ตอนที่ 8

อีกคัน เดี๋ยวขับกลับเองค่ะ”

คนได้ยินกำลังคิดว่าผู้หญิงตัวคนเดียวลำพังเดินทางมาตั้งไกล มาหาเรื่องเดือดร้อนลำบากทำไม ลึก ๆ ในใจก็เป็นห่วง

“คุณเฌอกลับเมื่อไรโทรเรียกผม ผมจะมารับครับ หรือจะให้ลุงเปี๊ยกขับก็ได้”

“อื้ม... Take care ขับรถดี ๆ ค่ะ แต่เฌอคงจะไม่โทรไปหรอกนะ”

ประตูรถยนต์เปิดออกและปิดลงพร้อมแววตาเยียบเย็น สมบุคลิกของบอสสาว อองเดรนั่งคอยอยู่ในรถยนต์สักพักหนึ่ง ด้วยวิสัยความเป็นคนรอบคอบกับการทำงาน เขาหยิบแท็บเล็ตขึ้นมาตรวจดูตารางงานของเจ้านาย รอให้เครื่องยนต์เย็นลงสักหน่อยหลังจากที่เร่งความเร็วมาพักใหญ่ ทว่าทันใดนั้นเอง

“กรี๊ดดดด!” เสียงหวีดร้องดัง ประตูเหล็กที่เปิดอ้าออกกว้างทำให้นายสารถีจำเป็นรีบลงจากรถในทันที ขายาว ๆ ของเขาคงไวมากพอก้าวไปถึงประตูกระจกหน้าบ้าน มันเพิ่งถูกไขออกด้วยกุญแจดอกเล็ก ๆ ของเจ้าของบ้าน

“อองเดร!” เสียงร้องดังในหน้าตาตื่นตระหนก พลันเข้าไปคว้าท่อนแขนเป็นล่ำสันเข้าหมับ โดยไม่สนใจว่าเสื้อเชิ้ตสีครีมของเขาจะยับ ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความหวาดกลัวทำเอาอีกคนตกใจไปด้วย

“ครับ? มีอะไร โจรหรือ!”

“แมลงสาบ!”

----------------------------------

เนินอกนุ่มนิ่มกลายเป็นปัญหาของหนุ่มวัยสามสิบแปดปีผู้ไม่ได้ใช้เวลากกกอดสาวมาพักใหญ่ ร่างสูงในเชิ้ตหล่อเหลาสีครีมอ่อนขบกรามกรอดมองคนตัวเล็กระดับบ่าอย่างเหลืออด เมื่อเธอพยายามถูไถ กอดรัดท่อนแขนเป็นล่ำสันของเขาแน่นด้วยอาการสั่นกลัว

“แค่แมลงสาบ จะอะไรล่ะคุณเฌอ”

“เฌอเกลียดมันจริง ๆ นะ ไม่ชอบหนวดมันอะ น่าขยะแขยง อี๋...”

“เหยียบแล้ว ๆ ไหนอะไรอีก!” ละล่ำละลักทำเสียงดังอย่างลืมตัว ปลายเท้าหนากระแทกลงบนพื้นปาเก้แดง สีเดียวกับเจ้าหนวดน่ารังเกียจสามชีวิต พวกมันถูกบี้แบนเละเทะตายคาที่!

อองเดรไม่คิดว่าจะต้องมาทำหน้าที่ปราบเจ้าแมลงสาบให้เจ้านายสาว แถมเธอดูว่องไวกว่าเขาเสียอีก พอก้าวไปทางซ้ายทางขวาก็เกาะติดแขนเสื้อจนยับ ทำหลุบตามองเขาด้วยแววตาน่าสงสาร

นมเป็นนม ตูดเป็นตูด

หลายครั้งชายหนุ่มก็เห็นอยู่ว่าบรรดาหนุ่ม ๆ รวมถึงว่าที่คู่หมั้นเธอชอบมองเดรสตัวสวยใต้เนินอกนุ่มนิ่มด้วยสายตาไม่สุภาพ มันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้เอาเสียเลย

“... มันน่ากลัวไหมอะ เฌอผิดตรงไหน”

“ไม่ผิดครับ แต่จะปล่อยผมได้หรือยัง”

หญิงสาวพลันผละจากพ่อหนุ่มตัวหอมกอดเพลิน แต่จะให้ทำยังไงได้ล่ะ เธอลืมตัว!

“ขอโทษ... เอ้อ... ขอโทษนะคะ คือเฌอไม่ได้ตั้งใจทำตัวให้เป็นปัญหา”

“ปัญหาไม่ได้อยู่ที่คุณเฌอครับ แต่เป็นผม ผมเป็นเลขาฯ ผู้ชาย เป็นลูกจ้างของบริษัทคุณ ผมควรวางตัวให้ดี ต่อให้เป็นนอกเวลางาน”

ในสีหน้าเรียบเฉยของเลขานุการหนุ่ม ดวงตาคู่สวยสว่างใสยังคงจับจ้องนัยน์ตาสีมรกตที่มีเพียงความจริงใจฉายประกายอยู่ภายใน

เฌอเอมแอบมีความหวังว่าเธอคงนึกชอบพอเวลาที่อยู่ใกล้เขา บางทีเขาอาจหวั่นไหวหากว่าเธอเข้าใกล้เขามากเกินไป นั่นเป็นสิ่งที่เขาประกาศมันออกมา

“คุณเป็นคนสวยครับคุณเฌอ ผมไม่ควรมีความคิดอกุศลกับเจ้านาย”

