บทที่ 4

ข้าวสวย....

"สวัสดียัยไม่สวย"

"????????" นี่คือคำพูดทักทายของคนที่ไม่เจอหน้ากันมาสี่ปีงั้นเหรอ ฉันมองหน้าคนที่สุดแสนจะคิดถึงมองไปในแววตาของเขาแววตาที่ไร้ความรู้สึกจนฉันรู้สึกได้

"อ้าวน้องสวยจะไปไหนลูก" อาบัวตะโกนเรียกฉันหลังจากที่ฉันตัดสินใจเดินหันหลังเพื่อกลับบ้าน ตอนนี้ฉันต้องรีบกลับบ้านเพราะถ้าขืนอยู่ต่อมีหวังได้ร้องไห้ต่อหน้าทุกคนแน่ๆ ฉันยังไม่ได้เตรียมใจที่จะรับมือกับความรู้สึกนี้ ฉันคิดว่าถ้าเขากลับมาเขาจะทักทายฉันกอดฉันเหมือนที่กอดคนอื่นๆและบอกกับฉันว่าคิดถึงจังเลยน้องข้าวสวยของพี่ฟ้าคราม แต่ฉันคงจะหวังมากเกินไป และลืมไปว่าก่อนหน้าที่เขาจะไปเรียนต่อเขาก็เป็นของเขาแบบนี้มาตั้งนานไม่ใช่เพิ่งมาเป็นหลังจากกลับมาแต่ฉันแค่คิดว่าเขาอาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้แต่จริงๆแล้วเขาก็ยังเหมือนเดิม เหมือนเดิมทุกอย่าง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ยัยสวยเปิดประตูให้หน่อย"

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ยัยสวยขอเข้าไปหน่อย"

" ฮึก ฮึก ระ เราง่วงแล้วพวกเธอสองคน ฮึก ฮึกกลับไปเถอะพรุ่งนี้ค่อยคุยกันนะ" ฉันพยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุดแต่ก็ทำไม่ได้

"ทำไมน้ำเสียงแกเแปลกๆ"

"ใช่ นี่แกร้องไห้เหรอสวย"

"ปะ ป่าว ฮึก ฮึก เราเปล่าร้องไห้"

"อย่ามาโกหกพวกเรานะ แกร้องไห้ใช่ไหม"

"บอกว่าไม่ได้ร้อง ฮึก ฮึก ไง ฮือออ"

"ถ้าแกไม่เปิดประตูให้เราสองคนจะไปเรียกพี่ครามมานะ"

"อย่านะ" ฉันรีบวิ่งไปเปิดประตูให้สองสาวแทบจะทันทีเพราะกลัวว่าสองคนนั้นจะไปเรียกพี่ฟ้าครามมาจริงๆฉันไม่อยากให้เขารู้ว่าฉันอ่อนแอ และเห็นสภาพที่ดูไม่ได้ของฉันที่ตอนนี้ทั้งน้ำหูน้ำตาไหลอาบแก้ม

"แกร้องไห้จริงๆด้วยอ่ะ"

"โอ๋โอ๋อย่าร้องนะสวย"

"ฮืออออ ฮืออออ" ยิ่งสองคนนี้ปลอบฉันฉันก็ยิ่งร้องไห้น้ำตาแตกด้วยความน้อยใจและเสียใจหนักกว่าเดิม

"ทำไมพี่ชายพวกแกถึงใจร้ายกับเราแบบนี้ตลอดเลยอ่ะ"

"นั่นน่ะสิพวกเราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันกับคนอื่นพี่ครามไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะมีแต่กับแกนี่แล่ะ เห้อออ"

"หรือพี่เค้าฝังใจตอนที่เด็กๆแกไปหอมแก้มเค้าเท่านั้นยังไม่พอแกยังบอกให้เขาแต่งงานกับแกอีก"

"แต่นั่นมันก็นานมาแล้วนี่นา เรื่องนี้เราก็ลืมๆมันไปแล้ว"

"แน่ใจว่าแกลืม"

"เอ่อ..ก็" ใครจะไปลืมได้ลงถึงแม้ตอนนั้นฉันจะอายุแค่ไม่กี่ขวบแต่ฉันก็ยังจำได้ดี

"แกไม่มีวันลืมหรอกพวกเรามั่นใจและก็มั่นใจด้วยว่าพี่ครามเองก็ไม่ลืมเหมือนกันว่าเคยสัญญาจะแต่งงานกับแก"

ฟ้าคราม....

หลังจากเอ่ยทักข้าวสวยไปแบบนั้นผมก็โดนทั้งพ่อทั้งแม่และทุกคนรุมต่อว่าเพราะทำให้ยัยตัวแสบประจำบ้านเสียอกเสียใจวิ่งหนีกลับไปบ้าน

"ครามทำไมพูดกับน้องแบบนั้นลูกลูกไปเอานิสัยแบบนั้นมาจากไหนแม่ไม่เคยสอนให้ครามพูดแบบนี้นะครับลูก"

"คือผม.."

