Share

บทที่ 6

last update Last Updated: 2025-06-26 18:47:47

ข้าวสวย...

ฉันกอดเอวพี่ฟ้าครามแน่นไม่ปล่อยเพราะถ้าปล่อยฉันกลัวว่าความฟินความสุขมันจะหายไป ฉันไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ฉันกำลังฝันอยู่หรือเปล่าเพราะมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่พี่เขาจะยืนอยู่ตรงนี้อยู่ในห้องนอนของฉัน

แต่เอ๊ะ"!!ทำไมฉันรู้สึกถึงอะไรบางอย่างแข็งๆสากๆที่มันดันแก้มของฉันอยู่ ฉันหยุดชะงักแว๊บนึงก่อนจะแอบเหลือบตามองว่าตอนนี้แก้มของฉันมันกำลังสัมผัสกับอะไร เอ่ออ....คือตอนนี้ฉันเพิ่งรู้ว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่บนเตียงส่วนพี่ฟ้าครามก็ยืนอยู่ข้างๆโดยที่มือของฉันกำลังกอดเอวพี่ฟ้าครามไว้แน่นแบบแน่นสุดๆเหมือนตุ๊กแกที่สลัดเท่าไหร่ก็อย่าหวังว่ามันจะหลุดทำให้ใบหน้าของฉันมันอยู่ตรง....เอ่ออยู่ตรงเอ่อ...เป้ากางเกงยีนส์ของพี่เขาพอดิบพอดีอย่างไม่ตั้งใจ>< คือพี่เขาสูงมากไงเกือบร้อยเก้าสิบได้มั้งส่วนฉันสูงก็แค่ร้อยห้าหกสิบเองและที่แข็งๆอยู่ตรงแก้มของฉันตอนนี้ก็คงจะเป็น....กระดุมหรือไม่ก็ซิปกางเกงยันส์ของเขา

ผลัก!!! ตุ่บ!!!

"โอ๊ย" ฉันอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อตัวของฉันกลิ้งตกลงมาตรงพื้นข้างเตียงเพราะโดนผลักลงมา

"ขอโทษไม่ได้ตั้งใจ" หึ ไม่ได้ตั้งใจอะไรล่ะฉันเห็นเขาแอบยิ้มตรงมุมปากคิดว่าฉันไม่เห็นงั้นเหรอ

"นี่ขนาดไม่ตั้งใจนะ หึ" ฉันมองค้อนไปที่คนใจดำที่ผลักฉันจนล้มมากองที่พื้น

"ก็พี่บอกให้ปล่อยทำไมไม่ปล่อย"

"แล้วทำไมอ่ะกอดแค่นี้ไม่ได้เหรอ"

"ไม่ได้ เป็นสาวเป็นแส้มากอดผู้ชายแบบนี้ได้ไง"

"ได้สิทำไมจะไม่ได้ เพราะอีกหน่อยเราก็ต้องแต่งงานกัน ยิ่งกว่ากอดก็ต้องมีป่ะ"

"ยัยเด็กแก่แดดพูดจาไม่อายเลยนะ"

"สวยอายุสิบเก้าแล้วนะแต่งงานได้แล้ว"

"ใครจะแต่งงานด้วยไม่ทราบ"

"แปลว่าพี่จะไม่รักษาสัญญางั้นเหรอ"

"สัญญาอะไรพี่จำไม่ได้ทั้งนั้นแล่ะ"

"หึ คอยดูนะสวยจะฟ้องพ่อบอกว่าพี่ครามจะไม่แต่งงานกับสวยพี่ครามจะผิดคำพูด"

"เรากับพี่ไม่ได้รักกันนะอย่าลืมดิ"

"ใครบอก พี่อ่ะไม่รักแต่สวยอ่ะรักพี่ รักมาตลอดพี่ก็รู้ไม่ใช่ไม่รู้"

"แล้วไงอ่ะการแต่งงานมันต้องเกิดจากความรักของคนสองคนไม่ใช่เหรอถ้าอีกคนไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยแต่งกันไปสักวันก็ต้องเลิกกันอยู่ดี"

"ไม่มีทางเพราะสวยจะทำให้พี่รักสวยให้ได้"

"ทำให้ได้ก่อนเถอะละค่อยมาพูดถึงเรื่องแต่งงานเพราะถ้าแต่งกันไปแล้วไปไม่รอดคนที่เสียหายก็คือเรา ผู้หญิงที่มีประวัติการหย่าร้างคงไม่น่าภูมิใจเท่าไหร่นักนะ" อะไรกันแต่งก็ยังไม่ได้แต่งเขาพูดถึงเรื่องหย่าแล้วเหรอ ไอ้คนใจร้ายไอ้คนบ้าไอ้คนเฮงซวย

