ตอนที่ 11

ตอนที่ 11

 “ข้ารักเจ้าได้ยินหรือไม่มูนา” ราชิดเปรยเบาๆ ไปกับสายลม ก่อนกระตุกบังเหียนม้าเร่งกลับไปหาผู้เป็นพ่อ ส่วนมูนากำลังเดินเข้าไปร่วมกลุ่มกับสาวงามที่ต่างพากันมองเธอด้วยสายตาประหนึ่งว่าเธอคือสัตว์น่ารังเกียจก็ไม่ป่าน หญิงสาวถอนใจเฮือกใหญ่ แล้วเข้าไปยืนอยู่ท้ายสุดของกลุ่มสาวงาม โดยมีชายแก่หลังค่อมเดินตรวจตรา ซึ่งเธอก็ไม่เข้าใจนักหรอกว่าจะตรวจตราอะไรกันนักหนา มูนากวาดสายตามองรอบๆ แหล่งที่ตั้งกระโจมอย่างมาดหมาย ก่อนจะเผยยิ้ม เมื่อในกองคาราวานของท่านรามินทร์ไม่มีทหารจากวังหลวงสักนาย หญิงสาวกอดกระชับห่อผ้าของตนไว้อย่างหวงแหน ก่อนก้มมองสิ่งที่อยู่ในห่อด้วยสีหน้าพึงพอใจ จึงไม่ทันได้เห็นสายตาของเหล่าสาวงามจากหมู่บ้านอื่นๆ

“เจ้าชื่อมูนา ที่มาจากหมู่บ้าคาเบียนเซียใช่หรือไม่” มูนาเหลียวมองไปยังทิศทางของเสียง หลังจากชายแก่หลังค่อมเดินจากไปแล้ว มีหญิงชราอีกคนเดินเข้ามาพร้อมกับจัดแจงบอกให้สาวงามแต่ละนางเข้าพักในกระโจม ที่หนึ่งกระโจมจะมีสาวงามเข้าไปพักรวมกันถึงแปดคน มูนาถอนใจอีกครั้งด้วยความลำบากใจ แต่ใช่ว่าเธอจะรังเกียจการนอนร่วมกระโจมกับสาวงามหมู่บ้านอื่นๆ หรอกนะ แต่เป็นเพราะแผนที่คิดไว้จะทำได้ยากก็เท่านั้น

“ข้าถามเจ้าอยู่ ไม่ยินหรือไง” นูรีนเอ่ยถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงดูแคลน เพราะพอจะรู้มาบ้างว่าสาวงามจากหมู่บ้านคาเบียนเซียมีประวัติเป็นเช่นไร ซ้ำเธอยังไม่อยากจะนอนร่วมกระโจมกับมูนาเสียด้วย

“คนในหมู่บ้านของเจ้ามีนิสัยเป็นแบบเจ้าหมดเลยหรือเปล่า กับการได้ใช้น้ำเสียงดูแคลนถามคนอื่นเช่นนี้ อีกอย่างข้าไปทำอะไรให้เจ้าไม่พอใจตอนไหน เจ้าถึงได้ใช้น้ำเสียงกับข้าเช่นนี้” มูนาพยายามข่มกลั้นอารมณ์โกรธของตนไว้ในอก เพราะเธอเกลียดนักกับน้ำเสียงและสายตาของสาวงามคนอื่นๆ ที่พากันมองเธอราวกับเธอเป็นตัวประหลาด

“บังอาจนักนะ นังผู้หญิงกาลกิณี เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาต่อว่าคนในหมู่บ้านของข้า” นูรีนโต้กลับเสียงกราดเกรี้ยว

“ข้าไม่ใช่ผู้หญิงกาลกิณี เจ้าระวังปากของเจ้าไว้ด้วย หากไม่อยากถูกข้าตบ”

“ทำไมจะไม่ใช่ ในเมื่อชื่อเสียงของเจ้าดังกระฉ่อนจนคนในประเทศอัสคาซานรู้กันเกือบหมด แต่ก็น่าแปลกนะพวกเจ้าว่าไหม ข้าละไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเหตุใดหัวหน้าหมู่บ้านคาเบียนเซียถึงได้ส่งผู้หญิงกาลกิณีเข้าวังหลวงได้ ไม่กลัวถูกลงอาญากันหรือไรนะ เพราะถ้าให้ตัวกาลกิณีเข้าวังหลวง อาจจะสร้างความหายขึ้นก็ได้” นูรีนยิ้มเยาะพร้อมสายตาดูแคลนกึ่งถากถาง มองคนถูกกล่าวหาว่าเป็นตัวกาลกิณี โดยมีสาวงามจากหมู่บ้านอื่นๆ พากันมองด้วยสายตาแบบเดียวกัน มูนาหน้าร้อนผ่าวทั้งจากไอแดดและความโกรธ จนอยากจะหยิบกริชที่บิดามอบให้ออกมาจ้วงแทงผู้หญิงปากร้ายให้ตายไปเสีย

“ข้าสั่งให้เจ้าหุบปากเสียๆ ของเจ้าเดี๋ยวนี้” มูนาตวาดใส่แต่น้ำเสียงไม่ได้ดังมากจนทำให้ผู้คนแตกตื่น