“คุณก็ลูกรักพระเจ้าค่ะอองเดร แต่เฌอไม่ได้ถูกใจคุณเพราะว่าคุณหน้าตาดีหรอกนะ มันเป็นเรื่องอธิบายยาก เข้าใจยากอยู่” พูดแล้วลอบยิ้มกรุ้มกริ่มเก็บงำความลับนั้นเอาไว้  ขณะที่คนเป็นเลขาฯ คงไม่กล้าถามต่อ ด้วยเห็นว่าคงไม่เหมาะสม ก่อนที่หญิงสาวจะก้มหน้าลงมองรองเท้าเป็นเงามันมีเศษหนวดสีน้ำตาลด้วยหน้าตาตกใจ

“ตายแล้ว รองเท้าคุณเปื้อน”

“ไม่เป็นไรครับ แต่ผมจะไปล้าง ขออนุญาตใช้ห้องน้ำนะครับ”

“ทางนั้นค่ะ...” ปลายนิ้วชี้ไปทางด้านหลังโซฟาในบ้านที่ตกแต่งอย่างสวยงามโทนขาวสะอาดตา

อองเดรใช้เวลาไม่นานกับการล้างรองเท้า ค่อยออกมานั่งพักบนโซฟากำมะหยี่สีดำสนิท เจ้าของบ้านเข้ามาขอโทษขอโพยเขา ด้วยท่าทางอ่อนน้อมถ่อมตนกว่าตอนเป็นเจ้านายมาดเนี้ยบในบริษัท ส่วนเจ้าซากศพสามตัวบนพื้นกลับถูกชายตามองอย่างขยะแขยง คนเป็นเลขาฯ เลยลุกไปหยิบไม้กวาดขึ้นมาจัดการงานเล็ก ๆ น้อย ๆ แทนแม่บ้าน ต่อให้เธอจะยกมือปรามห้ามไม่ให้เขาทำ

“อองเดรไม่ต้องกวาด ๆ ค่ะ เฌอเกรงใจ”

“แล้วจะปล่อยมันนอนอยู่ตรงนี้หรือไงล่ะคุณเฌอ แม่บ้านที่ไหนจะเข้ามา”

“เอ้อ จริงด้วย... ขอบคุณนะคะ” ยิ้มแหยพลางมองตามมือหนาวางด้ามไม้กวาดซึ่งดูเล็กจิ๋วไปถนัดตาเมื่ออยู่ในมือฝรั่งตัวโต ๆ เธอนึกดีใจที่มีคนจัดการมันให้ แอบลอบมองเขาแปลกใจว่าทำไมทำงานบ้านเก่ง

“เดี๋ยวผมไปแล้วนะ มีเรื่องด่วนอะไรก็โทรมานะครับ”

“ค่ะ เฌอจะล็อกบ้านดี ๆ ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา จะโทรหาเลขาฯ เป็นคนแรก” สิ้นคำบอกลาเป็นมั่นเป็นเหมาะ เลขานุการกลับเป็นห่วงเจ้านายสาว หากว่านอนบนโซฟาได้เขาก็คงทำไปแล้ว และเมื่อเขาวางไม้กวาดพิงไว้ข้างกำแพง เตรียมบอกลาเจ้าของบ้าน เธอรีบย้ำเรื่องสำคัญ

“ที่คุณมาส่งเฌอ ขอให้เป็นความลับระหว่างเรานะ ไม่มีใครรู้ว่าเฌอมีบ้านอีกหลังที่นี่”

“ครับ รับทราบครับ ปิดประตูบ้านดี ๆ นะ”

“ขอบคุณมาก ขับรถกลับบ้านปลอดภัยค่ะ” เธอโบกมือลา ส่งยิ้มให้เขาอีกครั้งหนึ่ง โดยที่ยังคงมองเห็นว่าแววตาของเลขานุการคนโปรด ดูห่วงใยเธอขนาดไหน

----------------------------------

สองวันถัดมา เลขานุการหนุ่มได้รับรองเท้าทำงานคู่ใหม่ราคาเหยียดแสนส่งตรงถึงคอนโดมิเนียมตามที่อยู่พนักงานตามใบสมัคร เมื่อเธอยังคงรู้สึกผิดกับการทำตัวเป็นปัญหา รีบขับรถกลับเข้ากรุงเทพฯ มาพบเขาถึงโต๊ะทำงาน

“ของที่ส่งไป ช่วยรับไว้หน่อยนะคะ” เสียงหวานกระซิบ ตาหลุบมองคุณป้าขี้นินทาเบอร์หนึ่งของออฟฟิศอย่างระแวดระวัง ถึงแม้ว่าหล่อนอาจทำเป็นไม่สนใจใคร

เจ้านายอย่างเฌอเอมรู้ดีที่สุดว่าไม่มีเรื่องไหนป้าปิ๊กไม่รู้ ป้าหูผึ่ง! เก็บทุกรายละเอียดทุกสิ่งอย่างที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง เธอก็คงไม่อยากให้ใครไปพูดต่อว่าเธอคุยอะไรกับเลขาฯ ในห้องทำงานของพนักงาน

อองเดรส่ายหน้าไปมา “ผมบอกแล้วว่าแค่ล้างก็พอ มันไม่ได้เปื้อนมากมาย ผมรับไว้ไม่ได้”

“มันเปื้อนสิมันเปื้อน มันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเฌอด้วย คุณเป็นฮีโร่ของเฌอเลยนะ ไม่งั้นเฌออยู่ไม่ได้แน่”