บทที่ 11

ในขณะเดียวกัน ประตูคฤหาสน์ก็เปิดออกโดยมีสวีอู่ยืนอยู่ตรงประตูด้วยสีหน้าหม่นคล้ำ ดวงตากลัดเลือดและมีแววอาฆาตแค้น! แต่กลับให้ความรู้สึกซูบซีดอิดโรยมากกว่า...

สี่ราชันย์สวรรค์ยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว เมื่อเห็นพี่ใหญ่ของพวกเขาเป็นเช่นนี้ ก็ทำให้โทสะในใจของทั้งสี่คนเริ่มที่จะค่อย ๆ ปะทุขึ้นมา...

ขวางเสออดไม่ได้ที่จะถามว่า "นายท่านอู่! ไอ้หมอนั่นมันมาจากที่ไหนกัน!"

สวีอู่ยังคงมีสีหน้าหม่นคล้ำและน้ำเสียงแหบแห้งอยู่บ้าง "อย่าห่วงไปเลย พวกเรามากันครบแล้วใช่ไหม? เข้ามาสิ ฉันอยากให้พวกนายรู้อะไรบางอย่าง!"

หลังจากสวีอู่พูดจบก็หันหลังเดินกลับไป สี่ราชันย์สวรรค์พร้อมบรรดาพี่น้องของพวกเขาจึงเดินตามเข้าไปในบ้านด้วย

มีบรรยากาศชวนให้อึดอัดจนถึงขีดสุดในคฤหาสน์ขนาดใหญ่!

ทุกคนต่างรู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย พวกเขาติดตามสวีอู่มาหลายปี ยังมีเหตุการณ์อะไรที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อนบ้างล่ะ? แต่ก็ไม่เคยเห็นสวีอู่เป็นแบบนี้มาก่อน!

เขาโกรธจัด!

เมื่อสวีอู่มาถึงห้องโถงแล้ว เขาก็หันกลับมานั่งเก้าอี้พลางค่อย ๆ หลับตาลงแล้วสูดหายใจลึก ๆ จากนั้นก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "เฮยหลาง พาตัวมันมาทีสิ"

"รับทราบ"

เฮยหลางผงกศีรษะแล้วเดินเข้าห้องที่อยู่ข้างใน ไม่นานก็เข็นเตียงโรงพยาบาลออกมา

คนที่กำลังนอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาลคือต้าหู่ที่ยังคงมีลมหายใจเฮือกสุดท้ายหลงเหลืออยู่!

ทันทีที่ทุกคนเห็นต้าหู่ ม่านตาของพวกเขาก็หดวูบทันที! พวกเขามีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นตกใจและโกรธแค้น!

ต้าหู่ไม่ควรถูกเรียกว่ามนุษย์อีกต่อไป!

กระดูกทุกท่อนในร่างของเขาหักหมดแล้ว เขาเป็นแค่เนื้อบดชิ้นหนึ่งเท่านั้น!

ไม่มีใครนึกออกเลยว่าทั้ง ๆ ที่เขาเป็นแบบนี้ แต่ยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไรกัน?

ต้าหู่กำลังนอนอยู่ตรงนั้นโดยมีสายและหน้ากากออกซิเจนเสียบเข้าไปในร่างกาย มีเพียงแค่เสียงเครื่องมือดังขึ้นถี่ ๆ เท่านั้นที่พิสูจน์ให้เห็นว่าเขายังมีชีวิตอยู่...

สวีอู่ตาแดงราวกับโลหิตและหางตาสั่นระริก...

เขาค่อย ๆ เอ่ยขึ้นมาว่า "พี่น้องทั้งหลาย ฉันสวีอู่ท่องไปทั่วมณฑลทั้งสามมาหลายสิบปี คนที่เชื่อฟังย่อมรุ่งเรืองและคนที่ต่อต้านย่อมพินาศวอดวาย! ในโลกใต้ดินของมณฑลทั้งสามนี้ ฉันเป็นผู้ดำรงอยู่ ณ จุดสูงสุด!"

"ไม่มีใครกล้าขัดเจตนารมณ์ของฉันและไม่มีใครต้านทานโทสะของฉันได้!"

ทันทีที่เขาพูดจบ ทุกคนก็คุกเข่าลงข้างหนึ่ง "นายท่านอู่มีชีวิตอยู่ยั่งยืนนาน!"

"นายท่านอู่ดำรงอยู่ชั่วนิรันดร์!"

สวีอู่ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ประดุจดั่งเทพเจ้าที่ผู้คนนับพันต่างสักการะบูชา!

เขาชี้ไปทางต้าหู่ที่อยู่ข้าง ๆ ตนเองด้วยสีหน้าเย็นชา "ตอนนี้น้องชายของฉันถูกหลี่ชิงเฟิงถลกหนังเลาะกระดูก! มีชีวิตอยู่มิสู้ตาย!"

"นี่มันเป็นการท้าทาย!"

"เป็นการท้าทายฉัน!"

"นี่คือสาส์นท้ารบต่อขุมกำลังใต้ดินแห่งมณฑลทั้งสาม!"

