บทที่ 10

คิ้วตาของเซี่ยอิ่งเต็มไปด้วยแววเบิกบานใจ จากนั้นเธอก็จูงโต้วโต่วออกไป

แต่ขณะที่เซี่ยอิ่งกำลังจะพาเธอไป ประตูก็พลันถูกผลักให้เปิดออก!

ในตอนนั้นเอง!

เซี่ยอิ่งใจเต้นโลด! เส้นประสาทเองก็เครียดเขม็งเช่นกัน!

เธอนึกว่าหลี่ชิงเฟิงมาเสียอีก แต่กลับกลายเป็นชายอีกคนหนึ่งแทน

ชายร่างสูงชะลูดคนนี้สวมชุดเครื่องแบบทหาร! เขามีท่าทางไม่ธรรมดาสามัญเลยสักนิด! เป็นนายพลอาวุโสหม่าคุนนั่นเอง!

วันนี้เขาได้ยินมาว่าลูกสาวของจอมอสูรกำลังพักรักษาตัวในโรงพยาบาล ดังนั้นเขาจึงนำอาหารเสริมมาด้วย เดิมทีเขาคิดจะเอามามอบให้แก่หลี่ชิงเฟิง แต่กลับพบเซี่ยอิ่งเข้าโดยบังเอิญแทนเสียได้

เมื่อเห็นว่าเธอเป็นคนพาโต้วโต่วออกมา เขาก็ตื่นตัวขึ้นมาทันที "คุณเป็นใครกัน? คุณไม่ใช่แม่ของเด็กคนนี้นี่นา!"

เขาไม่รู้จักเซี่ยอิ่ง แต่เซี่ยอิ่งรู้จักเขา!

นี่คือคนใหญ่คนโตที่มักจะปรากฎตัวในโทรทัศน์อยู่เป็นประจำ!

เซี่ยอิ่งแข้งขาไร้เรี่ยวแรงและปากคอแห้งผาก จู่ ๆ เธอก็นึกขึ้นได้ว่านายท่านอู่เคยบอกว่านายพลอาวุโสมารักษาอาการเจ็บป่วยของตนเองที่โรงพยาบาล หรือว่าจะเป็นหม่าคุน? !

นี่คือมหาเทพองค์หนึ่ง!

อย่าว่าแต่ได้พูดคุยด้วยเลย

แม้แต่ตระกูลเซี่ยกับนายท่านอู่ก็ไม่อาจล่วงเกินเขาได้!

ยามนี้หม่าคุนที่อดทนรอคำตอบไม่ไหว มีสีหน้าขึงขังและน้ำเสียงรำคาญใจ

"ผมถามคุณอยู่นะ! คุณเป็นใครกันแน่!"

"ฉัน......"

ขณะที่เซี่ยอิ่งรู้สึกหวาดกลัวจนยากจะต้านทาน โต้วโต่วก็เอ่ยขึ้นมาทันทีว่า "เธอเป็นคุณน้าของโต้วโต่วค่ะ คุณน้าของหนูเป็นคนขี้กลัว คุณลุงช่วยพูดเสียงเบาลงหน่อยนะคะ"

"อ้อ?"

หม่าคุนรู้สึกตื่นตะลึงพลางมองเซี่ยอิ่งอย่างพินิจพิเคราะห์ จากนั้นก็หัวเราะขึ้นมาทันที "งั้นคุณก็คือคุณเซี่ยสินะ"

เซี่ยอิ่งรีบยิ้มพลางกล่าวว่า "ชะ...ใช่ค่ะ..."