"นี่ดีนะว่าไอ้เตอร์มันไม่อยู่ในเหตุการณ์ไม่งั้นเราโดนมันเสยหมัดใส่แน่ที่ไปพูดกับข้าวสวยแบบนั้น"

"ผมก็แค่ทักทายตามประสาคนไม่เจอกันนาน"

"ถ้าจะทักแบบนั้นไม่ต้องทักก็ได้นะพี่คราม" เฟย่าพูดพร้อมกับเดินจูงมือโฟกัสเข้าบ้านมาทั้งสองสาวจ้องหน้าผมอย่างเคืองๆสงสัยจะโกรธแทนเพื่อนรักที่ผมไปทักว่าไม่สวย

"นั่นดิรู้มั้ยว่ายัยสวยร้องไห้เสียอกเสียใจขนาดไหน"

"แม่ว่าครามไปขอโทษน้องก็ดีนะลูก ลูกรู้มั้ยว่าวันนี้น้องตื่นมาตั้งแต่เช้ามืดเพื่อมาช่วยแม่จัดห้องให้ครามไหนจะช่วยแม่ทำอาหารเย็นอีกแต่ดูสิไม่ได้กินอะไรเลยหนีกลับบ้านไปโน่นแล้ว"

"ไว้วันหลังละกันนะครับวันนี้ผมเหนื่อยมากเลยอยากอาบน้ำนอน"

"งั้นก็ได้ครับลูก"

ผมเดินกลับเข้ามาในบ้านแล้วตรงไปยังห้องนอนของผมและพอผมเปิดประตูห้องนอนก็ทำเอาผมถึงกับอึ้งไปหลายนาที ก่อนจะตั้งสติและกำลังคิดว่าผมเข้าห้องผิดหรือเปล่าเพราะสภาพห้องของผมเปลี่ยนไปมากทั้งผ้าปูทั้งของแต่งห้องที่ดูมุ้งมิ้งจนผมไม่กล้าที่จะเดินเข้าไปข้างใน พอมานึกถึงคำพูดของแม่ที่บอกว่าวันนี้ข้าวสวยมาจัดห้องให้ผมถึงกับถอนหายใจอย่างอ่อนใจก่อนจะเดินเข้าห้องและปิดประตู สิ่งแรกที่ทำก็คือรื้อผ้าปูลายหมีน้อยนี่ออกไปกองไว้ข้างเตียงแล้วเปิดตู้เสื้อผ้าหาผ้าผืนใหม่มาปูแทนเพราะถ้าให้ผมนอนบนผ้าปูลายหมีนี่ผมคงนอนไม่หลับแน่นอน ก่อนจะมองไปที่หัวเตียงที่มีหมีเน่าๆสองตัวตั้งวางอยู่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นของใครผมหยิบมันขึ้นมาแล้วจับโยนเข้าตู้เสื้อผ้า

"เห้ออออ" ไม่รู้ว่าผมคิดถูกหรือคิดผิดที่ตัดสินใจกลับมาไทยทันทีหลังเรียนจบทั้งที่ที่สวิตก็มีบริษัทหลายบริษัทที่สนใจให้ผมเข้าร่วมงานด้วยมันสามารถเป็นเหตุผลที่ผมอยุ่ต่อที่นั่นได้

ผมรู้ว่าทุกคนคงจะไม่เข้าใจและคิดว่าทำไมผมถึงใจร้ายกับข้าวสวย หึ ทุกคนไม่รู้หรอกครับว่าผมเจออะไรบ้าง

เริ่มแรกเลยก็คือเมื่อสิบกว่าปีก่อนตอนนั้นผมอายุประมาณแปดขวบผมกำลังนั่งเล่นกับน้องสาวฝาแฝดของผมอยู่ดีๆจู่ๆยัยข้าวสวยก็เดินเข้ามาหอมแก้มผม ตอนนั้นผมตกใจมากเพราะตั้งตัวไม่ทัน

