บทที่ 4 ระบบวิเคาระห์ความสำเร็จ
เมื่อก้าวเท้าออกจากกระท่อม แสงแดดอันอบอุ่นของฤดูใบไม้ผลิก็สาดส่องลงมากระทบร่างกายที่อ่อนแอของเธอ ไป่ซินซินสูดหายใจเข้าลึกๆ รับอากาศบริสุทธิ์ที่ปราศจากมลพิษของยุคสมัยนี้เข้าไปเต็มปอด แม้ร่างกายจะยังคงปวดเมื่อยและอ่อนแรง แต่จิตใจของเธอกลับฮึกเหิมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นี่คือการเดิมพันครั้งแรกในชีวิตใหม่ของเธอ!
เธอเดินตรงไปยังภูเขาหลังหมู่บ้านตามแผนที่ในหัว ระบบยังคงแสดงเส้นทางที่ปลอดภัยที่สุดให้เธอเห็น หลีกเลี่ยงพุ่มไม้มีหนามและบริเวณที่ดินอ่อนยวบ แต่ถึงกระนั้น การเดินขึ้นเขาก็ยังเป็นเรื่องที่ท้าทายสำหรับร่างกายนี้อย่างยิ่ง ทุกย่างก้าวต้องใช้เรี่ยวแรงมหาศาล กล้ามเนื้อทุกมัดกรีดร้องประท้วง ลมหายใจหอบกระชั้นจนเจ็บหน้าอก แต่ภาพของไป่ซานที่นอนซมรอความตาย และตัวเลข "12%" นั้นก็คอยกระตุ้นให้เธอก้าวต่อไป
"แค่นี้... ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก!" เธอพึมพำกับตัวเอง
"เทียบกับสงครามในห้องประชุมผู้ถือหุ้น... การปีนเขาแค่นี้มันเรื่องเด็กๆ!"
หลังจากเดินฝ่าฟันมาเกือบครึ่งชั่วโมง ในที่สุดเธอก็มาถึงบริเวณที่ระบบแจ้งเตือน มันเป็นลานเล็กๆ ใต้ร่มเงาของต้นโอ๊กโบราณขนาดมหึมาที่แผ่กิ่งก้านสาขาราวกับมือของยักษ์ และบนพื้นดินที่ชุ่มชื้นใต้ต้นไม้นั้นเอง... สายตาของเธอพลันเปล่งประกาย! เห็ดหอมภูเขาสีน้ำตาลเข้ม ดอกอวบใหญ่ขนาดเท่าฝ่ามือเด็ก ผุดขึ้นมาจากพื้นดินราวกับดอกไม้! มันมีจำนวนมากมายกว่าที่เธอจินตนาการไว้เสียอีก กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของมันลอยมาแตะจมูก แค่เห็นก็รู้แล้วว่าเป็นของชั้นเลิศ!
"เจอแล้ว!"
เธออุทานออกมาด้วยความดีใจจนลืมความเหนื่อยล้าไปชั่วขณะ
เธอไม่รอช้า รีบคุกเข่าลงแล้วใช้เคียวค่อยๆ ตัดโคนเห็ดอย่างระมัดระวัง ไม่ให้ดอกช้ำหรือเสียหาย เธอเลือกเก็บแต่ดอกที่สมบูรณ์ที่สุด บรรจงวางมันลงในตะกร้าสานทีละดอก ทีละดอก... ดอกแล้วดอกเล่า... จนตะกร้าใบเล็กเต็มแน่นไปด้วยเห็ดหอมคุณภาพเยี่ยม น้ำหนักของมันทำให้เธอรู้สึกถึงความหวังที่เป็นรูปธรรม
...ขณะที่เธอกำลังก้มหน้าก้มตาเก็บเห็ดดอกสุดท้ายอยู่นั้น หางตาของเธอก็เหลือบไปเห็นเงาตะคุ่มไหวๆ อยู่ในพุ่มไม้ใกล้ๆ ซวบ! งูพิษตัวหนึ่ง! ลายเกล็ดสีน้ำตาลเข้มของมันกลมกลืนกับใบไม้แห้งจนแทบมองไม่เห็น มันกำลังชูคอแผ่แม่เบี้ย เตรียมพร้อมที่จะฉก! หัวใจของไป่ซินซินหล่นวูบ! ในชาติก่อน เธอเคยเห็นงูแค่ในสวนสัตว์เท่านั้น!
