บทที่ 7

อีกสองชั่วโมงให้หลัง ภายในห้องส่วนตัวของภัตตาคารแถวหน้า

สวีอู่ที่สวมใส่ชุดลำลองบุรุษแบบยุคสาธารณรัฐยิ้มพลางยกแก้วไวน์ขึ้นหมายจะดื่มอย่างสุขสันต์

ทันใดนั้นก็มีเสียงฟ้าร้องดังอยู่ข้างนอกซึ่งทำให้เขาสะดุ้งตกใจแล้วเอ่ยเสียงเบาขึ้นมาว่า "นี่มันสภาพอากาศบ้าบออะไรกัน? ทำไมถึงได้มีฟ้าร้องได้ล่ะ?"

คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเขาเป็นหญิงสาวผู้งดงามอ่อนเยาว์ ทว่าตรงหว่างคิ้วกลับแฝงเจตนาร้ายอยู่บ้าง

"นายท่านอู่! คราวนี้คุณช่วยตระกูลเซี่ยของพวกเราเอาไว้ได้เยอะเลย! คุณย่ามีความสุขมากเชียวล่ะ! ฉันขอดื่มอวยพรให้คุณในนามของท่านเองค่ะ!"

หลังจากหญิงสาวพูดจบ เธอก็ดื่มไวน์แดงไปแก้วหนึ่งด้วยความสบายอกสบายใจ

สวีอู่ยิ้มพลางกล่าวว่า "เซี่ยอิ่ง คุณพูดจารื่นหูจริง ๆ มิน่าล่ะนายหญิงผู้เฒ่าแห่งตระกูลเซี่ยถึงได้รักคุณมาก ไม่ใช่เซี่ยเซียนอินคนนั้น"

เซี่ยอิ่งหัวเราะเยาะ "นายท่านอู่ คุณเอาฉันไปเปรียบเทียบกับนังคนขี้แพ้นั่นได้ยังไงกัน? ว่าแต่ว่าพอเอ่ยถึงนังคนขี้แพ้นั่นแล้ว หล่อนเป็นยังไงบ้างล่ะ?"

สวีอู่ยิ้มพลางกล่าวว่า "อย่าห่วงไปเลย ตระกูลเซี่ยของคุณให้เงินผมมาตั้งเยอะขนาดนั้น ตลอดหกปีที่ผ่านมานี้ผมก็เลยทำให้หล่อนไม่อยู่ดีมีสุขเลยสักวันเดียว หลายปีที่ผ่านมานี้ถูกทิ้งให้อยู่กับสวีหู่น้องชายผม! แต่พูดก็พูดเถอะนะ เซี่ยเซียนอินผู้นี้ก็ดื้อด้านเสียจริง ๆ!"

"ผ่านมาตั้งหกปีแล้ว! ถ้าเป็นผมคงจะทนถูกทรมานขนาดนี้ไม่ไหวหรอก ผมน่าจะตายไปตั้งนานแล้วล่ะ แต่หล่อนก็ทนทายาดจริง ๆ!"

เซี่ยอิ่งค่อย ๆ คลี่ยิ้ม "คุณไม่รู้อะไรเสียแล้ว เซี่ยเซียนอินมีสามีอยู่คนหนึ่ง แต่พวกเรายัดมันเข้าซังเตไปตั้งแต่เมื่อหกปีก่อนแล้ว นังโง่คนนี้ยังรอคอยให้สามีของมันกลับมา น่าหัวเราะสิ้นดี! มันกลับมาแล้วยังไงล่ะ? สภาพแบบนี้น่ะเหรอ? คงไม่ใช่ว่าคิดจะอยู่กันสามคนพ่อแม่ลูกในเล้าหมูหรอกนะ? ฮ่าฮ่า!"

"สามีของมันยิ่งกว่าไอ้ขี้แพ้เสียอีก มันเป็นแค่เขยแต่งเข้า ช่างเป็นครอบครัวที่ไร้ประโยชน์เสียจริง!"

ขณะที่เธอกำลังเอ่ยถึงเรื่องนี้ ประตูก็ถูกกระแทกให้เปิดออกดังปัง! ชายหนุ่มคนหนึ่งพุ่งตัวเข้ามาด้วยความตื่นตระหนกพร้อมสีหน้าซีดเผือด!

"นะ...นายท่านอู่...เกิดเรื่องขึ้นแล้วครับ!"

สวีอู่ขมวดคิ้ว "แกมันไร้มารยาทชะมัด ไม่รู้จักเคาะประตูหรือไง! ไสหัวออกไปซะ!"

"เปล่าครับ...เป็นพี่หู่...พี่เขากลับมาแล้ว..."

