ตอนที่ 12

ตอนที่ 12

 “ฟารีฟ ท่านคงไม่ยอมให้เจ้าซากีรอฟฟ์ทำร้ายพ่อเฒ่าซุกกีได้หรอก จริงหรือไม่”

“ฮึ! ถ้ามันคิดจะทำร้ายคนของบาลายูดา ข้าจะเด็ดหัวไอ้ซากีรอฟฟ์ด้วยมือของข้าเอง” ฟารีฟเอ่ยเสียงเย็นเยือก ริมฝีปากหยักได้รูปภายใต้ผ้ากัฟฟีเยกระตุกยิ้มเหี้ยมเกรียม

“ถ้างั้นไปเด็ดหัวมันตอนนี้เลยดีหรือไม่ท่านฟารีฟ ชาวบ้านจะได้ไม่ต้องมีใครเดือดร้อนเพราะเจ้าซากีรอฟฟ์ จากแหล่งข่าวบอกว่าซากีรอฟฟ์เที่ยวไปฉุดคร่าเมียคนอื่นมา จนฆ่ากันตายไปหลายศพแล้วนะครับ” พูดจบราฮิมก็ถอนใจอย่างหนักอก แต่ชายหนุ่มก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นกับหมู่บ้านคาเบียนเซียที่เคยสงบสุขมาช้านาน แต่จู่ๆ พอลูกสาวท่านโมฮัมเดินทางออกจากหมู่บ้าน ไม่กี่วันก็เกิดการนองเลือด แย่งชิงอำนาจกันขึ้น แล้วหากให้อำนาจทุกอย่างตกอยู่ในกำมือของซากีรอฟฟ์ ชาวบ้านตาดำๆ คงไม่มีวันได้อยู่อย่างเป็นสุขแน่

“ตราบใดที่คนของท่านโมฮัมหรือท่านการิดไม่ขอความช่วยเหลือ เจ้าจะให้ข้าแส่เข้าไปช่วยหรือไงเล่า ราฮิม” แม้ใจอยากจะบุกเข้าไปบั่นคอซากีรอฟฟ์เพื่อล้างแค้นแทนสหายรุ่นพ่อ แต่ฟารีฟก็ไม่อาจบุ่มบ่ามทำอะไรได้มากนัก นอกเสียจากคอยรอฟังข่าวความเคลื่อนไหวของซากีรอฟฟ์ เพราะเขามั่นใจว่าคนอย่างซากีรอฟฟ์มันจะต้องใช้ชาวบ้านเป็นเกราะกำบังตัวมันไว้อย่างแน่นอน

“แต่ถ้าช้าชาวบ้านจะเดือดร้อนนะครับ นี่ก็ได้ข่าวว่ามีการฆ่ากันตายเกือบทุกวัน หากใครไม่ยอมเชื่อฟังคำสั่งของซากีรอฟฟ์ โดยเฉพาะเจ้าอับบาส หมอนี่ทำกร่างไปทั่วหมู่บ้าน ซ้ำยังขูดรีดเงินทองและอาหารจากชาวบ้านอีกด้วยครับ”

“มันเป็นเรื่องภายในหมู่บ้านคาเบียนเซีย เราเข้าไปยุ่งมากไม่ได้ เจ้าก็รู้ว่าหมู่บ้านคาเบียนเซียไม่ได้อยู่ในเขตการดูแลของข้า ข้าจะออกหน้ามากได้ยังไรเล่า ข้าว่าเจ้ารอการติดต่อจากท่านโมฮัมหรือท่านการิดเถอะ แล้วค่อยมาคิดกันอีกทีว่าจะจัดการกับไอ้ซากีรอฟฟ์อย่างไรดี ว่าแต่เรื่องค้าขายของเรากับท่านการิดเรียบร้อยหรือยัง” ฟารีฟเปลี่ยนเรื่อง แม้ใจจะยังนึกห่วงสหายรุ่นพ่อไม่น้อย

“เรียบร้อยแล้วครับ ฟารีฟ แต่ตอนนี้ท่านการิดกับลูกน้องเดินทางกลับหมู่บ้านคาเบียนเซียไม่ได้ เพราะมีคนของซากีรอฟฟ์ตามล่าอยู่ คนคนนี้ไว้ใจไม่ได้จริงๆ เลยครับ อยากเป็นใหญ่เป็นโตจนต้องตามฆ่าตามล้างไม่ให้เหลือ” ราฮิมถอนหายใจเฮือกใหญ่ นึกห่วงชาวบ้านตาดำๆ ในหมู่บ้านคาเบียนเซียไม่น้อยไปกว่าฟารีฟ

