บทที่ 898

เฉินหยวนหยวนพูดอย่างดีใจ “ตกลง ฉันก็รู้ว่าพี่ฮวนเอ่อร์รักฉันที่สุด”

เย่ฮวนเอ่อร์หยิบชามของตัวเองขึ้นมา “ท่านประธานฟู่ กินข้าวเช้าเถอะค่ะ”

มื้อเช้านั้นจบลงด้วยบรรยากาศที่แปลกประหลาด เย่ฮวนเอ่อร์ลุกขึ้นยืน “ท่านประธานฟู่ ให้ฉันล้างจานนะคะ”

แม้ว่าเธอจะช่วยทำอาหารไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็สามารถล้างจานได้ ในเมื่อเธอตัดสินใจจะอยู่ต่อ ก็ไม่ควรอยู่เปล่าๆ

เย่ฮวนเอ่อร์เอื้อมมือจะหยิบจานและตะเกียบ

แต่ฟู่อวิ๋นเซินกลับคว้าข้อมือขาวเรียวของเธอไว้ทันที ห้ามไม่ให้เธอขยับ “ฉันล้างเอง”

สัมผัสกะทันหันทำให้เย่ฮวนเอ่อร์ตัวแข็งไปทันที ผิวของเธอนุ่มเนียน จึงรับรู้ได้ชัดเจนถึงฝ่ามือของเขาที่มีรอยหยาบบางๆ จากการทำงาน สัมผัสตรงข้อมือของเธอแน่นหนา

เย่ฮวนเอ่อร์ยังยืนยัน “ท่านประธานฟู่ ต่อไปคุณทำอาหาร แล้วฉันจะล้างจานเอง ฉันอยากช่วยแบ่งเบาคุณบ้าง”

ฟู่อวิ๋นเซินมองเธอ “เธอล้างจานเป็นเหรอ?”

เย่ฮวนเอ่อร์เป็นคุณหนูใหญ่ที่ได้รับการเลี้ยงดูอย่างทะนุถนอม ไม่เคยทำงานบ้านมาก่อน “ไม่เป็นค่ะ แต่ฉันเรียนได้นะ”

ฟู่อวิ๋นเซินแสยะยิ้มเล็กน้อย “แล้วจะเรียนล้างจานไปทำไม? ไม่เป็นก็ไม่ต้องล้าง”

ขนตายาวของเย่ฮวนเอ่อร์สั่นไหวเบาๆ