ตอนที่ 6

“โอ๊ย ๆ เจ็บจริง ตัวแค่นี้แรงเยอะดีนะ แต่แรงกัดไม่เท่าไร ไม่พอให้เป็นที่ระทึก แค่นับว่าโอเค...” เสียงหัวเราะร่าดังอย่างชอบพอ มือหนาจับต้นแขนตัวเองก้มหน้าลงมองด้วยแววตาหื่นกระหาย ก่อนเงยหน้าขึ้นบอกเจ้าหมาพิตบูล

“เอ้อ นี่น้องเฌอ... แล้วถ้าอยู่ดี ๆ เราท้องกับพี่ เราก็ต้องแต่งเลยหรือเปล่า”

“แต่งสิ แต่งได้เลย ฉันเองก็มีแพลนว่าจะแพ็คมารตัวน้อยไปให้แม่แกเป็นของขวัญปีใหม่ พร้อมเจอหน้าหลานคนแรกในสภาพศพไหมล่ะ ได้ข่าวเป็นโรคหัวใจอยู่ไม่ใช่เหรอ?”

หัวเราะทีหลังดังกว่า! มือสั่นเทาเล็ก ๆ ยังเตรียมพร้อมจะหยิบอาวุธในกระเป๋าแบรนด์เนมใบโปรดออกมาสู้กับชายหนุ่มที่กัดกรามกรอด ๆ มองเธออย่างโกรธแค้น จนเธอหันไปออกคำสั่ง

“จอดรถ อองเดร!”

----------------------------------

“คือว่า... ฉันขอโทษด้วยนะ ฉันทำให้คุณอึดอัดใจหรือเปล่า?”

“ไม่เลยครับ ผมเข้าใจคุณเฌอ...”

เลขานุการหนุ่มยังคงยิ้มแย้มอย่างคนกันเอง ทำให้เจ้านายยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่

อองเดรไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใคร เขารับปากว่าจะเก็บทุกอย่างที่เห็นเอาไว้เป็นความลับอย่างดี ตามคำขอของเฌอเอมที่ไม่อยากเอาเรื่องเอาราวตอนนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่ออีกฝ่ายเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ของบริษัท

ทว่า... ดวงตาคู่สวยเปี่ยมประกายแห่งความหวัง เมื่อสบนัยน์ตาสีมรกตของคนที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะทำงานไม้สักตัวโตในห้องกว้างขวาง

“เมื่อเช้านี้ผมช่วยคุณเฌอไม่ได้เพราะว่าขับรถอยู่ จะเบรกแรง ๆ คุณคงปลิวไปด้วย ไม่มีใครขาดเบลท์สักคน จะจอดก็ไม่ได้...”

“เอ้อ... ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เป็นปัญหา วันหลังจะคาดเบลท์ทันทีที่ขึ้นรถเลยนะคะ”

“ครับ ดีครับบอส ใกล้ไกลแค่ไหน ควรคาดเบลท์เพื่อความปลอดภัยนะครับ”

นั่นเป็นเรื่องซึ่งไม่ควรให้ใครมาบอก ไม่รวมเรื่องการจอดรถกลางถนน

การที่รถยนต์ติดแหง็กหมายความว่ามันกำลังจอดอยู่กลางถนนสองเลนส์ หลังรถยนต์คันข้างหน้า พอทุกคนเคลื่อนตัวไปอย่างช้า ๆ แต่หนึ่งคันไม่ขยับ รถยนต์คันข้างหลังก็บีบแตรไล่ สุดท้ายผู้โดยสารเลยไม่ได้ลงจากรถสักคน ฟาดฝีมือฝีปากกันจนหมดแรง

เจ้าของร่างบางในเดรสตัวสวยผูกโบน่ารัก ตั้งแต่ก้าวขาลงจากรถยนต์ด้วยเนื้อตัวสั่นเทา แววตาคู่สวยสั่นไหวดูเศร้าหมองหวาดกลัว จากเจ้านายสาวผู้หยิ่งผยองเก่งกล้า มองไม่เห็นว่าเธอจะกล้าเหมือนตอนบวกกับผู้ชายตัวโตในรถ พุ่งเข้ากัดตะปบเล็บจิกหน้าจนเลือดซิบ อาละวาดเป็นหมาบ้า! กลุ่มผมเป็นลอนสวยกระเซอะกระเซิงจนเธอต้องมาจัดแจงมันในห้องน้ำบริเวณล้อบบี้ชั้นหนึ่ง

เฌอเอมถูกเลขาฯ เอ็ดเรื่องเข็มขัดนิรภัย มากกว่าเรื่องที่เสียสติไปแล้วจริง ๆ

“ขอบคุณที่เข้าใจฉันนะคะ ขอบคุณที่อยู่ข้างฉัน ฉันคงไม่มีใครแล้วนอกจากคุณ อองเดร”

“ผมอยู่ข้างความถูกต้องเสมอ ถ้าวันไหนคุณเฌอเปลี่ยนใจอยากเอาเรื่อง ผมยินดีเป็นพยานให้” ในน้ำเสียงราบเรียบ ถึงพูดไป อองเดรรู้สึกใจหายชอบกล เขาเติบโตมาในสังคมแห่งการให้เกียรติ เรื่องอาชญากรรม การล่วงละเมิดทางเพศเป็นเรื่องห่างไกลกับตัวเขา วันนี้ดันมาเกิดกับคนใกล้ตัวอย่างเจ้านาย

เขายังเข้าใจความสำคัญของกล้องหน้ารถยนต์และในรถยนต์ เมื่อคุณลุงสารถีกำชับเขาว่ามันจำเป็น

“เอาเป็นว่ามีอะไรให้ช่วยเหลือก็เรียกนะครับ”