"ไอ้คนใจร้าย ฮึก ฮึก ฮืออออ ทำไมอ่ะทำไมพี่ไม่รักสวยเหมือนที่สวยรักพี่อ่ะ ฮืออออ ฮืออออ" ฉันร้องไห้ออกมาซะงั้นทั้งที่คิดไว้ว่าจะไม่ทำตัวอ่อนแอให้เขาเห็นแต่สุดท้ายฉันก็มาร้องไห้ต่อหน้าเขาจนได้

"ของแบบนี้มันต้องใช้ความรู้สึกใช้หัวใจไม่ใช่จะมาบังคับให้รักไม่ได้หรอกนะ แล้วก็หยุดร้องได้แล้วเดี๋ยวพ่อแม่เราจะคิดว่าพี่มาทำมิดีมิร้ายเราคนซวยคือพี่นะเว้ย"

"ช่างสิ เดี๋ยวสวยจะตะโกนออกไปเลยให้พ่อกับแม่ได้ยินว่าพี่รังแกสวย ฮึก ฮึก" ฉันพูดไปก็ใช้หลังมือปาดน้ำตาไป

"นิสัยเป็นเด็กไม่เคยเปลี่ยนเลยนะไหนบอกอายุสิบเก้าแล้วไงทำไมถึงยังร้องไห้เป็นเด็ก"

"ก็คนมันเสียใจนี่ พี่ไม่รักสวยอ่ะ อือออ"

"ก็คนมันไม่ได้รักอ่ะจะให้ทำยังไงวะ"

"แล้วมันจะมีวันนั้นมั้ยอ่ะวันที่พี่จะรักสวยเหมือนที่สวยรักพี่อ่ะ"

"ไม่!!!" คำตอบของเขาทำฉันใจแป้วไปเลยแต่ฉันก็จะยังไม่หมดหวังหรอกตราบใดที่ใจฉันมันยังสู้ ฉันจะสู้จนกว่าฉันจะมั่นใจว่าจะไม่มีวันนั้นจริงๆ

หลายวันต่อมา

ฟ้าคราม....

นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วที่ผมไม่ได้เจอหน้ายัยตัวแสบเลยคือตั้งแต่วันที่ผมเดินออกมาจากห้องของเธอหลังจากที่ผมยืนยันคำพูดและความรู้สึกของตัวเองออกไปว่าผมไม่มีวันรักเธอได้เพราะถ้าผมคิดจะรักผมคงจะรักเธอไปนานแล้วล่ะเธอก็หายไปจากชีวิตผมเลยเหมือนไม่มีตัวตนจะเจอก็แต่พี่ชายฝาแฝดของเธอพี่ข้าวใหม่กับพี่ข้าวกล้องที่ไม่ว่าจะผ่านไปนานกี่ปีทั้งสองคนนี้ก็ยังทำตัวเป็นพี่ชายที่แสนดีของผมมาเสมอวันก่อนก็เพิ่งชวนผมออกไปดื่มเหล้าเมาหัวราน้ำกลับมาจนโดนปู่กับย่าบ่นชุดใหญ่ ผมไม่ได้รู้สึกปลดปล่อยผ่อนคลายแบบนี้มานานแล้ว ก็ตั้งแต่ที่ผมตัดสินใจไปเรียนต่อผมก็ไม่เคยแตะพวกเหล้าพวกเครื่องดื่มมึนเมาเลยเนื่องจากว่าแม่ขอไว้แม่บอกว่าที่นั่นไม่มีใครคอยปลุกให้ไปเรียนผมเหมือนอยู่ที่นี่ถ้าผมแฮงค์ลุกไม่ไหวแม่บอกว่าผมต้องช่วยเหลือตัวเองทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นงานบ้านการทำอาหารหรือแม้แต่ซักผ้าผมก็ทำเองหมดทุกอย่างถึงแม้พ่อจะบอกว่าให้จ้างแม่บ้านมาทำให้ก็ได้ผมจะได้ไม่เหนื่อยแต่แม่ไม่ให้แม่บอกว่าผมโตแล้วต้องรู้จักรับผิดชอบตัวเองให้ได้

"พี่ครามหยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!!!" ผมที่กำลังจะเปิดประตูรถก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงใสๆที่ไม่ได้ยินมานานหลายวัน

"อะไรคนยิ่งรีบๆอยู่" คือวันนี้ผมมีนัดกับเพื่อนสมัยเรียนว่าจะไปแข่งรถแก้เครียดสักหน่อย อย่าถามว่าเครียดเรื่องอะไร มันก็มีอยู่เรื่องเดียวนี่แล่ะที่ทำให้ผมเครียด