แต่ก่อนที่ความกลัวจะเข้าครอบงำ... "ติ๊ง!"
[ตรวจพบอันตราย! เป้าหมาย: งูหัวสามเหลี่ยม (พิษร้ายแรง)]
[วิเคราะห์จุดอ่อน: ศีรษะ]
[คำแนะนำ: ใช้เคียวในมือฟาดลงไปที่ศีรษะของเป้าหมายด้วยความเร็วสูงสุด อัตราความสำเร็จในการกำจัดภัยคุกคาม: 79%]
หน้าต่างระบบสีแดงฉานปรากฏขึ้นพร้อมเสียงเตือนที่เฉียบขาด ในเสี้ยววินาทีนั้น สัญชาตญาณของนักสู้ในตัวไป่หลิงก็ตื่นขึ้นมาอย่างสมบูรณ์ ความกลัวถูกแทนที่ด้วยความเยือกเย็นอันน่าประหลาด
ไป่หลิงรู้สึกราวกับถูกกระตุ้นด้วยพลังงานบางอย่าง มันเหมือนกับนิยายทะลุมิติที่เธอเคยอ่านในยุคปัจจุบัน ที่ตัวเอกมักจะมีระบบติดตามมาด้วย นี่มันเกิดขึ้นกับเธอจริงๆ! ทั้งไม่อยากจะเชื่อ ดีใจ และอัศจรรย์ใจว่าร่างนี้ถูกเตรียมพร้อมสำหรับภารกิจ เหมือนสวรรค์กำลังส่งสัญญาณว่าเธอไม่ได้มาที่นี่อย่างโดดเดี่ยว และชีวิตใหม่นี้ไม่ใช่เพียงการเอาตัวรอด แต่คือการทำภารกิจอันยิ่งใหญ่
ทำไมเธอถึงไม่ตื่นตกใจกับระบบที่โผล่ขึ้นมาในหัว? ทำไมเธอถึงยอมรับมันได้อย่างง่ายดายราวกับเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย? คำตอบนั้นง่ายมาก... เพราะในชาติที่แล้ว ไป่หลิงไม่ใช่แค่นักธุรกิจ เธอยังเป็น เกมเมอร์ตัวยงอีกด้วย! ในโลกแห่งความเป็นจริง เธอคือจักรพรรดินีผู้เย็นชาและเด็ดขาด แต่ในโลกเสมือนจริงยามค่ำคืนเธอคือผู้เล่นระดับท็อปในเกม VR แนววางแผนและเอาชีวิตรอดที่โด่งดังที่สุดแห่งยุค
Age of Ascension ในเกมนั้นหน้าต่างสถานะ, การวิเคราะห์ข้อมูล, การแจ้งเตือนภารกิจ, การประเมินความเสี่ยง... ทั้งหมดนี้คือสิ่งที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี มันคือเครื่องมือที่เธอใช้ในการสร้างอาณาจักรเสมือนจริงที่ยิ่งใหญ่ไม่แพ้ Horizon Tech ในชีวิตจริง ระบบที่ปรากฏขึ้นในหัวของเธอตอนนี้... มันช่างละม้ายคล้ายกับ User Interface (UI) ในเกมนั้นจนน่าตกใจ!
สำหรับเธอแล้วระบบวิเคราะห์ความสำเร็จนี้ ไม่ใช่ปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติที่น่าหวาดกลัว แต่มันคือเครื่องมือ ชั้นยอด คือสูตรโกงที่สวรรค์หรืออะไรก็ตามประทานมาให้เพื่อเอาชีวิตรอดในเกมใหม่ที่เรียกว่าชีวิตในยุค 1978 และในเกมนี้... เธอจะไม่มีวันแพ้!
ความคิดทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในชั่วพริบตา ขณะที่งูพิษกำลังจะพุ่งเข้ามา ร่างกายของไป่ซินซินขยับไปตามคำแนะนำของระบบอย่างอัตโนมัติ เธอกระชับเคียวในมือแน่น เหวี่ยงแขนสุดแรงด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อว่าร่างกายที่อ่อนแอนี้จะทำได้! ฉับ! คมเคียวที่ขึ้นสนิมฟาดลงบนหัวของงูพิษอย่างแม่นยำ! ร่างของมันกระตุกเกร็งอย่างรุนแรงครั้งหนึ่ง ก่อนจะแน่นิ่งไปทันที
“แฮ่ก... แฮ่ก...”
ไป่ซินซินหอบหายใจอย่างหนัก เหงื่อเย็นไหลซึมออกมาเต็มแผ่นหลัง ไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เป็นเพราะความตื่นเต้นที่อะดรีนาลีนสูบฉีดไปทั่วร่าง เธอทำได้! เธอเอาชนะความตายได้อีกครั้ง!
เธอมองซากงูที่นอนแน่นิ่งด้วยแววตาซับซ้อน ก่อนที่ระบบจะแจ้งเตือนขึ้นมาอีกครั้ง
[ตรวจพบทรัพยากรเพิ่มเติม: เนื้อและดีงู]
[คุณค่าทางโภชนาการ: สูง (โปรตีน)]
[สรรพคุณทางยา (ดีงู): บำรุงร่างกาย, ฟื้นฟูกำลังวังชา]
[คำแนะนำ: นำกลับไปประกอบอาหารเพื่อฟื้นฟูสภาพร่างกายของผู้ป่วย (ไป่ซาน)]
ดวงตาของเธอเป็นประกายวาบ! นี่มันโบนัสที่ไม่คาดฝัน! เธอไม่ลังเลที่จะจัดการกับซากงูอย่างรวดเร็ว แม้จะไม่เคยทำมาก่อน แต่ในฐานะเกมเมอร์ที่เคยต้องแล่เนื้อสัตว์ประหลาดมานับไม่ถ้วนในเกม มันก็ไม่ใช่เรื่องยากเกินจินตนาการ เธอบรรจงเก็บถุงดีงูเล็กๆ แยกไว้ และนำเนื้อส่วนที่ใช้ได้ใส่ลงในตะกร้าอย่างระมัดระวัง
เมื่อภารกิจสำเร็จลุล่วง เธอก็ไม่รอช้า รีบมุ่งหน้าลงจากภูเขาทันที ขาลงนั้นง่ายกว่าขาขึ้นมาก แต่เธอก็ยังต้องใช้ความระมัดระวังเป็นพิเศษเพื่อไม่ให้เห็ดในตะกร้าช้ำ
ระหว่างทาง ความคิดในหัวของเธอก็แล่นไปไม่หยุด ระบบวิเคราะห์ความสำเร็จ นี้คือไพ่ตายที่สำคัญที่สุดของเธอ แต่มันก็เป็นความลับที่ต้องปกปิดไว้สุดชีวิต เธอต้องแสร้งทำเป็นว่าความสำเร็จทั้งหมดเกิดจากความขยัน ความฉลาด และโชคช่วยเท่านั้น
**** เป็นนางเอกของไรท์ ไม่ต้องกังวลตัวช่วยเพียบ 5555 เรื่องอะไรเราจะไปลำบากเนาะ ***
บทที่ 13 สมบัติแห่งขุนเขา ep 2“ระบบ! ตัดชิ้นเนื้อหมีดำออกมาหนึ่งส่วนทำให้เป็นชินเล็กๆ และโยนออกไปให้ไกลที่สุด! ให้มันไปคนละทิศกับฉัน! โยนกลับไปด้านหลังให้มากที่สุด” เธอสั่งอย่างรวดเร็ว เสียงลมหายใจหอบกระชั้นพรึ่บ!