บทที่ 5

วันต่อมา

ฟ้าคราม....

วันนี้ผมตื่นค่อนข้างสายเพราะยังเหนื่อยล้าจากการเดินทางเมื่อวานหลังจากจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ววันนี้ผมกะว่าจะออกไปซื้อของที่ห้างสักหน่อยและพอเดินลงมาก็เจอแม่บัวพอดีแม่มองหน้าผมอย่างคาดโทษซึ่งผมก็รู้แล่ะว่าเรื่องอะไรแต่ผมก็ทำเป็นมึน

"มอนิ่งครับแม่ จุ๊บ ๆ" ผมเดินไปนั่งข้างๆแม่แล้วอ้อนแม่ด้วยการจุ๊บแก้มอย่างเอาใจ ผมไม่ได้อ้อนแม่แบบนี้มานานมากแล้วตั้งแต่ไปเรียนต่อเพราะปกติเมื่อก่อนผมจะต้องอ้อนแม่แบบนี้ทุกวันแต่ดูเหมือนแม่จะไม่อินเท่าไหร่ผมก็เลยยิ้มสู้สายตาดุๆของแม่

"ไปง้อน้องเลยนะคราม" นั่นไงว่าแล้วเชียวว่าแม่ยังไม่ลืมเรื่องเมื่อคืน

"............."

"ยังทำนิ่งอีกนะเรา"

"ไว้วันอื่นได้ไหมครับวันนี้ผมจะออกไปข้างนอก"

"ไม่ได้ต้องไปง้อน้องวันนี้ถ้าไม่งั้นวันนี้ครามก็ห้ามออกไปไหนทั้งนั้น"

"โธ่แม่ครับทำไมต้องบังคับผมด้วย"

"ก็เราผิดเราก็ต้องไปขอโทษไปง้อน้อง"

"แค่ผมพูดว่าไม่สวยแค่นี้อ่ะนะครับ"

"แล้วมันสมควรพูดมั้ยล่ะลูกน้องเป็นผู้หญิงนะครับครามไปพูดแบบนั้นน้องๆก็เสียความรู้สึกสิครับ แล้วอีกอย่างนะครามดูยังไงว่าน้องไม่สวยแม่ว่าน้องสวยมากเลยนะทั้งสวยทั้งน่ารักสมวัย รู้มั้ยว่าที่มหาลัยน่ะมีคนมาจีบน้องเยอะเลยนะทั้งรุ่นพี่และรุ่นเดียวกันดีแต่น้องก็ไม่เคยมองใครหรือให้ความหวังกับใคร"

"มีคนมาจีบเยอะขนาดนั้นแทนที่จะเลือกๆ ไปสักคนผมจะได้ไม่ต้องทำตามคำสัญญาอะไรนั่น"

"เพราะน้องไม่มีหัวใจเผื่อให้ใครแล้วยังไงล่ะลูกครามรู้มั้ยว่าน้องบอกทุกคนที่เข้ามาจีบว่าน้องว่ายังไง"

"ไม่รู้ครับ"

"น้องบอกคนที่เข้ามาจีบว่าน้องมีคนรักอยู่แล้ว"

"คนรัก??ใครครับ"

"ยังจะมีหน้ามาถามอีกก็ครามไงครับลูก"

"แม่ครับผมกับยัย เอ่อ ข้าวสวยเราไม่ได้เป็นคนรักกันนะครับ"

"ตอนนี้ไม่เป็นแต่อนาคตก็ต้องเป็นอยู่ดี ถ้าลูกจะหาสะใภ้ให้แม่แม่ขอเป็นหนูข้าวสวยนะลูก"

"แม่ครับผมไม่ได้รักไม่ได้ชอบข้าวสวยคนดีของคุณแม่นะครับยัยนั่นทั้งแสบทั้งซนหาความเป็นกุลสตรีแทบไม่เจอสเป๊กผู้หญิงที่ผมชอบผมชอบผู้หญิงน่ารักเรียบร้อยอ่อนโยนเหมือนแม่ถ้าไมไ่ด้อย่างแม่ผมก็จะไม่แต่งงานผมจะอยู่เป็นโสดไปจนตายเลย"

"ไม่ได้นะครับ ลูกต้องแต่งงานมีครอบครัวมีหลานตัวเล็กๆให้แม่อุ้ม"

"แม่ก็ไปขอเจ้าสายฟ้าสิครับรายนั้นน่ะเจ้าชู้ใช่เล่นคงหาลูกสะใภ้หาหลานให้แม่ได้หลายคน"

"น้องยังเด็กอยู่เลยปล่อยน้องไปก่อนแต่ตอนนี้แม่ตั้งความหวังไว้ที่ครามคนแรกเพราะฉะนั้นครามต้องอย่าทำให้แม่ผิดหวังนะครับ"

"สรุปคือไม่ว่าจะยังไงแม่ก็อยากที่จะให้ผมกับข้าวสวยแต่งงานกัน??ใช่ไหมครับ"

"ใช่จ๊ะ ต้องเป็นน้องคนเดียวเท่านั้น"

