บทที่ 5 ไม่ได้มาขอแต่มาขาย

บทที่ 5 ไม่ได้มาขอแต่มาขาย

เมื่อมาถึงชายป่าทางเข้าหมู่บ้าน เธอก็หยุดชะงัก เธอแบ่งเห็ดส่วนหนึ่งที่ดูดีที่สุดออกมาเก็บไว้ในตะกร้า ส่วนที่เหลือซ่อนไว้ในพุ่มไม้หนาทึบที่เธอจะจำตำแหน่งได้ และนำเนื้อซ่อนไว้ก้นตะกร้าโดยมีเห็ดปิดทับไว้อีกที การเดินเข้าหมู่บ้านพร้อมกับของป่าราคาแพงเต็มตะกร้าในสภาพที่ทุกคนรู้ว่าครอบครัวเธอกำลังจะอดตายนั้น ไม่ต่างอะไรกับการป่าวประกาศเรียกโจรให้มาปล้น

เธอเดินตรงไปยังบ้านหลังใหญ่ที่สุดท้ายหมู่บ้าน ซึ่งเป็นบ้านของหมอเฒ่าหลี่หมอสมุนไพรเพียงคนเดียวในหมู่บ้านต้าซาน เขาเป็นชายชราผมขาวโพลนที่ขึ้นชื่อเรื่องความเถรตรงและมีฝีมือ แต่ก็ขึ้นชื่อเรื่องความเข้มงวดเช่นกัน

เมื่อไปถึงหน้าบ้าน เธอก็สูดหายใจเข้าลึกๆ เตรียมพร้อมสำหรับการเจรจาธุรกิจครั้งแรกในชีวิตใหม่

"ท่านหมอหลี่อยู่ไหมคะ?"

เธอร้องเรียกด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ

ประตูไม้เปิดออกอย่างเชื่องช้า หมอเฒ่าหลี่ในชุดผ้าฝ้ายสีเทาเดินออกมา มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาประเมิน

"เด็กบ้านไป่รึ! มีเรื่องอะไร? ฉันไม่มียาให้เธอฟรีๆ อีกหรอกนะ…มาบ่อยเหลือเกิน"

เขาเอ่ยขึ้นมาก่อนและบ่นตามเล็กน้อย เพราะว่าแทบทุกครั้งที่เด็กๆ บ้านนี้มาหาเขานั้นเป็นต้องมาขอยา น้อยครั้งมากที่จะมีเงินซื้อ เขาจึงเลือกที่จะเอ่ยดักเอาไว้ก่อน ...ก็นะถึงแม้ว่าจะเมตาสงสารแต่เขาก็มีขอบเขตของเขาเช่นกัน...เมื่อมาบ่อยเข้าเขาก็ไม่อาจจะรับได้แล้ว

"ฉันทราบค่ะท่านหมอ" ไป่ซินซินไม่แสดงอาการน้อยใจ เธอย่อตัวลงแล้วเปิดตะกร้าให้เขาดู

“ฉันไม่ได้มาขอ แต่ฉันมาขายค่ะ"

กลิ่นหอมของเห็ดภูเขาลอยออกมาแตะจมูกของหมอเฒ่าหลี่ ดวงตาที่เคยเรียบเฉยของเขาพลันเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย...เขาก้มลงหยิบเห็ดดอกหนึ่งขึ้นมาพิจารณาอย่างละเอียดพลิกดูใต้ดอกดมกลิ่นสัมผัสความแน่นของเนื้อเห็ดด้วยนิ้วที่เหี่ยวย่นแต่ยังคงมั่นคง ความพอใจฉายขึ้นบนใบหน้าอย่างห้ามไม่อยู่ ก่อนที่เขาจะพยายามเก็บมันลงไปเดี๋ยวเจ้าเด็กนี้เห็นเข้า…ไป่ซินซินเห็นท่าทางนั้นแน่นอน แต่เธอเลือกที่จะเก็บสายตาลงและทำท่าทางให้ดูไม่รู้เรื่องต่อไป..