ในเสี้ยววินาทีนั้น ชิ้นเนื้อหมีดำขนาดใหญ่เท่ากำปั้นก็ปรากฏขึ้นในอากาศจากนั้นมันก็กระจายไปทั่วทิศทางที่ และมากสุดเป็นด้านหลังเพื่อดึงความสนใจของเจ้างูเหลือมยักษ์เสียงครูดครืดของงูเหลือมยักษ์ชะงักไปชั่วขณะ มันหยุดการไล่ล่า แล้วส่วนหัวขนาดใหญ่ของมันก็หันไปยังทิศทางที่ชิ้นเนื้อตกลงไป มันพุ่งเข้าหาแต่ละชิ้น และหงุดหงิดเล็กน้อยที่แต่ละชิ้นนั้นช่างเล็กเหลือเกินราวกับเจ้าตัวที่วิ่งอยู่ข้างหน้านั้นขี้เหนียวทำให้เป็นชิ้นเล็กเพื่อที่จะให้มันต้องวนไปเก็บหลายๆ ครั้ง ไป่ซินซินไม่รอช้า เธอใช้จังหวะนี้ วิ่งสุดฝีเท้า กระโดดข้ามลำธารเล็กๆ และกระโดดขึ้นไปเกาะกับเถาวัลย์ขนาดใหญ่เพื่อปีนขึ้นเนินสูงชันอย่างรวดเร็วย้อนกลับไปในเสี้ยววินาทีก่อนหน้านั้น เมื่อไป่ซินซินสั่งระบบให้ตัดชิ้นเนื้อ ระบบได้ทำการวิเคราะห์อย่างรวดเร็วถึงปริมาณที่จำเป็นต่อการเบี่ยงเบนความสนใจของงูโดยให้สูญเสียทรัพยากรน้อยที
บทที่ 12 สมบัติแห่งขุนเขา ep 1 ‘ว้าว! นี่มันสุดยอดไปเลย!’ไป่ซินซินรู้สึกราวกับได้ของเล่นชิ้นใหม่ที่ถูกใจที่สุดในโลก เธอทดลองนำสิ่งของเข้าๆ ออกๆ จากมิติเก็บของในมโนสำนึกอีกสองสามครั้ง ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่นและรวดเร็ว นี่ไม่ใช่แค่คลังเก็บของ แต่มันคือมิติส่วนตัว ที่จะเปลี่ยนกฎเกณฑ์ทุกอย่างในการเอาชีวิตรอดและสร้างความมั่งคั่งในยุคนี้!เธอเหลือบตามองบนเล็กน้อยไปยังยอดเขาเมฆาที่ปกคลุมด้วยหมอกหนาทึบ ดวงตาของเธอเปล่งประกายด้วยความมุ่งมั่นที่แรงกล้ายิ่งกว่าเดิมไป่ซินซินออกเดินหน้าต่อไปอย่างรวดเร็ว ก้าวเท้าแต่ละก้าวอย่างมั่นคงและเด็ดเดี่ยว เธอไม่ต้องกังวลเรื่องสัมภาระหนักอึ้งอีกต่อไป เพราะทุกอย่างถูกจัดเก็บไว้อย่างเรียบร้อยในมิติเก็บของ เธอสามารถหยิบของที่ต้องการออกมาใช้ได้ทุกเมื่อที่นึกถึงอากาศบนยอดเขายิ่งเบาบางและหนาวเย็นขึ้นเรื่อยๆ หมอกหนาทึบปกคลุมไปทั่ว ทำให้ทัศนวิสัยจำกัด แต่ไป่ซินซินไม่ย่อท้อ เธอใช้เสื้อคลุมของพ่อที่หนาและอบอุ่นที่อยู่ในมิติเก็บของออกมาสวมใส่ทันที มันช่วยกันลมหนาวที่กัดกินกระดูกได้อย่างดีในขณะที่เธอกำลังก้าวผ่านพุ่มไม้หนาแน่น ระบบก็ดังขึ้นในหัวของเธอติ๊ง![ตรว