“เจ้ามีสิทธิ์อะไรถึงมาสั่งข้า นังผู้หญิงกาลกิณี” นูรีนพร้อมพวกพากันหัวเราะเยาะ มูนาโกรธจนตัวสั่น แต่ไม่อาจทำอะไรได้นอกเสียจากเดินไปยังกระโจมที่พักของตนเอง ที่ตอนนี้มีสาวงามคนอื่นๆ เข้าไปรออยู่ก่อนแล้ว ไม่นานนูรีนและเพื่อนสาวงามอีกสามคนก็เดินตามเข้ามา

“ต๊ายตาย นังผู้หญิงกาลกิณีคนนี้ ยังจะหน้าด้านเข้ามาอยู่ร่วมกระโจมเดียวกับพวกเราอีกหรือนี่ แล้วคราวนี้เราจะทำอย่างไรกันดีเล่านูรีน” เซย่าหนึ่งในสาวงามที่จะถูกส่งตัวเข้าวังหลวงที่มีนิสัยช่างประจบประแจงพูดขึ้น เมื่อเห็นมูนากำลังเลือกมุมพักผ่อนของตนเอง

“พวกเจ้าทุกคนฟังข้าให้ดี หากใครไม่อยากถูกลงอาญาก็อยู่ให้ห่างๆ ผู้หญิงกาลกิณีคนนี้เอาไว้ เพราะถ้าพวกเจ้าไม่ทำตามที่ข้าบอก บางทีพวกเจ้าอาจจะถูกลงอาญาไปกับนางด้วย โดยเฉพาะคนที่คิดจะผูกมิตรกับนาง” นูรีนตามมาหาเรื่องมูนาอีกครั้ง ทำเอาเล่าสาวงามคนอื่นๆ ที่เข้าไปรออยู่ในกระโจมเริ่มมองมูนาด้วยสายตาแปลกๆ อีกครั้ง

“ข้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกเจ้า อย่ามาหาเรื่องข้า” มูนาตัดบทด้วยการเดินออกไปนอกนอกกระโจม แล้วไปหาที่นั่งพักใต้ต้นไม้ใหญ่ โชคดีที่กองคาราวานของท่านรามินทร์อยู่กลางโอเอซิสขนาดใหญ่ ทำให้เธอหามุมสงบพักผ่อนได้ไม่ยากนัก แต่ก็ไม่รู้ว่าจะหนีหน้าสาวงามช่างหาเรื่องนั้นได้นานสักแค่ไหน

‘ท่านพ่อ พี่รอนีย์ ราชิด ท่านลุงการิด ท่านป้าอะมีนะฮ์ ข้าคิดถึงพวกท่าน ข้าอยากกลับไปหาพวกท่าน ท่านได้ยินหรือไม่’ มูนานั่งชันเข่าแล้วซบหน้าร้องไห้ด้วยความท้อแท้กับชะตาชีวิตของตนเอง ที่ไม่รู้ว่าหนทางข้างหน้าเธอจะต้องพบเจออุปสรรคอะไรบ้าง แล้วเธอเป็นผู้หญิงกาลกิณีจริงงั้นหรือ?

“ฟารีฟ! ฟารีฟ!” เสียงเรียกจากคนสนิทที่ดูร้อนใจในช่วงค่ำ ด้านคนถูกเรียกกำลังยื่นแขนส่งเหยี่ยวตัวดำแสนรู้บินโฉบขึ้นบนท้องฟ้า ก่อนจะหันมาทางคนสนิท

“มีอะไรราฮิม หน้าตาเจ้าดูตื่นๆ หรือได้เมียเป็นอูฐแล้ว ข้าดีใจด้วย” ฟารีฟเอ่ยล้อเล่น ราฮิมถอนใจเฮือกใหญ่

“โธ่ฟารีฟ เลิกล้อข้าได้แล้วครับ” ราฮิมทำหน้าเหมือนอยากจะลาตายเสียให้ได้ ก่อนจะเร่งรายงานเรื่องที่เขาส่งคนเข้าไปสืบข่าวในหมู่บ้านคาเบียนเซีย ว่าตอนนี้ท่านโมฮัมกำลังหนีการตามล่าของซากีรอฟฟ์

“แล้วท่านโมฮัมหนีไปทางไหน” ฟารีฟถามเสียงเครียด

“ไปทางทิศใต้ครับ ข้าคิดว่าท่านโมฮัมจะไปหาที่หลบภัยสักพัก แต่ก็น่าแปลกนะ ทำไมท่านโมฮัมถึงไม่ไปพบพ่อเฒ่าซุกกี” ราฮิมคาดเดาหน้ายุ่ง

“ท่านโมฮัมคงไม่อยากให้ใครเดือดร้อน เพราะคนอย่างไอ้ซากีรอฟฟ์ มันไม่มีทางปล่อยคนที่ให้ความช่วยเหลือท่านโมฮัมมีลมหายใจอยู่ไปได้หรอก” ฟารีฟเปรยให้คนสนิทฟังด้วยน้ำเสียงเคียดแค้นแทนสหายเก่ารุ่นพ่อ ที่พ่อเฒ่าซุกกีแนะนำให้รู้จักเมื่อหลายสิบปีก่อน