“ตัวมันเองก็ใช่จะอยู่เป็นใหญ่ได้นานนักหรอก เจ้าคอยดูต่อไปเถอะราฮิม เอาละ เจ้าไปจัดเตรียมข้าวของซะให้พร้อม เราจะออกเดินทางกันทันทีเมื่อคอลิดเดินทางมาถึง” ฟารีฟเดินไปหาม้าคู่ใจแล้วยืนครุ่นคิดเรื่องบางเรื่องอยู่ในใจเป็นนานสองนาน โดยมีราฮิมคอยชำเลืองมองอยู่เป็นระยะ ด้วยความข้องใจไม่น้อยว่าเหตุใดฟารีฟถึงไม่ลงมือทำอะไรสักอย่างเพื่อช่วยเหลือหนูน้อยมูนา หรือแม้แต่ช่วยเหลือท่านโมฮัมพ่อของนาง

 “มูนาเจ้าเป็นอะไรไป ข้าเห็นเจ้าไม่พูดไม่จากับใครมาสามวันแล้ว หรือเจ้าโกรธที่นูรีนว่าเจ้ากันล่ะ ข้าว่าเจ้าอย่าไปโกรธผู้หญิงเช่นนางเลย คนมีปากสักแต่พูดสักแต่ว่าคนอื่นไปทั่ว แต่มิเคยก้มมองดูตัวเอง” ฮาเรนน่าเพื่อนเพียงคนเดียวของมูนาเอ่ยถามขึ้น ก่อนที่เจ้าของเสียงถามจะขยับเข้ามานั่งใกล้คนนั่งทำหน้าเศร้ามาตลอดการเดินทาง ที่แม้จะมีผู้ร่วมเดินทางนับสิบคน แต่เธอกลับรู้สึกโดดเดี่ยวอ้างว้างอย่างบอกไม่ถูก

“ว่าอย่างไรเล่ามูนา เจ้าเป็นอะไรไป” คนเป็นห่วงถามย้ำ มูนาเหลียวมองเพื่อนเพียงคนเดียวแล้วมอบยิ้มเป็นมิตรให้แล้วสั่นหน้าปฏิเสธว่าไม่เป็นไร

“เจ้าอย่าปดข้าเลยมูนา ข้าสังเกตเจ้ามาหลายวันแล้ว เจ้ามีเรื่องไม่สบายใจอะไรก็เล่าให้ข้าฟังสิ เผื่อข้าจะได้แบ่งเบาความทุกข์ในใจของเจ้าได้บ้าง” สีหน้าและแววตาของฮาเรนน่าแสดงออกว่าเป็นห่วงเป็นใยเพื่อนร่วมเดินทางคนนี้สุดหัวใจ ถึงแม้ว่าตัวเธอจะถูกนูรีนและเซย่าคอยถากถางอยู่ทุกครั้งที่เธอทำตัวสนิทสนมกับมูนา แต่เธอไม่คิดใส่ใจและไม่เคยคิดว่ามูนาจะเป็นผู้หญิงอย่างที่นูรีนกล่าวหานาง

“ความทุกข์ของข้าไม่มีผู้ใดแบ่งเบาได้หรอกฮาเรนน่า นอกเสียจากตัวข้าจะหัดปล่อยวางและยอมรับกับชะตาชีวิตของข้าให้ได้” แววตาคนพูดดูหม่นหมองอย่างเห็นได้ชัด

“หากเจ้ารู้ว่าเจ้าต้องทุกข์ใจเพราะสิ่งใด แล้วเหตุใดเจ้าถึงไม่ปล่อยวางเล่ามูนา ดูอย่างข้าสิ ข้ามีชายคนรักอยู่แล้ว แต่ต้องจากกันทั้งที่ข้ายังรักเขาหมดหัวใจ แต่ข้าก็จำต้องตัดใจจากชายคนรักของข้าให้ได้” ฮาเรนน่าน้ำตารื้น ก่อนจะยกมือกรีดป้ายออกไป เพราะนับตั้งแต่รู้ตัวว่าจะถูกส่งเข้าวังหลวง เธอก็ต้องหักห้ามใจและคิดเสียว่าเธอและชายคนรักไม่ใช่เนื้อคู่กัน

“เจ้าตัดใจจากชายคนรักได้ง่ายขนาดนั้นเลยหรือฮาเรนน่า” มูนาเอ่ยถามด้วยความสงสัย ย้อนคิดถึงตัวเองว่าหากเธอมีคนรักแต่จำต้องจากกันไปไกล และไม่มีวันได้พบกันอีกเธอจะทำใจได้หรือไม่ แต่ไม่หรอก...เธอไม่มีวันตัดใจจากชายคนรักได้ง่ายๆ เหมือนเช่นฮาเรนน่าแน่นอน เพราะหัวใจของเธอหากจะมอบให้ชายใด เธอจะมอบให้ชายคนนั้นเพียงคนเดียวและตลอดไป