"พี่จะไปไหนอ่ะ"

"พี่จะไปไหนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรา" ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะโยนกระเป๋าเสื้อผ้าใส่เข้าไปในรถ

"เกี่ยวสิทำไมจะไม่เกี่ยวเพราะสวยเป็นว่าที่คู่หมั้นของพี่" ครับ ผมลืมบอกไปสินะว่าเมื่อวันก่อนลุงเตอร์มาหาพ่อกับแม่ผมที่บ้านมาคุยเรื่องที่อยากให้ผมกับข้าวสวยหมั้นกันจนกว่าข้าวสวยจะเรียนจบหลังจากนั้นลุงเตอร์จะจัดงานแต่งงานให้ แม่ของผมน่ะทั้งยินดีและเต็มใจเป็นอย่างมากไม่ขัดอะไรเลยส่วนพ่อน่ะเหรอแม่ว่าไงก็ว่าตามกันแล้วผมจะพูดอะไรได้

"แค่ว่าที่คู่หมั้นแต่ยังไม่ได้หมั้นเพราะฉะนั้นถือว่าเราสองคนยังไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน"

"หึ คอยดูเถอะสวยจะทำให้พี่หมั้นกับสวยให้ได้ไม่เชื่อก็คอยดู"

"ฝันอยู่เหรอครับ หึ รอชาติหน้าละกันนะ"

"ไม่ต้องชาติหน้าหรอกค่ะชาตินี้แล่ะ" ผมไม่สนใจยัยจอมแสบที่ยืนเท้าสะเอวจ้องหน้าผมเหมือนไม่พอใจ อาการท่าทางแบบนี้คงจะหายป่วยแล้วล่ะสินะถึงมายืนแว๊ดๆใส่ผมอยู่นี่ ผมเปิดประตูฝั่งคนขับกำลังจะก้าวขาขึ้นไปนั่งแต่....

"ไปด้วย" ยัยข้าวสวยถือวิสาสะเปิดประตูอีกฝั่งแล้วพาตัวขึ้นมานั่งบนรถพร้อมกับรัดเข็มขัดเรียบร้อยพร้อมไปมากโดยไม่สนใจว่าผมเต็มใจให้ไปด้วยหรือเปล่า

"เฮ้ยไม่เอาลงไป" ผมพยายามลากยัยตัวแสบลงจากรถแต่ยัยข้าวสวยไม่ยอมลงขืนตัวเกาะประตูรถไว้แน่น สุดท้ายผมก็ทำอะไรไม่ได้ก็เลยต้องปล่อยเลยตามเลยพาไปด้วยเพราะเพื่อนผมมันไลน์มาตามแล้ว

ระหว่างทางขับไปสนามแข่งผมไม่พูดไม่คุยกับคนข้างๆเลยเพราะไม่อยากจะพูดด้วย ยัยข้าวสวยก็ทำมึนเปิดเพลงฟังนั่งชิวๆไปผมลอบมองแบบหมั่นไส้หลายรอบเพราะทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้

"พี่จะพาสวยไปไหนเหรอคะ" ประโยคแรกที่เอ่ยออกมาหลังจากที่ผมขับรถออกมาไกลถึงนอกเมือง

"พูดผิดพูดใหม่ใครจะพาเราไปไหนไม่ทราบเราตามขึ้นมาเองอย่าลืม"

"ก็นั่นแล่ะค่ะพี่จะไปไหนเหรอ"

"ไปสนามแข่งรถ" ผมตอบแบบขอไปทีเพราะไม่อยากจะพูดด้วยสักเท่าไหร่

"ว๊าววน่าสนุกจังเลยอ่ะ สนามแข่งรถสวยเคยไปครั้งนึง"

"ไปกับใคร" ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมกันไปถามคนข้างๆ

"กับเพื่อนค่ะตอนนั้นสอบเสร็จพอดีเพื่อนสวยก็เลยชวนไปดูมันแข่งรถสนุกมากเลยอ่ะผู้ชายหล่อๆเพียบ"

"บ้าผู้ชาย"

"พี่คราม!!!"