"พี่เขาถูกใส่กล่อง กะ...กลับมา! ออกมาดูสิครับ!"

เมื่อสวีอู่ได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกสับสน ถูกใส่กล่องส่งกลับมาหมายความว่ายังไงกัน?

เซี่ยอิ่งที่อยู่ข้าง ๆ รู้สึกว่ามีอะไรสักอย่างผิดปกติจึงเอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "นายท่านอู่ ออกไปดูสักหน่อยเถอะค่ะ"

ทั้งสองคนรีบเดินออกมาจากภัตตาคารจนมาถึงประตู พวกเขาก็เห็นลังไม้ขนาดใหญ่ตั้งอยู่

สวีอู่หน้าเปลี่ยนสี! เขารู้สึกใจคอไม่ดีเอาเสียเลย...

เขาค่อย ๆ เดินเข้าไปหาลังไม้พลางชะโงกหน้ามองดูสิ่งที่อยู่ข้างใน ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวจนแทบล้มก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้น!

เขาเห็นคนผู้หนึ่งนอนจมกองเลือดอยู่ข้างใน!

ถึงแม้ว่าสวีอู่จะเป็นราชันย์แห่งโลกใต้ดินที่ปกครองมณฑลทั้งสามแห่งนี้! แต่เขาก็ไม่สามารถทนกลิ่นคาวเลือดรุนแรงได้! เขาอดทนได้สักพักก็ค่อยหันกลับไปอาเจียน!

เซี่ยอิ่งไม่ได้มองเสียด้วยซ้ำไป แต่เมื่อเธอเห็นสวีอู่เป็นเช่นนี้ก็ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวมากเสียจนไม่กล้าพูดอะไรสักคำ!

หลังจากนั้นไม่นาน สวีอู่ที่อาการดีขึ้นแล้วก็เดินเข้าไปหาลังไม้ คนที่นอนจมกองเลือดยังหายใจอยู่!

"พี่...เจ็บจังเลย...พี่..."

ศีรษะของสวีอู่ส่งเสียงอื้ออึง! นี่มันเป็นเสียงน้องชายของเขาเอง!

"น้องเล็ก?!"

สวีอู่ยังไม่อยากเชื่อเลยว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเขาจะเป็นต้าหู่น้องชายของตัวเองจริง ๆ!

นะ...นี่มันแอ่งเลือดชัด ๆ เลย!

สิ่งที่น่าเหลือเชื่อมากไปกว่านั้นก็คือ อีกฝ่ายยังมีชีวิตอยู่!

มิหนำซ้ำยังทนเจ็บไหวอีกต่างหาก!

สวีอู่ดวงตาแดงก่ำขึ้นมาทันที! คนเองก็เริ่มที่จะตัวสั่นขึ้นมาเช่นกัน!

"น้องเล็ก บอกพี่มาสิว่าใครมันเป็นคนทำ! ใครมันทำ!!"

ต้าหู่อ้าปาก "พี่... ได้โปรดเถอะนะ... รีบฆ่าผมซะ! ให้ผมตายเสียเถอะ... ช่วยให้ผมพ้นทุกข์ที มันเจ็บมากเลยนะ.....”

"พี่...ผมรู้สึกเจ็บ...มากเลย...อ๊าก!"

"รีบฆ่าผมที!"

ทุกคำที่ต้าหู่ร้องขอราวกับมีดที่กำลังเสียบทะลุหัวใจของสวีอู่! เขาจึงแผดเสียงร้องว่า "ใครมันเป็นคนทำแบบนี้?! ใครกันวะ!"

สีหน้าของนายน้อยเต็มไปด้วยความหวาดกลัว มิหนำซ้ำแข้งขายังสั่นอีกต่างหาก...

"นายท่านอู่...ปะ...เป็นหลี่ชิงเฟิง! มะ...มันบอกว่าพี่หู่รังแกผู้หญิงของมันและมันจะทำให้เขาต้องชดใช้คืนเป็นสิบเท่า จากนั้นมันก็โยนพี่หู่ลงจากชั้นบนซ้ำแล้วซ้ำเล่าตั้งหลายสิบครั้ง..."

"เสียงแผดร้องของพี่หู่ดังให้ได้ยินไปทั่วทั้งถนนเลยเชียวล่ะ!!"

"เขายังถูกมันฉีดยาประหลาดที่... ทำให้ตายไม่ได้จนเป็นแบบนี้! น่ากลัวชะมัดเลย! น่ากลัวสุด ๆ!"

หลังจากชายหนุ่มคนนี้พูดจบก็ล้มลงไป! เขายกมือกุมศีรษะแล้วแผดเสียงร้องออกมา...