"แต่ผมไม่ได้รู้สึกกับข้าวสวยแบบคนรักนี่ครับ ผมรักใครไม่ได้ง่ายซะด้วย ผมกลัวว่าผมจะรักไม่ลง"

"เพราะครามยังไม่ได้เริ่มนี่ครับลองเริ่มก่อนสิเริ่มซะตอนนี้เลยน้องเองก็รักครามอยู่แล้วเหลือแค่ครามที่ต้องเปิดใจให้น้องบ้างน้องน่ะรักเดียวใจเดียวกับครามมาตลอดเลยนะลูก ตอนที่ครามไม่อยู่น้องก็มาถามหาครามทุกวันแม่เห็นละก็สงสารน้องครามเองก็เล่นไม่ติดต่อน้องเลยเอาแต่เงียบเฉย"

"ก็ผมบอกไปแล้วนี่ครับว่าผมเรียนหนักมากไม่มีเวลาคุยด้วย"

"ครามคิดว่าน้องเชื่อเหรอกับข้ออ้างของคราม"

".........."

"น้องร้องไห้เพราะครามหลายครั้งเลยนะลูกแต่น้องก็เข้มแข็งทนรอครามถึงสี่ปีเต็มรอให้ครามกลับมา ถ้าเป็นไปได้แม่ก็อยากให้ลูกกับหนูข้าวสวยรักกันและแต่งงานกันถ้าวันนั้นมาถึงแม่คงมีความสุขมากที่สุดในโลก"

"ของแบบนี้มันสั่งกันได้ด้วยเหรอครับ ผมไม่ใช่ว่าอยากต่อต้านหรือขัดใจแม่นะครับแต่ผมไม่ได้รู้สึกรักไม่ได้รู้สึกชอบข้าวสวยแบบที่ผู้ชายคนนึงจะชอบผู้หญิงคนนึงผมเห็นข้าวสวยเป็นน้องสาวของผมเหมือนกับยัยแฝด

"แม่รู้ครับเพราะแม่เคยก็ผ่านเรื่องราวแบบนี้มาก่อนเรื่องความรักความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้ แต่ถ้าวันนึงเรื่องระหว่างครามกับน้องมันไม่สามารถที่จะเป็นไปได้แม่ก็จะทำใจยอมรับมันแต่ตอนนี้แม่ขอให้ครามเปิดใจและให้โอกาสน้องได้พิสูจน์ตัวเองก่อนได้มั้ยครับลูก"

ตอนนี้ผมเดินถึงหน้าบ้านของลุงเตอร์ ผมยืนลังเลใจว่าจะเข้าไปดีไม่เข้าไปดีไม่รู้ว่ายัยตัวแสบนั่นจะอยู่ไหม

"อ้าวตาครามมาทำอะไรที่นี่ครับลูก"

"เอ่อสวัสดีครับป้าฟ่างสวัสดีครับลุงเตอร์ คือ เอ่อคือผม เอ่อผมมาหา เอ่อ ผมมาหาข้าวสวยน่ะครับคือผมจะมาขอโทษน้องที่เมื่อวานผมพูดไม่ดีกับน้อง" ผมบอกกับป้าฟ่างลุงเตอร์ถึงสาเหตุการมา

"อ่อจะมาขอโทษน้องเหรอลูกคือพอดีน้องเป็นไข้ไม่ค่อยสบายป้าก็เลยให้กินยาตอนนี้คงกำลังนอนหลับอยู่"

"เอ่อ ถ้างั้นผมกลับก่อนก็ได้ครับไว้ผมจะมาใหม่"

"ไม่ขึ้นไปเยี่ยมน้องซะหน่อยเหรอเราหื้มเจ้าหลานชาย"

"..................."

"ลูกสาวลุงไม่สบายก็เพราะเรานะไม่รู้เหรอ"

"เพราะผมเหรอครับ"

"อืมเมื่อคืนน้องเอาแต่ร้องไห้เสียใจที่เราพูดว่าน้องไม่สวยน้องก็เลยเอาแต่นั่งร้องไห้นั่งตากลมทั้งคืนอยู่นอกระเบียงจนถึงเช้า" ผมรู้สึกผิดเป็นอย่างมากเมื่อรู้ถึงสาเหตุ

"เอ่อ ถ้าครามยังไม่อยากจะขึ้นไปเพราะกลัวติดไข้ก็ไม่เป็นไรนะครับลูกไว้น้องหายดีแล้วค่อยมาหาก็ได้"

"ไม่เป็นไรครับไหนๆผมก็มาแล้วขอผมขึ้นไปดูน้องหน่อยนะครับ"

"ดีมากเจ้าหลานชาย ไปเถอะน้องคงดีใจที่เรามาเยี่ยม ไปไป๊" ลุงเตอร์ดันไหล่ไล่ผมให้รีบขึ้นไปบนห้องของลูกสาวคนเล็กของตัวเอง คือผมไม่เข้าใจว่าทำไมลุงเตอร์ถึงไม่หวงลูกสาวบ้างทำไมถึงยอมปล่อยให้ผมซึ่งเป็นผู้ชายขึ้นไปหาลูกสาวถึงข้างบนห้องตามลำพังแบบนี้ เป็นพ่อบ้านอื่นคงไม่ยอมให้ผู้ชายขึ้นห้องลูกสาวหรอกแต่ลุงเตอร์คือข้อยกเว้น

