All Chapters of (จบแล้ว )รวยแน่ 100% !!ไป่หลิงย้อนอดีตไปเป็นเศรษฐีในปี 80’s: Chapter 1 - Chapter 10

บทที่ 2 นี่สินะ... ความตาย....หรือไม่ใช่!!!เธอเดินโซซัดโซเซไปตามท้องถนนอย่างไร้จุดหมาย เสียงแตรรถ เสียงผู้คนจอแจ ทุกอย่างดูห่างไกลราวกับอยู่คนละโลก ในหัวมีแต่ความว่างเปล่า...น้ำตาผสมกับน้ำฝนไหลอาบแก้ม เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังเดินไปที่ไหน เท้าทั้งสองก้าวไปข้างหน้าอย่างอัตโนมัติ จิตใจที่เคยเฉียบคมดุจเพชร บัดนี้แตกร้าวเป็นเสี่ยงๆ ความเหนื่อยล้าที่สะสมมาทั้งชีวิตโถมเข้าใส่ราวกับคลื่นยักษ์เธอสูญเสียทุกอย่าง... บริษัทที่เปรียบดังลูกในไส้ เพื่อนที่เปรียบดังแขนขา และคนรักที่เปรียบดังหัวใจ... แม้จะลากเฉินเฟิงลงนรกไปด้วยได้สำเร็จ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ความเจ็บปวดในอกทุเลาลงเลยแม้แต่น้อย มันเป็นเพียงการแก้แค้นที่ทิ้งไว้แต่ความว่างเปล่าทันใดนั้น ภาพหนึ่งก็สะท้อนเข้ามาในม่านตาที่พร่าเลือนของเธอกลางสี่แยกที่การจราจรพลุกพล่าน ร่างเล็กๆ ของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ชุดกระโปรงเก่าๆ ขาดวิ่น เนื้อตัวมอมแมม ผมเผ้ายุ่งเหยิงพันกันเป็นก้อน ในมือเล็กๆ นั้นกอดตุ๊กตาหมีที่เก่าจนแทบไม่เหลือสภาพเดิมไว้แน่น เด็กคนนั้นคงจะพลัดหลงกับผู้ปกครองและกำลังหวาดกลัวจนขยับตัวไม่ได้ปรี๊นนนนนนน!เสียงแตรลมแหลมยา

บทที่ 4 ระบบวิเคาระห์ความสำเร็จเมื่อก้าวเท้าออกจากกระท่อม แสงแดดอันอบอุ่นของฤดูใบไม้ผลิก็สาดส่องลงมากระทบร่างกายที่อ่อนแอของเธอ ไป่ซินซินสูดหายใจเข้าลึกๆ รับอากาศบริสุทธิ์ที่ปราศจากมลพิษของยุคสมัยนี้เข้าไปเต็มปอด แม้ร่างกายจะยังคงปวดเมื่อยและอ่อนแรง แต่จิตใจของเธอกลับฮึกเหิมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นี่คือการเดิมพันครั้งแรกในชีวิตใหม่ของเธอ! เธอเดินตรงไปยังภูเขาหลังหมู่บ้านตามแผนที่ในหัว ระบบยังคงแสดงเส้นทางที่ปลอดภัยที่สุดให้เธอเห็น หลีกเลี่ยงพุ่มไม้มีหนามและบริเวณที่ดินอ่อนยวบ แต่ถึงกระนั้น การเดินขึ้นเขาก็ยังเป็นเรื่องที่ท้าทายสำหรับร่างกายนี้อย่างยิ่ง ทุกย่างก้าวต้องใช้เรี่ยวแรงมหาศาล กล้ามเนื้อทุกมัดกรีดร้องประท้วง ลมหายใจหอบกระชั้นจนเจ็บหน้าอก แต่ภาพของไป่ซานที่นอนซมรอความตาย และตัวเลข "12%" นั้นก็คอยกระตุ้นให้เธอก้าวต่อไป "แค่นี้... ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก!" เธอพึมพำกับตัวเอง "เทียบกับสงครามในห้องประชุมผู้ถือหุ้น... การปีนเขาแค่นี้มันเรื่องเด็กๆ!" หลังจากเดินฝ่าฟันมาเกือบครึ่งชั่วโมง ในที่สุดเธอก็มาถึงบริเวณที่ระบบแจ้งเตือน มันเป็นลานเล็กๆ ใต้ร่มเงาของต้นโอ๊กโบราณขนาดมหึมาที่แผ

บทที่ 6 พี่ใหญ่กลับมาแล้ว!หมอเฒ่าหลี่นำเห็ดทั้งหมดไปชั่งน้ำหนัก ได้น้ำหนักรวมสองจินครึ่งพอดิบพอดี เขาเดินกลับเข้าไปในบ้านครู่หนึ่งก่อนจะออกมาพร้อมกับเงินจำนวน 2 หยวน 5 เหมา และห่อยาเล็กๆ สองสามห่อ"นี่เงินของเธอ 2 หยวน 5 เหมา ส่วนนี่คือยาลดไข้กับยาแก้อักเสบ ฉันแถมให้ ถือเป็นการเปิดการค้าที่ดีต่อกัน เอากลับไปต้มให้น้องเธอกินซะ""ขอบคุณค่ะท่านหมอ! ขอบคุณจริงๆ ค่ะ!" ไป่ซินซินโค้งคำนับอย่างจริงใจ เธอไม่ได้ดีใจแค่เรื่องยาที่ได้มาฟรี แต่ดีใจที่สามารถสร้างความสัมพันธ์อันดีกับผู้ทรงอิทธิพลคนหนึ่งในหมู่บ้านได้สำเร็จ ท่านหมอหลี่ที่ดูเหมือนจะเคี้ยวและเข้มงวดแต่ในใจก็ยังสงสารสามพี่น้องอยู่เหมือนกันเธอกำเงินที่เพิ่งได้มาไว้ในมือแน่น มันเป็นธนบัตรเก่าๆ แต่สำหรับเธอในตอนนี้ มันคือเงินทุนก้อนแรก คือเส้นเลือดที่หล่อเลี้ยงความหวังของครอบครัวเล็กๆ ของเธอ หลังจากร่ำลาหมอเฒ่าหลี่ เธอก็รีบตรงกลับกระท่อมทันที แต่ระหว่างทาง เธอแวะที่บ้านของป้าจวง หญิงม่ายใจดีที่อาศัยอยู่คนเดียวและมีฐานะพอมีพอกินที่สุดคนหนึ่งในละแวกนั้น เธอใช้เงิน 20 เหมา ซื้อข้าวสารมาหนึ่งชั่ง และไข่ไก่สดๆ ห้าฟอง เครื่องปรุงซีอิ๊วกับเกลือ