"เห็ดหอมภูเขาฤดูใบไม้ผลิ... แถมยังเป็นของชั้นเลิศ"

หมอเฒ่าหลี่พึมพำกับตัวเอง แต่ก็ดังพอที่ไป่ซินซินจะได้ยินชัดเจน

"นังหนูไป๋ ไปเก็บมาจากไหนกัน? ฉันไม่เห็นมีใครในหมู่บ้านหาของดีขนาดนี้ได้มานานแล้ว"

"โชคดีนิดหน่อยค่ะหมอหลี่" ไป่ซินซินตอบด้วยรอยยิ้มที่ดูใสซื่อ แต่แววตากลับฉายแววฉลาดเฉลียว

"พอดีเดินหลงเข้าไปในป่าลึก เลยบังเอิญเจอเข้า"

เธอรู้ดีว่าต้องสร้างเรื่องราวที่สมเหตุสมผล การบอกว่ามีระบบบอกตำแหน่งให้คงไม่ใช่ความคิดที่ดีนักหากเขาไม่ว่าเธอบ้าก็คงจะเรียกทหารแดงมาจับเธอในฐานะแม่มดหมอผีอย่างแน่นอน…หมอเฒ่าหลี่เหลือบมองเธออีกครั้ง สายตาของเขาดูเหมือนจะมองทะลุเข้าไปถึงความคิดของเด็กสาวตรงหน้า

"โชคดีอย่างนั้นรึ... แล้วเธอต้องการขายเท่าไหร่?"

นี่คือช่วงเวลาสำคัญ! การต่อรองราคาครั้งแรก! จิตวิญญาณของไป่หลิงตื่นตัวเต็มที่ เธอประมวลผลข้อมูลในหัวอย่างรวดเร็ว ราคาที่ระบบประเมินคือ 1-1.5 หยวนต่อจิน แต่เธอจะเปิดราคาที่เท่าไหร่ดี? เปิดสูงไปอาจจะถูกมองว่าโลภและทำให้การเจรจาล่ม เปิดต่ำไปก็จะเสียเปรียบ ในฐานนะนักธุรกิจฝีมือฉกาจฟาดฟันมาเยอะนั้นทราบดีว่าผู้ใดเอ่ยถึงราคาก่อนผู้นั้นแพ้…ดังนั้นผู้ที่เปิดราคาจะเป็นเธอไม่ได้…

"หมอหลี่เป็นผู้เชี่ยวชาญ คุณย่อมรู้คุณค่าของมันดี"

เธอเริ่มต้นด้วยการโยนความรับผิดชอบกลับไปให้อีกฝ่าย เป็นเทคนิคการเจรจาขั้นพื้นฐาน

"ฉันเป็นแค่เด็กบ้านนอก ที่บ้านไม่มีผู้ใหญ่ ไม่ค่อยรู้เรื่องราคาตลาดเท่าไหร่ แต่ตอนนี้น้องชายของฉันป่วยหนัก ต้องการเงินไปซื้อยา...คุณหมอหลี่ให้ราคาเท่าไหร่ ฉันก็พร้อมจะรับไว้ค่ะ"

คำพูดของเธอดูเหมือนจะอ่อนน้อมและน่าสงสาร แต่ความจริงแล้วมันคือการกดดันทางอ้อมที่แยบยล เธอแสดงความต้องการที่ชัดเจน เงินที่จะนำไปซื้อยาให้น้อง สร้างความเห็นใจ และในขณะเดียวกันก็ยกย่องอีกฝ่ายให้เป็นผู้ตัดสิน ซึ่งทำให้คนส่วนใหญ่รู้สึกดีและมักจะให้ราคาที่ยุติธรรม หมอเฒ่าหลี่หรี่ตามองเธอ แววตาฉายแววพึงพอใจอยู่ลางๆ

"เจ้าเด็กนี่... ฉลาดกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะ" เขาวางเห็ดลงในตะกร้า

"เห็ดพวกนี้คุณภาพดีจริง แต่ช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ค่อยดีนัก ของป่าก็ขายยาก... ฉันให้เธอ 8 เหมาต่อจิน* ก็แล้วกัน ถือว่าราคาสูงที่สุดแล้ว" (หมายเหตุ: 1 หยวน = 10 เหมา, 1 เหมา = 10 เฟิน)

8 เหมา! ต่ำกว่าราคาประเมินของระบบไปพอสมควร!