"อะไร"

"สวยเปล่าบ้าผู้ชายนะก็ผู้ชายที่สนามแข่งหล่อจริงๆนี่นาแต่ก็นะไม่มีใครหล่อเท่าพี่ครามของสวยได้สักคนเพราะฉะนั้นอย่าหึงเลยนะ^^"

"ใครหึงมิทราบ"

"แหมมถึงพี่ไม่พูดสวยก็รู้ดูจากน้ำเสียงพี่สวยก็พอเดาได้น่า"

"มโนเก่งเหมือนพี่ชายเราบอกไม่มีผิด เหอะ"

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • คู่หมั้นตัวร้ายกับนายเย็นชา   บทที่ 50

    ฟ้าคราม..."ฮือออ ฮืออออ ฮึก ฮึก ฮือออออ""เสียงอะไรวะ"ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเพราะเสียงอะไรบางอย่างแม้จะยังมีความง่วงอยู่ก็ตามเพราะเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบตีหนึ่งคือผมต้องรีบเคลียร์งานให้เสร็จก่อนที่ผมจะพาเมียสุดที่รักไปฮันนีมูนที่สวิตเซอร์แลนด์ คือเราแต่งงานกันมาได้หนึ่งปีแล้วครับผมก็เลยอ

  • คู่หมั้นตัวร้ายกับนายเย็นชา   บทที่ 49

    "รักนะครับ จุ๊บ จุ๊บ" ผมบอกรักพร้อมจูบหน้าผากชื้นเหงื่อของเมียอย่างรักใคร่"ฮื้อออ สวยก็รักพี่ครามที่สุดเลยค่าา" เสียงบอกรักดังออกมาเบาๆเพราะคนพูดเริ่มไม่ไหวแล้ว หลังจากนั้นไม่ถึงห้านาทีเสียงลมหายใจของเธอก็เริ่มเป็นจังหวะสม่ำเสมอนั่นก็แสดงว่าเธอหลับไปแล้ว ผมยิ้มท่ามกลางความมืดอย่างมีความสุขก่อนจะหลั

  • คู่หมั้นตัวร้ายกับนายเย็นชา   บทที่ 48

    สามเดือนต่อมา...ปั่ก!!!! ปั่ก!!!!! ปั่ก!!!! ปั่ก !!!!"อ่าาาา เมียจ๋าาาาา""อื้ออออ ผัวจ๋าาาาา" เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังแข่งกับเสียงครางของคนสองคนที่ร่วมรักกันอย่างดุเดือดและเร่าร้อนบนเตียงกว้างแม้เวลาจะล่วงเลยนานหลายชั่วโมงแต่ดูเหมือนความต้องการของยังไม่มีที่สิ้นสุด ร่างสองร่างโรมรันเกี่ยวรัดกันอย่

  • คู่หมั้นตัวร้ายกับนายเย็นชา   บทที่ 47

    ข้าวสวย..."อ๊ะ อ๊าาาา่ สวยจะเจ็บค่ะพี่ครามขาา" ฉันครางออกมาเมื่อพี่ฟ้าครามสอดใส่ตัวตนอันใหญ่โตของเขาเข้ามาในตัวของฉันโดยที่ไม่สวมเครื่องป้องกันเพราะเรากำลังจะทำปฏิบัติภารกิจปั๊มลูกคนที่สองหรืออาจจะสามซึ่งฉันกับเขาก็ต้องมาลุ้นกันต่อไป แต่แม้ว่าเขาจะค่อยๆทำค่อยๆดันท่อนเอ็นเข้ามาอย่างช้าๆแต่มันก็ทำให้

  • คู่หมั้นตัวร้ายกับนายเย็นชา   บทที่ 46

    "ว๊าแล้วแบบนี้น้องก็ไม่ได้นอนกอดหม่ามี้แด๊ดดี้น่ะสิค้าาาน้องต้องคิดถึงหม่ามี้แด๊ดดี้มากแน่ๆเลย>ลูกสาวตัวน้อยทำหน้าเศร้าทันทีจนหน้าสงสารเพราะถึงแกจะอยากมีน้องตัวเล้กๆแต่แกก็ยังเป็นเด็กน้อยยังต้องการความรักความอบอุ่นจากพ่อกับแม่อยู่ดีอยากนอกอดพ่อกับแม่เหมือนเช่นทุกคืนที่ผ่านมา พี่ฟ้าครามคงจะเข้าใจค

  • คู่หมั้นตัวร้ายกับนายเย็นชา   บทที่ 45

    ข้าวสวย....หลังจากผ่านไปหลายวันตอนนี้น้องฟ้าสวยเริ่มจะเข้ากับคนอื่นๆในครอบครัวได้แล้วโดยเฉพาะพ่อของฉันกับอาฟิวที่มักจะแย่งกันเอาใจหลานสาวหลานอยากได้อะไรอยากกินอะไรก็จะรีบไปหามาให้แทบทันทีจนแม่ฉันกับอาบัวต้องคอยปรามเพราะเกรงว่าหลานสาวจะเป็นเด็กเอาแต่ใจแต่พ่อกับอาฟิวก็ไม่มีใครฟังเพราะกลัวหลานสาวจะไม่

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status