ตอนที่ 13

ตอนที่ 13

 “ใครว่าล่ะมูนา ข้ายังรักยังคิดถึงชายคนรักของข้าทุกลมหายใจ แต่เจ้าจะให้ข้าเอาแต่นั่งคร่ำครวญถึงชายคนรักหรือไรล่ะ ในเมื่อถึงข้าจะร้องไห้คร่ำครวญจนขาดใจตาย ข้าก็ไม่มีวันได้กลับไปครองรักกับชายที่ข้ารักหรอก เจ้าก็รู้ว่าการเข้าไปอยู่ในวังหลวง มันยากนักที่จะได้กลับออกมา” น้ำเสียงฮาเรนน่าสั่นเครืออย่างห้ามไม่อยู่ แต่แม้ใจต้องร้าวรานสักแค่ไหนเธอก็ต้องทำใจให้ได้ เพื่อที่หมู่บ้านอันเป็นที่รักของเธอจะไม่ถูกกล่าวหาว่าเป็นกบฏ

“ข้อนี้ข้ารู้ดี เพราะพี่สาวของข้าก็จากบ้านไปตั้งหกปีแล้ว ข้ายังไม่เคยเห็นหน้าพี่สาวข้าอีกเลย”

“แต่อีกไม่นานเจ้าก็จะได้พบหน้าพี่สาวของเจ้าแล้ว เจ้าดีใจหรือไม่มูนา”

“ดีใจสิ แต่ข้าไม่อยากเข้าวัง ข้าอยากอยู่ดูแลท่านพ่อของข้ามากกว่า แต่...” มูนากล้ำกลืนก้อนแข็งๆ ลงคอไปเสียเพราะไม่อยากจะเอ่ยถึงสาเหตุที่เธอต้องพลัดพรากจากอกบิดา

“แต่เจ้าจำเป็นต้องมา เพราะในหมู่บ้านของเจ้าไม่เหลือสาวบริสุทธิ์อีกแล้ว นอกจากเจ้า” มูนาพยักหน้ารับสิ่งที่เพื่อนเพียงคนเดียวพูดต่อให้ ก่อนจะเหลียวมองไปรอบๆ ที่พัก ที่เธอได้ออกมานั่งชมดวงจันทร์ที่ส่องแสงให้ความสว่างท่ามกลางผืนทรายที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ส่วนรอบที่พักก็มีชายหนุ่มคอยทำหน้าที่เฝ้ายามแต่เธอไม่ได้เห็นหน้าชายแก่หลังค่อมคนนั้นอีกเลย ที่ไม่รู้ว่าหายไปไหน

“ฮาเรนน่า เจ้ารู้หรือไม่ว่าชายแก่หลังค่อมหายไปไหนเสียแล้ว ข้าไม่เห็นหน้าอีกเลยตั้งแต่วันที่ข้าเดินทางมาถึงกองคาราวานของท่านรามินทร์” เพราะสงสัยมูนาจึงหันมาถามเพื่อนรักร่วมทาง

“ไปแล้ว แต่ข้าไม่รู้หรอกว่าไปไหน แต่ข้าได้ยินนูรีนพูดกันนะว่าเป็นคนของวังหลวง สงสัยว่าจะเดินทางกลับวังหลวงแล้วกระมัง เจ้าถามทำไมหรือมูนา”

“เปล่าหรอก ข้าเพียงแต่สงสัยเท่านั้น ข้าว่าเจ้ากลับไปพักผ่อนเถิด ดึกแล้ว”

“แล้วเจ้าเล่า ทำไมยังไม่เข้าไปพักผ่อนอีก เจ้าก็รู้ว่าพรุ่งนี้เราจะออกเดินทางกันแต่เช้าตรู่ ว่าแต่ข้าละสงสัยเจ้าจริงๆ มูนาว่าทำไมเจ้าต้องคอยหอบห่อผ้าของเจ้าด้วย เจ้ากลัวใครจะขโมยงั้นหรือ” ก่อนจะไปฮาเรนน่าก็เอ่ยถามเรื่องห่อผ้าของเพื่อนร่วมทางด้วยความสงสัย เพราะมูนาเอาแต่เดินหอบห่อผ้าไปไหนมาไหนด้วยตลอด

“ไม่มีอะไรหรอก ข้าแค่กลัวว่าพวกของนูรีนจะมารื้อค้นของของข้าก็เท่านั้น เจ้าก็เห็นไม่ใช่หรือว่านูรีนไม่ชอบหน้าข้า แล้วก็หาเรื่องข้าตั้งแต่ข้าเดินทางมาถึง”