ไป่ซินซินนิ่งไปครู่หนึ่ง ไม่ได้แสดงอาการผิดหวังหรือรีบร้อนตอบตกลง เธอกำลังคำนวณอยู่ในใจ

"หมอหลี่คะ ฉันได้ยินมาว่าเห็ดพันธุ์นี้ถ้าเอาไปขายในตลาดอำเภอ อาจจะได้ราคาถึง 1-1.5หยวนเลยนะคะ"

เธอพูดขึ้นมาลอยๆ ราวกับเป็นการเปรยมากกว่าการต่อรอง และรู้ว่าราคากลางอยู่ที่เท่าไหร่ ไม่ได้ไม่มีความรู้อย่างสิ้นเชิง

"ตลาดอำเภอ?" หมอเฒ่าหลี่แค่นเสียง

"กว่าเธอจะเดินทางไปถึง เห็ดก็ช้ำหมดแล้วค่ารถอีกไหนจะความเสี่ยงต่างๆ นานา สุดท้ายอาจจะไม่ได้อะไรเลย เสียเวลาเปล่าขายให้ฉันที่นี่ปลอดภัย ได้เงินทันทีไม่ดีกว่ารึ?" เมื่อเจ้าเด็กนี้ดูเหมือนจะมีราคาจริงอยู่ในใจ หมอหลี่ก็แอบหวันเล็กน้อยว่าเธอจะไม่ยอมขายให้เขา จึงได้พยายามหาเหตุผลมาหักล้างราคาของเจ้าเด็กนี้เสียหน่อย

"นั่นก็จริงค่ะ..." ไป่ซินซินยอมรับอย่างว่าง่าย แต่แล้วเธอก็เสริมขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้น

"แต่ถ้าหมอหลี่รับซื้อไว้ที่ราคา 1 หยวนต่อจิน... ต่อไปถ้าฉันหาของป่าดีๆ แบบนี้ได้อีก ฉันจะเอามาขายให้ท่านหมอเป็นคนแรกเลยค่ะ ถือว่าเป็นการสร้างความสัมพันธ์ทางธุรกิจระยะยาว"

คำว่า ความสัมพันธ์ทางธุรกิจระยะยาว ทำให้หมอเฒ่าหลี่ชะงักไปอีกครั้ง เขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของไป่ซินซิน และสิ่งที่เขาเห็นไม่ใช่แววตาของเด็กสาวชาวบ้านธรรมดา แต่มันคือแววตาของคนที่มองการณ์ไกล... แววตาของนักค้า! และเจ้าคำว่าธุรกิจระยะยาวนี้เจ้าเด็กนี้เอามาจากไหนกัน… หมอเฒ่าหลี่ครุ่นคิดในใจ เขาสังเกตเห็นมานานแล้วว่าไป่ซินซินดูเปลี่ยนไป ไม่ใช่เด็กสาวขี้อายและหวาดกลัวเหมือนเมื่อก่อน แต่กลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและสติปัญญาเกินวัย ท่าทางที่เด็ดเดี่ยว การใช้คำพูดที่ฉลาดเฉลียว รวมถึงการกระทำที่พลิกสถานการณ์จากวิกฤตให้กลายเป็นโอกาส ทั้งหมดนี้ทำให้หมอเฒ่าหลี่อดไม่ได้ที่จะแปลกใจ แต่เขาก็คิดเข้าข้างตัวเองว่าคงเป็นเพราะเด็กคนนี้ต้องแบกรับภาระอันหนักอึ้งในการดูแลน้องชายและน้องสาว ความยากลำบากบีบเค้นให้ไป่ซินซินต้องเติบโตอย่างก้าวกระโดดและเข้มแข็งขึ้นเพื่อเอาชีวิตรอดและปกป้องครอบครัวเล็กๆ ของเธอ เด็กคนนี้ไม่ได้มองแค่การขายของครั้งเดียวจบ แต่กำลังมองถึงอนาคต! หมอเฒ่าหลี่นิ่งเงียบไปอึดใจใหญ่ ในหัวของเขากำลังชั่งน้ำหนักอย่างหนัก เห็ดคุณภาพดีขนาดนี้ไม่ใช่ของที่จะหาได้ง่ายๆ หากเด็กคนนี้หามาได้อีกจริง การผูกขาดการรับซื้อไว้ก็ย่อมเป็นผลดีกับเขาในระยะยาว 

"ก็ได้!"

ในที่สุดเขาก็ตบโต๊ะดังปัง

"1 หยวนต่อจิน! แต่เธอต้องรักษาสัญญา ถ้ามีของดีอีก ต้องมาหาฉันก่อน!"

รอยยิ้มแห่งชัยชนะปรากฏขึ้นบนใบหน้าของไป่ซินซิน

"แน่นอนค่ะท่านหมอ!"

****การต่อรองครั้งแรกสำเร็จแล้ว…ซินซินสู้ๆ ****