"พี่น้องทั้งหลาย มองดูต้าหู่แล้วบอกฉันที! พวกนายควรจะทำยังไงดี!"

ตอนนี้สวีอู่ได้จุดประกายความรุนแรงขึ้นในใจของทุกคนเรียบร้อยแล้ว! ทุกคนลุกขึ้นทันทีพลางหยิบอาวุธที่เหน็บเอาไว้ตรงเอวออกมาโดยไม่ลังเล จากนั้นก็ชูขึ้นฟ้าแล้วแผดเสียงคำรามลั่น!

"ตาต่อตาฟันต่อฟัน!"

"ตาต่อตาฟันต่อฟัน!"

"ตาต่อตาฟันต่อฟัน!"

ผู้คนรู้สึกกระตือรือร้นและร้องตะโกนเสียงดัง!

"เอาล่ะ!" สวีอู่โบกมือ "ตามที่ฉันได้คาดการณ์เอาไว้! วันนี้ฉันจะทำให้หลี่ชิงเฟิงรู้ว่าความโกรธหน้าตามันเป็นยังไง! ฉันอยากให้มันรู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นจอมราชันย์! มันทนราชันย์พิโรธไม่ไหวหรอก!”

"นายท่านอู่! คุณไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ไอ้สารเลวคนนี้มันอยู่ที่ไหนล่ะ? ไปหามันเดี๋ยวนี้เลย!"

"ใช่แล้ว นายท่านอู่ รีบบอกผมมาเร็ว ๆ เถอะ! พี่น้องทั้งหลายทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว!!"

สวีอู่โบกมือพลางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "มันเป็นใครกันพวกเราถึงต้องไปตามหา? อย่าห่วงไปเลย ฉันมีสิ่งสำคัญที่สุดของมันอยู่ ฉันอยากจะให้มันเป็นฝ่ายเข้ามารนหาที่ตายเอง!"

หลังจากสวีอู่พูดจบก็ส่งสายตาให้แก่เฮยหลาง ตัวเฮยหลางเข้าใจดีแล้วเดินไปยังห้องที่อยู่ข้างใน ตอนที่เขาออกมาได้หิ้วเด็กหญิงตัวน้อยเอาไว้ในมือ เป็นโต้วโต่วนั่นเอง!

โต้วโต่วมองพวกเขาด้วยสีหน้าหวาดกลัว คนพวกนี้เต็มไปด้วยเจตนาสังหาร! ต่อให้ยังไม่ได้ลงมือทำอะไร โต้วโต่วก็รู้สึกกลัวแทบตายแล้ว!

"อย่านะ...โฮโฮโฮ..."

"พ่อคะ! แม่คะ! พ่อกับแม่อยู่ที่ไหนคะ..."

ทุกคนมองโต้วโต่วด้วยสายตาเหี้ยมเกรียม! ตอนนี้โต้วโต่วราวกับลูกแกะน้อยที่โดนฝูงหมาป่าตะครุบเอาไว้!

สวีอู่แสยะยิ้ม "แค่มีนังเด็กคนนี้ ฉันก็ไม่ต้องกลัวว่าหลี่ชิงเฟิงจะไม่มา!"

ขวางเสอยิ้มเยาะ "นายท่านอู่ ฆ่านังเด็กไม่มีพ่อคนนี้เพื่อระบายแค้นให้ทุกคนก่อนเถอะ!"

"ฉันจะถลกหนังของนังเด็กไม่มีพ่อคนนี้ให้ดีเลยเชียวล่ะ!"

สวีอู่มองดูโต้วโต่วที่ตกอยู่ในเงื้อมมือตนเองแล้วยิ้มเหี้ยมเกรียม "ไม่ต้องห่วงหรอกน่า! ฉันอยากให้หลี่ชิงเฟิงได้เห็นฉันทรมานลูกสาวของมันจนตายกับตาตัวเอง! ฉันอยากให้มันสำนึกเสียใจที่ทำแบบนี้! "

…….

ในขณะนั้น หลี่ชิงเฟิงยังอยู่ในโรงแรมหอแปดเซียน

เขาดูคลิปวิดีโอบนโทรศัพท์จนจบ

เมื่อคลิปวิดีโอตอนสุดท้ายจบลง หลี่ชิงเฟิงก็มือไม้สั่นเทิ้มและหัวใจก็ราวกับจะหลั่งเลือดได้!

เขากำหมัดแน่นพร้อมดวงตากลัดเลือด!

พรวด!

หลี่ชิงเฟิงกระอักเลือดออกมาคำหนึ่งด้วยความโกรธแค้นอย่างเห็นได้ชัด!

"จอมอสูร!"

"จอมอสูร คุณเป็นยังไงบ้างครับ!"

เมื่อเห็นหลี่ชิงเฟิงถึงกับแค้นใจมากเสียจนกระอักเลือด ทุกคนก็รีบวิ่งเข้ามาหา! แต่หลี่ชิงเฟิงกลับยื่นมือออกมาห้ามไว้!