สวีอู่ดวงตาแดงก่ำราวกับสีเลือด! เขาขบฟันตัวเองจนแทบแหลกละเอียด!

"หลี่ชิงเฟิง! หลี่ชิงเฟิงมันเป็นใครกันวะ! อ๊าก!!"

"หลี่ชิงเฟิง?"

เซี่ยอิ่งอดไม่ได้ที่จะร้องอุทานออกมา!

สวีอู่จ้องมองเธอด้วยดวงตากลัดเลือด "คุณรู้ใช่ไหม? มันเป็นใครกัน! บอกผมมา! บอกผมมาสิ!"

เซี่ยอิ่งถูกสวีอู่ทำเอารู้สึกหวาดกลัวจนตัวสั่น "มะ...มันคือสามีของเซี่ยเซียนอิน ไอ้คนที่ถูกพวกเราจับยัดเข้าซังเต เป็นไปไม่ได้หรอกน่า...มันจะออกมาได้ยังไงกันเล่า?"

สามีของเซี่ยเซียนอินงั้นรึ?

ไอ้เขยแต่งเข้าตัวไร้ประโยชน์ที่ถูกจับโยนเข้าไปในคุกนั่นน่ะเหรอ?

กล้าดียังไงถึงได้ทำแบบนี้กับน้องชายของฉัน!

สวีหู่ตกตะลึง เขาผ่านโลกมาเยอะและสิ่งที่น่าประทับใจมากที่สุดของตนเองก็คือ นอกจากความอำมหิตแล้ว เขายังให้ความสำคัญกับมิตรภาพอีกด้วย!

สิ่งสำคัญคือสายสัมพันธ์ครอบครัว! ความเป็นพี่น้องกัน!

หลี่ชิงเฟิงผู้นี้กล้าทำกับน้องเล็กของตนเช่นนี้ ถึงขั้นส่งมาให้เขาอย่างออกหน้าออกตา!

นี่เป็นการยั่วยุและความอัปยศอดสูโดยแท้!

สวีอู่อ้าปากหายใจหอบพลางแผดเสียงว่า "ถ่ายทอดคำสั่งออกไป! พรุ่งนี้เวลานี้ ฉันอยากได้ศีรษะกับเนื้อหนังของหลี่ชิงเฟิงสามคนพ่อแม่ลูก! จับพวกมันมากองตรงหน้าฉัน! พวกมันทุกคนเลย!"

หลายคนรู้สึกหวาดกลัวมากเสียจนไม่กล้าละเลยคำสั่ง พวกเขาต่างควักโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วเริ่มโทรหาคน!

สวีอู่มองดูร่างกายของน้องชายตนเองแล้วขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน "เรียกสี่ราชันย์สวรรค์ให้กลับมาหาฉันด้วยล่ะ! ฉันอยากให้มันรู้ว่าการฆ่าน้องชายของฉันสวีอู่ผลลัพธ์ที่ตามมาจะเป็นยังไง! รีบไปซะ !!”

คราวนี้เซี่ยอิ่งค่อย ๆ เดินออกมาจากข้างหลังแล้วเอ่ยเสียงเบาว่า "นายท่านอู่ คุณจะระดมพลเพื่อหลี่ชิงเฟิงไอ้ตัวไร้ประโยชน์นั่นไปทำไมกัน? แค่ส่งคนไปสักสองคนก็จัดการมันได้อยู่หมัดแล้ว!"

"คุณรู้อะไรไหม? นั่นเป็นน้องชายสุดที่รักของผมเชียวนะ! การที่มันกล้าทำกับหู่จื้อแบบนี้เท่ากับมันไม่เห็นผมอยู่ในสายตา! การที่มันกล้าทำแบบนี้กับผมในเขตมณฑลทั้งสามแห่งนี้ มันจะต้องแบกรับโทสะของผม!"

เมื่อเซี่ยอิ่งได้ยินเช่นนี้ก็ยิ้มออกมา "นายท่านอู่ช่างน่าเกรงขามนัก!"

"หลี่ชิงเฟิงผู้นี้ช่างโชคร้ายเสียจริง! ฉันไม่คาดคิดเลยว่าในที่สุดยามที่มันได้ออกมา กลับมีความตายรอคอยมันอยู่!"

"ตายงั้นเหรอ?"

สวีอู่ขบเขี้ยวคี้ยวฟัน "ผมไม่ปล่อยให้มันตายง่าย ๆ ขนาดนั้นหรอก! ผมจะทำให้มันอยู่มิสู้ตาย! ในเมื่อมันกล้าทำแบบนี้กับน้องชายของผม งั้นก็อย่าโทษที่ผมโหดเหี้ยมกับครอบครัวของมันก็แล้วกัน!"