“เฮ้อ...นูรีนนี่ก็แปลกคนนะ ชอบระรานคนอื่นไปทั่ว ไม่รู้ว่าหากนางได้เป็นคนโปรดขององค์รัชทายาทขึ้นมา พวกเราจะถูกนางระรานมากสักแค่ไหน แล้วเจ้าก็ดูเอาเถิดว่านางคุยฟุ้งไปทั่วว่านางจะได้เป็นคนโปรดขององค์รัชทายาท ส่วนข้านะ อยากจะถามนูรีนจริงๆ ว่านางรู้ได้อย่างไรว่าตัวเองจะได้เป็นคนโปรด” ฮาเรนน่าบ่นไปตามเรื่อง แล้วหันไปยิ้มให้กับมูนา จากนั้นก็ขอตัวไปพักผ่อนในกระโจมที่เธอรู้ดีว่าต้องมีคนคอยพูดจาถากถางเธออยู่เป็นแน่  ทางด้านมูนา หญิงสาวเดินไปหาที่ลับตาคนแล้วนั่งมองดวงจันทร์ด้วยใจเลื่อนลอยและคิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรดีกับการตัดสินใจของตัวเอง

กลางดึกที่เงียบสงัดและมีเพียงเสียงลมพัดหวือปะทะร่างกาย ร่างอรชรยกมือขยับผ้าฮิญาบแล้วเร่งฝีเท้าออกไปให้ห่างจากกองคาราวานให้ได้มากที่สุด แม้อากาศจะเหน็บหนาวจนสองเท้าแทบจะก้าวไม่ออก

“หากต้องลำบากขนาดนี้ ข้าขโมยม้ามาสักตัวก็ยังดี” หญิงสาวบ่นพึมพำและย่ำเท้าไปบนผืนทรายที่อากาศช่างแตกต่างจากตอนกลางวันราวฟ้ากับเหว เพราะตอนนี้เธอหนาวจนสั่นไปทั้งตัว แม้แต่เสื้อผ้าที่ใช้คลุมร่างกายจะให้ความอบอุ่นอยู่มาก แต่ก็ไม่อาจต้านทานอากาศหนาวเหน็บที่พัดผ่านเข้ามา

“ข้าต้องไม่ตาย ข้าต้องไม่หนาวตายกลางทะเลทราย ข้าต้องไปให้ถึงบาลายูดาให้ได้ ข้าต้องไป”  เสียงเริ่มระโหยโรยแรงลงไปทุกที เมื่อมองย้อนไปในทิศทางเดิมหญิงสาวก็ไม่เห็นกลุ่มกองคาราวานนั้นอีกแล้ว แต่เบื้องหน้าของเธอคือผืนทรายที่เต็มไปด้วยเนินทรายและอันตรายที่อาจเกิดขึ้นได้ทุกเวลา มือเล็กค่อยๆ ควานหากริชประจำตัวที่บิดามอบให้ แล้วกำไว้ในมือแน่น ลมหายใจหอบกระชั้น คล้ายจะหมดแรง สองเท้าเล็กๆ ก็ย่ำลงบนผืนทรายช้าลงทุกทีๆ

“มูนาเจ้าอย่าเพิ่งมาตายตอนนี้นะ เจ้าต้องอดทน...เจ้าต้องอดทน” พร่ำบอกตัวเองแล้วกอดห่อผ้าที่บรรจุอาหารแห้งและเสื้อผ้าเอาไว้แน่น กัดฟันย่ำเท้าลงไปตามผืนทราย ที่หนทางอีกยาวไกลนักกว่าเธอจะเดินทางไปถึงบาลายูดา วินาทีนี้หญิงสาวหูอื้อตาลายไปหมดจนไม่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากด้านหลัง จวบจนกระทั่งเสียงร้องของอาชาคู่ใจจอมโจรเหยี่ยวดำแห่งบาลายูดาร้องฟืดฟาดๆ ให้ได้ยิน มูนาจึงผงะตกใจ ก่อนจะออกแรงวิ่งหนีไป

“ตามไป!” สิ้นคำสั่งของฟารีฟ ม้าคู่กายของราฮิมและคอลิดก็ควบตามร่างอรชรไป ไม่นานก็ถึงตัวหญิงสาว โดยมีมีม้าของฟารีฟวิ่งตามมา