"ฉันไม่เป็นไร"

หลี่ชิงเฟิงสูดหายใจลึก ๆ พลางสะกดกลั้นโทสะในใจ จากนั้นก็ยกมือขึ้นมาเช็ดเลือดตรงมุมปากแล้วค่อย ๆ ลุกขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่าง

โต้วโต่ว! เซียนอิน รอก่อนเถอะ ฉันจะต้องให้คำอธิบายกับพวกเธอแน่!

มีเมฆฝนและความกดอากาศต่ำอยู่นอกหน้าต่าง...

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง!

ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็พลันดังขึ้นมา!

หลี่ชิงเฟิงควักโทรศัพท์มือถือออกมาดูเลยหมายที่ไม่คุ้นเคยบนนั้น จากนั้นเขาก็รับสายด้วยท่าทีสงบนิ่ง

ณ ปลายสายอีกด้านหนึ่ง สิ่งแรกที่ดังขึ้นก็คือเสียงร้องไห้ของเด็กหญิง!

ในช่วงเวลานั้น! หลี่ชิงเฟิงใจเต้นโลด! เสียงร้องไห้เป็นของโต้วโต่วชัด ๆ เลย!

"แม่คะ! พ่อคะ! ช่วยหนูด้วยค่ะ..."

หลี่ชิงเฟิงตัวสั่น โทสะในใจพุ่งทะยานถึงขีดสุดขึ้นมาทันที!

"แกเป็นใคร!!" หลี่ชิงเฟิงกัดฟันถามด้วยน้ำเสียงหฤโหด

จู่ ๆ เสียงร้องไห้ตรงปลายสายโทรศัพท์ก็หยุดลง จากนั้นเสียงแหบแห้งของสวีอู่ก็ดังขึ้นมาอีกว่า "หลี่ชิงเฟิงเอ๋ย ตอนที่แกฆ่าน้องชายของฉัน แกเคยนึกไหมว่าพี่ชายของเขาเป็นใคร?"

"แกคือสวีอู่งั้นรึ?!"

สวีอู่เอ่ยขึ้นพลางยิ้มเหี้ยมเกรียม "ถูกต้องแล้ว! ฉันคือราชันย์โลกใต้ดินแห่งมณฑลทั้งสามและมีสมญานามว่านายท่านสวีอู่จอมหมื่นพิฆาต! นับตั้งแต่ฉันปรากฏตัว แกเป็นคนแรกที่กล้ายั่วโมโหฉันแบบนี้!"

"แกน่าจะดีใจที่ตอนนี้ยังมีชีวิตอยู่ เพราะแกจะได้มีโอกาสรู้ว่าราชันย์พิโรธและวิบัติถล่มฟ้าที่แท้จริงคืออะไรกันแน่!"

"ฉันจะทำให้แกได้รู้ถึงระยะห่างระหว่างเศษสวะอย่างแกกับราชันย์ที่แท้จริง!"

"แก! แกมันก็แค่มดปลวกตัวหนึ่ง!"

"ถ้าแกอยากให้ลูกสาวของแกมีชีวิตรอดล่ะก็! ฉันจะให้เวลาแกมาที่คฤหาสน์ชิงสุ่ยคืนนี้ก่อนรุ่งสาง..."

"แล้วปลิดชีพตัวเองซะ!"

ทั่วทั้งโรงแรมหอแปดเซียนเงียบมากเสียจนได้ยินเสียงเข็มตก มีเพียงแค่เสียงหัวเราะด้วยความโอหังของสวีอู่ที่ดังผ่านโทรศัพท์!

ราชันย์พิโรธ? !

วิบัติถล่มฟ้า? !

มดปลวก? !

ปลิดชีพตัวเอง? !

เมื่อเขาพูดคำสุดท้ายจบ เจตนาสังหารที่ปะทุขึ้นทั่วร่างของจอมอสูรผู้แกร่งกล้าราวกับกระบี่ก็แหวกนภาแล้วพุ่งทะยานสู่ฟ้าด้วยพลังอันน่าพรั่นพรึง!

หลี่ชิงเฟิงคือจอมราชันย์ของพวกเขา!

เป็นทั้งศรัทธาและเทพเจ้าของพวกเขา! ความเป็นความตายล้วนขึ้นอยู่กับ "จอมราชันย์" ที่พิชิตทั่วทุกสารทิศด้วยมือเดียวและสร้างความหวาดกลัวให้แก่ศัตรูต่างชาติ!

ก็เพื่อให้พวกเขาสามารถรอดพ้นจากความตายและกลับมามีชีวิตได้อีกครั้ง! ทั้งยังทำให้ตลอดห้าปีที่ผ่านมา ทั่วทั้งอาณาจักรต้าเซี่ยไม่มีศัตรูต่างชาติกล้าปรารถนาแม้แต่ครึ่งส่วน!

วันนี้ "จอมราชันย์" ผู้นั้นก็แค่อยากจะทวงความเป็นธรรมให้ลูกเมียของตัวเอง แต่เขากลับโดนข่มขู่ดูถูกและแม้แต่...

สั่งให้ "จอมราชันย์" ปลิดชีพตัวเอง? ! !

รนหาที่ตายชัด ๆ! ! !