็เดินตามออกมา “อวิ๋นเซิน คุณมาทำอะไรที่นี่?”

ฟู่อวิ๋นเซินหันไปมองหลินเจี๋ย น้ำเสียงนุ่มนวล “เห็นคุณออกมานาน ฉันไม่สบายใจเลยตามออกมาดู”

เสี่ยวอู่รีบพูดกระเซ้า “หลินเจี๋ย อวิ๋นเซินเขาเป็นห่วงเธอจริงๆ นะ”

หลินเจี๋ยรู้สึกใจพองโต “เสี่ยวอู่ อย่าล้อกันสิ อวิ๋นเซิน เรากลับกันเถอะ”

“อืม”

ฟู่อวิ๋นเซินพาหลินเจี๋ยและเสี่ยวอู่เดินผ่านเย่ฮวนเอ่อร์ไป โดยไม่มีสีหน้าใดๆ

เย่ฮวนเอ่อร์ยืนนิ่งอยู่กับที่ราวกับรูปปั้น ตอนนี้เธอกับฟู่อวิ๋นเซิน กลายเป็นคนแปลกหน้าที่คุ้นเคยที่สุดไปแล้ว

แผ่นหลังของเธอแนบกับผนัง ดวงตาขาวซีดค่อยๆ แดงขึ้น ถึงจะฝืนกลั้นแค่ไหน น้ำตาที่ใสร้อนก็ยังไหลออกมาจากหางตาอยู่ดี

การสูญเสียฟู่อวิ๋นเซิน ทำให้เธอเจ็บปวดเหลือเกิน

……

เย่ฮวนเอ่อร์กลับถึงบ้าน แล้วนอนหลับไปทั้งๆ ที่ไม่ได้พูดอะไร ตั้งแต่ตั้งครรภ์มา เธอรู้สึกง่วงง่ายเป็นพิเศษ

ตามแผนที่วางไว้ เธอไปจัดการเรื่องเอกสารเพื่อเข้าเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยของหลี่หรง เธอจะได้เข้าไปศึกษาต่อในไม่ช้า

แต่แล้ว เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากเฉินหยวนหยวน ในสายอีกฝ่ายพูดอย่างอ่อนแรง “ฮ