"เมื่อสักครู่นี้วู่วามไปหน่อย ขอคุณเซี่ยอย่าได้ถือสาเลยนะครับ ในเมื่อเป็นคุณเซี่ย ผมก็ไม่รบกวนคุณแล้วขอตัวก่อนนะครับ"

เมื่อหม่าคุนเห็นว่าโต้วโต่วเชื่อใจเธอ เขาก็ไม่สงสัยอะไรอีก นับประสาอะไรกับจุดประสงค์ของเซี่ยอิ่งด้วยเล่า

ตอนที่เขาหันหลังเตรียมตัวเดินจากไป จู่ ๆ ก็พลันนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาจึงหยิบนามบัตรออกมายื่นให้แก่เซี่ยอิ่ง จากนั้นเขาก็ยิ้มพลางกล่าวว่า "ผมชื่อหม่าคุน ถ้าคุณต้องการความช่วยเหลืออะไรก็ติดต่อผมได้เลยนะครับ"

เมื่อเซี่ยอิ่งเห็นนามบัตรในมือ เธอก็รู้สึกงุนงงอยู่บ้าง...

คาดไม่ถึงเลยว่าการที่ฉันมาโรงพยาบาลจะได้รับในสิ่งที่ไม่คาดคิด!

นี่คือนายพลจากอาณาจักรต้าเซี่ย!

เซี่ยอิ่งตะลึงงันไปหลายสิบวินาทีก่อนจะมีท่าทีตอบสนอง แต่หม่าคุนได้จากไปแล้ว

"ก้าวหน้าขึ้นแล้ว! คราวนี้ก้าวหน้าขึ้นแล้วจริง ๆ!"

ไม่นึกเลยว่าพอฉันมาที่โรงพยาบาลจะมีโอกาสแบบนั้นได้!

เซี่ยอิ่งตื่นเต้นเสียจนหน้าตาแดงก่ำ จากนั้นเธอก็รีบจูงมือโต้วโต่วเดินออกจากโรงพยาบาล...

อีกห้านาทีต่อมา

เซี่ยอิ่งก็พาโต้วโต่วไปที่ตรอกข้างโรงพยาบาลตรงบริเวณที่เฮยหลางจอดรถเอาไว้

"คุณน้าคะ พ่อของหนูอยู่ข้างในงั้นเหรอ?" โต้วโต่วเอ่ยถามเสียงเบา

เมื่อหลอกล่อคนออกมาได้แล้ว เซี่ยอิ่งก็คร้านจะเสแสร้งอีกต่อไปจึงยิ้มเยาะออกมา "พ่อของหนูมีอะไรดีนักหนาเล่า? น้าจะพาหนูไปเล่นอะไรสนุก ๆ แล้วก็น่าตื่นเต้น ๆ เอง!"

หลังจากเธอพูดจบก็เปิดประตูรถแล้วเหวี่ยงโต้วโต่วเข้าไปทันที...

โต้วโต่วนั่งอยู่เบาะหลัง เมื่อเธอเห็นเฮยหลางที่มีหน้าตาโฉดชั่วกำลังนั่งอยู่ตรงเบาะคนขับ เธอก็รู้สึกหวาดกลัวมากเสียจนร้องไห้ออกมา!

สัญชาตญาณของเด็กแม่นยำมากทีเดียว โต้วโต่วรู้ว่าคุณลุงที่อยู่ตรงหน้าย่อมไม่มีคนดีแน่ ๆ!

เฮยหลางมองมาที่โต้วโต่วพลางยิ้มเหี้ยมเกรียม "แม่หนูน้อยน่ารักมากเลยไม่ใช่รึไง? น่าเสียดายที่พ่อของแกมันรนหาที่ตาย!"

"โฮ...แม่คะ! หนูอยากหาแม่!"

โต้วโต่วไม่ฟังเขาอีกแล้วเอาแต่ร้องไห้หาแม่ ทว่ารถก็ค่อย ๆ ขับออกไป

เมื่อโต้วโต่วเห็นเซี่ยอิ่งอยู่นอกรถ เธอก็ยื่นมือออกมาทางหน้าต่างรถแล้วมองเธอด้วยสีหน้าวิงวอน "คุณน้า! คุณน้าคะ ช่วยหนูที...คุณน้า อย่าเพิ่งไป... ช่วยโต้วโต่วด้วย..."