บทที่ 11 ฟังก์ชั่นมิติเก็บของหลังจากเก็บเห็ดหลินจือจักรพรรดิได้อย่างภาคภูมิใจ ไป่ซินซินไม่ได้หยุดพักนานนัก สายตาแน่วแน่มุ่งตรงไปยังยอดเขาเมฆาที่สูงเสียดฟ้า อากาศเริ่มเบาบางลงเรื่อยๆ ความหนาวเย็นกัดกินเข้ามาถึงกระดูกราวกับมีเข็มนับพันเล่มทิ่มแทง เสื้อคลุมของพ่อที่เคยรู้สึกหนาพอเริ่มไม่สามารถต้านทานอุณหภูมิที่ลดต่ำลงได้อีกต่อไป แต่แรงปรารถนาที่จะนำ โสมพันร้อยปี กลับไปให้ครอบครัว คือไฟที่ลุกโชนอยู่ในใจเธอ ไม่ให้เธอยอมแพ้เส้นทางที่นำไปสู่โสมพันร้อยปีนั้นแตกต่างจากที่ผ่านมาโดยสิ้นเชิง มันคือการปีนป่ายหน้าผาหินปูนที่สูงชันเสียดฟ้า ผิวหินเต็มไปด้วยตะไคร่น้ำและมอสที่ลื่นปรื๊ดราวกับทาน้ำมันไว้ และมีหมอกหนาทึบปกคลุมตลอดเวลาจนมองไม่เห็นแม้แต่ปลายเท้าติ๊ง!เสียงระบบดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้ไป่ซินซินรู้สึกหวิวในใจเล็กน้อย เพราะทุกครั้งที่เสียงนี้ดังขึ้น มักจะตามมาด้วยคำเตือนเกี่ยวกับอันตรายเสมอ[พื้นที่เขตอันตรายระดับ A: ตรวจพบสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่สองชนิดกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด] [หลบหนีทันที! อัตราการรอดชีวิตในบริเวณ: 5%] [ตำแหน่งสิ่งมีชีวิต: ด้านหน้า 50 เมตร]ไป่ซินซินตาเบิกกว้าง ความวิตกกังวล
บทที่ 10 ความเสี่ยง 70%ที่ต้องแบกรับเอง...เส้นทางสู่ยอดเขาเมฆาไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ มันเต็มไปด้วยหินผาขรุขระ ทางลาดชันที่ต้องปีนป่าย และป่าทึบที่แสงอาทิตย์ยังส่องไม่ถึง บางช่วงเธอต้องใช้มือช่วยยึดเกาะก้อนหินเพื่อปีนขึ้นไป บางช่วงต้องใช้มีดถางทางที่เต็มไปด้วยพุ่มไม้หนาทึบ แต่ไป่ซินซินไม่ย่อท้อ เธอเดินหน้าต่อไปอย่างมุ่งมั่น ความคิดถึงบ้านใหม่ที่อบอุ่นสำหรับน้องๆ คือแรงผลักดันที่สำคัญที่สุดของเธอ'โสมพันปี... เห็ดหลินจือจักรพรรดิ... พี่มาแล้ว!!!!!'เธอพึมพำกับตัวเอง สายลมหนาวพัดโชยมาปะทะใบหน้า บรรยากาศเงียบสงัด มีเพียงเสียงฝีเท้าของเธอที่ย่ำไปบนใบไม้แห้งกรอบแกรบราวกับเสียงกลองศึกที่ปลุกเร้าจิตวิญญาณนักสู้ในตัวเธอให้ตื่นขึ้นเต็มที่ดวงอาทิตย์เริ่มทอแสงอ่อนๆ เหนือทิวเขา เปลี่ยนผืนฟ้าสีดำสนิทให้กลายเป็นสีครามอมชมพู ภาพเบื้องหน้าคือหมอกหนาทึบที่ลอยอ้อยอิ่งปกคลุมยอดเขา ราวกับม่านลึกลับที่ซ่อนเร้นความลับและอันตรายเอาไว้ ไป่ซินซินรู้ดีว่า ยิ่งสูงขึ้นไปมากเท่าไหร่ อากาศก็จะยิ่งบางเบาและหนาวเย็นมากขึ้นเท่านั้น เธอต้องใช้เสื้อคลุมของพ่อที่หนาและอบอุ่นเป็นเกราะกำบังจากความหนาวเหน็บที่เริ่มกัดกิ
