บทที่ 440

เฟิงจิ่งซินมือหนึ่งจูงมือหรงฉือ ส่วนอีกมือหนึ่งจูงมือเฟิงถิงเซิน “ไปกัน พวกเราไปทานข้าวกันเถอะค่ะ”

หรงฉือหยุดฝีเท้า อยากสลัดมือของเฟิงจิ่งซินออก จู่ ๆ ก็ได้ยินเฟิงจิ่งซินพูดขึ้นมาว่า “หนูเหมือนจะไม่ได้ทานข้าวกับคุณพ่อคุณแม่มานานมากแล้วนะคะ”

เมื่อเห็นเฟิงจิ่งซินจับมือของเธอกับเฟิงถิงเซินอย่างร่าเริง แล้วมองดูเพื่อนตัวน้อยคนอื่น ๆ รอบตัวต่างก็มีพ่อแม่มาด้วยกัน

หรงฉือก็ชะงักไปเล็กน้อย

ตอนที่ตั้งครรภ์โดยไม่ได้ตั้งใจ เธอก็ยืนหยัดจะเก็บเด็กเอาไว้ หลังจากนั้นอีกหลายปี เฟิงถิงเซินก็ไม่สนใจเฟิงจิ่งซินเลย

ในช่วงสองปีที่ผ่านมา เฟิงถิงเซินเริ่มใกล้ชิดกับเฟิงจิ่งซิน ก็กลายมาเป็นแม่ลูกที่ห่างเหินกันมากกว่าอยู่ด้วยกัน

พูดอีกอย่างก็คือ เฟิงจิ่งซินจริง ๆ แล้วไม่เคยมีชีวิตแบบ ‘พ่อแม่พร้อมหน้า’ มาก่อนเลย

แค่เรื่องนี้เพียงอย่างเดียว เธอก็รู้สึกผิดต่อเฟิงจิ่งซินแล้ว

เธอคลอดและเลี้ยงดูเฟิงจิ่งซิน แต่กลับไม่เคยมอบชีวิตวัยเด็กที่เป็นปกติสุขให้กับเธอเลย...

ไม่ว่าในอนาคตความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเฟิงถิงเซินจะเป็นอย่างไร แต่พวกเขาก็ยังเป็นพ่อแม้แท้ ๆ ของเฟิงจิ่งซินตลอดไป

เกี่ยวกับอนาคตของเฟิงจิ่งซิน แม้