ผมเดินขึ้นมาถึงหน้าห้องนอนของข้าวสวยถามว่าผมรู้ได้ไงว่าห้องไหนคือห้องของข้าวสวยเพราะตอนเด็กๆผมเคยอุ้มยัยตัวแสบมาส่งถึงเตียงนอนน่ะสิตอนนั้นข้าวสวยไปเล่นที่บ้านผมแล้วคือเล่นจนหลับลุงเตอร์มาตามพอเห็นว่าลูกสาวตัวเองหลับแทนที่จะอุ้มกลับเองแต่ดันบังคับให้ผมอุ้มแทนและมันก็เป็นหน้าที่รับผิดชอบของผมโดยปริยาย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"......................" เงียบไม่มีเสียงตอบรับ

"สวย ข้าวสวย" ผมลองเคาะห้องพร้อมกับเรียกชื่อเจ้าของห้องแต่ก็ยังเงียบอยู่เหมือนเดิม ผมเลยลองบิดลูกบิดประตูแล้วหมุนปรากฏว่าห้องไมไ่ด้ล็อกผมก็เลยค่อยๆเปิดเข้าไปอย่างช้าๆ ผมมองไปที่เตียงนอนขนาดเล็กที่ตั้งอยู่ตรงกลางห้องก็เห็นร่างของเจ้าของห้องนอนหลับน้ำไหลน้ำลายยืดอยู่บนเตียงคือสภาพที่ข้าวสวยนอนไม่ได้นอนเหมือนคนปกติทั่วไปคือตอนนี้เท้าของเธอพาดอยู่ตรงหัวเตียงนอนส่วนหัวของเธอก็อยู่ตรงปลายเตียงผ้าห่มก็ถูกถีบลงมากองที่พื้นยังดีที่เธอใส่ชุดนอนแบบกางเกงถ้าเป็นชุดนอนกระโปรงคงเห็นไปถึงไปต่อไหน ผมยืนถอนหายใจกับสิ่งที่เห็นนี่เหรอสภาพของคนป่วยไม่สบาย ผมไม่แน่ใจก็เลยแอบย่องๆเข้าไปใกล้เพื่อแตะหน้าผากดูว่าข้าวสวยไม่สบายจริงไหม ปรากฏว่าข้าวสวยตัวร้อนไม่สบายจริงๆใบหน้ากับริมฝีปากของเธอแดงไปหมดก็เลยจัดการจัดแจงท่านอนให้ดูสุภาพให้สมกับเป็นคนป่วยจากนั้นก็ก้มลงหยิบผ้าห่มขึ้นมาห่มให้อย่าเบามือไม่ใช่อะไรหรอกครับผมกลัวยัยนี่จะตื่นขึ้นมาน่ะ แต่พูดไม่ทันขาดคำคนป่วยก็ลืมตาแป๋วขึ้นมาทันทีเธอจ้องหน้าผมเหมือนเห็นตัวประหลาด

"มองอะไร"

"พี่ครามเหรอคะ" เสียงแหบพร่าจากอาการไข้ของเธอทำให้ผมอดสงสารไม่ได้

"แล้วคิดว่าเป็นใครล่ะ"

"นี่สวยฝันไปหรือเปล่าเนี๊ยะ พี่ครามมาอยู่ตรงหน้าของสวยจริงๆเหรอ หรือสวยคิดถึงพี่มากเกินไปจนเก็บเอามาฝันอีกแล้ว"

"พี่เองตัวเป็นๆ เราไม่ได้ฝัน แม่กับพ่อเราบอกเราไม่สบายพี่ก็เลยขึ้นมาดู"

หมับ!!! เสียงกอดรัดตรงบริเวรเอวทำเอาผมถึงกับสะดุ้งเพราะข้าวสวยกอดเอวผมแน่นมากมากซะจน...อึดอัด

"ปล่อยพี่ก่อนสวยอย่ารัดพี่แน่นแบบนี้"

"อื้อออไม่ปล่อย สวยกลัวว่าถ้าปล่อยแล้วพี่จะหายไป จ้างให้สวยไม่ปล่อยหรอก" ที่ผมบอกให้เธอปล่อยเพราะตอนนี้ใบหน้าของเธอมันไม่ได้อยู่แค่ตรงหน้าท้องของผมไงมัน เอ่อคือมัน ..มันเอ่อคือว่าแก้มของเธอมันดันมาแนบอยู่ตรงเป้ากางเกงของผมพอดิบพอดียิ่งเธอรัดผมแน่นมากขึ้นเท่าไหร่ใบหน้าของเธอก็แนบสัมผัสกับตรงส่วนนั้นของผมมากขึ้นเท่านั้น ผมรีบเอามือแกะแขนของข้าวสวยออกแต่ยิ่งแกะเธอก็เหมือนแกล้งยิ่งรัดแน่นขึ้นกว่าเดิมเข้าไปอีก แล้วผมจะทำยังไงดีล่ะทีนี่