เซี่ยอิ่งผงกศีรษะแล้วรีบตอบรับ "ใช่! โดยเฉพาะนังเซี่ยเซียนอินนั่น! คุณจะต้องทรมานหล่อนกับนังเด็กไม่มีพ่อนั่นด้วยล่ะ!"

สวีอู่หรี่ตาลงเล็กน้อย เขาบอกได้เลยว่านังแพศยาเซี่ยอิ่งกำลังหลอกใช้เขาอยู่ แต่เขาก็ต้องบอกว่าเธอได้เตือนให้เขานึกขึ้นมาได้

"อย่าห่วงไปเลย! แต่ผมเกรงว่าคืนนี้ไอ้ขี้แพ้นั่นจะหนีไปน่ะสิ..."

"ไม่หรอกน่า!"

เซี่ยอิ่งรีบเอ่ยขึ้นมา "ฉันถามจนรู้ว่าหลี่ชิงเฟิงห่วงใยนังเด็กไม่มีพ่อมากจนถึงขนาดจัดการส่งมันไปที่โรงพยาบาลทหารเชียวล่ะ ขอเพียงแค่นังเด็กไม่มีพ่อตกอยู่ในเงื้อมมือของพวกเรา นายท่านอู่ก็ไม่จำเป็นต้องพะวงเรื่องไอ้อีสารเลวคู่นี้อีก ทำไมคุณถึงไม่ไปรับถึงประตูเสียเลยล่ะ?!”

สวีอู่ขมวดคิ้ว "คนของผมไม่สะดวกที่จะเข้าไปที่นั่น..."

"ไม่เป็นไรหรอก! นายท่านอู่ คุณยังมีฉันอยู่นะ! ฉันเป็นน้องสาวของเซี่ยเซียนอิน มิหนำซ้ำยังเป็นน้าของโต้วโต่วและเป็นน้องสะใภ้ของหลี่ชิงเฟิง ฉันเป็นญาติที่ชอบด้วยกฎหมาย! เมื่อฉันไปเยี่ยมญาติ พวกเขาย่อมให้ฉันเข้าไปได้ตลอดไม่ใช่หรือไง?"

"หลังจากฉันหลอกนังเด็กไม่มีพ่อนั่นออกมาได้แล้ว พอถึงเวลาฉันก็จะส่งมันให้คุณดีไหมล่ะ นายท่านอู่?"

เมื่อสวีอู่ได้ยินเช่นนี้ เขาก็ยิ้มเหี้ยมเกรียม "ได้! งั้นเรื่องนี้ผมคงต้องขอฝากคุณด้วยก็แล้วกัน! ไม่ต้องห่วงไปหรอกนะ ถ้าเรื่องสำเร็จขึ้นมาจริง ๆ ผมสวีอู่รับรองว่าโครงการดี ๆ ของมณฑลทั้งสามในภายภาคหน้าจะต้องมอบให้แก่ตระกูลเซี่ยของคุณก่อน!"

"ขอบคุณค่ะ นายท่านอู่! เดี๋ยวฉันจะกลับไปเตรียมตัวลงมือทันทีเลย!"

เมื่อเซี่ยอิ่งจากไปแล้ว สวีอู่ก็สีหน้าหม่นคล้ำจนแทบจะหลั่งเลือด

แค่นังเด็กไม่มีพ่อก็ยังไม่พอหรอก!

ต่อให้ครอบครัวของหลี่ชิงเฟิงสลายกลายเป็นเถ้าถ่าน ก็ไม่อาจทำให้เขาระงับโทสะได้เลย!

เขาต้องการมากกว่านี้!

มากกว่านี้อีก!

ให้หลี่ชิงเฟิงตกนรกหมกไหม้ไปชั่วชีวิต!

ฟ้าผ่าตลบม้วนและส่งเสียงดังครืนครัน และมีแนวโน้มที่จะทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ!

ผู้คนทั่วทั้งเซี่ยชวนต่างสงสัยว่าเหตุใดจึงมีสภาพอากาศเช่นนั้นได้?

มีเพียงฟ้าผ่าที่บ้าคลั่งให้เห็น แต่กลับไม่มีฝนตกหนักเลยสักนิด!

ท้องฟ้ามืดมิดราวกับว่ากำลังเตรียมจะเกิดพายุฝนอันน่าสะพรึงกลัว! !

ชายชราที่อยู่ริมถนนรีบลุกจากม้านั่งแล้วกลับบ้านไป จากนั้นก็บ่นพึมพำว่า "ลางร้าย! นี่มันลางร้ายชัด ๆ! ดูท่าจะเกิดเรื่องใหญ่กับเมืองเซี่ยชวนเสียแล้ว!"