บทที่ 1

ข้าวสวย...

สวัสดีค่ะขอแนะนำตัวนะคะฉันชื่อข้าวสวยตอนนี้อายุ19ปีบริบูรณ์ตอนนี้เราเรียนอยู่ปีหนึ่งมหาลัยแห่งนึงฉันเป็นลูกสาวคนสุดท้องของพ่อเตอร์กับแม่ข้าวฟ่าง ฉันมีพี่ชายพี่สาวรวมกันเจ็ดคนค่ะ ฟังไม่ผิดค่ะเจ็ดคนส่วนฉันเป็นคนที่แปดเป็นน้องเล็กสุดของบ้านพี่ๆของฉันประกอบไปด้วยพี่ข้าวปั้นพี่ข้าวแป้งเป็นฝาแฝดกันค่ะแต่ตอนนี้พี่ข้าวปั้นไม่อยู่เพราะพ่อเตอร์ให้ไปคุมงานที่บริษัทต่างประเทศนานๆถึงจะกลับมาทีตามมาด้วยพี่ข้าวกล้องพี่ข้าวใหม่สองคนนี้ก็เป็นฝาแฝดกันตอนนี้ก็ช่วยพ่อทำงานที่บริษัทส่วนพี่ชายแฝดสามของฉันตอนนี้ไปเรียนอยู่ที่อังกฤษโดยที่พ่อกับแม่ให้พี่ข้าวแป้งไปคุมความประพฤติเพราะสามคนนั้นแสบใช่ย่อยเลยส่วนฉันก็อย่างที่บอกว่าฉันเป็นน้องคนสุดท้องฉันไม่มีฝาแฝดเหมือนพี่ๆคนอื่นๆฉันมาแบบเดี่ยวๆตัวคนเดียวเลยค่ะอยากจะบอกว่าพี่น้องของฉันทุกคนไม่มีใครกล้าขัดใจเราเลยตั้งแต่เด็กจนโตเพราะจะโดนพ่อเตอร์ดุซึ่งทุกคนต้องตามใจฉันเอาใจฉันทุกอย่าง(ต่อหน้าพ่อ)อยากได้อะไรก็ต้องได้ไม่งั้นฉันก็จะงอนทันทีไม่คุยด้วย และตอนนี้ฉันกำลังจะไปบ้านอาฟิวอาบัวคือบ้านของฉันกับบ้านของอาฟิวอาบัวอยู่ในบริเวณรั้วเดียวกันกับบ้านของฉัน คือจะเรียกว่าบ้านของฉันก็ไม่ถูกนักเพราะบ้านหลังนี้เป็นของคุณปู่คุณย่าค่ะเมื่อก่อนพ่อกับแม่จะอยู่คอนโดแต่พอมีลูกหลายๆคนคุณปู่คุณย่าก็เลยบังคับให้ย้ายมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ฉันกับพี่ๆทุกคนก็เลยมาอยู่ที่นี่กันตั้งแต่เด็กส่วนพ่อกับแม่อยู่บ้างไม่อยู่บ้างส่วนใหญ่พ่อจะชอบแอบพาแม่ไปจู๋จี๋กันตามลำพังสองต่อสองที่คอนโดอาฟิวบอกว่าถ้าแม่ไม่ทำหมันป่านนี้ฉันคงมีน้องอีกเป็นโขยงซึ่งฉันก็คิดว่ามันคงจะจริงเพราะพ่อชอบอ้อนแม่มากเอะอะกอดเอะอะหอมบอกรักแม่ทุกวันแม่ก็จะยิ้มเวลาพ่อทำให้เขินซึ่งคู่อาฟิวก็เหมือนกันค่ะฉันเห็นอาฟิวอ้อนอาบัวตลอดแต่อาบัวจะทำเฉยใส่เหมือนอาบัวจะอายแต่อาฟิวไม่อายเลยค่ะพ่อของฉันกับอาฟิวเหมือนไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่เจอหน้ากันทีไรก็จะทะเลาะกันแต่มีอย่างนึงที่สองคนนี้เหมือนกันก็คือเรื่องกลัวเมียต้องยกให้เลยค่ะ

ฉันยืนหมุนตัวไปมาอยู่หน้ากระจกตั้งแต่เช้ามืดมองดูตัวเองว่าวันนี้ฉันสวยที่สุดแล้วหรือยังเพราะวันนี้คนสำคัญที่สุดคนนึงของฉันกำลังจะกลับมาจากสวิตเซอร์แลนด์นั่นก็คือพี่ฟ้าคราม หลังจากที่เขาไปเรียนต่อที่โน่นนานถึงสี่ปีเต็มเป็นสี่ปีที่มันทรมานสำหรับฉันมากเพราะเราทั้งสองคนไม่ได้เจอหน้าไม่ได้คุยกันเลยฉันน่ะเคยโทรไปหาเขาหลายต่อหลายครั้งแต่เขาก็เคยไม่รับพอฉันไปบอกอาบัวอาบัวก็บอกว่าพี่เค้าอาจจะเรียนหนักก็เลยไม่ได้รับโทรศัพท์แต่อาบัวก็บอกว่าเดี๋ยวจะโทรบอกให้พี่ฟ้าครามโทรกลับมาหาฉันซึ่งเขาก็โทรมานะโทรมาแต่ก็ไม่พูดอะไรเป็นฉันที่พูดอยู่ฝ่ายเดียวจากนั้นเขาก็วางสายไปพร้อมกับบอกว่าตอนนี้เขายุ่งเกี่ยวกับการเรียนไม่อยากให้ฉันโทรไปรบกวนไว้เขาว่างเขาจะโทรมาเองแต่หลังจากนั้นเขาก็ไม่โทรมาอีกเลยค่ะฉันก็ไม่กล้าโทรไปกลัวจะรบกวนเขา >< ถามว่าคิดถึงไหมคิดถึงมาก เคยมีครั้งนึงฉันงอแงรบเร้าขอให้พ่อพาไปหาพี่ฟ้าครามที่โน่นแต่ก็โดนแม่ฟ่างเบรคไว้บอกว่าเราเป็นผู้หญิงมันไม่เหมาะไม่ควรแม่บอกให้ฉันรอวันที่พี่เค้ากลับมาซึ่งฉันก็ตั้งหน้าตั้งตารอจนมาถึงวันนี้วันที่พี่เค้าจะกลับมาหาฉัน.....คืออันนี้ฉันมโนไปเองเพราะจริงๆแล้วที่พี่ฟ้าครามกลับมาก็เพราะเขาเรียนจบแล้วต่างหากคงไม่เกี่ยวกับฉันหรอก><

เปิดตอนมาก็รู้สึกสงสารน้องข้าวสวยซะแล้ว><

เรื่องนี้เป็นเรื่องราวของฟ้าครามลูกฟิวกับใบบัวจากเรื่อง แค่เมียคนใช้ กับน้องข้าวสวยลูกฮันเตอร์กับข้าวฟ่างจากเรื่อง ก็แค่เมียเก่า ใครจะเริ่มอ่านแนะนำให้อ่านเรื่องก็แค่เมียเก่าก่อนนะคะจากนั้นตามด้วยแค่เมียคนใช้ค่ะ