บทที่ 9 ออกเดินทางแน่นอนว่าหลังจากที่ไป่ซินซินมุ่งหน้าไปบริเวณที่ระบบวิเคราะห์ความสำเร็จบอกไม่นาน เธอก็กลับลงมาจากเขา ตัวตะกร้าที่สะพายมาเต็มแน่นไปด้วยเห็ดหอมดอกใหญ่สีน้ำตาลเข้ม และยังมีเห็ดโคนสีขาวนวลที่ผุดขึ้นมาเป็นกลุ่มๆ ราวกับว่าพวกมันรอการค้นพบจากเธออย่างไรอย่างนั้น นอกจากเห็ดเหล่านั้นแล้ว เธอยังได้ผักป่ากลับมาอีกหอบใหญ่ แน่นอนว่าเพราะมีระบบชี้นำทำให้เธอรู้ว่าผักชนิดไหนที่สามารถกินได้ ชนิดไหนที่กินไม่ได้ ดังนั้นครั้งนี้การขึ้นภูเขาของเธอก็ประสบความสำเร็จอีกครั้งเมื่อไป่ซินซินเดินกลับมาถึงกระท่อม ไป่เหมยที่นั่งเฝ้าอยู่หน้าบ้านก็รีบวิ่งเข้ามาหาทันที ดวงตาเล็กๆ เบิกกว้างเมื่อเห็นของที่พี่สาวหอบหิ้วมา“พี่ใหญ่! กลับมาแล้ว! แล้วนี่อะไรคะ เต็มตะกร้าเลย!”ไป่เหมยร้องด้วยความตื่นเต้น มือเล็กๆ ชี้ไปที่ตะกร้าเห็ดไป่ซานที่ออกมาดูด้วย ก็เบิกตาโตไม่แพ้กัน“โห! เห็ดเยอะแยะเลยครับพี่ใหญ่! แล้วนี่ผักอะไรครับ ไม่เคยเห็นเลย!”ไป่ซินซินยิ้มกว้าง “พี่กลับมาแล้วจ้ะ! นี่ไง เห็ดหอมกับเห็ดโคน แล้วก็ผักป่าที่เราจะเอาไว้กินกันนะ”เธอลูบหัวน้องๆ อย่างอ่อนโยน“พวกเราจะได้มีของอร่อยๆ กินกันตลอดฤดูหนาวเลย!
บทที่ 8 เตรียมการก่อนออกเดินทาง หลังจากที่ได้ทราบว่าระบบวิเคราะห์ความสำเร็จที่อยู่ในหัวของเธอสามารถที่จะอัปเกรดได้ ทำให้ไป่ซินซินมีกำลังใจมากขึ้นเป็นทวีคูณ อย่างน้อยหากว่าอัปเกรดแล้ว เธอก็น่าจะหาข้าวปลาอาหารและข้าวของต่างๆ ได้ง่ายขึ้นกว่าเดิมมาก ความคิดนี้ทำให้ใบหน้าของเธอเปื้อนรอยยิ้มอย่างมีความหวัง เธอลงมือเตรียมการต่อทันทีด้วยความกระตือรือร้นเพราะการจุขึ้นภูเขาเธอยังต้องหาเสื้อผ้าที่หนาพอจะกันลมหนาวบนภูเขาสูงด้วย แม้จะเป็นฤดูใบไม้ผลิ แต่ยอดเขาสูงย่อมมีอากาศที่แตกต่างออกไป อุณหภูมิที่ลดต่ำลงอาจเป็นอันตรายถึงชีวิตได้หากเตรียมตัวไม่พร้อม เธอนึกถึงเสื้อคลุมเก่าๆ ของพ่อที่เก็บอยู่ในหีบไม้ใบเล็ก มันเป็นเสื้อที่ทำจากผ้าฝ้ายเนื้อหนา แม้จะเก่าและมีรอยปะบ้าง แต่น่าจะพอช่วยกันลมหนาวได้ เธอลองสวมดู เสื้อตัวใหญ่โคร่งจนเกือบคลุมไปทั้งร่างผอมบางของเธอ แต่ก็ให้ความรู้สึกอบอุ่นได้ดีไป่ซินซินใช้เข็มและด้ายที่หาเจอ เย็บซ่อมแซมเสื้อคลุมตัวนั้นอย่างพิถีพิถัน รอยขาดต่างๆ ถูกเย็บปะอย่างบรรจง พลางคิดถึงอันตรายที่รออยู่บนยอดเขา 'สัตว์ป่าดุร้ายปกป้องงั้นหรือ? ไม่ว่าจะตัวอะไร ฉันก็ต้องผ่านมันไปให้ได้!' ดว