บทที่ 8 เตรียมการก่อนออกเดินทาง หลังจากที่ได้ทราบว่าระบบวิเคราะห์ความสำเร็จที่อยู่ในหัวของเธอสามารถที่จะอัปเกรดได้ ทำให้ไป่ซินซินมีกำลังใจมากขึ้นเป็นทวีคูณ อย่างน้อยหากว่าอัปเกรดแล้ว เธอก็น่าจะหาข้าวปลาอาหารและข้าวของต่างๆ ได้ง่ายขึ้นกว่าเดิมมาก ความคิดนี้ทำให้ใบหน้าของเธอเปื้อนรอยยิ้มอย่างมีความหวัง เธอลงมือเตรียมการต่อทันทีด้วยความกระตือรือร้นเพราะการจุขึ้นภูเขาเธอยังต้องหาเสื้อผ้าที่หนาพอจะกันลมหนาวบนภูเขาสูงด้วย แม้จะเป็นฤดูใบไม้ผลิ แต่ยอดเขาสูงย่อมมีอากาศที่แตกต่างออกไป อุณหภูมิที่ลดต่ำลงอาจเป็นอันตรายถึงชีวิตได้หากเตรียมตัวไม่พร้อม เธอนึกถึงเสื้อคลุมเก่าๆ ของพ่อที่เก็บอยู่ในหีบไม้ใบเล็ก มันเป็นเสื้อที่ทำจากผ้าฝ้ายเนื้อหนา แม้จะเก่าและมีรอยปะบ้าง แต่น่าจะพอช่วยกันลมหนาวได้ เธอลองสวมดู เสื้อตัวใหญ่โคร่งจนเกือบคลุมไปทั้งร่างผอมบางของเธอ แต่ก็ให้ความรู้สึกอบอุ่นได้ดีไป่ซินซินใช้เข็มและด้ายที่หาเจอ เย็บซ่อมแซมเสื้อคลุมตัวนั้นอย่างพิถีพิถัน รอยขาดต่างๆ ถูกเย็บปะอย่างบรรจง พลางคิดถึงอันตรายที่รออยู่บนยอดเขา 'สัตว์ป่าดุร้ายปกป้องงั้นหรือ? ไม่ว่าจะตัวอะไร ฉันก็ต้องผ่านมันไปให้ได้!' ดว

บทที่ 10 ความเสี่ยง 70%ที่ต้องแบกรับเอง...เส้นทางสู่ยอดเขาเมฆาไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ มันเต็มไปด้วยหินผาขรุขระ ทางลาดชันที่ต้องปีนป่าย และป่าทึบที่แสงอาทิตย์ยังส่องไม่ถึง บางช่วงเธอต้องใช้มือช่วยยึดเกาะก้อนหินเพื่อปีนขึ้นไป บางช่วงต้องใช้มีดถางทางที่เต็มไปด้วยพุ่มไม้หนาทึบ แต่ไป่ซินซินไม่ย่อท้อ เธอเดินหน้าต่อไปอย่างมุ่งมั่น ความคิดถึงบ้านใหม่ที่อบอุ่นสำหรับน้องๆ คือแรงผลักดันที่สำคัญที่สุดของเธอ'โสมพันปี... เห็ดหลินจือจักรพรรดิ... พี่มาแล้ว!!!!!'เธอพึมพำกับตัวเอง สายลมหนาวพัดโชยมาปะทะใบหน้า บรรยากาศเงียบสงัด มีเพียงเสียงฝีเท้าของเธอที่ย่ำไปบนใบไม้แห้งกรอบแกรบราวกับเสียงกลองศึกที่ปลุกเร้าจิตวิญญาณนักสู้ในตัวเธอให้ตื่นขึ้นเต็มที่ดวงอาทิตย์เริ่มทอแสงอ่อนๆ เหนือทิวเขา เปลี่ยนผืนฟ้าสีดำสนิทให้กลายเป็นสีครามอมชมพู ภาพเบื้องหน้าคือหมอกหนาทึบที่ลอยอ้อยอิ่งปกคลุมยอดเขา ราวกับม่านลึกลับที่ซ่อนเร้นความลับและอันตรายเอาไว้ ไป่ซินซินรู้ดีว่า ยิ่งสูงขึ้นไปมากเท่าไหร่ อากาศก็จะยิ่งบางเบาและหนาวเย็นมากขึ้นเท่านั้น เธอต้องใช้เสื้อคลุมของพ่อที่หนาและอบอุ่นเป็นเกราะกำบังจากความหนาวเหน็บที่เริ่มกัดกิ