บุรุษแซ่หง5

เหม่ยหลินคิดในใจได้อย่างนั้นพลางทรุดกายลงนั่งอย่างหมดแรงอยู่กับพื้น

หญิงสาวทำได้เพียงร่ำไห้โดยไร้เสียงสะอึกสะอื้นใดๆ ออกมา ฝ่ามือเรียวเล็กของนางเพียงจับขยุ้มอยู่ตรงสาบเสื้อที่หน้าอก ใบหน้าสวยหวานเพียงก้มลงต่ำมองไม่เห็นดวงตาฉ่ำหวานแต่อย่างใด

บุรุษลึกลับที่อยู่ด้วยกันเพียงก้มหน้าลงมอง ไม่ได้กล่าววาจาอันใดออกมา อึดใจเขาก็ผละสายตาคมดำของเขามองสำรวจไปอย่างถ้วนทั่วภายในห้องแห่งนี้อีกครา เพื่อที่ว่าเขาจะได้ปล่อยให้นางได้อยู่กับตนเองไปอย่างนั้น

ในระหว่างที่เรือนร่างบอบบางกำลังนั่งสั่นเทาอย่างต้องการสงบจิตสงบใจจากสิ่งที่ได้ยินไปเมื่อครู่และใช้เวลาอยู่กับตนเองนั้น เจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่เพียงปรายสายตาคมเข้มสำรวจรอบเรือนกายและภายในห้องพลางครุ่นคิดถึงเรื่องราวของตนเองอยู่ในใจ

เขาแซ่หงแน่นอนอย่างไม่ต้องสงสัย แผ่นป้ายหยกสีดำนิลหน้าตาประหลาดที่ติดตรงเอวของเขาบอกกล่าวแก่เขาได้เป็นอย่างดี

แต่ทว่านามของเขามีว่าอะไร เขานึกอย่างไรก็นึกไม่ออก เขาเป็นใครมาจากไหน เขานึกอย่างไรก็นึกไม่ออก

แต่สิ่งหนึ่งที่บ่งบอกแก่เขาได้ คือพลังงานบางอย่างที่กำลังพลุ่งพล่านอยู่ภายในกาย

พลังงานที่ว่า มันคล้ายกับว่ามีมากมายอย่างเข้มข้นมหาศาล ให้ความรู้สึกว่าแค่เขาสะบัดฝ่ามือ หินผาแข็งแกร่งก็สามารถพังทลายลงมาได้

บุรุษลึกลับแซ่หงจึงยืนอยู่นิ่งงันคล้ายรูปปั้นรูปสลักนิ่งตรึงอยู่กับที่ เขาเอื้อมฝ่ามือของเขาขึ้นจับตรงแผงอกใหญ่หนาพลางขมวดคิ้วคมเข้มเข้าหากัน ใบหน้าคมคายฉายแววครุ่นคิด

เหม่ยหลินเงยหน้าขึ้นมองบุรุษผู้นั้นในจังหวะนั้นพอดิบพอดี นางจึงนึกห่วงใยเขาขึ้นมาอีกครา

นางค่อยๆ ยันร่างบางของตนให้ลุกขึ้นยืน แล้วเอื้อมมือน้อยๆ ของตนที่ยังคงสั่นเทาแตะที่ลำแขนของเขาเบาๆ เพื่อส่งผ่านความห่วงใยในแบบฉบับของตน

นางมักจะเป็นเช่นนี้ นางมักจะมองโลกในแง่ดีอย่างสม่ำเสมอ ทั้งๆ ที่อยู่ท่ามกลางอสรพิษทั้งหลายในวังหลวง

เหม่ยหลินเงยหน้าขึ้นมองบุรุษลึกลับด้วยสายตาฉ่ำน้ำเพราะผ่านการร่ำไห้มาเมื่อครู่ นางมองเขาด้วยแววตาที่พยายามบ่งบอกแก่เขาว่าไม่เป็นไร ทุกอย่างจะผ่านไปแล้วดีเอง

นางบอกกล่าวแก่เขาทั้งยังต้องการบอกกล่าวแก่ตนเองเหมือนที่ชอบทำ มันเป็นวิธีการหนึ่งที่มักจะทำให้นางผ่านเรื่องราวเลวร้ายมาได้จนทุกวันนี้

“โง่งม” เสียงห้วนสั้นของบุรุษลึกลับตรงหน้าพลันเอ่ย

เหม่ยหลินถึงกับตกใจกะพริบตาขึ้นลงเบาๆ อย่างไม่เข้าใจอันใด

แต่เพียงเสี้ยวเวลาร่างบางของนางพลันถูกจับยกจากบุรุษร่างสูงใหญ่ตรงหน้าตามมาด้วยเสียงครืนสนั่นตรงด้านบนศีรษะ ตามด้วยเศษฝุ่นเศษหินกระจัดกระจายปลิวว่อน

“หลับตา” เสียงห้วนสั้นของเขาเอ่ยออกมาอีกครั้งแค่นั้น

เหม่ยหลินจึงรีบหลับตาลงตามคำด้วยสมองอันว่างเปล่าขาวโพลน

เพียงอึดใจกำแพงหนาที่เมื่อครู่อยู่ด้านบนศีรษะของนาง บัดนี้กลับกลายเป็นรูขนาดใหญ่และอยู่ภายใต้ฝ่าเท้าของบุรุษลึกลับเสียอย่างนั้น

เหม่ยหลินแอบหรี่ตามองในขณะที่ร่างของนางถูกเขาจับอุ้มพาดเอาไว้บนไหล่หนาแน่นของเขา

เขาจับนางอุ้มพาดบ่าประหนึ่งว่านางเป็นแค่หุ่นผ้าบางๆ กระนั้น

และเพียงไม่นาน เขาก็วางนางลงบนพื้น นางถึงกับเข่าอ่อนทรุดลงนั่งอยู่กับพื้นไม่สามารถยืนได้แต่อย่างใด ในขณะที่บุรุษลึกลับเรือนร่างสูงใหญ่ยืนตระหง่านอยู่เหนือเรือนกายบอบบางของนาง

เขายืนถมึงทึงแผ่กลิ่นอายสังหาร แววตาคมกริบคล้ายกระบี่นับพันจ้องมองไปยังบ่าวหญิงชายของนางที่กำลังเดินตามหาตัวนางอยู่ไม่ไกล

เพียงเสี้ยวเวลาในพริบตาเดียว สิ่งไม่คาดฝันพลันเกิดขึ้น

เหม่ยหลินยังไม่ทันได้มีสติครบถ้วน สายตาของนางยังไม่ทันได้ผละไปจากเรือนกายสูงใหญ่ กลิ่นคาวบางอย่างพลันคละคลุ้ง ตามด้วยร่างของบ่าวหญิงชายทั้งหลายพลันเปลี่ยนไป

นางกำนัลชิงชิงกับบ่าวชายอีกสามคนนอนจมกองเลือดดวงตาเถลือกถลนออกมาจนเกือบจะหลุดออกจากเบ้า

เหม่ยหลินถึงกับไร้เส้นเสียงไร้การหายใจ

ภาพตรงหน้าของนางคืออันใด?

อันใดกัน?