"จุ๊บ จุ๊บ น้องรักพี่ฟ้าครามนะคะ ถ้าโตขึ้นมาพี่ฟ้าครามต้องแต่งงานกับน้องนะน้องอยากใส่ชุดเจ้าหญิงสวยๆแล้วพี่ฟ้าครามก็ใส่ชุดเจ้าชายแบบนี้ด้วยนะ^^" ข้าวสวยในวัยห้าขวบพูดขึ้นพร้อมกับเดินไปหยิบตุ๊กตาหมีของตัวเองที่วางอยู่ใกล้ตัวนึงสวมชุดเจ้าสาวคาดเวลดอกไม้บนหัวกับอีกตัวนึงที่สวมชุดทักสิโด้สีขาว ผมในตอนนั้นก็ไม่รู้ทำไงที่จู่ๆก็โดนหอมแก้มถึงแม่จะเคยโดนน้องสาวหอมแก้มอยู่บ่อยๆแต่ข้าวสวยไม่ใช่น้องสาวของผมผมก็เลยทำอะไรไม่ถุูกที่จู่ๆจนกระทั่งพ่อฟิวเดินเข้ามาทักว่าผมเป็นอะไรจากนั้นผมก็ร้องไห้ออกมาทันที และสิ่งที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยินก็คือลุงเตอร์บอกให้ผมรับผิดชอบข้าวสวยเพราะข้าวสวยหอมแก้มผมไปแล้วเธอเสียหาย คืออะไรคนที่เสียหายคือผมหรือเปล่าที่จู่ๆก็ถูกเด็กห้าขวบลวนลามโดยการหอมแก้ม แถมลุงเตอร์ยังบอกอีกว่าถ้าโตขึ้นมาผมต้องแต่งงานกับข้าวสวย เหอะ

และผมก็คิดว่าเรื่องนี้ทุกคนน่าจะลืมๆกันไปได้แล้วเพราะมันก็ผ่านมานานเกือบสิบปีแต่เปล่าเลยครับเพราะก่อนที่ผมจะเดินทางไปเรียนต่อลุงเตอร์ได้เรียกผมไปคุยตามลำพัง

"ลุงไม่ได้อยากทวงสัญญากับหลานหรอกนะคราม ครามยังไม่ลืมใช่ไหมลูกที่ครามเคยสัญญาอะไรไว้กับลุง"

"สัญญาอะไรครับ"

"อ้าวนี่อย่าบอกนะว่าลืม ก็เรื่องที่ครามต้องแต่งงานกับข้าวสวยลูกสาวลุงไงครับ"

"เอ่อ ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระมากๆ"

"ว่าไงนะ!!" ลุงเตอร์หัวร้อนขึ้นมาทันทีหลังจากที่ผมพูดจบ

"คือผมคิดว่าเรื่องนี้มันก็ผ่านมานานแล้วอีกอย่างข้าวสวยเองก็คงจะลืมเรื่องนี้ไปแล้วด้วยเหมือนกัน"

"ไม่ลืมหรอก ลูกสาวของลุงเค้ารักเดียวใจเดียวกับครามมาตลอดลูกลุงลุงรู้จักลูกสาวของลุงดีเพราะฉะนั้นลุงจะรอจนกว่าครามจะเรียนจบกลับมาแล้วหลังจากนั้นครามก็ต้องแต่งงานกับลูกสาวของลุง ตกลงตามนี้นะลูก^^"

"แต่การแต่งงานมันต้องขึ้นอยู่กับคนสองคนที่รักกันไม่ใช่เหรอครับแต่ผมไม่ได้รักข้าวสวยแบบชู้สาวผมรักข้าวสวยแบบน้องสาวเหมือนที่ผมรักโฟกัสเฟย่า"

"เอาน่าแต่งๆกันไปก็รักกันไปเองนั่นแล่ะเชื่อลุงนะ^^"

"แต่ว่า..."

"ครามอย่าลืมนะลูกว่าถ้าไม่มีลุงแม่กับพ่อของเราคงไม่ได้กลับมาอยู่ด้วยกันแบบนี้เผลอๆแม่เราอาจจะไปแต่งงานใหม่กับฝรั่งหล่อๆไปแล้ว และครามรู้มั้ยว่ากว่าลุงจะคิดแผนให้แม่เรากลับมาหาพ่อเราได้น่ะลุงใช้เวลาคิดนานแค่ไหนคิดจนปวดหัวจนไมเกรนขึ้นรู้ไหมครับหลานรักของลุง^^" โหมดทวงบุญคุณก็มาครับ ผมก็เลยพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ผมรู้ว่าเพราะแผนการของลุงเตอร์ถึงทำให้แม่ของผมยอมกลับไทยหลังจากนั้นพ่อฟิวของผมก็คอยง้อแม่จนแม่ใจอ่อนยอมให้อภัยพ่อฟิวและอยู่ด้วยกันมาจนถึงทุกวันนี้แต่นั่นมันคงละเรื่องคนละส่วนกันหรือเปล่าครับแต่ลุงเตอร์สามารถเอามารวมเป็นเรื่องเดียวกันได้ ผมเชื่อเลยจริงๆ พ่อเคยบอกว่าลุงเตอร์ร้ายมากผมเชื่อแล้วครับ

"อย่าหาว่าลุงทวงบุญคุณเลยนะครับหลานรัก^^" พูดจบลุงเตอร์ก็ตบไหล่ผมสองทีก่อนจะเดินผิวปากจากไปอย่างอารมณ์ดีทิ้งให้ผมนั่งเป็นใบ้อยู่อย่างนั้น

โอ๊ยไม่รู้จะสงสารใครดีระหว่างน้องข้าวสวยหรือพี่ฟ้าคราม อิเตอร์แกมันร้ายมาก555555