บทที่ 322

ผ่านไปครู่หนึ่ง เฟิงถิงเซินรับสายโทรศัพท์ “เลิกเรียนแล้ว?”

“ค่ะ...”

เฟิงถิงเซิน “คิดถึงแม่?”

“ค่ะ...”

“ยังไม่ได้โทรหาแม่?”

“ค่ะ”

เฟิงถิงเซินอมยิ้มเล็กน้อย พลางกล่าว “โทรเถอะ วันนี้แม่ต้องมีเวลารับโทรศัพท์แน่นอน”

เฟิงจิ่งซินได้ยินดังนั้น ตาเป็นประกายทันที “จริงเหรอคะ?”

“จริงสิ ไปโทรหาแม่เถอะ”

“ได้ค่ะ!”

หลังจากที่เฟิงจิ่งซินวางสายแล้ว เธอรีบโทรหาหรงฉือด้วยความรวดเร็ว

หรงฉือชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นสายเรียกเข้าของเธอ

แม้ก่อนหน้านี้พวกเธอสองแม่ลูกจะเคยเจอหน้ากันตอนที่เฟิงจิ่งซินหกล้มตกบันไดกับครั้งก่อนที่บ้านตระกูลอวี๋

ทว่าการพบหน้ากันสองครั้งนี้ ไม่สามารถนับรวมกับจำนวนที่เธอและเฟิงจิ่งซินที่ต้องเจอกันเดือนละครั้งได้

หากตัดการพบหน้าสองครั้งนี้ออกไป ที่จริงเธอกับเฟิงจิ่งซินก็ไม่ได้เจอกันมาเกินหนึ่งเดือนแล้ว

เมื่อคิดดังนั้น หรงฉือจึงรับเสียโทรศัพท์ “ว่าไงซินซิน เลิกเรียน...”

หรงฉือยังพูดไม่ทันจบ เฟิงจิ่งซินเห็นว่าเธอรับสายจริง ๆ ตะโกนด้วยความดีใจ “แม่คะ!”

น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

หรงฉือชะงัก หยุดมือที่จับเมาส์ด้วยเช่นกัน

ผ่านไปสองวินาที เธอจึงได้สติกลับมา ขานรับ