แต่เซี่ยอิ่งกลับเอาแต่มองเธอพลางยิ้มเยาะ จากนั้นก็เฝ้ามองดูรถห่างไกลออกไปเรื่อย ๆ...

...

ท้องฟ้าเริ่มมืดมิดและบรรยากาศก็ชวนอึดอัดมากขึ้นเรื่อย ๆ

ราวกับว่าพายุลูกมหึมากำลังจะมาเยือน

ทั้งที่เป็นยามกลางวันชัด ๆ แต่กลับมืดมิดราวกับราตรีอันยาวนาน!

ทันใดนั้นเมฆฝนที่เคลื่อนตัวลงมาก็แหวกนภากาศชวนให้ตื่นตกใจยิ่งนัก!

ณ การ์เด้นวิลล่าของสวีอู่

ด้านนอกคฤหาสน์ มีรถหรูหลายสิบคันมาจอดรวมกัน ไฟหน้าส่องสว่างไปทั่วราวกับตอนกลางวันแสก ๆ!

ผู้คนนับร้อยกำลังยืนอยู่ตรงประตู พวกเขาต่างมีรอยสักลายมังกร ทั้งยังมีรอยแผลเป็นอยู่ทั่วตัวและเต็มไปด้วยเจตนาสังหารอีกต่างหาก!

คนพวกนี้คือเหล่าพี่น้องที่สวีอู่เรียกมาจากมณฑลทั้งสาม ต่อให้เลือกใครมาส่ง ๆ ก็เป็นหัวหน้าแก๊งอยู่ดี

ตอนนี้พวกเขาต่างมารวมตัวกัน ลำพังแค่ท่าทางเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอให้ใครหลาย ๆ คนหวาดกลัวได้แล้ว

"เมื่อไหร่นายท่านอู่จะออกมาเล่า?"

"เกิดอะไรขึ้นงั้นรึ? ฉันได้ยินคนของตัวเองบอกว่าต้าหู่ถูกใครสักคนมันฆ่าเอา?"

"ฉันก็ได้ยินเรื่องนั้นมาเหมือนกัน ต้าหู่หมอนี่มีเรื่องกับไอ้บ้าสักคนจนโดนถลกหนัง! กระดูกทุกท่อนในร่างหักหมดเลย!"

"เฮือก! นายท่านอู่จะโมโหเสียขนาดนั้นก็ไม่แปลกหรอก นี่มันไอ้บ้าจากที่ไหนกัน?"

หลังจากชายร่างกำยำที่อยู่ข้าง ๆ เขาได้ยินเช่นนี้ก็ทุบอกด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียม "ไม่ว่ามันจะมาจากที่ไหนก็ช่าง! ถ้ามันกล้าแตะต้องคนของนายท่านอู่แล้วล่ะก็ อย่าคิดเลยว่าจะได้รอดชีวิตออกไปจากเมืองเซี่ยชวน ฉันนี่แหละที่จะฆ่ามันเป็นคนแรกเอง!"

ระหว่างที่คนกลุ่มนี้กำลังคุยกันอยู่ จู่ ๆ ก็มีคนตะโกนขึ้นมาจากข้างหลังว่า "สี่ราชันย์สวรรค์มาแล้ว!"

ทันใดนั้นก็บังเกิดความโกลาหลไปทั่วทั้งสถานที่!

"พวกเขาทั้งสี่กลับมาแล้วเหรอ? ดูเหมือนว่าคราวนี้นายท่านอู่จะโกรธจริง ๆ เสียแล้วสิ!"

ก่อนที่จะทันได้พูดให้จบ ผู้คนต่างหลีกทางโดยอัตโนมัติ จากนั้นร่างสูงทั้งสี่คนก็ค่อย ๆ เดินออกมาพร้อมพลังกดดันอันรุนแรง