สารภาพความนัย (75%)

“ฮื้อ…” หญิงสาวครางยืดยาวเมื่อความเจ็บเข้าโจมตีไม่บันยะบันยัง

“ชู่ว์…กลั้นใจนอนให้หลับซะเบบี๋ เดี๋ยวมันก็จะค่อยๆ หายปวดไปเองแหละ เชื่อผม” พ่อเจ้าประคุณพูดน่ะพูดง่ายแต่ทำยาก เพราะอารดาลองทำตามที่เขาบอก แต่ความปวดก็ทำให้เธอมิอาจข่มใจให้หลับตาลง ได้แต่นอนถอนหายใจเฮือกๆ จนอีกฝ่ายอดเป็นห่วงไม่ได้

“ดีขึ้นหรือยังหือ” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างอาทรที่ดังขึ้นท่ามกลางความมืด ทำให้อารดาอดซาบซึ้งใจไม่ได้ ถึงแม้เขาจะเป็นพ่อหนุ่มขี้เล่นที่ชอบกวนประสาทให้เธอของขึ้นอยู่เรื่อย แต่ในเวลาเช่นนี้ก็นับว่าสามารถพึ่งพาเขาได้เหมือนกัน

“ยังปวดอยู่เลย” อารตอบเสียงอ่อย

“แล้วมีวิธีอื่นนอกจากกินยาไหมหือ” พ่อตัวโตเอ่ยถามด้วยความเป็นกังวล เพราะเขาไม่เคยรับมือกับอาการปวดประจำเดือนของเธอมาก่อน

“ใช้กระเป๋าน้ำร้อนประคบ”

“ว้า…ห้องผมไม่มีกระเป๋าน้ำร้อนด้วยสิ เออ…แต่ให้คนไปซื้อให้ก็ได้นี่นา” เมื่อฉุกคิดขึ้นได้เดเรคก็รีบเหวี่ยงขากำยำก้าวลงจากเตียง แต่ถูกอารดาห้ามปรามเอาไว้เสียก่อน

“ไม่ต้องหรอก ดึกดื่นเที่ยงคืนขนาดนี้ ร้านขายของคงปิดไปหมดแล้วล่ะ” เดเรคกระแทกลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดงุ่นง่าน เมื่อเหลือบมองหน้าปัดนาฬิ