“ค่ะ... คุณ... อองเดร” แล้วเธอก็ยิ้ม นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ “ฉันควรเรียกคุณว่า ‘พี่’ เหมือนพี่ปิ๊กพี่พิมพ์ไหมคะ มิสเตอร์อองเดร”

“แล้วแต่สะดวกนะครับบอส”

“จริงด้วยค่ะ คุณอายุมากกว่าฉันตั้งหนึ่งรอบ เป็นรุ่นพี่ตั้งสิบสองปี”

แม้ว่าเจ้าตัวจะดูไม่เหมือนฝรั่งอายุสามสิบแปดสักเท่าไร ด้วยความที่ออกกำลังกายสม่ำเสมอ รับประทานอาหารที่มีประโยชน์ต่อร่างกาย เฌอเอมคงพูดไปอย่างนั้น เอาเข้าจริงเธอไม่กล้าเรียกเลขานุการว่าพี่หรอก แค่นี้คนก็ลือกันไปทั่วแล้วว่าเลขานุการของคุณเฌอน่ะรูปหล่อ สุภาพบุรุษขนาดไหน

“เป็นเจ้านายครับ ก็ต้องให้เกียรติ คุณเฌออาจทำงานมากกว่าผม เท่าที่เห็นบอสอยู่กับงานหามรุ่งหามค่ำ ผมสิ ควรเรียกคุณเฌอว่าพี่”

“ไม่เอาค่ะ เฌอไม่อยากแก่” พูดพลางส่ายหน้าพรืดใส่ เธอหลุบตาลงมองเอกสารกองโตบนโต๊ะ จากนั้นก็ไม่มีใครนับใครเป็นรุ่นพี่ เพียงก้มหน้าทำงานอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัว ส่วนเลขาฯ หนุ่มลอบยิ้มอย่างนึกเอ็นดูผู้น้อยกว่า เดินออกจากห้องไปเงียบ ๆ

----------------------------------

ความรู้สึกของอองเดรตอนนี้คงอยากให้กำลังใจเจ้านายให้รู้สึกดีขึ้นสักหน่อย เขาตัดสินใจเคาะประตูเข้ามาหาเธอบ่อยขึ้น นอกเสียจากถามเรื่องงานก็ถามว่าเธออยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม น้ำเย็นสักแก้วหรือช้าอร่อย ๆ อาจทำให้เธอหายเสียขวัญ พอเขาบอกว่าเธอดูไม่ดีเอามาก ๆ เธอค่อยยอมเงยหน้าจากงาน หันมาสนใจเลขาฯ วางเอกสารลงบนโต๊ะ พูดด้วยน้ำเสียงรื่นหู

“ขอบคุณนะคะ คุณช่วยได้มากเลย ช่วยเฌอมาก จนรู้สึกเกรงใจ” เจ้านายสาวเป็นกันเองขึ้นเล็กน้อย เช่นเดียวกับเลขาฯ ที่ยังคงห่วง

“ยินดี Take care ครับบอส ตราบใดที่ผมยังทำงานเป็นเลขาฯ เชื่อเถอะว่าทุกปัญหามีหนทางออกเสมอ”

คำพูดสุดท้ายของเจ้าของร่างสูงในเชิ้ตหล่อเหลาสีเข้มเข้ากับนัยน์ตาคู่งดงาม เปล่งประกายสะท้อนโคมไฟในห้องสีนวลสลัว ทำให้หญิงสาวนิ่งอึ้งไป

นัยน์ตาคู่คมสีมรกตยังคงสะท้อนอยู่ในหัวกลายเป็นภาพจำ ถึงแม้ว่าเขาจะเดินออกจากห้องไปสักพักหนึ่ง

‘อะไร ๆ อาจจะดีขึ้นก็ได้’

ความหวังลึก ๆ ในใจเธอได้แต่ภาวนาให้มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ในเมื่อเธอเพิ่งเจอเจ้าชายขี่ม้าขาวในคราบเลขานุการ

อันที่จริงก็แก้ปัญหาไปได้หนึ่ง ทั้งการหาเลขานุการคนใหม่ซึ่งไม่ใช่คนของคุณหญิงแม่ พยาบาลคนใหม่เมื่อวานก่อนเข้ามาทำงานแล้ว หล่อนดูเป็นกันเอง ไม่ฝักใฝ่ฝั่งคุณหญิงแม่มากจนเกินไป จนทำให้เธออึดอัดใจ

“ผู้ชายอะไร ช่างพูดจา ช่างเอาใจ...” ปากงึมงำค่อนขอดว่า เมื่อสิ่งที่พ่อคุณทำไม่ดีต่อหัวใจเจ้านายเอาซะเลย ทำไมถึงได้มาคอยเอาอกเอาใจพร่ำเพรื่อนะ

ขนาดชาร้อนหอมกลิ่นคาโมมายล์ธรรมดา ๆ บนโต๊ะยังทำเอาเธอใจสั่นได้!

หญิงสาวส่ายหน้าไปมาแรง ๆ เพื่อสลัดอารมณ์ฟุ้งซ่านออกจากหัว แต่ก็ยังไม่เลิกคิดวนเวียนเรื่องฝรั่งตาน้ำข้าว ริมฝีปากนุ่มเนียนเหมือนริมฝีปากของผู้หญิง จุมพิตเสน่หาตราตรึง อ้อมกอดคุ้นเคยจากคนไม่เคยพบพานกันมาก่อนเลยสักครั้ง

ให้ตายสิ หวั่นไหวไม่ได้นะยัยเฌอ ไม่ควรอย่างยิ่ง โดยเฉพาะฝรั่ง! เลขาฯ!